Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός
«Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης»
Τον Άγιο Παΐσιο τον γνώρισα το 1974 όταν για πρώτη φορά πήγα στο Άγιο Όρος. Το πρώτο μοναστήρι που επισκέφτηκα τότε ήταν η Ι.Μ. Σταυρονικήτα. Αξέχαστη θα μου μείνει η πρώτη διανυκτέρευσή μου σε ένα κελάκι της Μονής και το βουητό από τα κύματα που έσπαζαν πάνω στα βράχια. Από το μπαλκόνι φαινόταν η αφρισμένη θάλασσα, σαν να ήμουν σε καράβι. Το πρωί όταν πήγα στην εκκλησία για την ακολουθία προσκύνησα τον Άγιο Νικόλαο τον «Στρειδά» που είναι ο προστάτης της Μονής.
Μετά από την τράπεζα μαζί με άλλους προσκυνητές πήραμε το δρόμο προς τις Καρυές. Από ένα στενό μονοπάτι φθάσαμε στο κελάκι του Τιμίου Σταυρού. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά τον Αγ. Παΐσιο. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια. Όλη η ατμόσφαιρα γύρω του ήταν γεμάτη ειρήνη. Κοντά του αισθανόσουν ασφάλεια, ηρεμία και μια πρωτόγνωρη συγκίνηση. Εκεί ήταν αρκετά άλλα άτομα, κυρίως νέοι και φοιτητές που κάθονταν σε πεζουλάκια. Κάθισα και εγώ μαζί τους. Ο Γέροντας μας κέρασε λουκουμάκι και νεράκι. Ο καθένας ρωτούσε τον Αγ. Παΐσιο ό,τι ήθελε. Θυμάμαι ένα φοιτητή από την Κρήτη ο οποίος εκθείαζε το Κουμμουνιστικό Καθεστώς στη Σοβιετική Ένωση. Έλεγε: Εμείς εδώ Γέροντα έχουμε πολύ άδικο κράτος. Εκεί έχουν δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, εξασφαλισμένη εργασία για όλους, μέχρι και δωρεάν σπίτια δίνουν στους νεονύμφους. Υπάρχει μεγάλη κοινωνική δικαιοσύνη.
«Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης»
Τον Άγιο Παΐσιο τον γνώρισα το 1974 όταν για πρώτη φορά πήγα στο Άγιο Όρος. Το πρώτο μοναστήρι που επισκέφτηκα τότε ήταν η Ι.Μ. Σταυρονικήτα. Αξέχαστη θα μου μείνει η πρώτη διανυκτέρευσή μου σε ένα κελάκι της Μονής και το βουητό από τα κύματα που έσπαζαν πάνω στα βράχια. Από το μπαλκόνι φαινόταν η αφρισμένη θάλασσα, σαν να ήμουν σε καράβι. Το πρωί όταν πήγα στην εκκλησία για την ακολουθία προσκύνησα τον Άγιο Νικόλαο τον «Στρειδά» που είναι ο προστάτης της Μονής.
Μετά από την τράπεζα μαζί με άλλους προσκυνητές πήραμε το δρόμο προς τις Καρυές. Από ένα στενό μονοπάτι φθάσαμε στο κελάκι του Τιμίου Σταυρού. Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά τον Αγ. Παΐσιο. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια. Όλη η ατμόσφαιρα γύρω του ήταν γεμάτη ειρήνη. Κοντά του αισθανόσουν ασφάλεια, ηρεμία και μια πρωτόγνωρη συγκίνηση. Εκεί ήταν αρκετά άλλα άτομα, κυρίως νέοι και φοιτητές που κάθονταν σε πεζουλάκια. Κάθισα και εγώ μαζί τους. Ο Γέροντας μας κέρασε λουκουμάκι και νεράκι. Ο καθένας ρωτούσε τον Αγ. Παΐσιο ό,τι ήθελε. Θυμάμαι ένα φοιτητή από την Κρήτη ο οποίος εκθείαζε το Κουμμουνιστικό Καθεστώς στη Σοβιετική Ένωση. Έλεγε: Εμείς εδώ Γέροντα έχουμε πολύ άδικο κράτος. Εκεί έχουν δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, εξασφαλισμένη εργασία για όλους, μέχρι και δωρεάν σπίτια δίνουν στους νεονύμφους. Υπάρχει μεγάλη κοινωνική δικαιοσύνη.
Του λέει τότε ο Γέροντας: Άκουσε παιδάκι μου να δεις κάτι. Μην τα πιστεύεις αυτά τα πράγματα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα πιστεύουμε στο Θεό, πιστεύουμε ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος και πάλι αδικούμε ο ένας τον άλλον και κάνουμε τόσες αμαρτίες. Εκεί πέρα που δεν πιστεύουν τίποτε πώς είναι δίκαιοι; Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά τα πράγματα; Ψέματα είναι. Μην τα ακούς. Κάποια στιγμή, όταν ο Θεός γυρίσει με το κατσαβιδάκι του μισή στροφή της βίδας στους κυβερνήτες τους, θα δείτε πόσα πράγματα θα καταρρεύσουν εκεί πέρα πάνω. Και αυτή η απάτη με την οποία έχουν εξαπατήσει τον κόσμο θα φανερωθεί.
Πραγματικά! Μετά την κατάρρευση του Κουμμουνισμού οι άνθρωποι που γύρισαν από εκεί, ήταν αγανακτισμένοι με την υποκρισία και την αδικία που έζησαν. Μόνο τα κομματικά στελέχη και οι οικογένειές τους ζούσαν πλούσια. Ο απλός λαός πεινούσε και υπέφερε.
