Η θλίψη, η απόγνωση, αλλά και η αγωνία των χριστιανών, περί των καταχθόνιων σχεδιασμών -ενός ανοικτά πλέον αντιχρίστου συστήματος- κορυφώνεται τις αγίες τούτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, καθιστώντας τες μια μακρόσυρτη Μεγάλη Παρασκευή.
Ο Λαός του Θεού στρέφοντας το βλέμμα του προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας, αντικρίζει θέαμα οικτρόν: απάθεια, “ωχαδερφισμός”, φόβος, υποταγή, ηττοπάθεια, έως και ένας ιδιότυπος “δοσιλογιτισμός”, εμπνέει τα μέλη της. Πρωτύτερα λαλίστατοι ιεράρχες, αυτοδιαφημιζόμενοι ως “πατερικοί θεολόγοι”, και ως “λέοντες της Ορθοδοξίας” (που πλέον το πραγματικό ποιόν τους φανερώθηκε), εσίγησαν, αποκαλύπτοντας -στην τραγικότερη στιγμή- το μέγα κενό πραγματικά άξιων ποιμένων, που σε αυτούς μόνο αξίζει η εν Χριστώ υπακοή.
Θλιβερό είναι επίσης και το κατάντημα, να απoφασίσουν κάποιοι να μεταθέσουν την εορτή το πρωί της Κυριακής, ωσάν να είναι το Πάσχα μια “απλή” Κυριακή ανάμεσα στις άλλες… Αποδεικνύοντας έτσι, ότι τα “μέτρα” ισχύουν για όλους, ανεξαρτήτως της “μετάθεσης” της ώρας επιτέλεσης της εορτής, πριν ή μετά την 12η.
Για τους επαΐοντες όμως, ουδέν εξ όσων αποφασίσθηκαν δεν αποτέλεσε “κεραυνό εν αιθρία”. Το ποιόν της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ιεραρχών ήταν γνωστό.
Αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό στους πολλούς είναι, οι δύο όρκοι που έχει δώσει ο κάθε Ιεράρχης. Ο πρώτος είναι κατά την χειροτονία του, οπότε και ορκίζεται να τηρήσει την Ιερά Παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες και τις αποφάσεις των οικουμενικών Συνόδων. Ο δεύτερος, δίνεται την επόμενη ακριβώς ημέρα της χειροτονίας, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, οπότε και ο νέος Μητροπολίτης ορκίζεται να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους της Χώρας.
Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη ώστε να διαπιστώσει κανείς, ποιος εκ των δύο όρκων “βαραίνει” περισσότερο στην συνείδηση της πλειονότητας των Ιεραρχών: ο εις τον Θεόν, ή ο εις τον “Καίσαρα”… Ως μισθωτοί “ποιμένες” που είναι, φυσικά προς τον δεύτερο.
Ας θυμίσουμε λοιπόν προς τους μισθωτούς αυτούς, ολίγα εκ της -ξεχασμένης και μουσειακού χαρακτήρα πια- πατερικής παραδόσεως. Ερμηνεύοντας λοιπόν οι Πατέρες το ψαλμικό “Καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές σε ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς σου” (Ψ.73), το οποίο αναφέρεται στους Ιουδαίους σταυρωτές του Χριστού, μας αποκαλύπτουν, και εμμέσως μας προειδοποιούν, για τις συνέπειες του ιουδαϊκού μίσους προς την εορτή του Χριστού (καθότι το Νομικό Πάσχα αποτελούσε προτύπωση του όντως και αληθινού Πάσχα, και με αυτή την έννοια, ήταν εορτή του Χριστού):
Καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές σε ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς σου. Ἐπειδὴ ἐν τῷ Πάσχα τῇ ἑορτῇ τὸν κατὰ τοῦ Κυρίου ἤραντο πόλεμον, τούτου χάριν ἐν αὐτῷ τῷ καιρῷ τοῖς πολεμίοις παρεδόθησαν. Τῷ γὰρ Πάσχα συνηγμένων κατὰ τὸν νόμον τῶν Ἰουδαίων ἁπάντων, ἡ πολιορκία γεγένηται δικαίως ἐν ᾧ καιρῷ καὶ τῷ σταυρῷ τὸν Σωτῆρα προσήλωσαν (Μ. Αθανασίου PG28,333)
επίσης:
Ἐπειδὴ γὰρ αὐτοὶ πρότεροι τὸν τόπον οἰκοῦντες ἀθέους ἤραντο χεῖρας κατὰ τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς αὐτοῦ, βοαῖς τε ἀθέοις καὶ ἐναγέσιν ἐχρήσαντο, ἐν αὐτῇ τῇ τοῦ Πάσχα ἡμέρᾳ τὸ αἷμα αὐτοῦ καθ’ ἑαυτῶν καὶ κατὰ τῶν ἰδίων τέκνων ἐξαιτησάμενοι: εἰκότως ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς μετῄει αὐτοὺς ἡ ἐκ Θεοῦ ὀργή: ὡς καὶ ἑτέραν προφητείαν πληροῦσθαι εἰς αὐτοὺς, δι’ ἧς εἴρητο: Καὶ μεταστρέψω τὰς ἑορτὰς ὑμῶν εἰς πένθος, καὶ τὰς πανηγύρεις ὑμῶν εἰς θρῆνον.(Ευσεβίου Καισαρείας, Εις τας Επιγραφάς των Ψαλμών, PG23,857)
Η προδοσία των Εβραίων είχε λοιπόν ως πνευματική συνέπεια την καταστροφή τους υπό των Ρωμαίων, μάλιστα στην ίδια περίοδο που την επετέλεσαν, αυτή του Νομικού Πάσχα.
Οι αντίχριστες δυνάμεις διαχρονικά έχουν ως σκοπό το: “Καταπαύσωμεν τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς”. Παλαιά ήταν το Ιουδαϊκό Ιερατείο, αργότερα οι διώκτες αυτοκράτορες, σήμερα, -φεύ- ο συνδυασμός της αντιχρίστου πολιτικής εξουσίας με το Χριστιανικό Ιερατείο. Ειδικά όμως το σημερινό Ιερατείο φαίνεται να ξεχνά τα όσα -προφητικά- αναφέρονται για το παλαιότερο (Ιουδαϊκό) Ιερατείο στον 73 Ψαλμό, στο χωρίο: “Ἀνάστα, ὁ Θεὸς, δίκασον τὴν δίκην σου”, το οποίο ερμηνεύοντας ο Μ. Αθανάσιος, εξηγεί:
Εἰς τὴν τῶν ἀπατησάντων τὸν λαὸν τιμωρίαν ἱκετεύων (σημ. ημ. ο προφήτης Δαυίδ) διανίστησι τὸν Θεόν. (Μ. Αθανασίου PG27,337)
Συμπληρώνοντας τα ανωτέρω, ας θυμηθούμε τέλος, το πώς ο Άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας (αυτός ο ξεχασμένος, πια, Στύλος της Εκκλησίας), περιγράφει την του Ιουδαϊκού Ιερατείου αποστασία αλλά και την καταστροφή που αυτό, καταδίκασε συνολικά τον Εβραϊκό Λαό:
ὑπεροψία γὰρ ἀληθῶς, τὸ καὶ θείων αὐτοὺς ἀλογῆσαι νόμων, καὶ τὸ ἔτι τούτου φορτικώτερον, καὶ αὐτῷ λοιπὸν ἐμπαροινῆσαι τῷ Χριστῷ. ταύτῃτοι λοιπὸν οὐδὲ εἰς λήθην αὐτῶν ἀποδημήσει τὰ πλημμελήματα: συντέλεια δὲ ὥσπερ ἐπαναβέβηκεν ἐπ’ αὐτοὺς, καὶ ὡς πλημμυρῶν ποταμὸς ὁ Ῥωμαίων πόλεμος.(Κυρίλλου Αλεξανδρείας Εις Τον Προφήτην Ωσηέ)
Ευχόμαστε έστω και την τελευταία στιγμή οι υπεύθυνοι αυτής της “υπεροψίας” προς τα θεία εντάλματα, να ανανήψουν. Ειδάλλως, ο μόνος δρόμος που μένει, είναι ο “κατακομβικός” εορτασμός των Χριστιανών στα σπίτια τους, μακρυά από την βλάσφημη ψευδο-ανάσταση της αποστασίας…
Γέρων Παΐσιος Μοναχός Καρεώτης
Επιφάνιος Μοναχός Καψαλιώτης
