Αιχμαλωσία μικρών σε ηλικία έως γερόντων. Από γενιτσαρικά παιδομαζώματα έως σκληρές φυλακίσεις και βασανισμούς ανεξαρτήτως φύλου σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Αιχμαλωσία, μία πράξη που την χρησιμοποιούσε ο εχθρός προκειμένου ν’ αντλήσει ποικίλα οφέλη. Πληροφορίες, εκβιασμούς, ανταλλαγές, εργατικό δυναμικό, θανατικές τιμωρίες, καταστολή επαναστατικών κινήσεων κ.λ.π. Η ιστορία μας βρίθει αναλόγων μαρτυρίων στο κοντινό και απώτερο παρελθόν. Είναι μία κατάσταση φρικώδης που όμως ο Θεός την επιτρέπει για τους λόγους του. Λόγους παιδευτικής τιμωρίας και μεταμελείας-επιστροφής κοντά του.
Φυσικά η αιχμαλωσία δεν είναι στοιχείο μόνο της φυλής μας. Ας θυμηθούμε την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία που υπέστησαν οι Εβραίοι. Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκάθισαν και έκλαυσαν εν τω μνησθήναι την Σιών.
Πάντοτε στα άσχημα θυμούμαστε τα καλά που δεν εκτιμήσαμε. Θυμούμαστε κατ’ επέκτασιν τον Θεό. Στην παντοειδή αιχμαλωσία.
Ο άσωτος της παραβολής στην αιχμαλωσία της κατάντιας, της περιφρόνησης και της πλήρους εγκατάλειψης ενεθυμήθει τον πατέρα του και ήλθε εις αυτογνωσία.
Μια ασθένεια σωματική οδηγεί στην αιχμαλωσία του εγκλεισμού, του πόνου και της συνεχούς κατάκλισης. Εν τω μνησθήναι της υγείας…
Γενικώς η απώλεια ενός αγαθού οδηγεί στην αιχμαλωσία της στέρησης.
Έτσι λοιπόν στα χρόνια μας, χρόνια ποικίλης ευμάρειας έως κορεσμού από υλικής πλευράς, άνυδρα όμως και ερημικά πνευματικώς, όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν σύμφωνα με την σύγχρονη κοσμική θεώρηση.
Απολαύσεις, θεμιτές-αθέμιτες, διασκεδάσεις ποικίλες και πρωτότυπες, ραθυμία, ανεμελιά, πλήρης εκμοντερνισμός «ξέφρενη πρόοδος», τομαρισμός… Άρτος και θεάματα. Δεν έλειπε τίποτα από κανέναν. Πλήρης υλιστική επάρκεια. Όμως ένας ύπουλος εχθρός παραμόνευε, πραγματοποιώντας τις διεισδύσεις του στον ανθρώπινο ψυχισμό. Η ατελείωτη μοναξιά μέσα στην άπειρη κοσμοθύελλα. Η άκρατη σιωπή μέσα στην πολύβουη-άκρως θορυβώδη-κοινωνία. Τραγική κατάσταση και χωρίς ιατρική αντιμετώπιση αποτελεσματική. Μέσα στους ανθρώπους κι όμως έρημος. Μέσα στην ποικίλη αφθονία κι όμως στερημένος. Μέσα στην διασκέδαση κι όμως λυπημένος. Τρόμος κυριολεκτικός η μοναξιά. Απευκταία κατάσταση.
Παρ’ όλα αυτά σ’ ώρες μοναξιάς και ερημίας έχουμε έναν απρόσμενο επισκέπτη. ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Την αόρατη παρουσία του Θεού δίπλα μας να μας συντροφεύει. Δυστυχώς όμως ο σύγχρονος άνθρωπος λόγω τύψεων πολλών και αμαρτημάτων, την φιμώνει και κλείνει τα αυτιά της ψυχής του στα ευγενή μηνύματά της. Οι παλιοί συνυπήρχαν συμπορευόμενοι ειρηνικά με την συνείδησή τους και απολάμβαναν ψυχική υγεία που διασφαλίζονταν από την σχέση τους. Η έκφραση «έχω ήσυχη την συνείδησή μου» δεν ήταν τυχαία.
Τώρα διώχνοντας ο σύγχρονος άνθρωπος και την τελευταία του ελπίδα τον Θεό, αρχίζει και βυθίζεται στο κενό της απελπισίας. Μέσα στο κενό έρχεται να προστεθεί και μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Ο εγκλεισμός στο σπίτι επί μακρόν. Μία αιχμαλωσία στο χειρότερο δεσμωτήριο, αυτό του σπιτιού.
Αυτά όμως είναι λόγια παραφροσύνης. Κανείς δεν είναι αιχμάλωτος μέσα στο σπίτι του. Πρώτον το σπίτι είναι ιδιοκτησία του, άσυλό του, σύμφωνα με τον νόμο και φυσικά τόπος θεμελίωσης και απόλαυσης της ελευθερίας του. Έτσι είναι; Ή αυτά είναι υψηλά θεωρήματα;
Το σπίτι δυστυχώς μέχρι την στιγμή αυτή ήταν ένα είδος ξενοδοχείου με γεύμα και μάλιστα δωρεάν. Όσο για τ’ άλλα δεν υπήρχε καμία δέσμευση, υποχρέωση, ευθύνη, αίσθημα, ψυχική επαφή, ζεστασιά, αλληλοβοήθεια. Μόνο δικαιώματα και απαιτήσεις παράλογες.
