«Ἔλεγε ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης: «Οἱ ἄνθρωποι, παιδί μου, εἶναι τυφλοί καί δέ βλέπουν τό τί γίνεται μέσα στό ναό στή Θεία Λειτουργία. Μία φορά λειτουργοῦσα καί δέν μποροῦσα νά κάνω Μεγάλη Εἴσοδο ἀπό αὐτά πού ἔβλεπα. Ὁ ψάλτης συνεχῶς ἐπανελάμβανε: «Ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι», ὁπότε ξαφνικά νοιώθω νά μέ σπρώχνη κάποιος ἀπό τόν ὦμο καί νά μέ ὁδηγῆ στήν Ἁγία Πρόθεση. Νόμισα ὅτι ἦταν ὁ ψάλτης καί εἶπα: «Ὁ εὐλογημένος! Τόση ἀσέβεια! Μπῆκε ἀπό τήν Ὡραία Πύλη καί μέ σπρώχνει»! Γυρίζω καί βλέπω μία τεράστια φτερούγα πού τήν εἶχε περάσει ὁ Ἀρχάγγελος ἀπό τόν ὦμο μου καί μέ ὁδηγοῦσε νά κάνω τή Μεγάλη Εἴσοδο. Τί γίνεται μέσα στό Ἱερό κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας!… Μερικές φορές δέ μπορῶ ν’ ἀντέξω, καί κάθομαι στήν καρέκλα, ὁπότε ὁρισμένοι συλλειτουργοί νομίζουν ὅτι κάτι δέν πάει καλά μέ τήν ὑγεία μου, ἀλλά δέν ξέρουν τί βλέπω καί τί ἀκούω. Τί φτερούγισμα, παιδί μου, οἱ Ἄγγελοι!».
Τί θαυμαστὰ γίνονται μέσα στὸν Ἱερὸ Ναό! Ὅλα εἶναι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
«πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαίνων ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων, παρ’ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα.» (Ἰακ. α, 17). (: Κάθε τι ἀγαθόν, ποὺ δίδεται εἰς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ κάθε δῶρον τέλειον εἶναι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταβαίνει ἀπὸ τὸν Θεόν, ποὺ εἶναι ὁ δημιουργὸς τῶν οὐρανίων φωτεινῶν σωμάτων καὶ ἡ ὑψίστη καὶ μοναδικὴ πηγὴ κάθε φωτισμοῦ, φυσικοῦ ἢ ἠθικοῦ. Πλησίον αὐτοῦ δὲν ὑπάρχει ἀλλοίωσις καὶ μεταβολὴ σὰν αὐτάς, ποὺ γίνονται εἰς τὴν σελήνην, ἡ ἀπὸ τὴν διαδοχὴν τῆς νυκτὸς καὶ τῆς ἡμέρας. Ἀλλ’ οὔτε καὶ σκιὰ ὅμοια πρὸς ἐκείνην, ἡ ὁποία ρίπτεται ἀπὸ τὴν στροφὴν καὶ μετακίνησιν τῶν οὐρανίων ἀστέρων καὶ σωμάτων.).
Ὅλα ἁγιασμένα. Ἀκόμη καὶ τὰ ὑλικά. Ὄχι ἀπὸ μόνα τους, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου.
Ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐξηγεῖ:
«Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Τύπος Οὐρανοῦ, καὶ τὸ Ἅγιο Βῆμα εἶναι τύπος τῶν ὑπερουρανίων· καὶ ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος: «Θέλεις νὰ πληροφορηθῆς πῶς ἡ Ἐκκλησία εἶναι οὐρανός; Σὲ ἐρωτῶ ποῖα πράγματα εἶναι ὅπου κάνουν τὸν οὐρανό; α) Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, β) Ἡ παρουσία τοῦ ἀφθαρτισμένου καὶ δεδοξασμένου σώματος τοῦ Χριστοῦ, γ) ἡ παρουσία τῆς Μητρὸς τοῦ Θεοῦ, δ) ἡ παρουσία τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων καὶ ε) ἡ παρουσία ὅλων τῶν Ἁγίων. Αὐτὰ τὰ πέντε βρίσκονται καὶ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Διότι μέσα σὲ αὐτὴν ἐνοικεῖ καὶ ἐμπεριπατεῖ ὁ ἐπουράνιος Θεὸς καθὼς εἶπε ὁ Ἅγιος Γερμανός: «Ἐκκλησία ἐστὶν ἐν ᾗ ὁ ἐπουράνιος Θεὸς ἐνοικεῖ καὶ ἐμπεριπατεῖ». Διότι μέσα στὴν Ἐκκλησία ἱερουργεῖται κάθε μέρα αὐτὸ τὸ ἄφθαρτο καὶ δεδοξασμένο σῶμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι μέσα στὴν Ἐκκλησία παρουσιάζεται ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου καὶ μὲ αὐτὴν παρουσιάζονται οἱ Ἄγγελοι καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι.
