ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ
Στὶς 12 Ἀπριλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸν Ὅσιο Ἀκάκιο τὸν νέο, τὸν Καυσοκαλυβίτη. Ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος καταγόταν ἀπὸ τὰ Ἄγραφα καὶ ἔζησε τὸν 17ο–18ο αἰώνα. Δὲν εἶχε γραμματικὲς γνώσεις, ἀλλὰ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του τὸν εἶχαν ἀναθρέψει μὲ φόβο Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη του γιὰ τοὺς Ἁγίους τὸν ὁδήγησε στὴν μίμησή τους· γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ συχνὰ πήγαινε σὲ ἐρημικοὺς τόπους καὶ ἐπιδιδόταν στὴν ἡσυχία καὶ στὴν προσευχή. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ γονεῖς του θέλησαν νὰ τὸν νυμφεύσουν, ἔφυγε σὲ ἡλικία 23 χρονῶν, γιὰ νὰ μονάση στὸν Ἅγιο Διονύσιο τῆς Σουρβιᾶς στὴν Μακρυνίτσα τοῦ Βόλου, ὅπου καὶ ἐνδύθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα καὶ μετονομάσθηκε Ἀκάκιος. Ποθώντας ὅμως περισσότερη ἡσυχία καὶ ἄσκηση ἔφυγε γιὰ τὸ Ἅγιο Ὄρος, καί ἔφτασε στὸν ἀπρόσιτο τόπο τῆς περιοχῆς τῶν Καυσοκαλυβίων, ὅπου παρέμεινε ἐκεῖ ἀσκούμενος, ἔχοντας γιὰ ἐργόχειρο τὴν κατασκευὴ ξύλινων κουταλιῶν.
Ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱδρυτὲς τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, τὰ δὲ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του τὰ ἐπέρασε μέσα σὲ ἕνα σπήλαιο τρώγοντας μόνο ψωμὶ ἀνὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέρες καὶ ὑποφέροντας πολλοὺς πειρασμοὺς ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Κοιμόταν ἐλάχιστα, ποτὲ ὅμως ξαπλωμένος, ἀλλὰ στηριζόμενος σὲ μία πέτρα. Μάλιστα τόση ἦταν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸν εἶχε ἐπισκιάσει, ποὺ οἱ ἀσκητὲς ἀπὸ τὶς κοντινὲς καλύβες συχνὰ ἔβλεπαν νὰ βγαίνουν φλόγες ἀπὸ τὸ στόμα του, ὅταν προσευχόταν. Ἀκόμη ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ὑπῆρξε ἀλείπτης τῶν Ὁσιομαρτύρων Ρωμανοῦ, Νικοδήμου ἀπὸ τὸ Ἐλβασὰν καὶ Παχωμίου ἀπὸ τὴν Ρωσία, οἱ ὁποῖοι προετοιμάστηκαν κοντά του καὶ ἔτυχαν τοῦ στεφάνου τοῦ μαρτυρίου. Ὁ Ὅσιος ὑπῆρξε συνεχιστὴς τῆς ἡσυχαστικῆς παραδόσεως τοῦ 14ου αἰῶνος καὶ ἐκοιμήθη στὶς 12 Ἀπριλίου τοῦ 1730 σὲ ἡλικία 100 ἐτῶν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 70 τὰ ἔζησε στὸ Ἅγιο Ὄρος.
Ἀπολυτίκιον (Ἦχος πλ.α΄, Τόν συνάναρχον Λόγον)
Πρός Χριστόν τόν Σωτῆρα Πάτερ Ἀκάκιε, σέ πρεσβευτήν καί μεσίτην ἡμεῖς κεκτήμεθα νῦν, συμπαράλαβε τούς τρεῖς Ὁσιομάρτυρας, σούς φοιτητάς τόν Ρωμανόν καί τόν Παχώμιον ὁμοῦ Νικόδημον καί αἰτεῖτε, δωρηθῆναι πλημελημάτων, ἡμῶν τήν λύσιν καί παντοίων δεινῶν.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν Ὁσίων ὁ κοινωνός, καί τῶν μοναζόντων ἀπλανέστατος ὁδηγός, χαίροις ἀκακίας κατάκαρπος ἐλαία, Ἀκάκιε παμμάκαρ Ἄθωνος καύχημα.
