«Ἡ ὕπαρξη τοῦ κακοῦ εἶναι ἡ ἀπόδειξη
τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὁ κόσμος
ἦταν ἀποκλειστικά καλός καί ἐνάρετος,
δέν θά ἦταν ἀναγκαῖος ὁ Θεός.
Ὁ κόσμος θά ἦταν ἤδη Θεός»
Ντοστογιέφσκι
Οι Χριστιανοί εμφανίστηκαν σε μια εποχή που ο κόσμος ήταν εντελώς διεφθαρμένος. Σε μια εποχή που όλοι ήταν ενάντιά τους. Η ειδωλολατρία με τα κοσμικά της θεμέλια και οι Ιουδαίοι που, ενώ θα έπρεπε να είναι στο πλευρό τους, δεν μπόρεσαν να… καταλάβουν. Έτσι τριγύρω τους υπήρχαν διώκτες και διωγμοί. Το χριστιανικό αίμα έρρεε ασταμάτητα για τρεις αιώνες. Αφού λοιπόν ποτίστηκε το λαίμαργο έδαφος της γης επαρκώς, έφτασε και η καρποφορία. Το φως του Χριστού περιέλουσε όλη την ανθρωπότητα. «Πορευθέντες μαθητεύσατε…» ήταν η εντολή του Χριστού. Πράγματι αυτή η εντολή έγινε ιερό σύνθημα στους διάφορους μαθητές και πορεύτηκαν μαθητεύοντες και γενόμενοι οι ίδιοι μάρτυρες.
Πάνω σ’ εκείνη την πορεία και την μαθητεία παιδαγωγείται έκτοτε όλη η ανθρωπότης, γιατί η ουσία της ζωής είναι ο Χριστιανισμός. Γιατί γύρω από τον Χριστό περιστρέφεται η ιστορία, όπως υποστηρίζει ο Ρώσος φιλόσοφος Berdiaiev. Ο Χριστός είναι ο πυρήνας του παντός. Το αιώνιο κέντρο που έλκει μυστηριωδώς πάνω του όλες τις κεντρομόλες δυνάμεις, χωρίς φυσικά να αποκλείονται και οι φυγόκεντρες, που και εκείνες στόχο έχουν με διαφορετικό τρόπο το προαναφερθέν κέντρο. Στοχεύουν απειλητικά για να το καταλάβουν, σκοτώνοντας τον κυρίαρχό του, τον Χριστό. Επειδή όμως δεν μπορούν να τον σκοτώσουν, καθότι ήδη το έχουν κάνει στον Γολγοθά, πλέον τον αρνούνται. Τον αρνούνται προκειμένου να τον διαγράψουν, αλλά ο νόμος της ιστορικής αληθείας και εντιμότητος, τους επιβάλλει εδώ και 2.000 χρόνια να ασχολούνται με πάθος με το πρόσωπό του. Την ίδια όμως στιγμή έχουν ξεχαστεί και διαγραφεί απόλυτα, την επόμενη μέρα του θανάτου τους κιόλας, όλοι οι προϋπάρξαντες βασιλείς και πολιτικοί ανά την υφήλιο.
Έτσι ο αθεϊσμός μέσα στην άκαρπη ιδιότητά του πλέει στα πελάγη της αρνήσεως, αποτελώντας το παράσιτο που ζει εις βάρος της θρησκείας. Το μόριο του κακού που οδηγεί στην αποσύνθεση την ηθική, την οικογενειακή, την κοινωνική. Γιατί, υποσκάπτοντας την πίστη στον Θεό, ο αθεϊσμός έχει υποσκάψει όλα τα θεμέλια της κοινωνικής ζωής. Η θρησκεία όμως παρ’ όλη την έχθρα που δέχεται, είναι απαραίτητη σ’ όλους και, όσο και αν την περιορίσουμε στο περιθώριο της ζωής, σε μία δεδομένη στιγμή ξαναγυρίζουμε σ’ αυτήν, καθότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής. Ο πόλος έλξεως. Γι’ αυτό και πολεμείται δεινά. Ένας άθεος δημοσιογράφος είχε γράψει: «Δεν πολεμάμε τους πιστούς, ούτε ακόμη και τους κληρικούς. Πολεμάμε τον Θεό για χάρη των πιστών». Μόνος του ομολογεί αφελώς, την ύπαρξη του Θεού. Μόνο του επίσης «Το Μικρό φιλοσοφικό Λεξικό» (Μόσχα 1970) τονίζει την αναγκαιότητα της πίστης. «Χωρίς πίστη ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να γνωρίζει, ούτε να ενεργεί απόλυτα έγκυρα».