Βλέπεις τὴν Ἁγία Τράπεζα; Αὐτὴ σημαδεύει πῶς εἶναι ὁ Χερουβικὸς θρόνος τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως. Βλέπεις τὸ θεῖον Εὐαγγέλιο ἐπάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα; Αὐτὸ φανερώνει τὸν Χριστὸ καθήμενο ἐπάνω στὸν θρόνο Του. Βλέπεις τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μεταξὺ τῆς εἰκόνος τῆς Μητρός Του καὶ τοῦ Προδρόμου καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἄλλων Ἁγίων; Αὐτὲς φανερώνουν πὼς ἔτσι εἶναι ὁ Χριστὸς στοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔτσι πρόκειται νὰ ἔλθη νὰ κρίνη τὸν κόσμο».
Ἡ φυσικὴ φθορὰ ὑπάρχει καὶ στὰ ὑλικὰ καὶ στὸν ἄνθρωπο. Εἶναι νόμος τῆς φύσεως. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπέκτησαν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔκαναν θαύματα, πολλὲς φορές, ὅπως βλέπουμε ἀπὸ τοὺς βίους τους ζοῦσαν ὑπερφυσικά, δηλ. ζοῦσαν μὲ ἕνα ἀντίδωρο τὴν ἑβδομάδα, ὅπως ὁ Ὅσιος Δαυίδ. Μὲ ἕνα καρβέλι ψωμὶ πέρασε 47 χρόνια ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Στυλίτης ἔτρωγε κάθε 40 ἡμέρες. Ὅμως καὶ αὐτοὶ ὑπάγονται στὴν φυσικὴ φθορά, ὅπως καὶ τὰ ὑλικά. Οἱ εἰκόνες γίνονται ἀπὸ διάφορα ὑλικά, ξύλο, χρῶμα κ.λπ. Ὅμως μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ θαυματουργοῦν. Καὶ αὐτὲς ὅμως ὑπάγονται στὸν Νόμο τῆς φυσικῆς φθορᾶς. Μπορεῖ καὶ ἕνας ἄνθρωπος λαϊκὸς ἤ κληρικός, νὰ πεθάνη κατὰ τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, γιατὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι ὑπάγονται στὸ νόμο τῆς φυσικῆς φθορᾶς. Ὅμως ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου παραμένει καὶ ἁγιάζει ἀκόμη καὶ τὰ ὀστᾶ. Πόσα λείψανα Ἁγίων θαυματουργοῦν ἤ μυροβλύζουν; Μὰ θὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ οἱ πέτρες καὶ ἡ σκόνη τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ; Ἔτσι εἶναι, ἔχουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ πολλὲς φορὲς θαυματουργοῦν. Ἡ διαφορὰ εἶναι ὅτι ἄλλο ἡ ἁγιαστικὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄλλο ἡ φυσικὴ φθορά. Ὅταν λοιπὸν μέσα στὸ Ἱερὸ Ναὸ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχει ἁγιάσει τὰ πάντα, πῶς μπορεῖ ὁ κάθε πιστὸς νὰ μολυνθῆ ἀπὸ κάποια ἀσθένεια;
Ὁ Ἅγιος Γαβριὴλ ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς λέγει: «Ἄν γνωρίζατε πόση εὐλογία ἔρχεται κατὰ τὴν θεία Λειτουργία, θὰ μαζεύατε μέχρι καὶ τὴν σκόνη ἀπὸ τὸ πάτωμα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ πλύνετε μ’ αὐτὴ τὸ πρόσωπό σας».
