Μᾶς διδάσκει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἐπαφρᾶς ὁ ἐξ ὑμῶν, δοῦλος Χριστοῦ, πάντοτε ἀγωνιζόμενος ὑπὲρ ὑμῶν ἐν ταῖς προσευχαῖς, ἵνα στῆτε τέλειοι καὶ πεπληρωμένοι ἐν παντὶ θελήματι τοῦ Θεοῦ·» (Κολ. δ΄, 12). (: Σᾶς ἀσπάζεται ὁ Ἐπαφρᾶς, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπὸ σᾶς, δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀγωνίζεται πάντοτε εἰς τὰς προσευχὰς διὰ σᾶς, διὰ νὰ σταθῆτε τέλειοι καὶ τηρηταὶ ἀκριβεῖς κάθε θελήματος τοῦ Θεοῦ).
- Ὅταν στὴν ζωή μας ἐφαρμόζουμε τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, τότε εἴμασθε στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας· τότε, ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴν Ὁμιλία του «ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ»:
«Ὁ Χριστὸς εἶναι μαζί μου, καὶ ποιὸν θὰ φοβηθῶ; Εἴτε κύματα σηκώνονται ἐναντίον μου, εἴτε πελάγη, εἴτε θυμοὶ ἀρχόντων, ὅλ’ αὐτὰ γιὰ μένα εἶναι πιὸ ἀσήμαντα ἀπὸ ἀράχνη. Κι ἄν δεν ἦταν γιὰ τὴ δική σας ἀγάπη, οὔτε σήμερα θὰ δεχόμουν νά φύγω. Γιατὶ πάντοτε λέγω, «Κύριε, ἄς γίνη τὸ δικό Σου θέλημα» (Ματθ. 6, 10). Ὄχι ὅ,τι θέλει ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε, ἀλλὰ ὅ,τι θέλεις Ἐσύ. Αὐτός μοῦ εἶναι πύργος, αὐτὸς μοῦ εἶναι πέτρα ἀκίνητη, αὐτὸς μοῦ εἶναι ράβδος ἀμετάβλητη. Ἄν θέλη ὁ Θεὸς νὰ γίνη αὐτό, ἄς γίνη. Ἄν θέλη νὰ εἶμαι ἐδῶ, αἰσθάνομαι εὐγνωμοσύνη. Ὅπου θέλει, τὸν εὐχαριστῶ».
- Ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἀκουει καὶ ὅτι τοῦ ζητήσουμε μᾶς τὸ κάνει. Στὸ περιοδικὸ «Σύνδεσμος» διαβάζουμε ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀβερκίου, γραμμένο ἀπὸ τὸν Ἀρχ. π. Γρηγόριο Γ. Λίχα.
«Πηγαίνοντας γιὰ τὴν Ρώμη μαζὶ μὲ ἕνα συνοδό του, πῆρε ἕνα ἀσκί. Μέσα στὸ ἀσκὶ ἔβαλε λάδι, κρασί καί ξύδι. Καί –τί παράξενα πράγματα πού κάνουν οἱ Ἅγιοι!– ὅταν χρειαζόταν λάδι, ἔλεγε: «Βγάλε λίγο λάδι γιά τό φαγητό μας». Ὁ συνοδός ἄνοιγε τό ἀσκί καί ἔβγαινε μόνο λάδι. Καί ἔτρωγαν. Ὅταν μετά ἤθελε κρασί, ἔλεγε: «Βγάλε ἀπό τό ἀσκί κρασί». Καί ἔβγαινε καθαρό κρασί. Καί ὅταν ἔλεγε: «Ξύδι», ἔβγαινε καθαρό ξύδι.
Ὁ συνοδός, ἄν καί εἶχε δῆ πολλά θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἀβερκίου, ἀποροῦσε. Πῶς μέσα στό ἀσκί μέ τέτοιο κούνημα, κρασί, λάδι καί ξύδι δέν ἀνακατεύτηκαν; Καί πῶς δέν βγαίνουν ταυτόχρονα τό κρασί καί τό ξύδι, ἀφοῦ αὐτά τά ὑγρά ἀναμειγνύονται αὐτοστιγμεί; Καί, καθώς ὁ Ἅγιος Ἀβέρκιος νήστευε πολύ, ὁ ὑπηρέτης του ξεθάρρεψε καί θέλησε νά τρώη λάδι καί νά πίνη κρασάκι καί στήν ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Ἀβερκίου, χωρίς τή γνώμη τοῦ Ἁγίου, ἀνοίγοντας τό ἀσκί στά κρυφά, θεωρώντας ὅτι τά πράγματα εἶναι ἁπλά. Πάει, λοιπόν, νά βγάλη κρασί, βγαίνει λάδι. Ἔβγαιναν ἄλλα ἀντί ἄλλων! Καί ἀνακατεμένα!
