«Καί τό κακόν οὐδέν ἕτερόν ἐστι,
ἀλλ’ ἤ τό παρακοῦσαι Θεοῦ»
(Χρυσόστομος)
Με την λέξη «κακός» ως επίθετο χαρακτηρίζεται ο ανάξιος, ο φαύλος, ο πονηρός, ο αισχρός, ο πρόστυχος άνθρωπος. Με την ίδια λέξη όμως σαν ουσιαστικό, «το κακό, τα κακά», χαρακτηρίζουμε την δυστυχία, την συμφορά, την λύπη, την στενοχώρια, τα βάσανα, την οδύνη, αλλά και τις ωδίνες.
Έτσι λοιπόν η πρώτη ερμηνεία έχει σχέση και άμεση σύνδεση με την μεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Με την παρακοή και τα παρεπόμενά της. Με το αμάρτημα, οπότε απευθύνεται σε κάθε τι που είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού.
Με την δεύτερη ερμηνεία, προσεγγίζουμε την ανθρώπινη θεώρηση του κακού. Δηλαδή την αίσθηση που βιώνεται ως κακό, εμπερικλείοντας σ’ αυτό, τις θλίψεις, τις ασθένειες, τις επιδημίες, τους σεισμούς, τους πολέμους και ποικίλες άλλες συμφορές. Όλα αυτά είναι κακά μεν, αλλά εκ πρώτης όψεως και προχείρως μελετώμενα, επειδή έχουν σχέση και συνάρτηση με τον πόνο και με την αλλαγή τρόπου ζωής, από την ανέμελη και «δεδομένη» ησυχία, στην ανήσυχη ανησυχία και αγχώδη ανασφάλεια. Όμως σύμφωνα με την θεϊκή θεώρηση είναι καλά, διδακτικά, ασκητικά, ουρανοδρόμα, καθότι γίνονται αφορμή τροχοπέδησης της φρενήρους πτώσεως, της κατρακύλας και αρχή της μεταστροφής, δρομολογώντας την επιστροφή. Την μετάνοια. Την συναίσθηση της αμαρτωλότητος, της κακότητος και της τελικής άρσεως της σκέψης μας προς τον ουρανό. Γιατί αυτά τα «κακά», επέρχονται με θεϊκή παραχώρηση, από θεϊκή στοργή και αγάπη. Ο Θεός είτε μας αρέσει είτε όχι, κατέχει τους δικούς του κανόνες και εμφορείται από τα δικά του αισθήματα. Εμείς κατά κύριο λόγο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο βάθος της σκέψεώς μας και στο ενδότερο είναι μας, ότι το μεγαλύτερο κακό, η πιο μεταδοτική νόσος που ταλαιπώρησε και κατατρύχει μέχρι τις μέρες μας το ανθρώπινο γένος, είναι η αμαρτία. Οπότε όλα τα άλλα κακά είναι τα θεϊκά εμβόλια με τα οποία προσδίδει ανοσία ο Θεός στις ψυχοσωματικές οντότητές μας, προκειμένου να διαφύγουμε από τον έσχατο κίνδυνο του ψυχικού θανάτου, που ενέχουν υποκρύπτοντάς τον, οι πνευματικές πανδημίες της αμαρτίας.
Ας κάνουμε όμως μία αναγκαία αναδρομή στα βάθη του ιστορικού παρελθόντος, προκειμένου να συναντηθούμε με την έννοια του κακού και την αντιμετώπισή του. Ξεκινώντας από τον Μωσαϊκό νόμο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το δόγμα της αντεκδικήσεως ή του «αντιπεπονθότος».
