ΙΧΘΥΣ: Δύο Κύπριοι προσπαθούν να σώσουν την Μαδαγασκάρη-«Είναι τάμα στον παππού μου»

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

Δύο Κύπριοι προσπαθούν να σώσουν την Μαδαγασκάρη-«Είναι τάμα στον παππού μου»

«Μάθαμε να παραπονιόμαστε για τον κόσμο που ζούμε, αλλά δεν προσπαθήσαμε ποτέ να γίνουμε η αλλαγή του κόσμου που ζούμε».

Ήταν από εκείνες τις συνεντεύξεις που σε κάνουν να αναθεωρήσεις. Σε κάνουν να σκεφτείς πόσα έχεις, πόσα προσφέρεις και πόσα δεν έχουν κάποιοι άλλοι, που ζουν στον ίδιο πλανήτη μαζί σου. Μοιράζεσαι μαζί τους τον ίδιο ήλιο, τον ίδιο αέρα και την ίδια γη, αλλά εκείνοι δεν έχουν ούτε τα υποτυπώδη, ενώ εσύ έχεις τα πάντα.

Κάποιοι όμως, που ζουν ανάμεσά μας, έρχονται κάποιες φορές να σε ταρακουνήσουν και να γίνουν αυτή η αλλαγή, που δεν προσπάθησες ποτέ να γίνεις εσύ. Ο Στέλιος Στυλιανού, και η Μαρία Χριστοφή, πνευματικά αδέλφια μεταξύ τους, είναι δύο νέοι από τη Λευκωσία, οι οποίοι μέσα από κάποια βιώματα στη ζωή τους, αλλά κυρίως θέληση για αλληλεγγύη, προσπαθούν να βοηθήσουν και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής ανθρώπων, που μένουν στη Νότια Μαδαγασκάρη. Θέλουν να χτίσουν υποδομές και να βοηθήσουν μια χώρα στην οποία άνθρωποι χάνονται καθημερινά, λόγω των συνθηκών εξαθλίωσης στις οποίες διαβιώνουν.

Πώς άρχισαν όλα
Ο Στέλιος, ασχολήθηκε με τη φωτογραφία και την αγιογραφία. Πάντα ένιωθε την ανάγκη να βοηθά και σε κάποια στιγμή της ζωής του, ταξίδεψε μαζί με τον αδελφό του Κώστα στην Ινδονησία, διδάσκοντας ντόπιους να ζωγραφίζουν. Η Μαρία από την άλλη, μετά το χαμό ενός αγαπημένου της προσώπου, ορκίστηκε να συνεχίσει το έργο του και κάπως έτσι, άρχισε η δράση «Save Madagascar».

«Πάντα θέλαμε να προσφέρουμε μέσω του εθελοντισμού κι εγώ με τον αδελφό του ταξιδέψαμε στην Ινδονησία για να διδάξουμε μαθήματα αγιογραφίας σε ντόπιους. Με την πάροδο του χρόνου ήρθε η γνωριμία μας με τον Μητροπολίτη Νότιας Μαδαγασκάρης, Πρόδρομο. Μέσα από μια συνέντευξη που είδαμε σε ιστοσελίδα που ασχολείται με θέματα της εκκλησίας ευαισθητοποιηθήκαμε και αποφασίσαμε να προσφέρουμε στη συγκεκριμένη περιοχή», λέει ο Στέλιος.

Η προσωπική ανάγκη της Μαρίας ξεκίνησε από τον παππού της, ο οποίος παρότι άνθρωπος μεροκαματιάρης, κάθε χρόνο μάζευε χρήματα από το υστέρημά του και ταξίδευε στην Κένυα, για να βοηθήσει στο χτίσιμο νοσοκομείων, σχολείων και σπιτιών για τους ανθρώπους.

«Ο παππούς πήγαινε κάθε χρόνο πριν τον χάσουμε. Δυστυχώς την τελευταία χρονιά που θα πήγαινα μαζί του, είχε νοσηλευτεί στην Κένυα σε ένα από τα νοσοκομεία που βοήθησε να χτιστούν. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, μας χαιρέτισε και έφυγε. Μετά το χαμό μου, ορκίστηκα να συνεχίσω το έργο του. Θυμάμαι τον παππού ας πούμε, παρότι ήταν από φτωχή οικογένεια, να μαζεύει κάθε χρόνο 1000 ευρώ, για να πηγαίνει στην Κένυα για ιεραποστολή. Πήγαινε για περίπου ένα μήνα το χρόνο, ως αυτόνομη οντότητα, γνώρισε άλλους εκεί και δημιούργησαν ομάδα, προσφέροντας στη συγκεκριμένη χώρα.

Οπότε εμένα ήταν κάπως πιο συναισθηματικό το δέσιμο. Ήταν κάτι σαν τάμα στον παππού. Αφού συζήτησα με τον Στέλιο και τον αδελφό του τον Κώστα, ότι θέλω να οικοδομήσουμε μια περιοχή, μου είπαν για την προσφορά τους στην Ινδονησία και κάπως έτσι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι ο καθένας μέσα από την ιδιότητα του, μπορεί να προσφέρει σε αυτές τις περιοχές».