Ὁ Ἅγιος Ἀβέρκιος, πού καί ἀρετή εἶχε καί πανέξυπνος ἦταν, τό «ἔπιασε» αὐτό. Κούνησε τό κεφάλι του γελώντας, καί στό τέλος τοῦ εἶπε:
«Ὄχι ἔτσι, παιδί μου! Δέν πρέπει νά κάνουμε τοῦ κεφαλιοῦ μας! Πρέπει ὅλα νά τά χρησιμοποιοῦμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κι ὅπως μᾶς ὑποδεικνύουν οἱ πνευματικοί μας πατέρες, μέ συναίσθηση καί ταπείνωση. Ὄχι, κατά τή γνώμη μας, ἀλλά ὅπως προστάζει ὁ Θεός! Ὁ πνευματικός νόμος εἶναι σαφής: Βάζουμε στόχο – σκοπό μας τήν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ καί ὅλα τά ἀπολαμβάνουμε ἐν καιρῷ καί ἐν μέτρῳ. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ δέν ὑποκλέπτεται. Δέν μπορεῖ κανείς νά κλέψη τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ νά τήν ἐκμεταλλευθῆ. Ἄνθρωπο μπορεῖς μέ τήν ἐξυπνάδα σου νά τόν ἐκμεταλλευθῆς, καί νά τοῦ πάρης τά χρήματα, τό φαγητό του, τό ροῦχο του, ὁ,τιδήποτε ἄλλο θέλεις. Στόν Θεό, ὅμως, δέν πιάνουν οὔτε οἱ ἐξυπνάδες, οὔτε οἱ δολιότητες, οὔτε τά μισοκακόμοιρα. Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ προσερχόμαστε πάντοτε μέ ταπείνωση καί εἰλικρίνεια ψυχῆς. Ἔρχονται σέ σένα τά πράγματα μπερδεμένα, ἐπειδή εἶναι μπερδεμένα μέσα σου. Βάλε σέ τάξη τόν ἐσωτερικό σου κόσμο, καί τότε θά μπορῆς νά ἀπολαμβάνης τό κρασάκι σου κ.λπ., ὅπως τό ἐπιθυμεῖς. Ἡ ἀνακατωσούρα εἶναι στόν προσωπικό σου βίο καί στήν πνευματική σου ζωή… Τίς θολοῦρες καί τίς ἀνακατωσοῦρες δέν τίς εὐλογεῖ ὁ Θεός. Ἀπό ἐδῶ ἀρχίζουμε, καί ὅλα βρίσκουν τόν δρόμο τους, ὅλα τακτοποιοῦνται. Καί τά ἐπευλογεῖ ὁ Θεός!».
Θέλουμε ἐμεῖς τάξη, εὐρυθμία καί ἁρμονία; Ἄς βάλουμε βαθιά μέσα μας τή συμβουλή τοῦ Ἁγίου Ἀβερκίου. Καί τό θαῦμα θά εἶναι ἄμεσο καί διαρκές. Ἀκόμη καί στήν καθημερινότητά μας καί σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας. Θά πορευώμασθε χωρίς θολοῦρες, μπερδέματα καί ἄγχη. Ἀλλά μέ τή Χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ! Καί αὐτό εἶναι τό πᾶν»!
Καὶ πότε γίνεται αὐτό; Ὅταν ὑπακούουμε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
- Ἔχει γραφθῆ γιὰ τὸν χαρισματοῦχο Γέροντα π. Εὐάγγελο Χαλκίδη τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ ἀπὸ τὶς ἐκδ. «Ὀρθ. Κυψέλη».
«Ἕνα ἀπόγευμα γυρίζουν οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ ἀπὸ τὰ χωράφια ποὺ δούλευαν, πολὺ στενοχωρεμένοι.
-Παππούλη, δὲν φτάνει ποὺ ἔχουμε τόσο λίγο ψωμὶ καί φαΐ, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε καὶ πουθενὰ νὰ τὸ βάλουμε ποὺ νὰ μὴ τὸ βροῦν τὰ μυρμήγκια. Καὶ ἔτσι μένουμε νηστικοὶ ὅλη τὴ μέρα. Πές μας τί νὰ κάνουμε;
Τί νὰ τοὺς πῶ καὶ ἐγώ, μᾶς λέει, καὶ χωρὶς νὰ τὸ πολυσκεφθῶ τοὺς συμβουλεύω νὰ κάνουν ἕνα κύκλο στὸ χῶμα, νὰ σχηματίζουν ἐκεῖ μέσα τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ νὰ ἀφήνουν τὸ φαγητό τους ἐκεῖ μέσα.
Τὸ βράδυ τῆς ἄλλης μέρας, ἔρχονται καταχαρούμενοι οἱ χωρικοί.
– Παπά μας, τί νὰ σοῦ ποῦμε, κάναμε ὅ,τι μᾶς εἶπες καὶ τί νομίζεις ὅτι ἔγινε. Τὰ μυρμήγκια γύριζαν γύρω γύρω ἀπὸ τὸν κύκλο, ἀλλὰ κανένα δὲν μπῆκε μέσα σ’ αὐτόν. Ἔτσι φάγαμε ἥσυχα καὶ ἤρθαμε νὰ σ’ εὐχαριστήσουμε καὶ νὰ χαρῆς καὶ ἐσὺ μαζί μας.
Ἀπὸ τότε στὸ χωριὸ Ἀρετή, πάντα ἀφήνουν τὸ φαγητό τους πάνω στὸ σταυρὸ καὶ μέσα σὲ κύκλο, ποὺ σχηματίζουν».
Πάντα ὁ Θεὸς ἀκούει ὅλους ὅσους ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του.