Ἔξοδος (21,24) «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ, ὀδόντα ἀντί ὀδόντος, χεῖρα ἀντί χειρός, πόδα αντί ποδός…». Αυτόν τον νόμο τον συναντάμε και σε άλλες αρχαιότατες νομοθεσίες. Ο περίφημος και φερόμενος ως πρώτος Ευρωπαίος νομοθέτης, ο Ζάλευκος από τους Λοκρούς Κάτω Ιταλίας (7ος αιών π.Χ.), περιέλαβε στην νομοθεσία του διάταξη περί ανταποδόσεως. Η νομοθεσία του επηρέασε μετέπειτα και τον Δωδεκάδελτο νόμο, που αποτελεί την αρχαιότερη κωδικοποίηση του Ρωμαϊκού δικαίου, που ίσχυε επί μία χιλιετηρίδα, (5ος αιών π.Χ. - 5ος μ.Χ.). Εκεί αναγραφόταν· «Ἐάν διαφθείρη τίς μέλος τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καί δέν ἐπέλθει συμβιβασμός, νά ἐφαρμόζεται τό δίκαιο τῆς ἀνταποδόσεως». Γενικά στους αρχαίους, θεωρούνταν δίκαιο να ανταποδίδονται τα ίσα στους κακοποιούς και τους αδικούντες. Ο πανάρχαιος νόμος επέτασσε ο κακοποιός να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα, διότι αυτό πήγαζε από τον νόμο της θείας δίκης. Αλλά αντικρίζουμε παράλληλα και φωνές αντιλόγου και διαμαρτυρίας. Έτσι ο Αισχύλος υποστηρίζει· «μή κακοῖς ἰῷ κακά». Μη προσπαθείς να γιατρέψεις το κακό με κακό. Το αποτέλεσμα θα είναι η επιδείνωσή του.
Η χριστιανική διδασκαλία τελικά, ανατρέποντας όλες τις υφιστάμενες νομοθεσίες, εγκαθιστά την καινοτόμο θεώρηση–εντολή: «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν». Ο Παύλος στην Α´ Θεσ. (5,15) τονίζει· «ὁρᾶτε μή τις κακόν ἀντί κακοῦ τινι ἀποδῶ, ἀλλά πάντοτε τό ἀγαθόν διώκετε».
Κακό λοιπόν ισοδυναμεί με αμαρτία. Η αμαρτία σαν πρώτη ερμηνεία γενικού περιεχομένου, ενέχει την έννοια του σφάλματος, του λάθους, του αμαρτήματος, του κακού υπολογισμού, της παραδρομής, της ατυχίας, της αποτυχίας, της αστοχίας και τελικώς του ηθικού παραστρατήματος.
Η αμαρτία σαν έννοια προσαρτώμενη στο θεϊκό λεξιλόγιο, αποτελεί πράξη ανίερη, ανήθικη και υβριστική προς το θείο και προς τους νόμους του και γενικά αντίθετη προς τους κανόνες της ευρυθμίας, της ευνομίας, της κοσμιότητος, της ταπεινότητος, της δικαιοσύνης, της αρετής και της ηθικής ανυπακοής προς τον λόγο του Θεού, οπότε κάποια στιγμή επισπεύδεται η θεία δίκη και επέρχεται η θεία τιμωρία. Γιατί «Κύριος γινώσκει πάντων τάς καρδίας καί ἀποδίδει ἑκάστω κατά τά ἔργα αὐτοῦ». (Παροιμ. 24,12) και «Οἱ ἀροτριῶντες καί σπείροντες ἄτοπα, θεριοῦσιν ὀδύνας ἑαυτοῖς» (Ιωβ 4,8). Αλλά επειδή «πάντες ἤμαρτον» (Ρωμ. 3,23), εν τέλει σωζόμαστε όλοι μας δια της μετανοίας με το αίμα του Ιησού Χριστού.
