π. Γεώργιος Σ. Κουγιουμτζόγλου, Πρεσβύτερος
Τήρηση τῆς ἐντολῆς: "Μή ἀντιστῆναι τῷ διαβόλῳ" (Ματθ. ε΄, 39)
"Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν μή ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ".
Ὁ
Ἰησοῦς Χριστός σ' ἀντίθεση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, πού λέει ὀφθαλμόν ἀντί
ὀφθαλμοῦ καί ὀδόντα ἀντί ὀδόντος, καθορίζει τό νέο πνεῦμα πού πρέπει νά
ἐπικρατεῖ πλέον στήν πίστη μας καί στίς σχέσεις μέ τούς συνανθρώπους
μας.
Καί
λέγει ὁ Θεός: μήν προβάλλετε ἀντίσταση στόν πονηρό· σ' αὐτόν ἤ ἐκεῖνον
πού σᾶς προσβάλλει, σᾶς βλάπτει ἤ σᾶς ἀδικεῖ. Διότι εἶναι σέ θέση, ὡς
Παντοδύναμος, νά ἀποζημιώσει αὐτόν πού ἐφάρμοσε τήν ἐντολή Του αὐτή (μή
ἀντιστῆναι) μέ τό παραπάνω. Καί συγκεκριμένα λέει:
"ὅστις
σέ ραπίσει ἐπί τήν δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καί τήν ἄλλην", "ὅστις
σέ ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν, ὕπαγε μετ' αὐτοῦ δύο", "ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς
ὑμῶν" κ.λ.π..
Ἔτσι
ξεκαθάρισε ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὅτι τό νέο πνεῦμα πού ζητᾶ (καί ἐφάρμοσε ὁ
Ἴδιος) εἶναι πνεῦμα πραότητος, μακροθυμίας καί ἀγάπης, πού δέν
καταστρέφει, ἀλλά σώζει.
"Νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τό κακόν" (Ρωμ. ιβ΄, 21).
Ὁ
Χριστός, λοιπόν, μᾶς ζητᾶ νά ἐφαρμόσουμε ὄχι τήν ἀντίσταση, ἀλλά τήν
"μή-ἀντίσταση". Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν χρειάζεται νά ἀντισταθοῦμε, ἀλλά
νά ὑποχωρήσουμε, λόγῳ ἀγάπης καί τελικά μέ τόν πόνο νικοῦμε.
Τήν
ὑποχώρηση τήν ζητᾶ καί τήν εὐλογεῖ ὁ Θεός, ἐφόσον ὁ Ἴδιος αὐτό τό
παράδειγμα μᾶς παρέδωσε. Ὁ πόνος τοῦ Χριστιανοῦ πού ὑποχωρεῖ καί χάνει,
φέρνει τή νίκη, διότι ἔτσι δίνει τό δικαίωμα στόν Χριστό νά παρέμβει μέ
τήν παντοδυναμία Του, ἀποκαθιστώντας τό δίκαιο τοῦ ὑποχωροῦντος.
Αὐτά
καθώρισε γιά μᾶς ὁ Θεός καί αὐτά ἐφάρμοσε ὁ Ἴδιος. Καί πρό τοῦ πάθους
(ὅρα Λουκᾶ κβ, 36-38 καί 51), ἀλλά καί κατά τήν διάρκεια τοῦ πάθους.
Λέει στούς Μαθητές Του στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, πᾶμε, διότι ἔρχονται νά
μέ συλλάβουν. Προχωρεῖ ἐλεύθερα, αὐθόρμητα καί παραδίδεται στήν σπεῖρα
τῶν Ἰουδαίων, ἐνῶ μποροῦσε νά φύγει· θεραπεύει τόν δοῦλο, τοῦ ὁποίου ὁ
Ἀπ. Πέτρος εἶχε ἀποκόψει τό ἕνα του αὐτί, δέν θέλει νά τόν ὑπερασπιστοῦν
οἱ Μαθητές Του καί δέν ζητᾶ τή βοήθεια τῶν 12 λεγεώνων Ἀγγέλων. Κατά
τίς ἀνακρίσεις στό Πραιτώριο ὑπομένει ἀγογγύστως, τίς περισσότερες φορές
δέν ἀπαντᾶ οὔτε δικαιολογεῖται, δέν κοκκαλώνει τά χέρια τῶν
διωκτῶν-βασανιστῶν Του, ὥστε νά ὑπερασπιστεῖ τόν ἑαυτόν Του, ὅταν τόν
φτύνουν, τόν ραπίζουν κ.λ.π., δέν ἐμποδίζει τούς σταυρωτές Του νά
ἐπιτελέσουν τό ἔργο τους καί πάνω ἀπό τόν Σταυρό συγχωρεῖ τούς ἐχθρούς
Του.
Ἡ
μή-ἀντίσταση, τῆς ὁποίας ὁ Ἰησοῦς δίνει τό παράδειγμα, ὅπως
ἀντιλαμβάνεστε, δέν εἶναι ἀποδοχή τοῦ κακοῦ ἤ καθαρή παθητικότης.
