Τα Ελληνοαλβανικά σύνορα ανοίγουν και ο ''Παράδεισος'' του πρώτου στην ιστορία Συνταγματικά Αθεϊστικού Καθεστώτος, ξεγυμνώνεται. Έμελλε λόγω επαγγέλματος να βιώσω αυτές τις ιστορικές στιγμές στην καρδιά των γεγονότων.
Για να γραφούν όλα όσα είδαμε και ζήσαμε, χρειάζεται βιβλίο.
Θα σταθώ σε ένα ασήμαντο φαινομενικά περιστατικό, το οποίο θυμήθηκα σήμερα ανοίγοντας ένα φάκελλο του αρχείου μου.
Ήταν οι παγωμένες ημέρες που δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες εγκατέλειπαν καταδιωκόμενοι, τον Επίγειο Παράδεισο των Αποτυχημένων στην Πράξη Υλιστικών Θεωριών.
Σκελετωμένοι άνθρωποι, πεινασμένοι, ρακένδυτοι και φοβισμένοι.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών στιβαγμένοι μέσα σε στρατιωτικά οχήματα, τους μεταφέραμε από τα χιονισμένα βουνά και τις χαράδρες της Μουργκάνας, στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας.
Μια ώρα περίπου, ενός ορεινού, παγωμένου και δύσκολου δρόμου.
Στο τέλος μιας ημέρας πολλών τέτοιων δρομολογίων και ενώ ο στρατιώτης-οδηγός σκούπιζε την καρότσα του οχήματος, βλέπω μέσα στο σκοτάδι να πετιέται μαζί με τα σκουπίδια και ένα βιβλίο. Το παίρνω και βλέπω ότι ήταν μια παλιά μισοσκισμένη και ραμμένη Καινή Διαθήκη στα Αλβανικά, η οποία είχε πέσει από κάποιον έτσι όπως ήταν στιβαγμένοι. Δεν υπήρχαν τα δυο πρώτα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου και δεκατέσσερα σχεδόν κεφάλαια από τον Λουκά. Άρχιζε με την μισή προς το τέλος, παραβολή του Ασώτου. Έλειπαν επίσης τα πέντε τελευταία κεφάλαια της Αποκάλυψης.
Και όμως έτσι σκισμένη, μισή όπως ήταν κάποιον στήριζε.
Με έπιασε ρίγος. Ένας διωκόμενος Χριστιανός έκρυβε τόσα χρόνια αυτό το Ιερό Βιβλίο με κίνδυνο της ζωή του. Από το 1967 το Αθεϊστικό Καθεστώς του Εμβέρ Χότζα απαγόρευσε όχι μόνο την Λατρεία, αλλά και την Κατοχή και Ανάγνωση Θρησκευτικών Βιβλίων.
Όποιος συλλαμβάνονταν να έχει ειδικά την Καινή Διαθήκη, κλεινόταν ισόβια σε απάνθρωπες φυλακές και κάποιοι θανατώνονταν.
Πάρα πολλές οι αληθινές ιστορίες τις οποίες γνωρίζω με τα όσα Μαρτυρικά βίωσαν αδελφοί μας Χριστιανοί στην Αλβανία.
Αυτή η χώρα για 23 χρόνια έδωσε πλήθος Νεομαρτύρων του Χριστού. Και όμως άντεξαν.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το πρώτο Πάσχα που έκαναν αυτοί οι Χριστιανοί. Έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά και ζητούσαν όλοι να κοινωνήσουν «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Και εμείς σήμερα τί κάνουμε; Πόσο μικροί είμαστε μπροστά τους;
Όχι μόνο στην Εκκλησία δεν πάμε ''μην μολυνθούμε'' αλλά ήλθαμε σε τέτοια κατάντια να φοβόμαστε και την Θεία Κοινωνία μην τυχόν και ασθενήσουμε εξαιτίας της!!!
Η Καινή Διαθήκη, αν υπάρχει στο σπίτι μας, αραχνιάζει σε κάποια βιβλιοθήκη.
Ζούμε περίεργες ημέρες και καιρούς και ο καθένας μας ως Χριστιανός, παρά τις τόσες και τόσες άλλες αδυναμίες μας, ας αναλάβει το Ιστορικό Χρέος της Ομολογίας Πίστεως.
Μέχρι στιγμής το τίμημα αυτής της Ομολογίας μας είναι ένας Χλευασμός και μια Ειρωνεία.
Δεν πειράζει, είναι ασήμαντα σε όλα αυτά που έζησαν άλλοι Χριστιανοί. Είναι ο μόνος Αγώνας για τον οποίον αξίζει κάποιος να δώσει όλες του τις δυνάμεις.