Ἡ σκόνη ἀπὸ τὰ ὑποδήματα τῶν πατέρων
Ἀκούσαμε ἀπὸ τὴν Πειραϊκὴ Ἐκκλησία ἕνα μοναχὸ ποὺ διηγήθηκε τὴν ἑξῆς ἱστορία σὲ προσκυνητὲς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ: «Εἶχα τὸ διακόνημα νὰ καθαρίζω τὸ διάδρομο τῶν πατέρων, μέχρι τὴν ἐκκλησία, ἔξω ἀπὸ τὰ κελλιὰ τοῦ Μοναστηριοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ διακόνημα τῆς ἐκκλησίας, ποὺ ἦταν τόσο κουραστικό, γιὰ μία τόσο μεγάλη ἐκκλησία. Ὡστόσο, παρατήρησα ἀρκετὲς φορὲς ὅτι κάθε Παρασκευή, πρὶν ἀρχίσω τὸ διακόνημά μου, ὁ διάδρομος ἦταν καθαρός. Ἀναρωτήθηκα, ποιὸς νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ τὸν καθάριζε καὶ σκέφτηκα ὅτι θὰ ἦταν κάποιος πατέρας ποὺ μὲ λυπόταν, ἐπειδὴ ἦταν τὸ διακόνημά μου πολὺ κουραστικό. Μετὰ ἀπὸ μία ἀγρυπνία σηκώθηκα τὸ πρωὶ – ἦταν ἡμέρα Παρασκευὴ- γιὰ νὰ κάνω τὸ διακόνημά μου. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ κελλί μου, εἶδα ἕνα Βεδουίνο, τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ἦταν Σαλέμ, νὰ σκουπίζη τὸν διάδρομο. Ὁ Σαλὲμ ἦταν ὁ πορτάρης τοῦ Μοναστηριοῦ κάθε Παρασκευή. Ἦταν πάρα πολὺ καλός, τόσο ποὺ ὁ π. Παῦλος, ὁ Δικαῖος τοῦ Μοναστηριοῦ, τὸν εἶχε σὲ μεγάλη ἐκτίμηση καὶ τοῦ ἔλεγε: «γειά σου Σαλέμ. Πετάει ὁ Σαλέμ;» Καὶ αὐτὸς ἀπαντοῦσε: «πετάει, πετάει». Τὸν ρώτησα γιατί σκούπιζε ἐκεῖ καὶ ἂν εἶχε πάρει εὐλογία νὰ τὸ κάνη αὐτό. Μοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν εἶχε εὐλογία καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ μὴ τὸν μαλώσω. Μοῦ εἶπε ὅτι τὸν ἔστελναν οἱ γυναῖκες τοῦ χωριοῦ του, νὰ μαζεύη τὴ σκόνη ἀπὸ τὰ παπούτσια τῶν πατέρων! Ὅταν τὰ παιδιά τους ἀρρώσταιναν, ἔβαζαν τὸ βράδυ τὴν σκόνη αὐτὴ κάτω ἀπὸ τὰ στρωσίδια τους καὶ τὸ πρωὶ τὰ παιδιὰ γίνονταν καλά(!) Τοῦ εἶπα νὰ συνεχίση νὰ κάνη, ὅπως νομίζει. Ὡστόσο ἐγὼ κάθε πρωί, σκούπιζα ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ δικοῦ μου κελλιοῦ, ὥστε νὰ μὴ σκουπίζη τὸν χῶρο αὐτόν».
Ἐμεῖς μπαίνουμε στὶς ἐκκλησίες μὲ φόβο μὴ μολυνθοῦμε ὡς μασκοφόροι ἤ κλόουν, ἐνῶ ἀλλόθρησκοι γιατρεύονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου καὶ μάλιστα μὲ τὴν σκόνη τῶν παπουτσιῶν τῶν πατέρων! Οἱ ἀλλόθρησκοι θὰ μᾶς δικάσουν.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης λέγει ὅτι «Ὁ ναὸς κατὰ τῆς διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας γίνεται οὐράνιος. Πῶς λοιπὸν κάποιοι προβάλλουν καινοφανεῖς ἰδέες περὶ μολυσμοῦ καὶ μεταδόσεως ἀσθενειῶν ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ;
Μὴ λοιπὸν κρίνουμε μὲ τὴν λογικὴ θέματα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ πνευματικά. Μὴ μπερδευόμαστε καὶ λέμε ὅτι μπορεῖ μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ νὰ κολλήσουμε ἀπὸ ὁποιανδήποτε ἀρρώστια. Ἄλλο φυσικὴ φθορὰ καὶ ἄλλο ἁγιαστικὴ Χάρη. Μέσα στὴν Ἐκκλησία γίνονται τόσα θαύματα, ὅπως αὐτὸ τὸ Μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας· ὅμως τὰ ὑλικὰ πῶς ἁγιάζονται; Εἰκόνες, Τέμπλα, τοῖχοι κ.λπ. Μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου. Διότι ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου ἁγιάζει τὰ πάντα.
Πῶς ἁγιάζονται οἱ εἰκόνες; Ἀναφέρεται στὸ συναξαριστὴ Τριωδίου.
«Στὰ Ἱεροσόλυμα ὑπῆρχε πόλη ποὺ παλαιότερα ὀνομαζόταν Λύδδα, καὶ τώρα Διόσπολη. Σὲ αὐτὴν τὴν πόλη οἱ πρῶτοι τῶν θείων Ἀποστόλων Πέτρος καὶ Ἰωάννης, ὅταν ἀκόμη ἡ Παναγία μας εὑρίσκετο στὴν παροῦσα ζωή, ἔκτισαν οἱ ἴδιοι ἐκκλησία στὸ ὄνομά της.
Ἔπειτα πῆγαν στὴν Θεοτόκο καὶ τῆς εἶπαν: «Δέσποινα Παρθένε, σὲ παρακαλοῦμε οἱ δοῦλοι σου, νὰ ἐκπληρώσης μία παράκλησή μας. Στὴν Λύδδα κτίσαμε Ἐκκλησία στὸ ὄνομά σου. Σὲ παρακαλοῦμε νὰ κάνης τὸν κόπο καὶ νὰ ἔλθης νὰ τὴν εὐλογήσης, διότι θέλουμε νὰ τὴν ἐγκαινιάσουμε».
Ἡ Θεοτόκος τοὺς ἀπάντησε: «Πηγαίνετε καὶ θὰ μὲ βρῆτε ἐκεῖ».