Τα σχέδια και οι ιδέες για την περιοχή
Από τον περασμένο Φεβρουάριο, γνώρισαν τον Μητροπολίτη Τολιάρας και Νότιου Μαδαγασκάρης Πρόδρομο και άρχισαν να μελετούν την περιοχή και πιο συγκεκριμένα την πρωτεύουσα Τολιάρα, η οποία είναι μια άνυδρη περιοχή, όπου ο κόσμος πεθαίνει καθημερινά από ασθένειες, όπως είναι η ελονοσία.

Για παράδειγμα, για να πιουν νερό οι ντόπιοι, δημιουργούν γούβες, ώστε όταν βρέχει να αποθηκεύεται το νερό της βροχής και να το καταναλώνουν μέσα από λασπόνερα.

«Το πρώτο πράγμα που έγινε από τον Μητροπολίτη Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομο, ήταν η δημιουργία πηγαδιού. Και τώρα έπονται τα υπόλοιπα».

Σκοπός μας, εξήγησε ο Στέλιος, «ήταν να χτίσουμε σχολεία, νοσοκομείο, αλλά δεν ξέραμε τι είναι τα ουσιαστικά προβλήματα. Όταν ήρθαμε σε επαφή με τον γέροντα, μας ενημέρωσε ότι οι περισσότεροι θάνατοι αφορούν γυναίκες και νεογνά. Οπότε εκείνο που έχουμε άμεση ανάγκη είναι να χτιστεί ένα μαιευτικό τμήμα, γιατί γεννούν μέσα στα χωράφια, όπου υπάρχουν πάρα πολλές ακαθαρσίες, με αποτέλεσμα περίπου 40 γυναίκες και νεογνά το μήνα να χάνουν τη ζωή τους.

Επίσης, υπάρχει ανάγκη για να χτιστεί ένα σχολείο, γιατί υπάρχουν παιδιά που κάνουν μέρες να φτάσουν στο σχολείο.

Είπαμε λοιπόν ότι θα ήταν καλό να ξεκινήσουμε από αυτά τα δύο και στην πορεία βλέπουμε, ωστόσο μετά διαπιστώσαμε ότι θα ήταν δύσκολο να μείνουμε εκεί και να πάρουμε μαζί μας κι άλλους εθελοντές, οπότε είπαμε να κάνουμε και χώρους διαμονής».

«Για να τα κάνουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε τριάντα χιλιάδες ευρώ»
Για να γίνουν όλες αυτές οι εργασίες, συνέχισε η Μαρία, χρειάζεται η συλλογή μόλις τριάντα χιλιάδων ευρώ, ποσό το οποίο για τον δυτικό κόσμο είναι ελάχιστο, αλλά για χώρες όπως η Μαδαγασκάρη θα σώσει πολλές ζωές και θα αναπτύξει την περιοχή.

«Μέχρι στιγμής καταφέραμε να μαζέψουμε δέκα χιλιάδες και τώρα μέσω ενός crowd funding, στόχος μας είναι να μαζέψουμε άλλες είκοσι χιλιάδες. Οι δέκα χιλιάδες θα χρειαστούν για την ανάπτυξη μαιευτικής κλινικής, οι δώδεκα χιλιάδες για την ανάπτυξη ακόμη ενός πηγαδιού και οι οκτώ χιλιάδες για τη δημιουργία κοιτώνων που θα μπορούν να φιλοξενούν παιδιά που έρχονται από μακριά για το σχολείο και το χώρο εστίασης τους. Όσον αφορά το νέο σχολείο, αναμένεται να γίνει στο μέλλον κάτι μεγαλύτερο».

Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα
Ο δρόμος, τους όμως, για να φθάσουν στον σχεδιασμός των χώρων που θα ανεγερθούν δεν ήταν και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αφού βρήκαν μπροστά τους βουνά τα προβλήματα, τα οποία έπρεπε να ξεπεράσουν.

Το κυριότερο από αυτά, ήταν η άρχουσα τάξη στη χώρα, η οποία αλλάζει ανάλογα με τα οικονομικά συμφέροντα και σε ανύποπτο χρόνο. Οποιοσδήποτε θέλει να χτίσει κάτι, πρέπει να πάρει έγκριση, με το αζημίωτο φυσικά, από τον εκάστοτε μονάρχη.

Ο διάδοχός του, μπορεί να θεωρήσει οποιαδήποτε συμφωνία άκυρη. Οπότε για να κατοχυρωθεί ένας χώρος και να μην αλλάξει οτιδήποτε θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια νομική οντότητα ή εταιρεία, με τις διαδικασίες να είναι αρκετά χρονοβόρες.

«Για να το εξηγήσουμε με δεδομένα Κύπρου να γίνει πιο κατανοητό, εμείς σαν αρχιτέκτονες, πρέπει κάθε φορά να πάμε στο Κτηματολόγιο, να δούμε τα δεδομένα του οικοπέδου, τα στοιχεία του οικοπέδου για να σχεδιάσουμε μέσα. Μετά πηγαίνεις στην πολεοδομία που θα σου δώσει την άδεια. Είναι μια σειρά αρχών, που στην Μαδαγασκάρη δεν υφίστανται. Εκεί υπάρχει η άρχουσα τάξη, με τον χάρτη της Μαδαγασκάρης και εκεί πρέπει να έχεις νομοθετική οντότητα για να πάρεις ένα κομμάτι. Οπότε αν δεν θεσπίσουμε την νομική μας οντότητα, δεν έχουμε δικαίωμα.

