Δὲν εἶναι μόνο ἐπικίνδυνοι. Δὲν εἶναι μόνο ἐκτὸς πραγματικότητας. Εἶναι καὶ προκλητικοί. Ἐμπαίζουν τὸν δοκιμαζόμενο λαό. Χλευάζουν τὶς θυσίες τῶν ἔγκλειστων πολιτῶν. Σκέφτονται, ἀποφασίζουν καὶ πράττουν σὰν ὀλιγαρχικὴ ἐλίτ. Σὰν πολίτες/πολιτικοὶ ἀνώτερου θεοῦ ποὺ δίνουν παραγγέλματα στοὺς πληβείους. Τὴν πλέμπα.
Δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ στήνουν κομματικὲς φιέστες ἀκόμα καὶ ἀνάμεσα στὰ συντρίμμια τῆς οἰκονομίας. Νὰ μαζεύουν παρατρεχάμενους καὶ νὰ συλλέγουν χειροκροτήματα καὶ μαντινάδες, ἐνῶ θρηνοῦμε νεκροὺς ποὺ ἔφυγαν γιὰ τὸν ἄλλο κόσμο λόγω τῆς οἰκτρῆς ἀνεπάρκειας τοῦ κράτους.
Πότε σέ σιντριβάνια, πότε σὲ περιπλανώμενους μουσικοὺς θιάσους, πότε μὲ ποδήλατα καὶ μηχανὲς σὲ βουνά, πότε στὰ ἕδρανα τῆς Βουλῆς, πότε στοὺς δρόμους καὶ πότε σὲ μπαλκόνια. Οἱ παραστάσεις ἀλλάζουν, ἀλλά ἡ ἀλαζονεία εἶναι ἴδια καὶ ἀπαράλλακτη. Δὲν ὑπολογίζουν τίποτα, γιατί πολὺ ἁπλὰ ποτὲ τους δὲν ἒνιωσαν ἴσοι μὲ τὸν λαό.
Τὰ πλάνα στήν Ἰκαρία μὲ τὸν κ. Μητσοτάκη καὶ τὴ παρέα του, νὰ φτάνει ὑπὸ τὴ συνοδεία μουσικῆς στὸ σπίτι τοῦ βουλευτῆ Σάμου, Χριστόδουλο Στεφανάδη καὶ τὸ φαγοπότι συνωστισμοῦ ποὺ ἀκολούθησε ἀργότερα στὸ μπαλκόνι, μπορεῖ νὰ εἶναι ἐξοργιστικὰ ἀλλά κάθε ἄλλο παρὰ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἐκπλήσσουν.
Καμία ἔκπληξη, αὐτὴ εἶναι ἡ πικρὴ πραγματικότητα. Ἔχουμε ἀφήσει τὶς μοῖρες μας σὲ ἀνθρώπους ποὺ τὶς θυσιάζουν στὸ βωμὸ τῆς προσωπικῆς τους ἀνέλιξης. Ἂν δὲν βουλιάξει καὶ τὸ τελευταῖο ἑκατοστό τοῦ πλοίου ποὺ λέγεται Ἑλλάδα, δὲν πρόκειται νὰ σταματήσουν νὰ δουλεύουν πυρετωδῶς γιὰ νὰ προστατέψουν τὶς καριέρες τους. Δὲν ὑπολογίζουν πατρίδα, δὲν ὑπολογίζουν σύνορα, δὲν ὑπολογίζουν θρησκεία, λαό, ἱστορία, οἰκογένειες, ἐργαζόμενους.
Γιὰ ὄσο αὐτοὶ θὰ περιφέρουν τὴν ἐξουσία τους ἀπὸ μπαλκόνι σὲ μπαλκόνι καὶ ἀπὸ πλατεία σὲ πλατεία, ἐσὺ θὰ φροντίζεις νὰ μπεῖς βιαστικὰ στὸ σπίτι ἀπὸ τὶς 6, γιὰ νὰ μὴν πληρώσεις σὲ πρόστιμο τὸ μισό σου μηνιάτικο.
Καὶ θὰ πρέπει να πεῖς καὶ εὐχαριστῶ, ποὺ ὁ πρωθυπουργὸς δὲν ἀποφάσισε τελικὰ νὰ πληρώνεις ὁλόκληρο τὸ μηνιάτικο.