Πῆγαν λοιπὸν οἱ Ἀπόστολοι στὸν Ναό, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εἶδαν τὴν Παναγία ζωγραφισμένη στὴν δεξιὰ μαρμάρινη στήλη τῆς Ἐκκλησίας.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ πῆγε καὶ ἡ Παναγία σωματικῶς καὶ μόλις εἶδε τὸ ὁμοίωμά της στὸν κίονα, εὐχαρίστησε τὸν Υἱό της, ποὺ τῆς χάρισε τὴν δύναμη αὐτή.
Τὸ ὁμοίωμα αὐτὸ φυλάχθηκε μέχρι τῆς βασιλείας τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔμαθε ὅτι ἔκανε πολλὰ θαύματα, σὰν εἰδωλολάτρης ποὺ ἦταν φθόνησε καὶ ἔστειλε Ἑβραίους τεχνίτες νὰ τὴν ἀφαιρέσουν ἀπὸ τὸν κίονα. Πῆγαν λοιπὸν ἐκεῖνοι, ἀλλὰ ὅσο ἔξυναν τὸ μάρμαρο, τόσο πιὸ πολὺ φαινόταν λαμπρότερο τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Τέλος, ἀφοῦ εἶδαν ὅτι δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν τίποτε, τὸ ἄφησαν στὸν τόπο του».
Οἱ Εἰκόνες ἀπὸ μόνες τους δὲν ἁγιάζονται. Ἡ Χάρη ὅμως τοῦ Κυρίου ἁγιάζει τὶς εἰκόνες καὶ θαυματουργοῦν καὶ πολλὲς φορὲς εὐωδιάζουν καὶ μυροβλύζουν καὶ εἶναι πολλὲς οἱ εἰκόνες, ποὺ μυροβλύζουν, στὴν Μαλεβή, στὴν Ἄνδρο κ.λπ.
Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε:
Ὁ Ἀββὰς Λεόντιος διηγήθηκε τὸ ἑξῆς: Ὅταν διώχθηκαν οἱ μοναχοί τῆς νέας Λαύρας καὶ ἔμεινε αὐτὴ ἔρημη, πῆγα καὶ ἡσύχασα ἐκεῖ. Μία Κυριακὴ ὅταν μπῆκα στὸν ναό, γιὰ νὰ κοινωνήσω μόνος μου, εἶδα Ἄγγελο ἀπὸ τὰ δεξιὰ νὰ στέκεται στὸ θυσιαστήριο καὶ φοβήθηκα πολύ, ἤθελα νὰ φύγω. Ὁ Ἄγγελος μοῦ εἶπε. “Μὴ φοβᾶσαι διότι ἐγὼ ἀφ’ ὅτου ἐγκαινιάσθηκε αὐτὸς ὁ ναός, διορίσθηκα φύλακας τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ἀπὸ τότε μένω μόνιμα ἐδῶ”».
Ποτὲ δὲν λείπουν οἱ ἄγγελοι ἀπὸ τὸν Ναὸ τοῦ Κυρίου. Δὲν μολυνόμαστε λοιπὸν ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ οὔτε εἶναι καὶ σωστό, ὅπως ἔλεγε πρὶν δέκα χρόνια ὁ Ἅγιος Γέροντας τῆς Ἀριζόνας, μακαριστὸς π. Ἐφραίμ, νὰ μπαίνουμε μέσα στὸν Ἱ. Ναὸ ὡς κλόουν ἤ, ὅπως ἔλεγε καὶ πάλι πρὶν δέκα χρόνια ὁ Ἅγιος Γέροντας π. Βασίλειος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὡς μασκαράδες.
Εἶναι δυνατὸν λοιπὸν στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ νὰ μολυνθοῦμε ἀπὸ κάποια ἀρρώστια; Γιατί τόσος φόβος; Στὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ἁγιασμένα τὰ πάντα δὲν μολύνεται ὁ ἄνθρωπος, παρὰ μόνο ἁγιάζεται.
Πολλοὶ λέγουν ὅτι ναὶ ἔτσι εἶναι, ἀλλὰ δὲν ἰσχύει αὐτὸ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς. Αὐτὸ εἶναι συμπέρασμα τῆς λογικῆς. Ὁ ἥλιος δὲν κάνει διακρίσεις. Φωτίζει καὶ ζεσταίνει ὅλους καὶ ἁμαρτωλοὺς καὶ δικαίους. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁγιασμένη. Εἶναι ἕνας Οὐρανός.
Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι πλούσια σὲ ὅλους. Ἐμεῖς εἶναι τὸ πρόβλημα, ἂν εἴμασθε δεκτικοὶ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Στὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Πρ. ιθ΄, 12) ἐπισημαίνεται:
«ὥστε καὶ ἐπὶ τοὺς ἀσθενοῦντας ἐπιφέρεσθαι ἀπὸ τοῦ χρωτὸς αὐτοῦ σουδάρια ἡ σιμικίνθια καὶ ἀπαλλάσσεσθαι ἀπ’ αὐτῶν τὰς νόσους, τά τε πνεύματα τὰ πονηρὰ ἐξέρχεσθαι ἀπ’ αὐτῶν» (Πρ. ιθ΄, 12). (: Καὶ ἦσαν τέτοια τὰ θαύματα, ὥστε ἔπαιρναν οἱ ἄνθρωποι μανδήλια ἢ περιζώματα καὶ ἐμπροσθέλλας, ποὺ εἶχε χρησιμοποιήσει ὁ Παῦλος καὶ εἶχε σφογγίσει μὲ αὐτὰ τὸν ἱδρῶτα του ἢ εἶχε καλύψει τὸ δέρμα του, καὶ τὰ ἔφεραν ἐπάνω εἰς τοὺς ἀρρώστους καὶ διὰ μόνης τῆς ἐπιθέσεως ταύτης ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ αὐτοὺς αἱ ἀσθένειαι καὶ ἔβγαιναν ἐξ αὐτῶν τὰ πονηρὰ πνεύματα).
«ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν.» (Πρ. ε΄ 15). (: Τόσον πολὺ δὲ ἐσέβετο αὐτοὺς ὁ λαός, ὥστε ἔβγαζαν ἀπὸ τὰ σπίτια των εἰς τὰς πλατείας τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς ἔθετον ἐπάνω εἰς πολυτελῆ κρεββάτια οἱ πλουσιώτεροι καὶ εἰς πτωχικὰ καὶ πρόχειρα φορεῖα οἱ πτωχότεροι, μὲ τὸν σκοπόν, ὅταν θὰ ἐπέρνα ἀπὸ τὸ πλῆθος ἐκεῖνο ὁ Πέτρος, νὰ πέσῃ ἔστω καὶ ἡ σκιά του εἰς κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς αὐτούς, διὰ νὰ τὸν θεραπεύσῃ).
Πρωτάκουστο αὐτό. Καὶ μὲ τὸν ἴσκιο τους θεράπευαν. Ἂν δὲν τὸ ἀνέφερε αὐτὸ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ πιστέψη τέτοιο σημεῖο. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι παντοδύναμη. Δὲν ἐπιδέχεται λογικὴ ἑρμηνεία, ἁγιάζει καὶ τὰ ροῦχα καὶ τὶς ζῶνες καὶ τὰ ράσα κ.λπ.
Στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη ἀναφέρεται θαῦμα μὲ τὸ ράσο τοῦ Ἁγίου. Τί εἶναι τὸ ράσο; Ἕνα ὕφασμα, ὅμως ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ.
«Στίς ἀρχές Δεκεμβρίου τοῦ 1995, ὁ Γέροντας Κύριλλος μέ ἔστειλε στὴν Ἀθήνα μὲ τὸ ράσο τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰακώβου, γιὰ νὰ τὸ φορέση ἡ ἀδελφή μου Μαρία, ποὺ ἦταν καρκινοπαθής. Ἐκείνη μὲ συστολὴ μοῦ εἶπε.
– Μὰ πῶς ἐγώ, ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, νὰ φορέσω τὸ ράσο ἑνὸς Ἁγίου;
Ἀμέσως ἄρχισε νὰ βγαίνη πολὺ ὄμορφη εὐωδία ἀπὸ τὸ ράσο, ἡ ὁποία ἁπλώθηκε σὲ ὅλο τὸ σπίτι. Ἡ Μαρία ἔκανε τὸ σταυρό της, φόρεσε τὸ ράσο καὶ γονατιστὴ προσευχήθηκε. Μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴν ζωή, αὐτὴ ἡ εὐωδία καὶ ἡ παρουσία τοῦ π. Ἰακώβου ἦταν μαζί της».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ὅτι ἀκόμη καὶ ἡ σκόνη, ποὺ βρίσκεται πάνω σὲ Ἅγια Λείψανα εἶναι θαυματουργή.
