«Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα»
(Ματ. 26,63)
«Η ομιλία ανήκει στον χρόνο, η σιωπή στην αιωνιότητα» (Καρλάιλ). Ουδέποτε ελάλησε άνθρωπος, όπως αυτός ο άνθρωπος, αλλά και ουδέποτε εσιώπησε άνθρωπος, όπως ο εν λόγω άνθρωπος· ο Χριστός!
Μεγαλειώδεις οι λόγοι του Χριστού μέσα στην αυλή των αρχιερέων, όπου είναι συναγμένο όλο το σκυλολόι από τα κατακάθια, που συνήθως σταβλίζουν οι αυλές των ισχυρών. Μεγαλειώδεις επίσης οι λόγοι και στο πραιτώριο, το πλαισιωμένο από τους καλομισθωμένους πραιτωριανούς, αλλά και τους οχλικούς κομπάρσους. Όμως πιο μεγαλειώδης παραμένει αιώνες τώρα η εύγλωττη σιωπή του, γιατί δημιουργεί ιερή κατάνυξη. Σύμφωνα με τις παροιμίες Σολομώντος 1,19 «Ἐκ πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξη ἁμαρτίαν, φειδόμενος δέ χειλέων νοήμων ἔσῃ». Ο Χριστός δεν ήλθε να καταργήσει τον νόμο, αλλά να τον συμπληρώσει, να τον τελειοποιήσει. Εδώ λοιπόν αντικαθιστά ακόμη και το φειδόμενος με την λέξη σιωπών.
Εσιώπησε λοιπόν ο Χριστός, ΟΧΙ μόνο μπροστά στην δεινή συκοφαντία, αλλά και μπροστά στην αδιαπραγμάτευτη δόξα του. Η σιωπή του, μία σπάνια υπεροπλία που τον θωράκιζε μοναδικά, φυλάγοντάς τον από τις κακοτοπιές της βαττολογίας και της αισχρής λογολαγνείας, όπου συνηθίζουν και κείτονται κατρακυλώντας επικίνδυνα, οι «ισχυροί» της γης.
Σιωπηλός ξυλουργός στην Ναζαρέτ τριάντα χρόνια, χωρίς να προδώσει την προέλευσή του και προπάντων την αποστολή του. Όμως και μετέπειτα στην δημόσια δράση του, σιωπά. Ενώ θαυματουργεί, ταυτόχρονα παραγγέλλει· «Μηδενί εἴπητε τό γεγονός».
Σιωπηλός στην ανηφοριά του μαρτυρικού Γολγοθά, αλλά σιωπηλός και στο όρος της δόξης του, το Θαβώρ. Και εκεί παρήγγειλε στους ακολουθούντας μαθητάς· «Διεστείλατο αὐτοῖς ἵνα μηδενί διηγήσωνται, ἅ εἶδον».
Σιωπηλός αναβαίνων εις Ιεροσόλυμα εν μέσω των κραυγών του «Ὡσαννά». Ιδιαίτερα όμως σιωπηλός παραμένει μπροστά στην αισχρή συκοφαντία των εχθρικών του «φίλων».
Κατά το Δίκαιο, η σιωπή δεν σημαίνει άρνηση, αλλά ούτε και κατάφαση.
Δύο απανωτές ερωτήσεις περιμένουν απάντηση για να «στερεωθοῦν» οι ερωτώντες. «Οὐδέν ἀποκρίνῃ; Τί οὗτοι σοῦ καταμαρτυροῦσιν;» και «οὐκ ἀκούεις πόσα σοῦ καταμαρτυροῦσιν;» Ο Χριστός όμως απαντά με την κραυγή της σιωπής του! Δεν είχε καμμία υποχρέωση, αλλά ούτε και θα κέρδιζε κάτι αν απαντούσε σ’ έναν εγκληματία θεατρίνο, όπως τον Καϊάφα, αλλά και σε έναν υποταγμένο «ηγεμόνα» στον όχλο, σαν τον Πιλάτο. Προτίμησε διά μέσου της σιωπής του να μην παρατείνει την βλάσφημη θεατρική παράσταση, δίνοντάς την ένα απροσδόκητο και άδοξο για τους εμπνευστές της τέλος.
Όμως η σκηνή συνεχίζει αλλού να γυρίζεται και με άλλους κομπάρσους. «Σῶσον σεαυτόν εἰ Υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ». Η πρόκληση συνεχίζεται μέχρις εσχάτων. Κι όμως, ενώ μπορούσε ο Χριστός με ένα νεύμα του να ανοίξει την γη διάπλατα και να ρίξει μέσα της, παραχώνοντάς τα, όλα τα απόβλητα της βοθρώδους κοινωνίας, αυτός και πάλι εσιώπα. Μία σιωπή όμως χωρίς περιφρόνηση, χωρίς οργή, χωρίς φθόνο, χωρίς πάθος, γιατί ποθούσε μέσω αυτής του της συμπεριφοράς να χαράξει νέο δρόμο σ’ όλους τους οπαδούς του. Τον δρόμο του μεγαλείου της σιωπής, κόντρα στο πυρ του λόγου και δη του κοσμικού.
