«Τάδε λέγει Κύριος· … τελευτήσει
πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ…
καί ἔσται κραυγή μεγάλη»
(Ἔξοδος 11,5-6)
Πολλοί μελετητές υπολογίζουν ένα έτος, το διαρρεύσαν χρονικό διάστημα από της εμφανίσεως του Μωυσέως ενώπιον του Φαραώ, μέχρι της εξόδου. Ένα έτος αγωνίστηκε σκληρά και παντοιοτρόπως ο Μωυσής, για να οδηγήσει τον Ισραήλ από την αιγυπτιακή δουλεία στην έξοδο. Στην λύτρωση. Στην γη της επαγγελίας. Ένα έτος αιματηρό ανάμεσα σε δύο πυορροούσες πληγές· στον άτεγκτο Φαραώ και στον αχάριστο και δυσκυβέρνητο λαό. Τον λαό του. Όμως αστείρευτος εμπνευστής του, πολύτιμος καθοδηγητής του, πιστός και ακάματος βοηθός του, στάθηκε ο ίδιος ο Θεός. Μέσα αποτίναξης του σκληρού ζυγού, οι δέκα πληγές. Ένας σκληρός αντίπαλος πρέπει να αντιμετωπίζεται–πλήττεται εξ ίσου σκληρά. Στην προκειμένη περίπτωση «η συντριβή της κεφαλής» του, σήμανε το δεινό τέλος του. Η δέκατη πληγή ήταν η χαριστική βολή ενός υπερόπτου και βάναυσου δυνάστου, αυτού του Φαραώ. Η τοιαύτη ξέσπασε τρομερά, όπως είχε προειδοποιήσει ο Μωυσής τον Φαραώ, «μεσούσης τῆς νυκτός».
Όταν αμέριμνοι υπνώττουμε, τότε… καταφθάνει η τιμωρία. Ένα έτος λοιπόν και τώρα το χρονικό διάστημα από της εμφανίσεως–επισκέψεως του ιού, ενώπιον της κοινωνίας της πατρίδος μας. Ένα έτος αγωνίζεται ο ιός ποικιλοτρόπως να οδηγήσει τον σύγχρονο Ισραήλ, τον ελληνικό λαό, από την δουλεία της αμαρτίας, στην έξοδο της μετανοίας. Πράγματι η επίσκεψη και παραμονή του περίεργου και απρόσμενου επισκέπτου, αφύπνισε από τον λήθαργο της πνευματικής νωθρότητος μέρος της υγιούς κοινωνίας και ωφέλησε ψυχικά. Το μείζον μέρος όμως εμμένει πεισματικά στον ζυγό της φθοροποιού αμαρτίας. Στην πρόκληση και προσβολή οσίων και ιερών. Στην αποχαυνωτική διολίσθηση και στην «ανώδυνη» βλασφημία. Πιστοί υπηρέτες του σύγχρονου «Φαραώ», ενώ ακροώνται το κήρυγμα του προφήτου Ιωνά (Ιού) περί μετανοίας, αυτοί αμπαρώνονται μέσα στο σκοτεινό αμπάρι της λοιδορίας και του χλευασμού. Της άρνησης. Της λυσσασμένης κόντρας. Του λακτίζειν προς κέντρα. Ένας χρόνος επιβεβλημένου περιορισμού της ανηθικότητος και της βλασφημίας στο δεσμωτήριο του εγκλεισμού. Ένας χρόνος ισχυράς τροχοπέδησης της φρενοβλαβούς ασυδοσίας. Δεν μπορούσαν ποτέ να προείδουν οι άγιοι του παρελθόντος, οι έγκλειστοι, μέσα στα κελλιά και «κρατητήρια» της αποσταγμένης αγιότητός τους, ότι θα έλθει καιρός που το παράδειγμά τους θα το «ακολουθήσουν» δια της βίας το σύνολο της κοινωνίας. Του εγκλεισμού της στο «δεσμωτήριο» της οικίας και της οικογενείας, όσοι έχουν το δεύτερο. Όμως η καταπίεση κάποια στιγμή οδηγεί στην εξέγερση και στην απόδραση και οι πρώην κρατούμενοι γίνονται άλογα αφηνιασμένα που λακτίζουν ατάκτως.
