Σάββατο 27 Μαρτίου 2021

ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΑΝΤΩΝΗ

τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Ἕνας σημαντικός ἄνθρωπος εἶναι σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ζωῆς του σημαντικός κι ὄχι μόνο στά στενά περιθώρια τῆς ἐπαγ­γελ­ματικῆς ἤ ἄλλης του ἐνασχόλησης· κι ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζό­που­λος ἦταν ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος· σημαντικός σέ ὅλα του.
Αὐτός ἦταν κι ὁ λόγος πού ἀπέτυχαν ὅσοι νόμισαν ὅτι μπο­ροῦ­σαν νά τόν «διαδεχθοῦν» ἤ ὅτι τάχα ὑπῆρξαν διάδοχοί του στή διακονία του, παρόλο πού πιθανῶς διέθεταν προσόντα.

Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι τό ἀντικείμενο τοῦ παρόντος ἄρθρου.

Ὁ π. Ἀντώνιος ὑπῆρξε σημαντικός καί σημαντικά ὑπῆρξαν τά ἔργα του, τά συγγράμματά του, ἀκόμη καί τά σκουπίδια του. Κι ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι, ὅπως προκύπτει κι ἀπό τά κατασχεθέντα, ἀπό τόν τότε Ἀντιεισαγγελέα κ. Ἰωάννη Ἀγγελή, ἔγγραφα, κατά τίς τρεῖς διαδοχικές εἰσαγγελικές ἑφόδους -ἀρχές τῆς δεκαετίας 1990, στά γραφεῖα τοῦ πρώην Κ.Ε.Φ.Ε., τοῦ φιλοσοφικοῦ προ­σω­πείου τῆς διαβόητης Σαηεντολογίας-, μία ἀπό τίς ἐντο­λές τοῦ «Γραφείου Εἰδικῶν Ὑποθέσεων» (Office of Special Affa­irs) -τῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν τῆς Σαηεντολογίας- ἀναφορικά μέ τόν π. Ἀντώνιο ἦταν: «ψάξτε τά σκουπίδια του γιά λογαριασμούς τηλεφώνου, ἔγγραφα ἀπό τράπεζες, προσωπικές ἐπιστο­λές, φάρμακα, τί τρώει, τί πίνει,  πόσο πίνει... Τά πάντα μπορεῖς νά μάθεις ἀπό τά σκουπίδια»[1].

Ὅμως τό σημερινό μας ἄρθρο ἔχει ὡς θέμα, ὄχι τό ἀρνητικό ψάξιμο τῶν σκουπιδιῶν τοῦ π. Ἀντωνίου -βλέπε Σαηεντολογία-, ἀλλά τήν εὐτυχῆ συγκυρία, ὅταν ἀπό τά σκουπίδια αὐτά προκύπτει κέρδος γιά τόν ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν αἱρέσε­ων. Καί γιά νά γίνω πιό συγκεκριμένος...

Ἦταν πρωί, ἕνα πρωινό τοῦ 1985, ἄν θυμοῦμαι καλά, ὅπου μέ τόν π. Ἀντώνιο, στό ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ του στήν ὁδό Κύπρου, στήν Ἁγία Παρασκευή, τακτοποιούσαμε τό ὑλικό πού ἀφοροῦ­σε σέ θέματα ἐπί τῶν αἱρέσεων· ἀφίσες ὀργανώσεων, πού εἴχαμε συλλέξει οἱ συνεργάτες, ἀνακοινώσεις σεκτῶν γιά «σεμινάρια», ἀποκόμματα τύπου...

Πρέπει νά πλησίαζε μεσημέρι, ὅταν μέ ρώτησε ἄν θά συνεχίσω καί τό ἀπόγευμα κι ἄν θά ἤθελα νά μείνω γιά φαγητό, καθώς ἡ Πρεσβυτέρα μᾶς εἶχε εἰδοποιήσει σχετικά. Τόν εὐχαρί­στη­σα ἀρνούμενος καί συνέχισα τήν ταξινόμηση μόνος. Στήν ὑπόλοιπη μισή ὤρα κι ἔχοντας ὁλοκληρώσει τήν ἐργασία μου, στάθηκα πρός στιγμήν νά περιεργαστῶ τούς τίτλους τῶν ἀρ­χει­ο­θετημένων βιβλίων, ὅταν τό βλέμμα μου ἔπεσε στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων ἄχρηστων χαρτιῶν προεξεῖχε προκλητικά, ἕνα ὁλόκληρο φύλλο ἐφημερίδος...