Ὅταν οἱ γονεῖς τοῦ μικροῦ Ἀντώνη Δασκαλούδη πῆγαν στὸν Ἅγιο Γεώργιο Καρσλίδη, γιὰ νὰ τὸν διαβάση, ἀφοῦ τοὺς καλωσόρισε εἶπε στὸ παιδί: «Ἔλα, Ἀντωνάκη, νὰ δοῦμε τί ἔχουν τὰ ματάκια σου! Οἱ γονεῖς σου ἔκαναν τόσο κόπο νὰ σὲ φέρουν ὥς ἐδῶ, ἀλλὰ ἐσεῖς τὸν γιατρὸ τὸν ἔχετε δίπλα σας». Οἱ γονεῖς του μὲ πόνο ἐξήγησαν ὅτι δυστυχῶς οἱ γιατροὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν. «Ὄχι», εἶπε, «ἐσεῖς ἔχετε ἄλλο γιατρό. Τὸν δικό σας, τὸν Ἅγιο Δημήτριο. Ἐκεῖ νὰ πᾶτε.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ οἰκογένειά του φρόντιζε ἕνα ξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στὸ ὁποῖο πήγαιναν πρωὶ καὶ βράδυ κι ἄναβαν τὰ καντήλια. Στὸ ἐκκλησάκι αὐτὸ λειτουργοῦσαν μία φορά τὸν χρόνο, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ὅταν τελείωνε ἡ ἑορτή, οἱ χωρικοὶ μάζευαν τὰ καλύμματα τῆς Ἁγίας Τράπεζας καὶ ὅλα τὰ σκεύη καὶ τὰ κλείδωναν σὲ ἕνα μπαοῦλο μέχρι τὴν ἑπόμενη ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Ὁ Γέροντας τοὺς συμβούλεψε νὰ μαζέψουν τὴ σκόνη ποὺ ὑπῆρχε πάνω στὴν τσιμεντένια πλάκα τῆς Ἁγίας Τράπεζας, νὰ τὴ βάλουν σ’ ἕνα ποτήρι, νὰ τὸ γεμίσουν μὲ νερὸ καὶ μὲ αὐτὸ τὸ ἁγίασμα νὰ πλύνουν τὰ μάτια τοῦ παιδιοῦ. Τοὺς εἶπε μάλιστα ὅτι μέχρι νὰ τελειώση τὸ ἁγίασμα, τὸ παιδὶ θὰ ἔχει ἤδη θεραπευθῆ. Πράγματι, οἱ γονεῖς του ἔκαναν, ὅπως τοὺς συμβούλεψε. Ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα, δὲν ξαναπαρουσίασε κανένα πρόβλημα μὲ τὰ μάτια του». Τὸ θαῦμα ἔγινε.
Ὑπάρχει παράδοση ποὺ λέγει ὅτι ποτὲ μὴ παίρνετε ὑλικὰ ἀκόμη καὶ ἀπὸ γκρεμισμένη ἐκκλησία. Μήπως ἔχουν κάποια ἀξία ὑλική; Ὄχι βέβαια. Στὴν κάθε ἐκκλησία ὅμως ἔχουν ἁγιασθῆ τὰ πάντα. Ἡ κάθε ἐκκλησία εἶναι «σπίτι» τοῦ ἁγίου ποὺ τιμᾶται ἐκεῖ. Ἀναφέρεται ὅτι κάποιος πατέρας, ποὺ εἶχε πάει στὴν Αἴγινα στὸν Ἅγιο Νεκτάριο, γιὰ νὰ τὸν παρακαλέση γιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί του καὶ μάλιστα βοήθησε καὶ στὴν τακτοποίηση στὸ Μοναστήρι, τοῦ παρουσιάσθηκε τὴν νύκτα ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καὶ τοῦ εἶπε: «ἐσὺ βοήθησες στὸ «σπίτι μου» καὶ τακτοποίησες τὰ πράγματα καὶ ἐγὼ θὰ σοῦ κάνω καλὰ τὸ παιδί».
Ἐπίσης τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο Τσαλίκη, ποὺ καθάριζε τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, ἡ ὁποία καὶ τοῦ παρουσιάσθηκε. Τὸ ἴδιο ἔχει συμβῆ καὶ σὲ κάποια κυρία, ποὺ καθάριζε τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλους Ἁγίους.
Γιατὶ λέγεται ἡ Ἐκκλησία; «Οἶκος Θεοῦ»; Ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ Θεός.
Τί παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Κροστάνδης;
«Στὸν ναὸ νιώθω ὁλοφάνερη τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου, τῆς Μητέρας Του, τῶν οὐρανίων δυνάμεων καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ὁ ναὸς εἶναι ὁ ἐπίγειος οὐρανός. Ἐδῶ ἀναγνωρίζεις καὶ αἰσθάνεσαι τὸν ἑαυτό σου ὡς πραγματικὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του, ἰδιαίτερα τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας. Ὤ, πῶς πρέπει νὰ ζῶ, γιὰ ν’ ἀξιώνωμαι νὰ βρίσκωμαι σ’ αὐτὸν τὸν ἐπίγειο οὐρανό!».