Κάπως έτσι στις μέρες μας καθιστάμεθα θεατές και αποδέκτες παρομοίων «λακτισμάτων». Εκσφενδονισμού δηλητηρίου από ελλοχεύουσες οχιές κάτω από τα βράχια της καιομένης αποστατούσας κοινωνίας, που στοχεύουν να θανατώσουν κάθε άδολο, ανύποπτο και φιλήσυχο πολίτη, πλήττοντας τον θανάσιμα στον κόσμο των ιδεών του. Στον κόσμο των εκλεκτών ιδανικών του. Τον κόσμο της πίστεως! Γιατί το πιο ευγενικό και τρυφερό και απλό που απέμεινε πλέον στον κόσμο, είναι η πίστη μας. Ο ήλιος της Ορθοδοξίας! Έρχονται λοιπόν οι εμπνευστές των υλικών οδοφραγμάτων και προσπαθούν να σηκώσουν ψυχικά οδοφράγματα σε μία περιοχή ανεξέλεγκτη· στο πνεύμα του ανθρώπου που είναι αδιερεύνητο και ακυβέρνητο. Ο μόνος ικανός να το διερευνήσει και να το διακυβερνήσει στα πλαίσια των κανόνων ελευθερίας που έθεσε ο ίδιος, είναι μονάχα ο Θεός! Τελικά αυτόν πολεμούν οι σύγχρονοι Φαραώ και τα υποκατάστατά τους.
Έτσι ο Δρ. ιστορίας κ. Ν. Δαπέργολας αποκαλύπτει μία σοκαριστική και άκρως βλάσφημη χυδαία πρόκληση από Θρακιώτικο σύλλογο. Ο σύλλογος Εβριτών Ν. Ροδόπης κυκλοφόρησε ως αποκριάτικο αστείο μία βλάσφημη αφίσα συνεργώντας στην γενικότερη πολεμική κατά της Εκκλησίας με στόχο την σύληση οσίων και ιερών.
Ας καμαρώσουμε την μοναδική ευφυΐα των σπανίων μορφών που απαρτίζουν τον εν λόγω σύλλογο:
Ένας παπάς ακουμπάει πάνω σε μία απομίμηση αγίας Τράπεζας τύφλα στο μεθύσι (από θεία Κοινωνία) λέγοντας· «Τόση θεία Κοινωνία και να πάει χαμένη; Αμαρτία δεν είναι; Χικ!»
Πιο δίπλα ένας άλλος παπάς με χυδαία χαρακτηριστικά και ακόμη πιο χυδαία στάση, λέει σε δύο περαστικές γιαγιάδες· «Κορίτσια έχω ωραία μεταλαβιά, ανόθευτη από κορωνοϊό, πρώτο πράμα». Και εκείνες του απαντούν· «Σε άγιο φως παίζει κάτι;»
Πιο πάνω ένας τρίτος παπάς κοινωνεί μία γριά με φόντο μία εικόνα τέμπλου, στην οποία απεικονίζεται η Παναγία και ο Χριστός φορώντας φίμωτρο.
Λίγο πιο πέρα μία διαδήλωση κληρικών (δίκην αντεξουσιαστών) που κρατούν ένα Σταυρό σε στάση πολυβόλου και φωνάζουν το σύνθημα· «Εκκλησία και αγιασμοί, κάτω όλοι οι γιατροί».
Είναι πάντως «παρήγορο» ότι και μέσα στην κραιπάλη τους αυτά τα ρεμάλια, τα τοξικά απόβλητα της κοινωνίας, βρίσκουν αντικείμενο και θέμα απασχόλησης μέσα από τον χώρο της Εκκλησίας. Έστω και σαν… λοιδορία. Γιατί όλα τα άλλα τριγύρω τους είναι πεζά, ανούσια και προπάντων χοϊκά. Αυτά όμως επιζητούν το… πνευματικό.
Όμως όσο πονηρός και εύστροφος και να είναι ο Διάβολος, συνεχίζει και παραμένει μέσα στην παρακμή του τελείως στείρος. Σε ό,τι και να κάνει, λείπει το νέο… Παρ’ όλη την ικανότητά της να εμπαίζει τα πάντα η κόλαση, δεν μπορεί παρά να παράγει απομιμήσεις και φτηνά αντίγραφα. Όμως αυτό είναι ανιαρό πλέον.
Να συνεχίσουμε και λίγο πιο πέρα· σε συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας 8 Μαρτίου 2021 βεβήλωσαν εικόνα της Παναγίας, ποδοπατώντας την, σκίζοντάς την, καταστρέφοντάς την. Τα συνθήματα δε των παρισταμένων ήταν· «Στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο και η πατρίς· η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς».
Οι υπονομευτές του έθνους μας σε δράση, προσπαθώντας να αποχρωματίσουν τα πάντα από το χαρακτηριστικό χρώμα της Ορθοδοξίας. Χλευάζοντας την πίστη, νομίζουν ότι γίνονται σοφοί. Όποιοι όμως χωρίζονται από τον Θεό βαδίζουν στον όλεθρο. Το σκέφθηκαν αν θα βρίσκονται αύριο στην ζωή; Αλλά θα το βρουν μπροστά τους και τότε όμως θα είναι αργά. Τότε οι πρώην νταήδες θα γίνουν έρμαια της δειλίας τους και του πανικού τους. Ό,τι έπαθε ο αρχηγός τους, ο πατριάρχης της αθεΐας, ο Βολταίρος, όταν έπνεε τελικά τα λοίσθια. Ως τότε είχε εκπειράσει τον Κύριο πάμπολλες φορές με τις ειρωνείες του και τις κοροϊδίες του. Ήλθε η σειρά όμως και του Θεού να τον «κοροϊδέψει» τραγικά με την εγκατάλειψη από πλευράς του.