Εμείς αρχίσαμε να σχεδιάζουμε τι θέλαμε να φτιάξουμε και περιμέναμε το τοπογραφικό να έρθει. Μετά από μια σειρά προσπαθειών τελικά τα καταφέραμε, αλλά όταν ήρθε το τοπογραφικό, δεν το πιστεύαμε. Ήταν δύο κομμάτια χαρτή Α4, με σημειώματα στο χέρι, οι οποίες ήταν κολλημένες με αυτοσχέδια χαρτοταινία».

«Τα φάρμακα είναι τρία, τέσσερα ευρώ , αλλά δεν τα έχουν και πεθαίνουν»
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που έχει η Μαδαγασκάρη, έχει να κάνει με τα φάρμακα, τα οποία υπάρχουν, αλλά ο κόσμος αδυνατεί να τα αγοράσει, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι να χάνουν τις ζωές τους. Σε μια χώρα όπου το μεροκάματο είναι μόλις ένα ευρώ, άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους για μόλις δύο ή τρία ευρώ, που κοστίζουν τα φάρμακα.

«Το μεροκάματο στη Μαδαγασκάρη είναι ένα ευρώ και πολλές φορές πεθαίνουν άτομα από ελονοσία, που η θεραπεία τους για να ζήσουν, είναι 3,4 ή 5 ευρώ. Αυτά τα χρήματα που για μας είναι πεταμένα, εκεί μπορεί να σώσουν μια ζωή. Επίσης με 1000 ευρώ καλύπτονται τα φάρμακα για ένα νοσοκομείο, για ένα μήνα. Δεν συζητούμε να χτίσουμε εκκλησία ή να δώσουμε τα χρήματα στην εκκλησία, θέλουμε να βοηθήσουμε άμεσα σε αυτή την προσπάθεια, τόνισε ο Στέλιος.

Η Μαρία συμπλήρωσε πως, «τα ποσά που αναφέρουμε, αντιλαμβάνεστε ότι είναι εξευτελιστικά για τον δυτικό κόσμο. Το ίδιο ισχύει και για το φαγητό. Για παράδειγμα, με δύο ευρώ, που για μας είναι μισός καφές το μήνα, ούτε καν ολόκληρος μπορεί να αγοραστεί ένα σακί ρύζι που καλύπτει τις ανάγκες μιας οικογένειας στη Νότια Μαδαγασκάρη, για ένα μήνα».

Τα μηνύματα γροθιά στο στομάχι και η πράξη αγάπης ενός εξάχρονου
Αυτή η δράση θα είναι μόλις η πρώτη από τις πολλές που στοχεύουν να κάνουν ο Στέλιος και η Μαρία στην Μαδαγασκάρη. Είναι η αρχή, για να αλλάξει η ζωή κάποιων ανθρώπων αλλά και για να εκπληρώσουν και οι ίδιοι ένα όνειρο ζωής.

Ο Στέλιος, έστειλε το μήνυμα ότι, «αυτό που κάνουμε δεν έχει τέλος. Με ένα σχολείο ή με κάποιους κοιτώνες στη Μαδαγασκάρη που είναι αχανής χώρα, δεν τελειώνεις. Μετά από αυτά θέλουμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα και ανταμοιβή που παίρνουμε είναι στο βλέμμα αυτών των παιδιών και των ανθρώπων εκεί στη Μαδαγασκάρη. Είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Αυτή η προσπάθεια δεν αξίζει ούτε δέκα, ούτε είκοσι, ούτε τριάντα χιλιάδες, αλλά πολλά παραπάνω».

Η Μαρία, θέλησε από την πλευρά της, να κλείσει με ένα απόφθεγμα και μια ιστορία αλληλεγγύης ενός εξάχρονου…
«Μάθαμε να παραπονιόμαστε για τον κόσμο που ζούμε, αλλά δεν προσπαθήσαμε ποτέ να γίνουμε η αλλαγή του κόσμου που ζούμε. Θέλω να σας πω και μια ιστορία, για κάτι που πήρα ήδη από αυτή την προσπάθεια που βρίσκεται στα αρχικά της στάδια.

Ο αδελφότεκνός μου που είναι μαθητής πρώτης δημοτικού με πήρε τηλέφωνο και με μου έκανε παρατήρηση ότι δεν τον ενημέρωσα για την προσπάθεια που κάνουμε και μου ζήτησε να βοηθήσει και ο ίδιος μέσω του σχολείου του. Κάτσαμε λοιπόν και συντάξαμε ένα κείμενο για να του το δώσω να το πάρει στο σχολείο, ώστε να κοινοποιηθεί στη διεύθυνση και να βοηθήσουν. Εκεί βλέπεις ότι υπάρχει ελπίδα…»