Η "Οδός του Πένθους- Πάθους" (λατ. Via Dolorosa), αυτό το σοκάκι στο οποίο κατά την παράδοση περπάτησε ο Κύριος της Δόξης με τον Σταυρό στους ώμους. Το αξιοθέατο, και δυστυχώς μόνο αξιοθέατο για πολλούς, της παλαιάς πόλης των Ιεροσολύμων. Εκεί που κάποτε θρόμβοι αίματος πότιζαν το χώμα και τώρα λιπαρός ιδρώτας τουριστών που μετά δυσκολίας αντέχουν το λουρί της Canon να βαραίνει τον αυχένα τους, ως άλλοι μάρτυρες των Social Media, ως σταυρωμένοι για τα πολυπόθητα "like" του κόσμου τούτου. Αυτός ο δρόμος, δυστυχώς, έγινε από τόπος- τρόπος!
Τον είδα σε ουκ ολίγες γειτονιές του κόσμου. Τον είδα εκεί που παιδιά σέρνουν τους χωλούς γονείς στις μικρές τους πλάτες. Εκεί που μανάδες σε παραλήρημα μπουκώνουν με το στεγνό ρωγοβύζι τους τα στόματα από τα νεκρά μωρά τους, μπας και τα σώσουν! Μπας! Τον είδα στη φτώχια, στις λασπολακούβες με νερό που πίνουν χιλιάδες. Στα νοσοκομεία- στρατόπεδα συγκέντρωσης βέβαιων μελλοθάνατων. Στην αγκαλιά των παιδιών που αναγκάστηκαν να κρατούν για ώρες το νεκρό αδελφάκι τους μέχρι να το μαζέψει κάποιος. Τον είδα σχεδόν παντού και χαίρομαι για αυτό. Γιατί κάπου εκεί μέσα, στον πόνο και στο θάνατο έβλεπα ξανά και ξανά Αυτόν, μέσα στις πληγές με το ένα χέρι να κρατά και πάλι το Σταυρό Του και με το άλλο να σηκώνει το δικό μας σταυρό.