Ἦταν μισή σελίδα τῆς «Ἀπογευματινῆς», ὅπου ἡ δημοσιογράφος περίγραφε μία ἐκδήλωση πού ἔγινε σέ γνωστό κινηματοθέατρο τῶν Ἀθηνῶν ἀπό κάποιον Κώστα Φωτεινό, πού μεταξύ ἄλλων ἀναφερόταν σέ «ἀναζήτηση τοῦ Ἑαυτοῦ, τήν Παιδεία τοῦ Βάθους» καί δήλωνε ὅτι ἀσκοῦσε Ἀντλεριανή ψυχοθεραπεία μέ ἀναφορές στήν ψυχολογία τῶν Ρότζερς (Rogers)[2] καί Ντράϊκορς (Dreikurs)[3].

Ἔχοντας πέντε τουλάχιστον χρόνια ἐνασχόλησης μέ τήν ψυχολογία τῶν Φρόϊντ, Ἄντλερ κι ἄλλων (1975-1980), σέ συνεδρίες ἀτομικές καί ὁμαδικές καί ἀνάγνωση τῶν σχετικῶν βιβλίων κα­τα­νοοῦσα ὅτι ὁ π. Ἀντώνιος δικαιολογημένα εἶχε θεωρήσει τό ἀπόκομμα «ἄνευ ἐνδιαφέροντος» καθώς ἡ συμμετοχή τῆς Ψυχολογίας στό σύνδρομο τῆς Νέας Ἐποχῆς (New Age) δέν εἶχε μέχρι τότε κατανοηθεῖ ἐπαρκῶς καί δυστυχῶς δέν ἔχει κατα­νοη­θεῖ εὐρύ­τερα οὔτε σήμερα.

Παρ' ὅλα αὐτά, κάτι δέν μέ ἀνέπαυε σέ σχέση μέ τήν «ἀναζή­τηση τοῦ Ἑαυτοῦ» μέ Ἔψιλον Κεφαλαῖο σέ συνδυασμό μέ τήν Ψυ­χο­λογία... Ἔτσι κράτησα τό ἀπόκομμα μέ στόχο νά ἐρευνή­σω τό θέμα.

Στό ἄρθρο τῆς «Ἀπογευματινῆς» ἀναγραφόταν μία διεύθυνση -στήν ὁδό Σερίφου, στά Πατήσια- κι ἕνα τηλέφωνο. Ἀπό ἐκεῖ ἔμαθα ὅτι ὁ Κώστας Φωτεινός -Καθηγητής στό Πανεπιστήμιο τῆς Σορβόννης, στό Πανεπιστήμιο τοῦ Μοντρεάλ κ.λπ. κ.λπ.- καί ἡ ὁμάδα του, τό «Καφέ Σχολειό», θά πραγματοποιοῦσαν μία δημόσια ἐμφάνιση στήν κεντρική αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Ἀθηναίων (Ἀκαδημίας 50). Ἔσπευσα νά συμμετάσχω στήν ἐκδήλωση, ὅπου μία ἑκατοντάδα περίπου ἀνθρώπων -πολλοί μέλη τῆς ὀργάνωσης- παρακολουθήσαμε τόν «Δάσκαλο», Κώστα Φωτεινό, νά ἀναπτύσσει τίς προσωπικές θεωρίες του, καταγγέλλοντας τό «μοντέλο τῆς λανθασμένης ἐκπαίδευ­σης τῶν παιδιῶν», πού διαμορφώνει "παιδιά τέρατα", πού ἐξελίσ­σονται σέ "γονεῖς τέρατα" καί "δασκάλους τέρατα"»...

Νά σημειώσουμε παρεμπιπτόντως ὅτι οἱ δυό αὐτοί χαρακτηρισμοί («γονεῖς τέρατα» καί «δάσκαλοι τέρατα») εἶναι καί οἱ τίτλοι ἀναλόγων βιβλίων[4], πού ἡ σύζυγος τοῦ «Δάσκαλου», Μα­ρία Φωτεινοῦ -φιλόλογος, ψυχοθεραπεύτρια καί «ὀρθοπαιδα­γωγός»[5]-, συνέγραψε καί πού ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπό τίς ἐκδόσεις «Κα­φέ Σχολειό».

