γέγραπται γάρ, Κύριον τόν Θεόν σου προσκυνήσεις
καί αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις»
(Ματ. 4,10)
Ένας ορειβάτης μετά την κατάκτηση μιας ορεινής περίοπτης κορυφής, που δεσπόζει αγέρωχη, επιτηρώσα τον ανιαρό μονότονο κάμπο, καλείται μελαγχολικά να επιστρέψει εις τα ίδια της ανθρώπινης βάσης· στα χαμηλά.
Είναι θελκτικά τα ύψη, η μόνωση, ο ασκητισμός, η απόλυτη συνεύρεση με τον Θεό στο πιο οικείο περιβάλλον, την φύση, αλλά και η συνάντησή μας με τον κρυμμένο εσωτερικό μας εαυτό. Όμως «άνθρωπος μόνος ή Θεός ή θηρίον». Καθότι ούτε Θεοί είμαστε ούτε θηρία, επιστρέφουμε στον αναγκαστικό θόρυβο, στην πολύβουη πεζή κοινωνία του «κάμπου», για να σφυγμομετρήσουμε τις πραγματικές δυνάμεις μας· μέσα στην κοινωνία.
Τελικά πού είμαστε πιο ισχυροί; Στην μοναξιά μας με μοναδικό πειρασμό τον αμαρτωλό εαυτό μας ή μέσα στο «πῦρ» της «κοιλάδος τοῦ κλαυθμῶνος»; Ιδού λοιπόν το δοκιμαστήριο και ο πειρασμός των πειρασμών.
Κάπως έτσι λοιπόν και ο Χριστός μετά την αποκάλυψη του ύψους της Θεότητάς του κατά την ώρα του βαπτίσματός του, έρχεται και συστοιχίζεται σαν άνθρωπος δίπλα στους συνανθρώπους του, για να ζήσει μαζί τους και να τους υποδείξει τον σωστό τρόπο ζωής.
Πριν όμως καταλήξει σ’ αυτήν την συνεύρεση, περνάει από ένα άλλο στάδιο πρώτα, εισερχόμενος βαθειά στην έρημο της Ιουδαίας, αντιμέτωπος σε μία άγρια πάλη με τον Διάβολο. Το ίδιο το Άγιο Πνεύμα που πριν από λίγο «ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές» τον καθοδηγεί και τον ρίχνει στην παλαίστρα με έναν αντίπαλο χωρίς κανόνες, ανέντιμο και απόλυτα πονηρό, όπως πιστοποιούν οι πειρασμοί τους οποίους θα προτάξει στον ίδιο τον Χριστό.
Όμως σαράντα μέρες σκληρού πνευματικού αγώνος με όπλα θεϊκά, την προσευχή και την νηστεία, είναι αρκετά για να αρματώσουν τον Χριστό και ως άνθρωπο ανάλογα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Γολιάθ του αντίθεου κόσμου. Άλλωστε μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον –της θεϊκής ερημίας– αισθάνεται πιο κοντά στον Θεό πατέρα, αλλά νιώθει και πιο έντονο τον πόθο να τον υπηρετήσει μέσα στην πεδιάδα που λέγεται κόσμος.
Έτσι τελειώνοντας το αποκορύφωμα του πνευματικού αγώνος του, δέχεται το πρώτο σφυροκόπημα από τον πονηρό. «Εί υἱός τοῦ Θεοῦ εἶ, εἰπέ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται». Πάντοτε ο πειρασμός εκ του πονηρού είναι έξυπνος και αβλαβής φαινομενικά σε πρώτη φάση. Όπως μιλάει στον Χριστό τονίζοντας τις υλικές ανάγκες του προκειμένου να επισκιάσουν τις πνευματικές, κάπως ανάλογα επεμβαίνει στην ζωή του κοινού θνητού, του ανθρώπου. Δεν πειράζει ξεκάθαρα αλλά πλάγια· π.χ. «προτίμησε τον πολιτικό γάμο να τακτοποιηθείς τώρα και κάποια στιγμή κάνεις και θρησκευτικό. Δεν ασεβείς σε κάτι». Αποσιωπεί όμως την εντολή του Θεού που απαγορεύει την εργασία σε δύο αφεντικά. Να είσαι με τον Θεό και με τον Διάβολο.
Ο Χριστός στην προτροπή του Διαβόλου απάντησε ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με άρτο, αλλά γενικά με το θέλημα του Θεού. Αυτό το ξεχνούμε κι έτσι «ὁ ἄρτος» πολλές φορές καταλαμβάνει κυρίαρχη θέση στη ζωή μας, καθότι επεκτείνεται βλάσφημα –από «επιούσιος» που τον ονόμασε ο Θεός και σημερινός– σε «ἔτη πολλά» του άφρονος πλουσίου. Κατ' αυτό τον τρόπο το πνεύμα αρχίζει και παραμερίζεται από τη ζωή μας, εκτοπιζόμενο εντελώς.