Τὸ σημάδι τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος
Ἔχετε διαβάσει τὴν ἱστορία τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὸν Πειραιά;
«Κάποτε ὁ ἔνδοξος Ναύαρχος τῆς Ἐπαναστάσεως Ἀνδρέας Μιαούλης, ποὺ εἶχε βομβαρδίσει μὲ τὸ ἀτμοκίνητο «ΚΑΡΤΕΡΙΑ» τὸ Μοναστήρι τότε τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὸν Πειραιὰ ἤθελε νὰ ἐγκατασταθῆ στὴν περιοχὴ αὐτὴ ποὺ ὀνομάσθηκε «Ὑδραίϊκη Συνοικία». Πολλοὶ τοῦ ἔλεγαν ὅτι δὲν ἦταν σωστὸ νὰ ὑψώση μιὰ κατασκευὴ μπροστὰ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Μιαούλης ὅμως ἐπέμενε στὴν ἐπιλογήν Του καὶ ὅρισε ἐργολάβο, ὁ ὁποῖος τὴν ἄλλη ἡμέρα παραιτήθηκε! Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατὶ παραιτήθηκε, ἐκεῖνος εἶπε ὅτι εἶδε στὸν ὕπνο του ἕνα καλόγερο μὲ τὴν μορφὴ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα, ποὺ τοῦ ἔλεγε: «Ἐσὺ θέλεις νὰ κλείσης τὸ δικό μου σπίτι, ἀλλὰ δὲν θὰ προλάβης, γιατὶ θὰ πεθάνης». Κατόπιν ἀνέλαβε ἄλλος ἐργολάβος, ἀλλὰ ὁ Μιαούλης εἶχε ἐπηρεασθῆ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καὶ μάλιστα εἶπε στὸν νέο ἐργολάβο Ἀργυρόπουλο. «Καλά, βρὲ ἀδελφέ, θὰ μοῦ πῆ κάποια στιγμὴ ὁ Θεός. Τόση γῆ εἶχε ὁ Πειραιᾶς νὰ φτιάξης τὴν οἰκία σου, τὴν δική μου ἦλθες νὰ πάρης;».
Ὁ Ἀργυροπουλος ὅμως ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ Ναύαρχο, καὶ γνωρίζοντας τὸν πόθο του νὰ φτιάξη τὸ σπίτι του ἐκεῖ, τὸν δικαιολογοῦσε σὲ τρίτους καὶ εἰδικὰ στοὺς Ὑδραίους λέγοντάς τους πὼς οἱ φρικτὲς μάχες, ποὺ εἶχε ζήσει ὁ Μιαούλης κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐπανάστασης, τοῦ εἶχαν δημιουργήσει ὁράματα, νὰ βλέπει καλογήρους καὶ μοναστήρια καὶ ἄλλα τέτοια ἐξωφρενικὰ ὄνειρα. Καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν ἄκουγαν ἔλεγαν “Καλὰ τί μᾶς λὲς τώρα; Ὅτι ὁ Μιαούλης εἶναι παράφρονας ἢ ὅτι δὲν ὑπάρχει Ἅγιος;”. Καὶ ὁ Ἀργυρόπουλος δὲν ἀπαντοῦσε οὔτε στὸ ἕνα οὔτε στὸ ἄλλο παρὰ μόνο χαμογελοῦσε κάπως εἰρωνικά. Τὴν ἑπομένη ὅμως, ὁ Ἀργυρόπουλος ἀρρώστησε βαριὰ καὶ ἀκριβῶς μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες πέθανε!
Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μιαούλης πέθανε πρὶν ὁλοκληρωθῆ, στὶς 11 Ἰουνίου τὸ 1835.
Στὸ μεταξὺ ἡ ἰδιοκτησία τῆς οἰκίας εἶχε ἀλλάξει πολλὲς φορὲς χέρια, φέρνοντας κάθε φορά κακὴ τύχη σὲ ὅποιον ἔμενε ἐκεῖ ἢ τὴν ἀξιοποιοῦσε ἐπαγγελματικά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ θεωρηθῆ ἀπὸ τοὺς Πειραιῶτες ὡς σημάδι “τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα”.
Μετὰ τὴν περίοδο Χατζοπούλου τὸ οἴκημα δύο φορὲς καταστράφηκε ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ πυρκαγιά! Ὅταν κτίστηκε ἐκ νέου μετὰ τὴν πυρκαγιὰ δὲν ἐπρόκειτο γιὰ τὸ ἀρχικὸ Μέγαρο τοῦ Μιαούλη, ποὺ διέθετε ἀρχιτεκτονικὴ ἀξία, ἀλλὰ γιὰ κάτι ὑποδεέστερο ποὺ δὲν ἄξιζε νὰ βρίσκεται στὴν παραλιακὴ ζώνη τοῦ Πειραιᾶ. Στὴ συνέχεια, ἰδιοκτήτης τοῦ οἰκήματος ἔγινε ὁ στρατηγὸς Χατζηανέστης!
Στὸ μεταξὺ ἡ “κατάρα” τῆς οἰκίας συνεχιζόταν, ἀφοῦ ὁ Στρατηγὸς Χατζηανέστης θεωρήθηκε τότε ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς ἕξι ὑπαίτιους τῆς καταστροφῆς τοῦ 1922 καὶ ἐκτελέστηκε στὸ Γουδί! Τελευταῖος ἰδιοκτήτης τοῦ οἰκήματος ἦταν ὁ Ν. Πειρουνάκης (ὑπουργὸς στὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς), ποὺ ἐπίσης βρῆκε βίαιο θάνατο!