Λὲς και ο ἰὸς γίνεται πιὸ ἐπικίνδυνος μετὰ τὶς 6 ἢ λὲς καὶ οἱ πολίτες μποροῦσαν νὰ πᾶνε σὲ ταβέρνες, καφετέριες καὶ clubs τὶς νυχτερινὲς ὧρες. Ἀντὶ νὰ αὐξάνουν τὸ χρονικὸ πλαίσιο ποὺ οἱ Ἕλληνες θὰ μποροῦν νὰ μοιράσουν τὶς δουλειὲς τους μέσα στὴ μέρα, τὸ περιορίζουν ἀκόμα περισσότερο μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συνωστίζονται ὅλο καὶ πιὸ πολύ.
Κοκκινίζουν καὶ κιτρινίζουν περιοχές. Ἀνακοινώνουν νέο lockdown ἐνῶ ἔχουμε ἤδη σὲ ἰσχὺ τὸ πιὸ σκληρὸ lockdown τῆς Εὐρώπης ἐδῶ καὶ τρεῖς ὁλόκληρους μῆνες (χωρὶς οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα). Ἐπιμένουν νὰ ἀκολουθοῦν μία συνταγὴ πλήρους ἀποτυχίας καὶ καταστροφῆς.
Ἀλλάζουν τά click away καὶ τὰ click in shop κάθε τρεῖς καὶ λίγο, λὲς καὶ ὅλη ἡ ἐξάπλωση τοῦ ἰοῦ γίνεται ἀποκλειστικὰ μέσα σὲ μαγαζιὰ μὲ 1 πωλητὴ καὶ 2-3 πελάτες ποὺ τηροῦν εὐλαβικὰ τὰ μέτρα καὶ δὲν γίνεται κυρίως στὰ ΜΜΜ, τὰ super markets καὶ τὰ πολυκαταστήματα. Ἀπαγορεύουν τὰ take away χωρὶς ἴχνος κοινῆς λογικῆς. Προκαλοῦν ἀκόμα περισσότερο χάος καὶ σπεύδουν κακὴν κακῶς νὰ πάρουν τὸ μέτρο πίσω.
Θάβουν τήν ἑστίαση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσει μὲ ἀραιὰ τραπέζια σὲ ἐξωτερικοὺς χώρους (καὶ μάλιστα τώρα ποὺ ἔχει τόσο καλὸ καιρό), ἐνῶ αὐτοὶ συνωστίζονται τρώγοντας καὶ πίνοντας σὲ μπαλκόνια, «στὴν ὑγειὰ» τῶν ἑστιατόρων ποὺ ξεκίνησαν ἤδη νὰ παραδίδουν τὰ κλειδιά τους.
Παροτρύνουν τό τηλε-ρουφιανιλίκι σὲ ἀνοιχτὲς γραμμὲς καταγγελιῶν γιὰ νὰ ἐξαντλήσουν ὅλη τὴν αὐστηρότητά τους, σὲ ἐσένα ποὺ βγῆκες βόλτα στὴν πλατεία νὰ ξεσκάσεις, σὲ ἐσένα ποὺ δὲν ἔστειλες sms γιὰ νὰ τοὺς πεῖς ποῦ πηγαίνεις, σὲ ἐσένα ποὺ τόλμησες νὰ μπεῖς σὲ ἕνα μαγαζὶ γιὰ νὰ δοκιμάσεις τὸ ροῦχο ποὺ ἀγοράζεις, σὲ ἐσένα ποὺ κατέβηκες στὸν δρόμο γιὰ νὰ διαδηλώσεις κατὰ τοῦ ἀπολυταρχισμοῦ, σὲ ἐσένα ποὺ πῆγες στὸ χωριὸ γιὰ νὰ δεῖς ἂν τὸ σπίτι σου στέκεται ἀκόμα ὄρθιο ἢ τὸ ἔχουν ρημάξει κλέφτες, σὲ ἐσένα ποὺ πῆγες σὲ ἄλλο νομὸ γιὰ νὰ δεῖς τί κάνει ὁ ἡλικιωμένος πατέρας σου ἢ ἡ μητέρα σου ποὺ μαραζώνει μέσα σὲ τέσσερεις τοίχους, σὲ ἐσένα ποὺ τόλμησες νὰ πᾶς στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ λειτουργηθεῖς καὶ ἤσουν τὸ δέκατο ἄτομο καὶ ὄχι τὸ ἔνατο.
