Ἡ πρόοδος τῆς τεχνολογίας, οἱ πολλὲς διευκολύνσεις καὶ οἱ ἀνέσεις ἔχουν ἐπηρεάσει ἀρνητικά τούς σύγχρονους ἀνθρώπους. Σχεδὸν ὅλοι ἔχουν πάθει σύγχυση φρενῶν καὶ δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν εὔκολα τὶς ἀρετὲς ἀπὸ τὰ πάθη. Ἐντυπωσιάζονται ὑπερβολικὰ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ θεωροῦν «ἀθῷες» πολλὲς ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ἐνῷ πολλὲς ἀρετὲς τὶς ἔχουν ξεχάσει ἢ τὶς ἀρνοῦνται ὡς ἀναχρονιστικές.
Τὴν ἴδια ἀδυναμία βλέπουμε καὶ στοὺς περισσότερους νέους κληρικοὺς καὶ μοναχούς. Τὸ παράδειγμα τὸ δίνουν πρῶτοι οἱ Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ προβάλλονται στὸν κόσμο καὶ νὰ ἐντυπωσιάζουν. Αὐτὸ ποὺ ἀρνοῦνται οἱ ἀληθινοὶ ἀγωνιστὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἐκεῖνοι τὸ ἐπιδιώκουν, χρησιμοποιώντας τὸ εὔκολο καὶ σχεδὸν ἀνέξοδο ἐργαλεῖο τῆς τεχνολογίας. Χρησιμοποιοῦν συνεχῶς τὸ διαδίκτυο καὶ προβάλλουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τὸ ἔργο τους. Δεκάδες φωτογραφίες κάθε μέρα – κάποτε ξεπερνοῦν καὶ τὴν ἑκατοντάδα- γεμίζουν τὶς ἱστοσελίδες τῶν μητροπόλεών τους, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουν τοὺς ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους. Καὶ ὅλα αὐτά, ὅταν οἱ ἐνάρετοι γέροντες ἀπαγόρευαν τὶς φωτογραφίες καὶ ἀρνοῦνταν τὴ δική τους προβολή. Ἐνοχλοῦνταν ὑπερβολικὰ ἀπὸ τὸ καλὸ ὄνομα καὶ τὴ φήμη. Ζοῦσαν στὴν ἀφάνεια καὶ στὴν ταπείνωση, γι’ αὐτὸ καὶ βρῆκαν ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Κάποτε ρώτησαν οἱ μαθητὲς τόν Χριστό νὰ τοὺς πεῖ ποιὸς θὰ εἶναι μεγαλύτερος στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἐκεῖνος πῆρε ἕνα παιδί, τὸ ἔβαλε ἀνάμεσά τους καὶ τοὺς εἶπε: «Σᾶς βεβαιώνω πώς, ἂν δὲν ἀλλάξετε κι ἂν δὲν γίνετε σὰν τὰ παιδιά, δὲν θὰ μπεῖτε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος λοιπὸν ταπεινώσει τὸν ἑαυτό του σὰν αὐτὸ τὸ παιδί, αὐτὸς εἶναι ὁ ἀνώτερος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅποιος δεχτεῖ ἕνα τέτοιο παιδὶ στὸ ὄνομά μου, δέχεται ἐμένα τὸν ἴδιο» (Ματθ. ιη΄ 3-5).
Πόσοι σύγχρονοι ἄνθρωποι μποροῦν νὰ κατανοήσουν ὅτι τὸ ἀθῷο καὶ ἀπονήρευτο παιδὶ μὲ τὴν ταπείνωσή του θὰ εἶναι ὁ ἀνώτερος πολίτης τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν; Πόσοι μποροῦν νὰ κατανοήσουν ὅτι τὸ θεμέλιο ὅλων τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ταπείνωση; Ἀλλὰ καὶ πόσοι κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ εὔκολα μιλοῦν στοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ταπείνωση, εἶναι οἱ ἴδιοι ταπεινοί;
Οἱ χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας μένουν στὴν ἐπιφάνεια τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς. Δὲν προχωροῦν βαθύτερα. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀποκτοῦν ἀρετές. Ἔχουν μία σταθερότητα στοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, δὲν εἶναι ὅμως πρόθυμοι νὰ θυσιάσουν κάτι ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦν. Θέλουν τὸν κόσμο, θέλουν καὶ τὸν οὐρανό. Ἀλλὰ αὐτὰ μεταξύ τους συγκρούονται. Ὁ κόσμος ἀρνεῖται τὸν οὐρανὸ καὶ ὁ οὐρανὸς δὲν βρίσκει ἀνάπαυση στὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὴ νοοτροπία τοῦ κόσμου.
Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ παραμένει ἐλεύθερος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς τεχνολογίας, ποὺ ἀρνεῖται νὰ συνδεθεῖ μαζί της, γιὰ νὰ μὴ χάσει τὸν πολύτιμο ἐλεύθερο χρόνο του, ποὺ πρέπει νὰ τὸν διαθέτει στὴν κατὰ Θεὸν πνευματική του προκοπή. Εἶναι ματαιότητα ἡ ἄχρηστη ἐνημέρωση τῆς κοσμικῆς καὶ ἐν πολλοῖς ἄθλιας ἐπικαιρότητας, στὴν ὁποία πρωταγωνιστὲς εἶναι ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ἄθεοι καὶ ἀντίχριστοι.