Γνωρίσαμε στις μέρες μας το εξωφρενικό άκουσμα. Δύο αδέλφια φοιτούν στην ίδια πόλη, αλλά ζουν σε ξεχωριστά διαμερίσματα και σε απόσταση μεταξύ τους. Αυτό δεν αποτελεί είδος αιχμαλωσίας; Αιχμαλωσία της ηθελημένης απομόνωσης-αποξένωσης για απόλαυση της πλήρους ασυδοσίας; Κι όμως ο ασύδοτος είναι ο μεγαλύτερος αιχμάλωτος· αιχμάλωτος των ανεξέλεγκτων παθών του.
Ακούσαμε επίσης την φωνή μιας γυναίκας που είπε τ’ ακόλουθα. «Έφτιαξα ένα σπίτι παλάτι μ’ όλες τις ευκολίες και κάθε εξοπλισμό, είμαι άγαμη, δεν έχω κανέναν στην ζωή και ζω αυτές τις μέρες φυλακισμένη στο παλάτι μου».
Ερχόμενοι λοιπόν να εξετάσουμε την κατάσταση που βρήκε πολλές οικογένειες «ενωμένες», συναγμένες επί τω αυτώ, λόγω επιβεβλημένης παρούσης καταστάσεως, έχουμε ν’ αναφέρουμε αυτά που βλέπουμε.
Αντικρίζουμε μια παραξενιά στα σπίτια. Δειλά κοιτάγματα, ντροπαλά. Βλέπετε χρόνια στην «ξενιτιά» της απόδρασης από το σπίτι δημιουργήθηκε μία παράξενη αποξένωση. Νέα ήθη και έθιμα.
Ένας φοιτητής εκφραζόμενος για την τωρινή κατάσταση μέσα στην οικογένειά του αναφέρει: «Τελικά είναι καλοί άνθρωποι οι γονείς μου, τώρα που τους ζω».
Το θέμα όπως καταλαβαίνουμε είναι σοβαρό και καθόλου αστείο. Απαιτεί βαθειά σκέψη και άμεση αντιμετώπιση. Βάσει όμως ποίων κανόνων θα επιτευχθεί αυτή η διευθέτηση; Ο νομοθέτης οικογενειάρχης, αν είχε φροντίσει νωρίτερα για την εύρυθμη λειτουργία της οικογενείας, τώρα, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όμως η σύγχρονη και αποκλειστική οργάνωση των οικογενειών συνίσταται στην κάλυψη των μελών της με την αγορά κινητών τελευταίου τύπου με πολλαπλές χρήσεις και στην αγορά παρομοίων υπολογιστών για ενδελεχέστερη «έρευνα και εργασία». Αυτά καλύπτουν πλήρως τις σύγχρονες αναζητήσεις και απαιτήσεις ψυχικού ενδιαφέροντος των νέων και φυσικά διασφαλίζουν «τα πάντα». Καιρός ενδείας κατά τ’ άλλα.
Περί αγωγής, ηθικής διδασκαλίας, εμφυτεύσεως ιδανικών και υγιούς παραδειγματισμού από πλευράς γονέων, ούτε λόγος. Είναι παρωχημένα. Ατελείωτα εφιαλτικά ακούσματα του παρελθόντος.
Τα σύγχρονα διαχρονικά ιδανικά του παρόντος και του μέλλοντος, που ενεφύσησαν οι γονείς στα παιδιά τους, είναι το χρήμα, η καλοπέραση, ο ατομισμός, η πλήρης απόλαυση πάντων, ανόμων και μη, και προπάντων η έλλειψη σεβασμού στον πλησίον. Πλησίον όμως αυτή την στιγμή είναι ο πατέρας, η μάνα, τα αδέλφια, οι ξεχασμένοι απόμαχοι της βιοτικής πάλης, οι παππούδες. Άγνωστη έννοια όμως που αναπέμπει στα χρόνια της διδασκαλίας του Χριστού. Έρχεται όμως ξαφνικά τώρα και φλερτάρει μ’ όλους μας, αποδεικνύοντας την γύμνια μας, την ερημιά μας, τα ψυχικά μας ερείπια.
Ευλόγως γεννάται το ερώτημα «Τις εστίν ο πλησίον;». Ας ανατρέξουμε στην παλαιομοδίτικη διδασκαλία του Ναζωραίου να πάρουμε απάντηση. Καλό θα μας κάνει.
