Βλέπετε ένα χελωνάκι βγαίνει απ' το αβγό μες στην νύχτα και κάνει τα πρώτα του βήματα και κινείται από ένστικτο προς τα εκεί όπου είναι το νερό... δεν καλοβλέπει, όμως δεν κάνει καθόλου λάθος, πάει κατευθείαν στο νερό, για να ζήσει εκεί η θαλάσσια χελώνα. Το ίδιο πράγμα και ο άνθρωπος. Το ένστικτό του, τον στέλνει στην ατμόσφαιρα της απόλυτης αγάπης που είναι η Αγία Τριάδα. Αυτό θέλει. Δεν το ξέρει τις περισσότερες φορές. Καμιά φορά κάνει και λάθη, αμαρτίες, αταξίες και καταστρέφει, αλλά αυτό που θέλει μέσα του είναι η Αγάπη. Σας έχω ξαναπεί ... Έχεις δύο παιδιά, αγκαλιάζεις το ένα, το άλλο δεν το αγκαλιάζεις, παίρνει το σφυρί, πάει εκεί στη γωνία που έχεις ένα κινέζικο βάζο, που κάνει 10.000 ευρώ και στο σπάει! Το παιδί έγινε καταστροφικό, αμάρτησε, έγινε κακό. Αλλά το έκανε επειδή θέλει αγάπη. Επειδή εσύ παρέλειψες να του δώσεις την αγκαλιά, θέλει να σου τραβήξει την προσοχή, και να σου σπάσει κάτι που θα σου στοιχίσει, να το κοιτάξεις και αυτό και να του δώσεις αγάπη. Πολλές φορές πίσω από την αμαρτωλότητα των ανθρώπων κρύβεται αυτή η κραυγή για Αγάπη. Θέλουμε την αγάπη πιο πολύ από το οξυγόνο, γιατί για την αγάπη ζούμε και η αγάπη μας ζεί. Και εδώ που τα λέμε, ο Θεός- όπως λέει ο Ιωάννης- είναι Αγάπη. Δεν λέει έχει αγάπη-δηλαδή έχει και άλλα πράγματα, αλλά έχει και αγάπη- είναι Αγάπη. Δεν ξέρουμε την Ουσία ασφαλώς του Θεού, αλλά ξέρουμε από τους Πατέρες ότι ο Θεός είναι Αγάπη. Και το δικό μας το ένστικτο, όπως το χελωνάκι πάει στο νερό, πορεύεται προς εκείνη την ατμόσφαιρα της τέλειας αγάπης. Αλλά τις πιο πολλές φορές δεν ξέρουμε και κάνουμε λάθος αυτά τα ενστικτώδη βήματα και τότε επειδή έχουμε το αυτεξούσιο- την ικανότητα εμείς να ορίζουμε τον εαυτό μας- μας έκανε δηλαδή ο Θεός ελεύθερους, εμείς εισάγουμε το κακό στον κόσμο. Εμείς το φέρνουμε το κακό, ο Θεός δεν έβαλε καθόλου κακό στον κόσμο. Δεν υπάρχουνε δύο Θεοί, ο Θεός του καλού και ο Θεός του κακού, υπάρχει μόνο Ένας Θεός, ο Πανάγαθος Θεός μας, το κακό εμείς το προσκαλούμε. Δεν υπάρχει το κακό από μόνο του, εμείς το προσκαλούμε. Αλλά πολλές φορές αυτό που κάνουμε είναι μία απεγνωσμένη προσπάθεια να ψάξουμε την αγάπη με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο, με λάθος μέθοδο.
Η Εκκλησία, λοιπόν, είναι ένα θεραπευτήριο και εδώ θεραπευόμαστε. Για αυτό και η Εκκλησία έχει θέσει του Πατέρες σαν να είναι οι απλανείς οδοδείκτες, αλλά σήμερα έχει και πνευματικούς πατέρες, οι οποίοι έχουνε πάθει τα Θεία και μας βοηθούνε να πορευτούμε αυτή την πορεία. Μας εξηγούνε μέσα σε αυτό το μπέρδεμα που έχουμε, να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να πάρουμε τον Σταυρό μας και να πάμε πίσω από τον Χριστό. Γιατί είπαμε ο Θεός είναι Τέλεια Αγάπη.
...Με δυο λόγια, δηλαδή, αυτό που λέμε καμιά φορά, "δεν είναι ζωή αυτή" , έχουμε δίκιο. Η αληθινή ζωή είναι να ζήσεις με την Αγία Τριάδα. Αν στα αλήθεια το επιδιώξεις, θα έχεις μία γεύση αυτού του Παραδείσου και σε αυτή τη ζωή, από εδώ αρχίζει. Γι' αυτό και πρέπει να σηκώσεις τον Σταυρό σου και να κάνεις τη συνειδητή προσπάθεια, όπως το μωρό ξεκινάει και μόνο γάλα πίνει και στο τέλος μεγαλώνει και γίνεται ώριμος άντρας ή γυναίκα, έτσι και εμείς ερχόμαστε στον κόσμο αυτό και δεν τα ξέρουμε όλα αυτά, και κάνουμε αυτή την προσπάθεια να γίνουμε ώριμοι πνευματικά, να ενηλικιωθούμε πνευματικά. Να τα καταλάβουμε όλα αυτά και να τα ενστερνιστούμε και να ζήσουμε κατά Χριστόν. Δεν υπάρχει κανένα μαστίγιο να μας σπρώξει σε αυτό, υπάρχει ένα φοβερό κίνητρο, η Αγάπη. Και όσα λάθη και να κάνουμε, αυτό ψάχνουμε. Λέει μία ευχή: Χριστέ το αληθινόν Φώς που φωτίζεις και αγιάζεις κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Αυτό εννοεί! Έχουμε αυτό το ένστικτο, αυτή την αρχαία μνήμη... Και για αυτό ζούμε. Και εκεί κατατείνουμε. Και αυτό που είναι σχεδόν ένστικτο μέσα μας, να το κάνουμε συνειδητή προσπάθεια και να πάμε κοντά Του.
...Γιατί για τίποτα άλλο δεν αξίζει να ζήσεις αυτή τη ζωή παρά μόνο για την αγάπη του Κυρίου.
Απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από ομιλία του γέροντος Δωροθέου στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Ι.Μ. ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΑΣ, 7 Απριλίου 2013
