ΟΙ «ΔΙΚΟΙ» μας ἀσυγκράτητοι
θιασῶτες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως καὶ τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν»,
ἀποθεώνουν τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους μὲ τὸ αἱρετικὸ Βατικανὸ καὶ τὴν
πανσπερμία τῶν προτεσταντῶν καὶ τοὺς μονοφυσίτες. Διακηρύσσουν πὼς αὐτοὶ
ἀπέδωσαν καὶ μᾶς φέρνουν κοντὰ στὴν πολυπόθητη ἑνότητα. Ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια
εἶναι διαφορετική. Τὴν ἐξέφρασε ὁ νεοφανῆς ἅγιος καὶ ὁμολογητὴς π.
Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «…Ἂς μὴ ἀπατώμεθα. Ὑπάρχει καὶ ὁ “διάλογος τοῦ
ψεύδους”, ὅταν οἱ διαλεγόμενοι συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως ψεύδωνται ὁ εἷς
εἰς τὸν ἄλλον. Τοιοῦτος διάλογος εἶναι οἰκεῖος εἰς τὸν “πατέρα τοῦ
ψεύδους”, τὸν Διάβολον, “ὅτι ψεύστης ἐστὶν καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ” (Ἰω.8,44).
Οἰκεῖος εἶναι καὶ εἰς ὅλους τούς ἑκουσίους ἢ ἀκουσίους συνεργάτας του, ὅταν αὐτοὶ θελήσουν νὰ πραγματοποιήσουν τὸ καλὸν των διὰ τοῦ κακοῦ, νὰ φθάσουν εἰς τὴν “ἀλήθειάν” των μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ ψεύδους. Δὲν ὑπάρχει “διάλογος τῆς ἀγάπης” ἄνευ τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας. Ἄλλως τοιοῦτος διάλογος εἶναι ἀφύσικος καὶ ψευδής. Ὅθεν καὶ ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου ζητεῖ νὰ εἶναι “ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος” (Ρωμ.12,9) […] Δὲν ὑπάρχει οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι τὸ ἁγιοπατερικὸν μέτρον τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ τῆς σχέσεως πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀπὸ τῶν Ἀποστόλων κληρονομηθέν, ἔχει ὁλοτελῶς θεανθρώπινον χαρακτῆρα»!
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια γιὰ τοὺς ἀνούσιους καὶ ἀνόσιους θεολογικοὺς διαλόγους, ὅπου ὁ ἕνας κοροϊδεύει τὸν ἄλλον! Ἀπόλυτα δαιμονικὴ κατάσταση!