Να προχωρήσουμε με την βεβήλωση του ιερού συμβόλου της επανάστασης του 1821 από σατανιστές, που αντικατέστησαν την σημαία με την σατανική πεντάλφα και το κεφάλι του Παλαιών Πατρών Γερμανού με τραγόμορφο τέρας. Κάτι ανάλογο έκαναν στο ιερό σύμβολο οι σοδομιστές, αντικαθιστώντας το με την πολύχρωμη σημαία τους.
Είναι γνωστό πλέον ότι στο Διάολο λείπει κάθε δημιουργική αρχή και όλες οι βδελυγμίες του και τα εγκλήματά του δεν φέρνουν τίποτα καινούριο. Αυτό συνηθίζουν και συνεχίζουν όλα τα όργανα του, που αποτελούν το ξεχείλισμα του δυσώδους βόθρου της μηδενιστικής κοινωνίας, καθώς ψάχνουν απεγνωσμένα διέξοδο στα κέντρα συλλογής λυμάτων της κοινωνιολογικής ερήμου. Αμαρτωλοί στο βάθος του αίσχους τους, αμαρτωλοί τυραννισμένοι από τις τύψεις της συνειδήσεώς τους, ντροπιασμένοι από τις αδυναμίες τους, βρωμερά παράσιτα δίχως πίστη δίχως νόμο, δίχως αιτία και ούτε σκοπό, βουλιάζουν συνεχώς από απάτη σε απάτη, προσπαθώντας να κάνουν αγώνα απεγνωσμένα μέσα στον όλεθρο της απωλείας τους προκειμένου να προβληθούν με τον ξεπεσμό τους. Με τον μηδενισμό τους και την ανυπαρξία τους. Με την ξευτίλα τους.
Λύσσαξαν όλα τα ανδρείκελα της ψυχανωμαλίας και της αθεΐας με ό,τι καλό γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο. Βγήκαν στο κλαρί όλοι οι σχιζοφρενείς και οι διχασμένες προσωπικότητες, με σκοπό να διώξουν το καλό. Προσπαθούν πυρετωδώς να το αφανίσουν. Μάταια όμως. Προς κέντρα λακτίζουν… Καλύτερα να πορευθούν στα λημέρια τους και στα καταγώγια τους να πάρουν την δόση της ηρωίνης τους, για να αισθανθούν μέσα στην αποχαύνωσή τους μία στιγμή πλασματικής «ευτυχίας». Γιατί… Γιατί η έξοδος των υγιών συνειδήσεων πάντοτε επιτελούνταν και πάντα θα επιτελείται καθότι είναι ελεύθεροι πολιορκημένοι, ενώ αυτοί οι δήθεν πολιορκητές, συνεχώς θα παραμένουν στα βάθη της Ερυθράς θαλάσσης, στα βάθη του αμαρτωλού εαυτού τους, πολιορκημένοι άγρια από τα ίδια τα δυσώδη και παράφορα πάθη τους. Οι δε σύγχρονοι σοδομιστές, ας επιλέξουν την ταφή τους στην νεκρά θάλασσα· τους βολεύει ιδιαίτερα λόγω ταυτότητος.
Αλλά όταν χλευάζουμε και πολεμούμε την πίστη εξαφανίζοντάς της, προσθέτουμε κακά στα ήδη υπάρχοντα. Και είναι πάρα πολλά αυτά. Έτσι η επιλογή της κοινωνίας να επιβιβασθεί στο άρμα της αθεΐας και της κουλτουριάρικης ζωής, την οδήγησε στην στέρηση της ορθής σκέψεως και της λογικής ενεργείας.
Χρόνια ολόκληρα επιδέξια χειρουργημένος ο λαός με το νυστέρι της αθεΐας, του ευδαιμονισμού και της ψευδοπροοδευτικής υστερίας, κείτεται πλέον κατάκοιτος στο κρεβάτι του αίσχους της ανηθικότητος και του αποχαυνωτικού παραληρήματος του συλλόγου των Εβριτών.
Όμως η επόμενη πληγή δεν θα αργήσει να ξεκινήσει την δράση της.
«ἧ δέ ἡμέρα ἐξῆλθε Λώτ ἀπό Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καί θεῖον ἀπ’ οὐρανοῦ καί ἀπώλεσεν ἅπαντας» (Λουκ. 17,29).