Αυτό γίνεται και στις μέρες μας. Γιατί υποφέρει η κοινωνία τόσο; Επειδή δεν υπάρχει πνεύμα και δη Άγιον! Δεν υπάρχουν ηθικές αξίες. Δεν υπάρχει Θεός. Σταδιακές, πονηρές, συμφεροντολογικές και χρόνιες υπομνήσεις του Σατανά, μέσω των πιστών φερεφώνων του εν τω κόσμω τούτω, οδήγησαν την κοινωνία στον σύγχρονο ξεπεσμό, λόγω κατά συρροής υποχωρήσεων. Τα ψιχία της αμαρτωλής τραπέζης του διεφθαρμένου κατεστημένου, ποδηγετούν την ελεεινή και τρισάθλια φτώχεια του ανθρώπου. Του ανθρώπου που απαρτίζεται μόνο από σώμα, από αρρωστημένη ύλη, χωρίς ίχνος πνευματικής σύστασης. Γι’ αυτό φοβάται στις μέρες μας και τρέμει μη χάσει τα υλικά αγαθά. Έτσι οι ιδεοκάπηλοι ηγέτες με το χρήμα διευθετούν όλα τα θέματά τους, προπάντων εξαγοράζουν ήδη πουλημένες συνειδήσεις στον προβαδίσαντα Διάβολο.
Αλλά ο Διάβολος συνεχίζει και λέγει του Χριστού. «Ἄν εἶσαι γιός τοῦ Θεοῦ, πέσε κάτω στο χάος ἀπό τό ψηλότερο μέρος τοῦ ναοῦ, γιατί ἡ Γραφή λέγει ὅτι θά δώσει ἐντολή γιά σένα στούς ἀγγέλους του καί θά σέ σηκώσουν στά χέρια τους, γιά νά μή σκοντάψει σέ πέτρα τό πόδι σου».
Ο δεύτερος πειρασμός, παροτρύνει τον Χριστό να επιδείξει και πάλι τη δύναμή του με σημεία και τέρατα. Το ίδιο δεν έκαναν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι πολιορκώντας τον Χριστό να επιτελέσει θαύματα; Εκείνος όμως δεν ενδιαφερόταν για το θεαθήναι. Κάλλιστα μπορούσε να κερδίσει τα πλήθη με τα πολλαπλά θαύματά του. Αλλά δεν ήθελε να εντυπωσιάσει με τη δύναμή του και τη δόξα του. Να επιβληθεί με το μεγαλείο του.
Αρνείται λοιπόν να εκπειράσει τον Θεό πατέρα του. Άλλωστε πολλές φορές το υπερτόνισε ότι μπορούσε κάλλιστα να παρακαλέσει τον πατέρα του και να του αποστείλει για περιφρούρηση ολόκληρα τάγματα αγγέλων· αλλά δεν ήλθε γι’ αυτό. Ήλθε να διδάξει έμπρακτα ταπείνωση και κατά κόσμο αδυναμία και γι’ αυτό μισήθηκε παράφορα και από τους ισχυρούς, που μόνο αυτό το πνεύμα της ισχύος γνωρίζουν, αλλά και τους ασθενείς και αδυνάτους της γης, που ελπίζουν και προσδοκούν μόνο στην κοσμική ισχύ.
Κάπως ανάλογα λοιπόν, με αυτόν τον πειρασμό, ο Διάβολος μας καλεί όλους να αποφύγουμε τα δυσχερή της ζωής και να ζήσουμε σε κόσμο ονειρικό μην αντικρίζοντας την πραγματικότητα. Μας ωθεί στην επίπλαστη και εξωτερική ζωή του θάμβους και της κατάπληξης των υπολοίπων. ΟΧΙ με την επίπονη κένωση του εαυτού μας, την πνευματική εργασία και την τιμιότητα. Αυτό όμως μπορεί κάποτε να πετυχαίνει πρόσκαιρα, αλλά δεν διαρκεί. «Λάμπει» μεν, αλλά εξαφανίζεται σαν μετέωρο το οποίο πέφτει από τον ουρανό.
Ο Σατανάς όμως απτόητος, συνεχίζει και ρίχνει την χαριστική βολή, που μπορεί να μην άγγιξε καθόλου τον Χριστό, αλλά χτυπά το σύνολο της κοινωνίας μας. Καλεί τον Χριστό να προσκυνήσει τον Διάβολο για να απολαύσει όλα τα επί γης. Αλλά του Χριστού δεν είναι όλη η γη και το πλήρωμα αυτής; Τι έχει ο Διάβολος δικό του, για να το δώσει; Μόνο αφαιρεί.