Έτσι λοιπόν για αιώνες ο Θεός, πολυμερώς και πολυτρόπως, καλούσε και καλεί το πλάσμα του, την κορωνίδα της δημιουργίας του, τον αχάριστο όμως και δυσκυβέρνητο άνθρωπο, να προσέλθει κοντά του. «Προσέχετε, λαός μου, τῷ νόμῳ μου, κλίνατε τό οὗς ὑμῶν εἰς τά ρήματα τοῦ στόματος μου» (Ψαλ. 77,1), «μή ἀκούετε τῶν ψευδοπροφητῶν ὑμῶν» (Ιερ. 34,9), «μή πορεύεσθε ὀπίσω θεῶν ἀλλοτρίων τοῦ δουλεύειν αὐτοῖς καί τοῦ προσκυνεῖν αὐτοῖς» (Ιερ. 25,6). «Ἐπικατάρατος, ὁ ἄνθρωπος, ὅς τήν ἐλπίδα ἔχει ἐπ’ ἄνθρωπον… καί ἀπό Κυρίου ἀποστῆ ἡ καρδία αὐτοῦ» (Ιερ. 17,5). «Οι άρχοντες σας δεν με ανεγνώρισαν ως Θεό. Γι’ αυτό είναι ανόητοι υιοί και άφρονες. Είναι σοφοί μόνον εις το να κάνουν το κακό. Δεν εννοούν να κάνουν το καλό» (Ιερ. 4,22). Όμως ήγγικε η ώρα· «Ἰδού ἐγώ ἐπάγω ἐπί τόν λαόν κακά» (Ιερ. 11,11). Διότι «ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς καί ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους…» (Ιερ. 2,13). Με εγκατέλειπε ο λαός εμένα που είμαι πηγή ύδατος ζώντος δροσερού, αστειρεύτου. Εμένα τον πραγματικό Θεό με τις άπειρες χάριτες και ευλογίες και άνοιξε στέρνες να μαζεύει όμβρια ύδατα. Στάσιμα και λιμνάζοντα. Ελώδη και μολυσματικά. Τους ψευδείς Θεούς. «Λαός μου τί ἐποίησά σοι;» Αυτή η έκφραση του Χριστού εμπεριέχει το μέγεθος της πίκρας του, έναντι στα αγνώμονα παιδιά του. Μία πίκρα που τον οδήγησε στην εξωτερίκευση της πνευματικής του δίψας. «Διψῶ…» Ήταν ο πρόλογος του επιλόγου. Ενός μονολεκτικού, αλλά άκρως περιεκτικού και βαθέως επιλόγου. «Τετέλεσται…» Τετέλεσται γι’ αυτόν. Για εμάς άρχεται το προσωπικό πάθος του καθενός και η άρση σταυρού.
Εν συνόψει αυτό είναι το πατρικό κάλεσμα αγάπης που απευθύνει ο Χριστός στον άνθρωπο, προκειμένου να του χαρίσει πλήθος δωρεών και προπάντων να του διασφαλίσει την αιώνια ψυχική ελευθερία του. Όμως κάποια στιγμή «αδυναμίας» και αυτός ο ίδιος, εκπειράζεται από την διάταξη του ανθρωπίνου ποινικού δικαίου, η οποία αναφέρει ότι όποιος εκουσίως πέφτει σε σφάλμα και υφίσταται βλάβη, δίκαιο είναι ούτε να συγχωρείται, ούτε να αισθάνεται κανείς λύπη γι’ αυτόν. Είναι αυτό που υπεστήριζαν οι αρχαίοι ότι «ὁ ἐξ’ οἰκείου ἁμαρτήματος ζημιούμενος, οὐ δοκεῖ ζημιοῦσθαι». Παρ’ όλα αυτά ο Κύριος, παραβλέπει τις δικές μας διατάξεις, που είναι εις βάρος μας και «κύπτει» από τους ουρανούς απλώνοντας το χέρι του στον άνθρωπο, το μικρό παιδί που δεν εννοεί να «μεγαλώσει». Μας δίδει για μία ακόμη φορά χέρι βοηθείας. Τότε πάλι «ἐκσπᾶ» εν μέσω ημών ένα δίλημμα. Ο Θεός ή ο Διάβολος; Ο Χριστός ή ο Βαρραβάς; Φυσικά η αχάριστη, «συμφεροντολόγα» και ρυπαρή ανθρώπινη φύση, όπως συνήθως, στρέφεται προς τον Διάβολο και επιδίδεται άμεσα στο προσφιλές έργο της ανέγερσης πύργων για πολλοστή φορά, προκειμένου να προσεγγίσει τον Θεό και τον υπερκεράσει. Όμως τότε επέρχεται σύγχυση γλωσσών και «καταρρέει» η ψυχική ενδοεπικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, επικρατώντας το χάος και η αταξία, κατακλύζοντας την ερημική κοινωνία ο πανικός, η λιποταξία και η άτακτη υποχώρηση με στοιχεία ολοκληρωτικής πανωλεθρίας, λόγω ελλείψεως βαθείας πνευματικότητος. Αυτό το κλίμα εκμεταλλεύονται οι ψευδοπροφήτες της σύγχρονης δαιμονολατρίας και οδηγούν τον όχλο στην περαιτέρω ασάφεια, την αβεβαιότητα, στο σκοτεινό, απροσδιόριστο και αόρατο μέλλον. Στην κόλαση.