Όλα τα άλλα εδώ μένουν και δόξες και πλούτη και γνώμες ανθρώπων.
Για να γραφούν όλα όσα είδαμε και ζήσαμε, χρειάζεται βιβλίο.
Θα σταθώ σε ένα ασήμαντο φαινομενικά περιστατικό, το οποίο θυμήθηκα σήμερα ανοίγοντας ένα φάκελλο του αρχείου μου.
Ήταν οι παγωμένες ημέρες που δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες εγκατέλειπαν καταδιωκόμενοι, τον Επίγειο Παράδεισο των Αποτυχημένων στην Πράξη Υλιστικών Θεωριών.
Σκελετωμένοι άνθρωποι, πεινασμένοι, ρακένδυτοι και φοβισμένοι.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών στιβαγμένοι μέσα σε στρατιωτικά οχήματα, τους μεταφέραμε από τα χιονισμένα βουνά και τις χαράδρες της Μουργκάνας, στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας.
Μια ώρα περίπου, ενός ορεινού, παγωμένου και δύσκολου δρόμου.
Στο τέλος μιας ημέρας πολλών τέτοιων δρομολογίων και ενώ ο στρατιώτης-οδηγός σκούπιζε την καρότσα του οχήματος, βλέπω μέσα στο σκοτάδι να πετιέται μαζί με τα σκουπίδια και ένα βιβλίο. Το παίρνω και βλέπω ότι ήταν μια παλιά μισοσκισμένη και ραμμένη Καινή Διαθήκη στα Αλβανικά, η οποία είχε πέσει από κάποιον έτσι όπως ήταν στιβαγμένοι. Δεν υπήρχαν τα δυο πρώτα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου και δεκατέσσερα σχεδόν κεφάλαια από τον Λουκά. Άρχιζε με την μισή προς το τέλος, παραβολή του Ασώτου. Έλειπαν επίσης τα πέντε τελευταία κεφάλαια της Αποκάλυψης.
Και όμως έτσι σκισμένη, μισή όπως ήταν κάποιον στήριζε.
Με έπιασε ρίγος. Ένας διωκόμενος Χριστιανός έκρυβε τόσα χρόνια αυτό το Ιερό Βιβλίο με κίνδυνο της ζωή του. Από το 1967 το Αθεϊστικό Καθεστώς του Εμβέρ Χότζα απαγόρευσε όχι μόνο την Λατρεία, αλλά και την Κατοχή και Ανάγνωση Θρησκευτικών Βιβλίων.
Όποιος συλλαμβάνονταν να έχει ειδικά την Καινή Διαθήκη, κλεινόταν ισόβια σε απάνθρωπες φυλακές και κάποιοι θανατώνονταν.
Πάρα πολλές οι αληθινές ιστορίες τις οποίες γνωρίζω με τα όσα Μαρτυρικά βίωσαν αδελφοί μας Χριστιανοί στην Αλβανία.
Αυτή η χώρα για 23 χρόνια έδωσε πλήθος Νεομαρτύρων του Χριστού. Και όμως άντεξαν.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το πρώτο Πάσχα που έκαναν αυτοί οι Χριστιανοί. Έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά και ζητούσαν όλοι να κοινωνήσουν «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Και εμείς σήμερα τί κάνουμε; Πόσο μικροί είμαστε μπροστά τους;
Όχι μόνο στην Εκκλησία δεν πάμε ''μην μολυνθούμε'' αλλά ήλθαμε σε τέτοια κατάντια να φοβόμαστε και την Θεία Κοινωνία μην τυχόν και ασθενήσουμε εξαιτίας της!!!
Η Καινή Διαθήκη, αν υπάρχει στο σπίτι μας, αραχνιάζει σε κάποια βιβλιοθήκη.
Ζούμε περίεργες ημέρες και καιρούς και ο καθένας μας ως Χριστιανός, παρά τις τόσες και τόσες άλλες αδυναμίες μας, ας αναλάβει το Ιστορικό Χρέος της Ομολογίας Πίστεως.
Μέχρι στιγμής το τίμημα αυτής της Ομολογίας μας είναι ένας Χλευασμός και μια Ειρωνεία.
Δεν πειράζει, είναι ασήμαντα σε όλα αυτά που έζησαν άλλοι Χριστιανοί. Είναι ο μόνος Αγώνας για τον οποίον αξίζει κάποιος να δώσει όλες του τις δυνάμεις.
Όλα τα άλλα εδώ μένουν και δόξες και πλούτη και γνώμες ανθρώπων.