Μετά απ’ αυτήν την συνοπτική ανάλυση ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει η οικογένεια χωρίς συνεχείς εξάψεις και αντιπαραθέσεις είναι ο δεύτερος εγκλεισμός, οικειοθελής αυτήν την στιγμή, στα ίδια του καθενός. Δηλαδή στα δώματά τους συντροφιά με τα κινητά τους, τα διαδίκτυά τους τα δαιδαλώδη και τις τηλεοράσεις που παρέχουν κάθε άλλο εκτός από ενημέρωση, οπότε επιτυγχάνεται και μία επίπλαστη ειρήνη και γαλήνη υπό την σκιά της απόλυτης σκλαβιάς. Ως πότε; Άγνωστο. Όταν θ’ αρχίσουν οι πρώτες ψυχολογικές παρενέργειες λόγω αναγκαστικού, επιβεβλημένου, διαφορετικού τρόπου ζωής, θα είναι πολύ αργά για έλεγχο της κατάστασης. Η κορύφωση της στέρησης θα οδηγήσει στην έκρηξη ανεξέλεγκτης «επανάστασης» με οδυνηρές επιπτώσεις.
Προς μεγάλη όμως παρηγοριά και κοινωνικό παραδειγματισμό έχουμε και κάποιες οικογένειες διαφορετικές. Οικογένειες με ήθος που εμπνέει πρώτα ο ταπεινός αγωνιστής πατέρας. Δίπλα του συνεργάτης, συμπαραστάτης ακάματος, η αφανής ηρωίδα του σπιτιού η ΜΑΝΑ (άγνωστη έννοια). Πιο πέρα τα παιδιά που χάρισε ο Θεός και γλίτωσαν από την λαίλαπα των εκτρώσεων.
Όλοι αυτοί λοιπόν, πιστοί στα μόνα αναλλοίωτα απολύτως διαχρονικά και υγιή ιδεώδη της φυλής μας, συνεχίζουν να βιώνουν-περιφρονημένοι από τον σύγχρονο εξελιγμένο κόσμο- αυτά που κληρονόμησαν από τους ηρωικούς προγόνους. Σεβασμό στην πίστη μας την Ορθόδοξη Χριστιανική, στην πατρίδα μας την Αιώνια Ελλάδα και την οικογένεια το ηρωικό χαράκωμα του Έθνους.
Μειοψηφία ναι!
«Εντελώς μόνος, ναι! Αλλά παρόλα αυτά, Έλληνας! Που προτιμά το σούβλισμα από το γονάτισμα. Που πιάνει ένα στενό και πολεμάει μέχρι τέλους!»
Το ιερό τρίπτυχο αυτό το καπηλεύτηκαν πολλοί, το ειρωνεύτηκαν περισσότεροι και ασέλγησαν επ’ αυτού η πληθώρα των μαστροπών της σύγχρονης διανόησης. Αγνοήστε τους. Είναι ρεμάλια.
Η ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΠΟΡΕΙΑ του Έθνους μας στους αιώνες διασφαλίστηκε από αυτό το τρίπτυχο καθότι αποτελούσε τον γνήσιο οδοδείκτη του λαού μας.
Οι οικογένειες αυτές λοιπόν τραβούν το βλέμμα πολλών στις μέρες μας. Βλέμμα περιεργείας, μοχθηρής ζήλειας, πόθου. Γιατί βλέπουν μέσα σ’ αυτές την αγάπη να βασιλεύει, την άφατη χαρά, την γαλήνη, δώρα του Θεού, σε αντίθεση με την λύπη και δυστυχία που βιώνουν οι αντίπερα. Είναι το παράδειγμα της αυτάρκειας, της συγκρότησης, του προσγειωμένου πνεύματος και του ταπεινού σταυροφόρου. Είναι συνοπτικά το εκλεκτό θεϊκό λήμμα.
Είναι οι σύγχρονοι κήρυκες του Θεού που καλούν τους πάντες σε Νινευϊτική μετάνοια. Μετάνοια που ενσαρκώνεται μέσα στην προσευχή και την νηστεία. Άγνωστες έννοιες στην άψυχη τεχνοκρατούμενη κοινωνία της απόλυτης παραλυσίας.
Είναι τελευταία μας ευκαιρία να τους ακολουθήσουμε.
Τελευταία ευκαιρία, στην τελευταία υπόμνηση μετανοίας εκ Θεού προς όλους μας.
Ας παύσουμε την ύμνηση του Θεού δια στόματος. Την βαρέθηκε γιατί, έχουμε στο στόμα τον Χριστό και στην ψυχή τον διάβολο. Γι’ αυτό σφράγισε και τους ναούς. Χρησιμοποιεί τους ανόμους για να τιμωρήσει τις δικές μας ανομίες και να μας συνετίσει.
Ας πορευθούμε λοιπόν στην Νινευί να παραδειγματιστούμε από την μετάνοιά τους.
Νήστεψαν άνθρωποι και ζώα. Μη φύγουμε σαν τον Ιωνά. Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος. Δεν γλυτώνουμε.
Ας περιφρονήσουμε όλους αυτούς που διαφθείρουν τον αμπελώνα του Κυρίου. Αρκεί εμείς να μην είμαστε ανάμεσά τους. Γρήγορα όλοι αυτοί «όψονται εις ον εξεκέντησαν».