Σπέρνοντας έντεχνους φόβους, περισυλλέγουν «οφέλη», προς επιτέλεση των σκοτεινών σχεδίων τους, διανοίγοντας «λεωφόρους» χωρίς την παραμικρή αντίταξη. Έτσι λοιπόν στις μέρες μας καθήλωσαν την σκέψη και την χοϊκή αγωνία του κόσμου σε θέματα που τον συγκινούν, την επίγειο ζωή και την καλοπέραση, έχοντας παραπλεύρως τα πουγκιά γεμάτα, αποπροσανατολίζοντάς τον όμως από την θεϊκή ουσία και τα υπαρκτά φλέγοντα ζητήματα της ηθικοπνευματικής πορείας.
Υπήρχαν στα παλιότερα χρόνια πανδημίες, που αφήρεσαν από κάθε σπίτι μία ζωή, αλλά αντιμετωπίσθησαν με το μέγα εμβόλιο της πίστης στον Θεό. Με προσευχή, νηστεία, μετάνοια, ιερή αγρυπνία και τις ζωηφόρες λιτανείες. Και πέρασε το «κακό». Τώρα όμως με απαγόρευση των ανωτέρω «φαρμάκων», με οριστική και πονηρή κατάργηση, η σύγχρονη ειδωλολατρία καθυποτάσσει δεινά την κοινωνία στην «μοναδική» θεραπεία με το νεοεφευρεθέν εμβόλιο που θα προσδώσει την «ελευθερία ζωής» στον σκλάβο άνθρωπο. Την επανεκκίνηση της αμαρτωλής ζωής σε νέα βάση. Έτσι λοιπόν, βουτηγμένη η κοινωνία μέσα στις ηδονές του βίου, έχοντας ως μοναδικό μέλημα την επιβίωση της προς συνέχιση των απολαύσεων, της αμαρτίας, αφήνει την ευκαιρία στους «ηγουμένους», στους αλλοτρίους, στους καιροφυλακτούντες δαίμονες, να απλώνουν τα σχέδιά τους ανεμπόδιστοι, προετοιμάζοντας μία περίεργη έλευση… Ο Γαλλο-Εβραίος Jacques Attali, άνθρωπος που έχει πρόσβαση στα σχέδια για τον πλανήτη Γη στο βιβλίο του «Μία σύντομη ιστορία του μέλλοντος» αναφέρεται συν τοις άλλοις και στο φλέγον θέμα υγεία. «Θα βρούμε κάτι ή θα το προκαλέσουμε, μία πανδημία που στοχεύει σε ορισμένους ανθρώπους, μία πραγματική οικονομική κρίση ή όχι και κατ’ ανάγκη πραγματική, έναν ιό που θα επηρεάσει τους ηλικιωμένους ή τους παχύσαρκους, δεν έχει σημασία, οι αδύναμοι θα υποκύψουν σε αυτό, οι φοβισμένοι και οι ανόητοι θα το πιστέψουν και θα ζητήσουν την θεραπεία τους. Θα φροντίσουμε να έχουμε προγραμματίσει τη θεραπεία, μία θεραπεία που θα είναι η λύση…».
Πάνω σε ανάλογες έννοιες και καταστάσεις, οι σύγχρονοι, ψευδοπροφήτες συστοιχίζουν την προσήλωση και το ενδιαφέρον του κόσμου, βαπτίζοντας κακό το χρήσιμο και το ψυχωφελές, κλέβοντας παράλληλα την παράσταση και αποσιωπώντας, διαγράφοντας και θάπτοντας οριστικά τα πραγματικά καλά. Εδώ παρεμβαίνει ο Ησαΐας λέγοντας: «Οὐαί οἱ λέγοντες τό πονηρόν καλόν καί τό καλόν πονηρόν· οἱ τιθέντες τό σκότος φῶς καί τό φῶς σκότος…» (5-20).