Τώρα ποια πίστη είναι η ιδανικότερη, ο νοών νοείτω. Ο Χριστός μίλησε απλά, καθαρά και με σαφήνεια. «Ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή». Παρ’ όλα αυτά ο σύγχρονος αθεϊσμός διακρίνεται από την έλλειψη πίστεως στον Θεό, αλλά και έλλειψη εμπιστοσύνης στον άνθρωπο. Έτσι χρόνια ολόκληρα, αλλά πολύ παραπάνω στις μέρες μας, καταβάλει άοκνες προσπάθειες να αποκόψει την Εκκλησία από την έξω ζωή, να την περιορίσει μέσα στον ναό, να την χωρίσει από την κοινωνία με ένα τείχος φόβου και ακατανοησίας και έτσι να την εξουθενώσει. Χρόνια επίσης παλεύει ο αθεϊσμός να απογυμνώσει τους ανθρώπους από τα ευγενέστερα αισθήματα, την καλοσύνη, την καλή προαίρεση και να τους οδηγήσει στην ηθική αποκτήνωση. Έτσι λοιπόν στις μέρες μας όλα φθείρονται και με σταθερότητα. Οι δημόσιοι και ιδιωτικοί θεσμοί, οι οικογένειες, οι κοινωνίες, τα πνευματικά οχυρά γκρεμίζονται, ενώ φαίνονταν ότι ήταν εγγυητές της σιγουριάς για πάντα. Οπότε μία ζωή αβέβαιη, μεταβλητή, σκοτεινή, κρατάει σταθερά την σκυτάλη στον στίβο του ολέθρου.
Παρ’ όλα αυτά ο αθεϊσμός μας βοηθάει να φτάσουμε στην πίστη ή να την επανεύρουμε όσοι την χάσαμε ή να την αναθερμάνουμε εκτιμώντας την περαιτέρω. Έτσι οι ιδιόρρυθμες πιέσεις και καταπιέσεις των ημερών μας, οι εξελιγμένοι διωγμοί με αφορμή εξωγενών παραγόντων, επιταχύνουν απλούστατα την πορεία προς την πίστη, φωτίζοντας επαρκώς και το μέχρι τούδε σκοτεινό και ύπουλο σκηνικό. Ο Σταυρός είναι απαραίτητος σε κάθε θρησκευτική ανέλιξη. Το αποτέλεσμα της Σταυρώσεως ήταν ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που επιδίωκαν οι σταυρωτές: δεν έφερε τον θάνατο, αλλά την Ανάσταση. Μπορεί επίσης να προέκυψε ένας Ιούδας, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ολοκλήρωση του έργου της λυτρώσεως. Αντιθέτως επεσήμανε και προσδιόρισε ονομαστικά τους υποβόσκοντες κινδύνους μέσα στην οικογένεια του Χριστού από επίλεκτα μέλη της, που αποσπούν τον τίτλο του Χριστεμπόρου και Χριστοκαπήλου. Τέτοιοι ανεφάνησαν πάμπολλοι στις μέρες μας, καθόλου παραδόξως. Ο Χριστός όμως έχει και πιστούς μαθητές, έτοιμους να πεθάνουν για κείνον και για τους συνανθρώπους τους. Έτσι λοιπόν οι πολλαπλοί και ιδιόρρυθμοι Ιούδες των ημερών μας, που χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες τον Χριστιανισμό για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, δόξης και χρήματος, ουδόλως επηρέασαν την πορεία του Χριστιανισμού. Η Εκκλησία είναι δυνατή όταν σταυρώνεται· όταν διώκεται· και ιδιαίτερα από τους ενοικούντες εν αυτή. Ενώ όταν υπερπροστατεύεται, εξασθενεί και η πίστη που οικοδομείται πάνω στην