Ο Διάβολος εδώ σαν υποκριτής, ψεύτης και απατεώνας του χειρίστου είδους καλεί ωμά σε συμβιβασμό με την αμαρτία τον Χριστό. Τον δελεάζει να ακολουθήσει τον δρόμο της προδοσίας των αρχών και των ιδεών που ενσάρκωνε και ήλθε να υπηρετήσει, με αντάλλαγμα την βασιλεία και την δόξα του κόσμου. Αλλά ο Χριστός θέλησε να είναι το πρότυπο και το ίνδαλμα για αυτούς που θα τον ακολουθούσαν. Θέλησε να διδάξει με το παράδειγμα και το λόγο του ότι τα δύσκολα είναι για τα ηρωικά αναστήματα, για τους μεγάλους άνδρες, για τους «ασάλευτους βράχους», που δεν συμβιβάζονται με την αμαρτία. Γι' αυτούς που παραμένουν, πρέπει να παραμένουν, ανυποχώρητοι, ανένδοτοι. Αυτοί πρέπει να βροντοφωνάζουν όπως ο Χριστός «Ὕπαγε ὀπίσω μου Σατανά» σ’ όλες τις εφήμερες και ποταπές εξουσίες. Τις ψευδοεξουσίες του Διαβόλου.
Το «ὕπαγε» του Χριστού ο απλός θυμόσοφος λαός το εκφράζει με άλλο τρόπο «ενοχλητικό» μεν, ακριβή δε και απόλυτα προσδιοριστικό· «Ἄει στον έξω από εδώ». Μερικοί το λαμβάνουν σαν βρισιά, σαν αμάρτημα. Κι όμως ένας διαπρεπής θεολόγος του παρελθόντος αιώνος σ’ ένα κήρυγμά του αυτό είπε. Αυτοί που δεν θέλουν τον Χριστό και δεν συντάσσονται μαζί του ας πάνε στον Διάβολο· τον πατέρα τους. Αυτόν πιστεύουν, αυτόν ποθούν, εκεί ας πάνε. Αρκεί να μην ενοχλούν τους ανθρώπους του Θεού. Μην επιτρέπουμε λοιπόν στείρους φαρισαϊσμούς να καταδικάζουν τα αυτονόητα, την ίδια στιγμή που δικαιολογούν τα «Σόδομα» και την «Γομόρρα». Την ίδια στιγμή που τα προβάλλουν σαν τρόπο ζωής. Γι’ αυτό «Ἐξέστη ὁ οὐρανός καί ὁ ἥλιος τάς ἀκτῖνας ἀπέκρυψε καί γῆς τά θεμέλια συνταράττεται!»
Κάπως έτσι λοιπόν νικημένος «ἀφίησι αὐτόν ὁ Διάβολος καί ἰδού ἄγγελοι προσῆλθον καί διηκόνουν αὐτῷ». Ήλθε λοιπόν και η σειρά των αγγέλων· τώρα όμως, ΟΧΙ πριν που τον παρακινούσε ο Σατανάς να πέσει στο χάος άνευ λόγου, για να τον πιάσουν αυτοί… Το δοκιμαστήριο έλαβε τέλος. Εξέρχεται από την μάχη αυτή με καθαρό σκοπό και συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πάλεψε για τις αρχές της ζωής και νίκησε. Δεν ακολούθησε εγωιστικούς σκοπούς. Δεν θεώρησε τις δικές του ανάγκες πρώτες. Δεν υποχώρησε στα θελήματα κανενός. Δεν ήλθε σε σύγκρουση με την συνείδησή του, τουναντίον πάντοτε συνέπλεε ειρηνικά μαζί της. Αφιέρωσε τον εαυτό του ολόκληρο στον Θεό και εξήλθε της ερήμου παντοδύναμος. Πεινών δε, εχόρτασε με τα ρήματα τα εκπορευόμενα εκ στόματος Θεού.
Αυτά έπραξε ΕΚΕΙΝΟΣ!
Τι γίνεται όμως στις μέρες μας; Άρχοντες και δουλοπάροικος όχλος, πέταξαν τα προσωπεία της υποκρισίας και εξερχόμενοι από τον δούρειο ίππο της σατανικής υποταγής αποκαλύπτονται άπαντες. Ξεσκεπάζονται, απογυμνώνονται, αποθρασύνονται, αλλά λόγω απροσδιορίστου ενδόμυχου φόβου φορούν εξωτερικές μάσκες· για να… διαφεύγουν της προσοχής, αποκρύπτοντας την πραγματική τους ταυτότητα. Φοβούνται την ώρα του δικού τους «ὕπαγε»… Φοβούνται την ώρα που θα πάνε εκεί που τους στέλνει ο λαός κατά καιρούς. Παρ’ όλου που θαυμάζουν την Ευρώπη, τους ανησυχούν κάποιες επαναστάσεις της, του παρελθόντος, μέσω των οποίων πέρασαν δια πυρός και σιδήρου «οι ισχυροί» των κοινωνιών. Κάποιοι εφιάλτες ικριωμάτων, λαιμητόμων και Δαμοκλείου σπάθης τους προβληματίζουν ιδιαίτερα. Πιο πολύ όμως τρέμουν τις ανυπότακτες συνειδήσεις· φοβούνται τους ψυχωμένους «ατάκτους». Παραλύουν κυριολεκτικά έμπροσθεν όσων προτάσσουν ως έμβλημά τους «το πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις». Οπότε παραμένουν άυπνοι, γιατί πλησιάζει το… τέλος τους.