Ἀντιθέτως εἶναι θετική ἀντίδραση. Σάν ἄμεσο ἀποτέλεσμα φαίνεται ἡ νίκη
τοῦ κακοῦ (ὅπως ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ). Μά στή συνέχεια ἡ δύναμη τῆς
ἀγάπης εἶναι πιό ἰσχυρή. Αὐτό ἀποδεικύνεται ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου
μετά τόν Σταυρό Του. Ἐπίσης ἡ μή-ἀντίσταση τῶν Μαρτύρων, πού οἰκειοθελῶς
θυσιάστηκαν, ἔκαμψε καί σαγήνευσε τούς ἴδιους τούς διῶκτες. Τό αἷμα πού
χύθηκε κατά τούς διωγμούς τῶν πρώτων χριστιανῶν ἐξασφάλισε τή διάδοση
τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ τακτική τῆς μή-ἀντίστασης εἶναι φλόγα πού καίει καί
νικᾶ. Ἐάν ὁ Χριστός στή Γεθσημανῆ εἶχε ζητήσει ἀπό τόν Πατέρα τήν
βοήθεια δώδεκα λεγεώνων Ἀγγέλων, δέν θά ὑπῆρχε οὔτε Ἀνάσταση, οὔτε
Πεντηκοστή.
Ταπεινοφροσύνη-Ταπείνωση-
Ἡ ταπείνωση εἶναι ἀρετή τοῦ Θεοῦ. "Μάθετε ἀπ' ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ" (Ματθ. ια΄, 29). Συγχρόνως
εἶναι δῶρο καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ πρός τούς ταπεινόφρονας Ὀρθοδόξους
Χριστιανούς. Αὐτή θά μᾶς ὁδηγήσει στή μετάνοια καί στή Βασιλεία τῶν
Οὐρανῶν. Παίρνοντας σταθερές καί ἀμετάκλητες ἀποφάσεις, ὁ Θεός θά μᾶς
βοηθήσει νά ὁδηγηθοῦμε ἀπό τήν ταπεινοφροσύνη στήν ταπείνωση.
Ἐπειδή
ὁ ἄνθρωπος δέν γνωρίζει καλά παρά μόνο αὐτό πού βιώνει, γιά νά
γνωρίσουμε τήν ταπείνωση-πού δίνεται στόν ἄνθρωπο ὡς δῶρο ἀπό τόν
Θεό-πρέπει νά γίνουμε εὔπλαστοι στά χέρια τοῦ Θεοῦ, δηλαδή μαλακοί καί
ὄχι σκληροί-ἐγωιστές, ὅπως ὁ πηλός στά χέρια τοῦ κεραμέως.
Βιώνουμε
μέ ἄλλα λόγια, τήν ταπείνωση ὅταν ἀφήνουμε μέ ἐμπιστοσύνη τήν
πρωτοβουλία γιά τήν πνευματική μας πρόοδο στόν Θεό, μπαίνοντας ἔτσι μέσα
σέ μία ἁγία ὑπακοή στό θέλημά Του. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἁπλοποιοῦμε τήν
ζωή μας, ἀπαγκιστρωνόμαστε ἀπό τίς "ἀγάπες μας" ἤ τά χόμπυ μας καί
δεχόμαστε τούς ἀνθρώπους πού μᾶς περιβάλλουν, ὡς τόν Χριστό "ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ" (Μᾶρκ. ιστ΄, 12) καί τά γεγονότα τῆς κάθε ἡμέρας τῆς ζωῆς μας ὡς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, χωρίς νά ρωτᾶμε ἤ νά λέμε: "Γιατί Θεέ μου".
Τότε "ἀφήνουμε" τόν Θεό νά μᾶς μεταμορφώνει "ἀπό δόξης εἰς δόξαν" (Β΄ Κορ. γ΄ , 18), "εἰς ἄνδρα τέλειον" (Ἐφ. δ΄, 13) καί
ΤΟΤΕ γινόμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πραγματικό ἔργο τοῦ Θεοῦ! Ἔτσι
δημιουργοῦνται οἱ προϋποθέσεις, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά νά
ἐξασφαλίσουμε τήν Οὐράνια Βασιλεία-τόν Παράδεισο! Ἀμήν.
Ψαλμός ΚΒ΄ (22)
"Ὁ Κύριος (Ἰησοῦς Χριστός) εἶναι ὁ Ποιμένας μου" (Ψαλμ. κβ΄, 1).
Ὁ Ψαλμός αὐτός, τόν ὁποῖο διαβάζουμε στήν Ἀκολουθία τῆς Θ. Μεταλήψεως, ἀρχίζει ὡς ἑξῆς: "Κύριος ποιμαίνει με καί οὐδέν μέ ὑστερήσει". Τό
ὅτι ὁ Κύριος εἶναι Ποιμένας μου, δέν εἶναι μία πρόβλεψη, οὔτε μία
ἐπιθυμία μου, ἀλλά εἶναι μία ἤρεμη διακήρυξη καί συγχρόνως μία
πραγματικότητα.
Τό
σπουδαῖο εἶναι ὅτι ὁ Κύριος παραμένει Ποιμένας μου, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν
προσωπική μας στάση, θετική ἤ ἀρνητική πρός Αὐτόν. Μπορεῖ νά Τοῦ
"γυρίσουμε τήν πλάτη μας", ἀλλά ὁ Κύριος παραμένει Ποιμένας μου, διότι: "πάντας θέλει σωθῆναι" (Α΄ Τιμ. β΄, 4).
Γι'
αὐτό ἡ φροντίδα Του γιά τή διόρθωσή μας εἶναι ἡ ἐξειδικευμένη
ποιμαντική καί μᾶς λέει: Ἀφῆστε τήν εἰρήνη νά κατοικήσει στίς ψυχές σας.
Μήν ἐμπιστεύεστε στίς ἀσθενικές σας δυνάμεις, ἀλλά ΜΟΝΟ στή δύναμη καί
τή Χάρη πού πηγάζει ἀπό τόν Ποιμένα σας, τόν Κύριό σας!
Πόσο μεγαλειῶδες κατόρθωμα θά εἶναι, τό νά νοιώθω ὅτι:
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΝΟΣ, ΕΦΟΣΟΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΜΟΥ!