υλική αφθονία, φθείρεται και μαραίνεται. Κάτι ανάλογο συνέβη σταδιακά στα χρόνια μας και φτάσαμε στα καθ’ ημάς των παρουσών ημερών. Έτσι ξάφνου η πολεμική που εξαπολύθηκε στο σώμα της εκκλησίας του Χριστού με πρόφαση τον ιό, ήλθε απλούστατα, πανηγυρικά όμως, να επικυρώσει την θεϊκή γνωμάτευση για τον «θάνατο» των ποιμένων της εκκλησίας στο μέγιστο μέρος, την ανυπαρξία τους, την πλήρη υποταγή τους στον αλαζόνα καίσαρα, αλλά και την βαριά ασθένεια που μαστίζει το σώμα των πιστών. «Οἶδα σου τά ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καί νεκρός εἶ. γίνου γρηγορῶν, καί στήριξον τά λοιπά ἅ ἔμελλον ἀποθνήσκειν» (Αποκ. 3,2). Έτσι λοιπόν ανέλπιστα ήλθαν οι παντοειδείς άθεοι σαν «φρουροί» της Εκκλησίας μας να τροχοπεδήσουν την περαιτέρω κατρακύλα μας. Ήλθαν να μας αφυπνίσουν από τον βαθύ ύπνο του εφησυχασμού, της τυπολατρίας και της αρρωστημένης θρησκοληψίας, εφιστώντας την προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας στον πλούτο των χαμένων και υποβαθμισμένων αιωνίων αξιών μας. «Καί τήρει καί μετανόησον· ἐάν οὖν μή γρηγορήσῃς, ἥξω ἐπί σέ ὡς κλέπτης, καί οὐ μή γνώσῃ ποίαν ὥραν ἥξω ἐπί σέ …» (Αποκ. 3,4)
Έτσι λοιπόν ο ευρύτατος περιορισμός της λατρείας που επιβλήθηκε στους χριστιανικούς ναούς και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, υπενθύμισε στους πιστούς την ύπαρξή τους. Ότι περιμένουν η Παναγία και οι άγιοι με άδεια τα στασίδια, την επίσκεψή μας. Την τιμή, την αναγνώριση, την προσκύνηση και ΟΧΙ μόνο την επίκληση προς φύλαξη και ελευθέρωση «ἐκ παντοίων κινδύνων».
Υπενθύμισε ο εν λόγω περιορισμός ότι συνεχίζει και στις μέρες μας μία δεινή εικονομαχία με πρωταγωνιστές εμάς τους ιδίους τους Χριστιανούς τους σύγχρονους εικονοκλάστες. Γιατί τότε τουλάχιστον τις ξήλωναν από τους ναούς και τις έκαιγαν, ενώ τώρα τις έχουμε αναστηλωμένες, ανηρτημένες σε περίοπτες θέσεις, αλλά «ξέμακρα», σε απόσταση, καθότι ιοβόλες. Επιδεικνύουμε παράλληλα την υποκριτική φροντίδα μας απέναντι τους (;) καθαρίζοντας τες πληθωρικά με άφθονα χημικά υγρά προκειμένου να διατηρούνται καθαρές. Για ποιόν;
Υπενθύμισε ο εν λόγω περιορισμός, ότι υπάρχουν πανύψηλα καμπαναριά, παρατηρητήρια πνεύματος, που παραμένουν αθέατα στις μέρες μας λόγω ανθρώπινης οφθαλμικής αποκόλλησης και τάσης παρατηρήσεως μόνο προς τα εδαφιαία ενδιαφέροντα. Κάποτε δυσφορούσαμε για την ηχητική ενόχληση ειδικά κατά τον κυριακάτικο πρωινό ύπνο της απωλείας. Εκνευριζόμασταν και παρακαλούσαμε να βουβαθούν. Ήλθε λοιπόν ο νομοθέτης στις μέρες μας και τις «φυλάκισε», γιατί έσπερναν επικίνδυνους ιούς που ξυπνούσαν υπνώττουσες συνειδήσεις.