Ἀλλά, ἄς συνεχίσουμε τήν ἀφήγηση: Ἐκεῖνο τό βράδυ, στήν αἴθουσα τοῦ Δήμου, ἐντύπωσή μου ἔκανε, πέραν ἀπό τήν ἔντο­νη παρουσία τοῦ ἴδιου τοῦ «Δασκάλου» -μέ τήν ἐμφανῶς δυναμική κι ἐπικυριαρχική προσωπικότητα, κλασική προσωπικότητα γκουρού, πού μέ συγκαταβατική καί «ἀγαπητική» προσέγγιση πλησιάζει ὅσους ἔχουν ἀνάγκη ἐξάρτησης-, ἐντύπωσή μου ἔκανε καί τό γεγονός ὅτι τά μέλη τῆς ὀργάνωσης χαιρετοῦσαν ἐπιδεικτικά τόν «Δάσκαλο» -καί μεταξύ τους- μέ ἀγκαλιές καί φιλιά κατά τήν εἴσοδό τους στήν αἴθουσα.

Ὅταν ἡ ὁμιλία τελείωσε καί ἐπετράπησαν οἱ ἐρωτήσεις κι ἀ­φοῦ ὁ «Δάσκαλος» εἶχε ἀναμείξει στά λεγόμενά του καί τήν Ἐκ­κλη­σία, τοποθετήθηκα ἐξηγώντας, μεταξύ ἄλλων, ὅτι ἡ «ἀ­να­ζή­τη­ση τοῦ Ἑαυτοῦ» μέ Ἔψιλον Κεφαλαῖο, πού ἡ μέθοδός του εὐαγ­γελίζονταν, καμία σχέση δέν ἔχει μέ τήν «Ὀρθόδοξη Ψυ­χοθε­ραπεία», πού οἱ Ἅγιοι κι ἡ Ἐκκλησία μας προσανατολίζουν.

Δέν ἔχει ἐνδιαφέρον νά παραθέσουμε οὔτε τήν μπερδεμένη κι ἐκτός θέματος ἀπάντηση τοῦ «Δασκάλου», οὔτε τήν δυσφορία τῶν ὀπαδῶν. Ἔχει ὅμως ἐνδιαφέρον νά ἀναφερθοῦμε σέ σχετική ἐπιστολή πού ἔστειλε τήν ἑπομένη ὁ καλός συνεργάτης Ἄγ­γελος Βερβελίδης -κάτι πού τότε οἱ συνεργάτες χρησιμοποιούσαμε ὡς μέθοδο στήν ἀντιαιρετική διακονία μας- πρός Ἐφη­μερίδες καί Περιοδικά, ὅπου χωρίς νά κατονομάζει τόν «Δάσκαλο», ἀναφερόταν στό «Δρακοσχολειό», ὅπως ἐπιτυχημένα παρέφραζε τό «Καφέ Σχολειό», ὑπογραμμίζοντας τούς κινδύνους γιά τόν ἄνθρωπο, πού προκύπτουν ἀπό τήν ὕπαρξη μεθόδων καί ὀργανώσεων σάν τήν παροῦσα.

Ἡ ἐπιστολή δημοσιεύθηκε σέ περισσότερα ἀπό ἕνα ἔντυπα καί εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τηλεφώνημα γιά βοήθεια ἐκ μέρους τῆς Μαρίας Δ., συζύγου Πανεπιστημιακοῦ Καθηγητοῦ καί μητέρα τοῦ Βασίλη Δ. βασικοῦ στελέχους τοῦ «Καφέ Σχολειοῦ».

Ἡ συνέχεια εἶναι ἐνθαρρυντική καί λυπητερή συγχρόνως, ἀλ­λά ἐντυπωσιακή γιά τό πῶς ὁ Κύριος συνδυάζει καί μεθοδεύει τίς ἐνέργειές μας καί τίς ζωές μας ὅταν καλοπροαίρετα ζητοῦ­με τήν ἐπέμβασή Του. Ἡ Μαρία ἐντάχθηκε στήν Π.Ε.Γ. καί ὑ­πῆρ­ξε βασική συνεργάτης τοῦ π. Ἀντωνίου. Ὁ Βασίλης μετά ἀπό χρόνια φιλικῶν ἐνεργειῶν καί προσεγγίσεων κατόρθωσε νά δεῖ τήν Ἀλήθεια καί νά ἐγκαταλείψει τήν σέκτα προσεγγίζοντας τήν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, μᾶς ἔφυγε πρόωρα· Κύριος οἶδε...