Γιατί τα ειδεχθή εγκλήματα των εκτρώσεων, τα αυτόματα διαζύγια, η περιφρόνηση και απαξίωση του μυστηρίου του γάμου, η αποδοχή της πορνικής ελευθέρας συμβίωσης και η εν τέλει σοδομική συνεύρεση, αποτελούν ένα σύνολο κακών που έχουν τορπιλίσει την οικογένεια, κι όμως από τους «ηγουμένους» της κοινωνίας έχουν λάβει το χρίσμα της προόδου, της εξέλιξης, της νομιμότητος και της απεξάρτησης από τους παλαιούς γηρασμένους νόμους.
Η επέλαση των ναρκωτικών, ο αλκοολισμός, τα ψυχοφθόρα ξενύχτια και η γενικότερη ακολασία της κοινωνίας, είναι ένα σοβαρό μέρος και κεφάλαιο των πραγματικών κακών.
Η «ένδοξη» ταφή όλων των ιδεών και των ηθικών αξιών με αντικατάστασή τους από σύγχρονες, πρωτοπόρες αρχές μιας ύποπτης αξιοκρατίας, προαναγγέλλουν την ολοκληρωτική υποδούλωση της κοινωνίας και την μετέπειτα θανάτωσή της.
Έτσι λοιπόν η σύγχρονη ανθρωπότης αντί για το άγιο μεθύσι του ηρωικού αγώνος προς όλα τα μέτωπα και είναι πολλά… αναλίσκεται στο τρελλό μεθύσι της άνομης διασκέδασης, διαγράφοντας ανώδυνα και ανεύθυνα τον Θεό.
Όμως αυτός τα θεωρεί κακά «διό ὀργή Κυρίου ἐξέρχεται θυμώδης στρεφομένη ἐπ’ ἀσεβεῖς» (Ιερ. 37,23), στους «ποιοῦντες τά κακά κατ’ ὀφθαλμούς Κυρίου» (Βαρούχ 1,22).
Αυτά είναι τα κακά και όχι η νόσος του ιού. Ο ιός είναι ο σύγχρονος προφήτης Ιωνάς, που ήλθε εξ’ ονόματος Θεού να κηρύξει μετάνοια στην σύγχρονη Νινευϊ, αλλά οι ψευδοπροφήτες της σύγχρονης σατανολατρίας ενόθευσαν το κήρυγμα του Θεού και με την ιδιότητα του αισχρού πλαστογράφου ανατρέπουν τα πάντα σπέρνοντας την απάτη και το ψεύδος, που όμως κάποια στιγμή αλληλοεξοντώνονται λόγω του νόμου της ανταποδόσεως. Όμως ήδη έχει ενσπαρεί και διασπαρεί η μόλυνση του πνεύματος.
Ο ίδιος ο Jacob Rothschild τόνισε ότι αυτή η «πανδημία» επιτρέπει στις κυβερνήσεις να πειθαρχήσουν τους ανθρώπους που είναι εξοικειωμένοι με την ελευθερία και εφαρμόζεται σαν πρόβα, πρώτο κύμα «κακοκαιρίας», ενώ το επόμενο θα είναι τρομερό και θανατηφόρο, επειδή θα συνοδεύεται από δρακόντεια μέτρα και έλλειψη τροφίμων και έπονται πανδημίες άλλες και πραγματικές κατά βούληση.
Ναι λοιπόν, κήρυγμα μετανοίας ήλθε να μεταφέρει ο ιός προς αποφυγή μελλοντικών τρομερών και θανατηφόρων καταστάσεων. Προς αποφυγή ή έστω καθυστέρηση μιας υπερσύγκρουσης από καταστροφικούς πολέμους, λαθρεμπόριο ανθρώπων, οργάνων, παιδιών, θρησκευτικές ομάδες και τρομοκρατικές οντότητες και πειρατές της ελεύθερης αγοράς.
Γι’ αυτό ο Θεός διά μέσου του προφήτου Ησαΐα μας παραγγέλλει:
«Ἀκούσατε λόγον Κυρίου, ἄρχοντες Σοδόμων· προσέχετε νόμον Θεοῦ, λαός Γομόρρας» (1,10).