Επί πλέον υπενθύμισε, ότι κάποτε γίνονταν ιερά μυστήρια γάμων και βαπτίσεων και όχι βαπτίσεων άνευ γάμων –καθότι πολιτικοί– αλλά τώρα απαγορεύτηκαν, γιατί πρόκειται να επιβληθεί υποχρεωτικά πλέον ο πολιτικός γάμος, καθώς ανακοινώνει η παρούσα αξιωματική αντιπολίτευση στα συνέδριά της, βλέποντας αντιστοίχως και την λαϊκή προτίμηση του εν λόγω πολιτικού συμβολαίου. Της έννομης πορνείας. Επίσης κάποτε τελούνταν δοξολογίες και εκφωνούνταν κατάξεροι, κουραστικοί πανηγυρικοί λόγοι ένεκα εθνικών εορτών. Επειδή έγεμον υποκρισίας και εθνικής αποξένωσης, ανεβλήθησαν προς το παρόν μέχρι νεωτέρας εθνικής εξάρσεως. Μέχρι νέας εθνικής τραγωδίας.
Παράλληλα κάποιες σεισμικές δονήσεις εδάφους –καθότι τις πνευματικές δονήσεις δεν τις «συλλαμβάνουμε» - που λαμβάνουν χώρα πληθαίνοντας εσχάτως, εντάσσονται και αυτές στον προαναφερθέντα περιορισμό.
Περιορισμό αμαρτίας με πρόθεση ανακίνησης του υλιστικού ιζήματος του κατακαθισμένου στα βάθη της αμαρτωλής ψυχής μας και στόχο να το αποβάλλουμε κάποια στιγμή προς ηθική εξυγίανσή μας.
Άλλη μία υπόμνηση η πηγαία και άδολη εσωτερική αναφώνηση της λέξεως Θεός, Παναγία ΟΧΙ σαν ύβρη πλέον, αλλά σαν επίκληση βοηθείας και προστασίας. Υπόμνηση για την επανεκτίμηση του αγαθού της ελευθερίας, επιδεικνύοντας, εφαρμόζοντας και επιβάλλοντας την στέρησή της, εν μέσω αγέρα απόλυτης δημοκρατίας.
Ιερή υπόμνηση της αξίας του θεσμού της οικογενείας εν μέσω της καταναγκαστικής κοινωνικής μόνωσης και ψυχικής ερημίας.
Όλες αυτές τις ενδεικτικές αβλεψίες μας, ο σκληρός δυνάστης, ο κατακτητής ιός μας ανάγκασε να τις θυμηθούμε και να τις νοιώσουμε στο πετσί μας με την ευγενική αρωγή των «φρουρών» της πίστεώς μας, τους σύγχρονους αθέους. Ίσως λοιπόν ο αθεϊσμός μέσα στον παραλογισμό της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης και τη μέθη της ανεμπόδιστης προέλασής του να επετέλεσε ένα ατόπημα για λογαριασμό του, ένα στρατηγικό λάθος, αυτό της αφύπνισης των πολιορκημένων προτάσσοντάς τους τον δρόμο της ελευθερίας. Ως εκ τούτου ίσως βρεθούμε όλοι μας έμπροσθεν νέας ιστορικής σελίδος, νέων ελευθέρων πολιορκημένων. Ίσως…
Αυτό μπορεί πραγματικά να συμβεί μόνο, όταν πετάξουμε στα μούτρα τους το πινάκιο φακής που μας σερβίρουν χρόνια τώρα, όλοι αυτοί οι εργοδότες του πνεύματος και χορηγοί του ξεροκόμματου ζωής, που το πετάνε στα ανθρώπινα σκυλιά, επιστρατεύοντας ιδεολογικά και ρητορικά σχήματα για θόλωση των υδάτων μιας μαρκαρισμένης δουλικής ζωής και προωθώντας παράλληλα υστερόβουλους σκοπούς.
Ας ευχηθούμε μέσα από την κοπριά που σκόρπισε ο αθεϊσμός στη γη όλα αυτά τα χρόνια, να βλαστήσει η ανάσταση γρηγορότερα. Ίσως…