Τὸ οἴκημα αὐτὸ κατεδαφίστηκε τελικῶς τὸ 1969 ἀπὸ τὸν τότε δήμαρχο Ἀριστείδη Σκυλίτση καὶ τελικῶς ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας ἀπόκτησε τὴν πολυπόθητη θέα πρὸς τὴν θάλασσα. (Πηγή: Πειραιόραμα τοῦ Στέφανου Μίλεση…).
Πάρα πολλὰ τέτοια περιστατικὰ ἀναφέρονται μὲ τοὺς Ἁγίους νὰ προστατεύουν τὶς Ἐκκλησίες καὶ ὄχι μόνο δὲν ἐπιτρέπουν νὰ μολύνωνται οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ ὅταν εἶναι ἀσθενεῖς τοὺς γιατρεύουν. Χιλιάδες τὰ θαύματα, ποὺ ἐπιτελοῦν οἱ Ἅγιοί μας, ὅταν μὲ πίστη τοὺς ἐπικαλούμεθα.
* * *
Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεσσαλονίκης ἀπαντᾶ θεόπνευστα στὰ ἐρωτήματά μας. Νὰ μὴ φοβώμασθε. Νὰ μὴ ἀμφιβάλλουμε. Ὅλα μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ εἶναι ἁγιασμένα, ἐκεῖ θεραπευόμεθα καὶ σωζόμεθα μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν κολλᾶμε ἀσθένειες.
Μᾶς διαβεβαιώνει λοιπὸν ὁ Ἅγιος:
«Ὁ ναός ἔχει ἀφιερωθῆ στόν Θεό καί εἶναι κατοικία του. Ὁ Θεός βρίσκεται στόν ναό ὁ ἴδιος. Ἐπίσης, καί ὁ Ἅγιος, στόν ὁποῖο ἔχει ἀφιερωθῆ ὁ ναός, μένει στόν ναό σάν σέ δικό του σπίτι. Καί μέ τήν ψυχή του εἶναι παρών ἀοράτως, πολλές φορές ὅμως καί μέ τά λείψανά του βρίσκεται σωματικά ἐκεῖ καί ἐνεργεῖ μέ θεία δύναμη καί Χάρη. Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε σύνθετοι, διπλοί, ἀπό ψυχή καί σῶμα, παίρνουμε τά θεῖα δῶρα μέ διπλό τρόπο, ἀόρατα καί ὁρατά. Γι᾽ αὐτό καί στά ὑλικά καί αἰσθητά αὐτά πράγματα κατεβαίνει ἡ Χάρη καί μένει καί ἐνεργεῖ γιά μᾶς μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τό ἔλεος αὐτοῦ, πού σαρκώθηκε γιά μᾶς καί μᾶς ἀνέπλασε διπλά, καί μέ τήν ἔλευση καί παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού εἶναι συνεργός αὐτοῦ καί ἀχώριστο. Καί αὐτό τό βλέπουμε ὁλοφάνερα. Μέσα στούς ναούς ἐνεργοῦν θεῖες δυνάμεις καί ἐμφανίσεις ἀγγέλων καί ἁγίων· ἐπιτελοῦνται θαύματα· ἐκπληρώνονται τά αἰτήματα· γίνονται ἰάσεις ἀσθενειῶν. Ἀκόμη καί τά ἄψυχα ἀντικείμενα τῶν ναῶν, τά νερά καί οἱ πέτρες καί οἱ κίονες καί τά πέπλα καί τά σίδερα ἁγιάζουν, ὄχι βέβαια ἀφ᾽ ἑαυτῶν, ἀφοῦ εἶναι ἄψυχα καί κτίσματα τοῦ Θεοῦ καί ἀπό μόνα τους δέν ἔχουν τίποτε. Ἐνεργοῦν ὅμως μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἁγίου τοῦ ναοῦ, γιά νά ἁγιασθοῦμε ἐμεῖς. Ὅπου λοιπόν ὑπάρχει ὀνομασία καί ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ πού ἐδημιούργησε τά πάντα, τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ἐκεῖ εἶναι ὅλα ἅγια, καί ὅλα ἁγιάζουν καί θεραπεύουν καί σώζουν μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ».
* * *
Παρακαλοῦμε τοὺς Ἀρχιερεῖς μας νὰ ἀνοίξουν τὶς Ἐκκλησίες μας τώρα μάλιστα, ποὺ πλησιάζει ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ καὶ τὸ Πάσχα.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν κορωνοϊὸ ὑπάρχουν καὶ τόσες ἄλλες ἀρρώστιες. Οἱ ψυχασθένιες ἔχουν πολλαπλασιασθῆ. Ποῦ θὰ προσφύγουμε πρῶτα; Στὴν ἐκκλησία, ὅπου λατρεύεται ὁ Τριαδικὸς Θεὸς καὶ τιμᾶται ἡ Παναγία καὶ οἱ Ἅγιοί μας, νὰ λάβουμε τὴν θεία Κοινωνία, πρὸς ἴαση ψυχῆς καὶ σώματος.
Θὰ φύγουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἀλειτούργητοι καὶ ἀκοινώνητοι;