Σὲ ἔχουν κάνει νά αἰσθάνεσαι σὰν νὰ εἶσαι μόνιμα ἔνοχος, μόνιμα παραβάτης. Πῶς ἔχεις νὰ δώσεις μόνιμα λόγο γιὰ ὅ,τι καὶ ἂν κάνεις, ὅπου καὶ ἂν βρεθεῖς, ὅ,τι καὶ ἂν γράψεις, ὅ,τι καὶ ἂν πεῖς.
Ἀπειλοῦν μέ ἐλέγχους πόρτα-πόρτα καὶ ἑφόδους σὲ σπίτια γιὰ ἑορταστικὲς συγκεντρώσεις τὸ Πάσχα, τὰ Χριστούγεννα καὶ τὴ Πρωτοχρονιά, ἐνῶ αὐτοὶ γλεντοκοποῦν σὲ κομματικὰ παρεάκια καὶ κάνουν τὰ ταξιδάκια ἀναψυχῆς τους στὰ νησιὰ μήπως καὶ τραβήξουν μερικὰ στημένα πλάνα ἀποθέωσης, ποὺ θὰ τονώσουν λίγο (ἔτσι νομίζουν) τὸ χαμένο τους image.
Μιλοῦν γιά τὴν «περιπέτεια τῆς πανδημίας» ποὺ «φτάνει στὸ τέλος της», ἐνῶ ἐμφανίζονται φορώντας διπλὲς μάσκες, παρακαλοῦν τὴν Ε.Ε. γιὰ λίγα ἐμβόλια καὶ προεξοφλοῦν ἀπὸ τώρα πὼς δὲν πρόκειται νὰ κάνουμε Πάσχα. Ὑπόσχονται πὼς θὰ σὲ βγάλουν ἀπὸ τὸ τοῦνελ ἐνῶ ἤδη σχεδιάζουν νὰ σὲ βάλουν σὲ ἕνα ἄλλο τοῦνελ πολὺ χειρότερο, τὸ τοῦνελ τῆς ὁριστικῆς ρήξης τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς χώρας. Τοῦ διχασμοῦ ποὺ θὰ προκαλέσουν τὰ περιβόητα πιστοποιητικὰ ἐμβολιασμοῦ (δλδ διαβατήρια «ἐλευθερίας»).
Στὰ διαλείμματα πού κάνουν ὅταν δὲν βρίσκονται σὲ τρισένδοξα μπαλκόνια καὶ ταξιδιωτικὲς φιέστες, χρυσοπληρώνουν τὰ κανάλια γιὰ νὰ βλέπουμε δελτία εἰδήσεων μὲ δημοσιογράφους καὶ ρεπόρτερ ποὺ στήνονται «μὲ τὸ τουφέκι» σὲ ἐμπορικοὺς δρόμους καὶ παραλίες, γιὰ νὰ διαρρήξουν τὰ ἱμάτιά τους γιὰ τοὺς «ἀνεύθυνους» πολίτες ποὺ περπατοῦν σὲ ὁμάδες (καὶ δὲν περπατοῦν μὲ μεζούρα) ἢ ποὺ περιμένουν σὲ οὐρὲς ἢ ποὺ ἔχουν ἐκτεθειμένες τὶς μύτες τους.
Συνεργάζονται μέ κάποιους ἐπιστήμονες ποὺ ἔχουν ἀναγάγει τὴν τρομοκρατία σὲ δεύτερη ἐπιστήμη, νὰ μᾶς ἐνημερώνουν ἀδιαλείπτως γιὰ τὶς μεταλλάξεις τοῦ κορονοϊοῦ, τὴ Βρετανική, τὴ Νοτιοαφρικάνικη, τὴ Βραζιλιάνικη (γιατί ὄχι καὶ τὴν… Ἰκαριώτικη), ὥστε νὰ μᾶς λένε πὼς ξαναγυρίσαμε σὲ ἐποχὴ Γουχᾶν καὶ νὰ συντηροῦν σὲ θερμοκρασία βρασμοῦ τὸ καζάνι τοῦ φόβου, τὴν ὥρα ποὺ κάποιοι ἄλλοι κάνουν διακοπὲς ἐπάνω ἀπὸ τὰ συντρίμμια τῆς χώρας καὶ κλείνουν συμφωνίες γιὰ ἐμᾶς, χωρὶς ἐμᾶς.
Αὐτή εἶναι ἡ ὀλιγαρχικὴ «δημοκρατία» τους. «Ἔλαμψε» πάνω σὲ ἕνα μπαλκόνι.
Στὴν ὑγειά μας…