Παρά ταῦτα, τό «Καφέ Σχολειό», πού ξεκίνησε τό 1979 σάν μία κλασική ὀργάνωση τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου (New Age) «ἐκπαίδευσε», κατά τούς ἰσχυρισμούς των «στή διάρκεια τῆς λειτουργίας του, πάνω ἀπό 20.000 ἀνθρώπους... Ἦρθε σέ ἐπαφή μέ ἐκπαιδευτικούς, οἰκογενειάρχες, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, δικηγόρους καί γενικά ἀνθρώπους ἀπό ὅλα τά ἐπαγγέλματα, ὅλες τίς ἡλικίες, ὅλους τούς χώρους»[6]· ἵδρυσαν καί δυό παιδικούς σταθμούς.

Ὁ Κώστας Φωτεινός ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια τό 2003. Σήμερα, τήν ὀργάνωση ἔχουν ἀναλάβει κάποια ἀπό τά παιδιά του.

Στή συνέχεια, προστέθηκαν κι ἄλλες γκουρουϊστικές καί νεοεποχίτικες δραστηριότητες· ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε τήν Σοφία Φωτεινά Χατζηκοκόλη[7], ὁλιστική θεραπεύτρια, ἀπό τίς παλιότερες μαθήτριες, στενή συνεργάτης καί ἕνα ἀπό τά παιδιά τοῦ Κώστα καί τῆς Μαρίας Φωτεινοῦ. Ἐκπαιδεύθηκε: στό Λονδίνο στή Μοντεσσοριανή μέθοδο, στό Παρίσι στήν Ἀνθρωποσοφία τοῦ Ροῦντολφ Στάϊνερ (Rudolf Steiner), στό Κιότο, στόν γιαπωνέζικο χορό μποῦο (Βuyo) καί ἀντί-χορό μποῦτο (Butoh)[8], στήν Ἰνδία, στό «Πρόγραμμα Ἐκπαίδευσης Δασκάλων» (Teacher Training Program)· εἶναι δασκάλα τῆς Γιόγκα (RYT 600)[9], μέντορας στήν «Πα­ρα­δοσιακή Γιόγκα τῶν Ἰμαλαΐων» (Himalayan Yoga Tradition), ἐξουσιοδοτημένη νά δίνει μύηση σέ μάντρα τῆς Himalayan Tradition καί συνεργάζεται στό «Πρόγραμμα Διαλογισμοῦ» (Meditation Pro­ject) πολλῶν τύπων διαλογισμοῦ.

Ἀκόμη, ἀναφέρουμε τήν Χρυσάνθη Φωτεινοῦ Κισατζεκιᾶν[10], ἀδελφή τοῦ Κώστα Φωτεινοῦ, πού ἀσκεῖ τήν «Γελωτοθεραπεία» (Γιόγκα τοῦ Γέλιου)[11].

Κλείνουμε ἀξιοποιώντας τίς ἀνωτέρω πληροφορίες καί δανειζόμενοι ἀπό τούς τίτλους τῶν κυριοτέρων βιβλίων τῆς Μαρίας Φωτεινοῦ («γονεῖς τέρατα», «δάσκαλοι τέρατα», «ἐραστές τέρατα»), μποροῦμε ἀναντίρρητα νά κατατάξουμε τό «Καφέ Σχολειό» ἀνάμεσα στίς «Ὀργανώσεις Τέρατα»...

Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκ­κλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.



[2] Carl Ransom Rogers (1902-1987). Ἀμερικανός ψυχολόγος μεταξύ τῶν ἱδρυτῶν τῆς ἀνθρωπιστικῆς προσέγγισης στήν ψυχολογία.

[3] Rudolf Dreikurs (1897-1972). Αὐστριακός ψυχίατρος καί ἐκπαιδευτικός. Ἀνέπτυξε σύστημα ἀτομικῆς ψυχολογίας γιά τήν κατανόηση τῆς κακῆς συμπεριφορᾶς τῶν παιδιῶν καί τήν ἐπίτευξη συνεργασίας χωρίς τιμωρία ἤ ἀνταμοιβή.

[6] Στό ἴδιο.

[8] Χορός νεοεποχίτικος, μέ δῆθεν θεραπευτικές ἰδιότητες καί «ἀπώτερο σκοπό νά ἐκφραστεῖ ἡ ψυχή μέ καθαρότητα»... https://archive.is/OVuqQ

[9] Registered Yoga Teacher. Πτυχιοῦχος Δάσκαλος Γιόγκα με πιστοποίηση 600 ὡρῶν.