Όμως «καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν». Εξ’ ανάγκης κάποια στιγμή έρχεται και καταργεί την σιωπή πρόσκαιρα, ένας ιερός ψίθυρος. Και αυτό όμως συμβαίνει για αφύπνιση, αλλά και ενθάρρυνση. Τι είχε πει ο Θεός στον προφήτη Ηλία; «Βγες αύριο έξω από την σπηλιά σου και στάσου εκεί και θα περάσει ο Κύριος από μπροστά σου. Όταν αισθανθείς τον απαλό ψίθυρο λεπτής αύρας εκεί θα είμαι εγώ».
Ο Θεός στέκεται ξέμακρα από τις κραυγές, τις ιαχές, τις δυνατές συμφεροντολογικές φωνές, την διεκδίκηση, την απαίτηση, την τρομοκρατία του λόγου και την μισθωμένη κινδυνολογία. Δεν επιθυμεί τις θορυβώδεις εκφράσεις, γιατί το μόνο που επιδιώκουν αλλά και πετυχαίνουν είναι «ὅτι μᾶλλον θόρυβος γίνεται». Γιατί πίσω και κάτω από τις φωνές, κρύπτονται επιπόλαιοι ενθουσιασμοί, ρηχά αισθήματα, ανερμάτιστες σκέψεις και συμφεροντολογικές επιδιώξεις. Μακριά λοιπόν οι κράζοντες «ὠσαννά», μακριά οι προσφωνούντες αυτόν «βασιλέα», μακριά και όλος ο όχλος που κράζει περισσώς για ίαση σώματος και αδιαφορία ψυχής. Μακριά λοιπόν το συμφέρον. Μερικές φορές αναγκάζεται να «φλυαρήσει» λέγοντας με τον τρόπο του ένα ήπιο και ιδιόρρυθμο σιωπηλό «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Αυτό που κάνει με «πολυλογία» είναι να κουνάει περίλυπα την κεφαλή του.
Όμως ας επανέλθουμε στην γαλήνη, στην ηρεμία, στην ησυχία, στην νηφαλιότητα, στην αθωότητα, στην πραότητα, στην αγιότητα. Στον ψίθυρο!!! Αυτός ο ψίθυρος είναι η έκφραση του πνεύματος του Θεού. Είναι το Άγιον Πνεύμα. Είναι η εσωτερική φωνή της συνειδήσεως. Αυτός ο ψίθυρος λέγει «ἐν ὀλίγοις πολλά» Σοφ. Σειράχ.
«Οὐδέν ἄξιον θανάτου ἐστί πεπραγμένον αὐτῷ» (Λουκ. 23,15). Αυτά τα λόγια σιγοψιθυρίζει η φωνή της συνειδήσεως στον Πιλάτο. Αυτά τα λόγια του μεταφέρει και η γυναίκα του «Μηδέν σοι καί τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ». ΟΜΩΣ αυτός προτίμησε να υποταχθεί στα ουρλιαχτά του όχλου και στην κραυγή του «σταυρωθήτω».
Αυτό ακριβώς κάνουν και σήμερα οι οδηγούντες το άρμα της Ελλάδος.
Έχουν επιλέξει σκοπίμως σαν σανίδα σωτηρίας του αμαρτωλού παρελθόντος τους τον Βαραββάν της εθνικής υποτελείας και της σταυρωμένης Ορθοδοξίας, ένεκα πολλών αργυρίων και ισόποσης δόξης. Έχουν επιλέξει την υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων. Οι εθνικά υπερήφανοι. Αλλά τι έστιν έθνος και τι υπερηφάνεια στην σύγχρονη εποχή;
Έτσι ούτε καν θέτουν το ερώτημα «Τί οὖν ποιήσομεν Ἑλλάδα τήν γῆ τῆς Ὀρθοδοξίας;», γιατί ήδη έχουν βγάλει την απόφαση μόνοι τους πιστά υπηρετούντες ξένα κέντρα αποφάσεων. Μάλλον την έχουν βγάλει τα εν λόγω κέντρα και αυτοί σαν στρατιωτάκια άψυχα και ασυνείδητα πειθαρχούν. Σαν πιόνια υποτελείας κουνιούνται πάνω στην σκακιέρα του διεθνισμού της παγκόσμιας σκλαβιάς και αλλοτρίωσης τελείως μηχανικά. Τον πιστό λαό τον έχουν φιμώσει πολύπλευρα, γιατί επιθυμούν να προελαύνουν ανενόχλητοι και πλήρως ανεμπόδιστοι.
Στην περίπτωσή τους αρμόζουν εύστοχα τα λόγια του Χριστού. «Ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Επιπλέον επειδή τα όρια του λόγου έχουν δεινά καταπατηθεί, τηρείται το κράτος της σιωπής από τους σώφρονας. Τους πειθαρχούντας στον λόγο του Θεού και όχι του κενόδοξου καίσαρα. Του πλάνου. «Μερικές φορές οι άνθρωποι είναι ευτυχέστεροι, όταν βρίσκονται στην πλάνη, παρά όταν απαλλάσσονται από αυτήν» λέει ο Μολιέρος. Το ίδιο ποιούν οι σύγχρονοι δορυκτήτορες της Ελλάδος.
