Κατά το ναζιστικό Ολοκαύτωμα, 10-12 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζεται ότι δολοφονήθηκαν εντός ψυχρών και αφιλόξενων γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης επειδή ήταν ανεπιθύμητοι για διάφορους (στην πραγματικότητα ακατανόητους) λόγους.
Η ηθική δικαιολόγηση του ναζιστικού Ολοκαυτώματος βασίστηκε στη θεωρία ότι τα θύματα ήταν “Untermenschen”, δηλαδή υπάνθρωποι, ατελείς, κατώτεροι ή μη άνθρωποι.
και το φεμινιστικό Ολοκαύτωμα
Σήμερα, σύμφωνα με τα πιο έγκυρα στατιστικά στοιχεία, κάθε εβδομάδα παγκοσμίως περισσότεροι από 1 εκατομμύριο (αγέννητοι) άνθρωποι δολοφονούνται εντός της ζεστής και δομικά φιλόξενης μήτρας που τους κυοφορεί επειδή είναι ανεπιθύμητοι για διάφορους (στην πραγματικότητα ακατανόητους) λόγους.
Η ηθική δικαιολόγηση του σύγχρονου Ολοκαυτώματος βασίζεται στη θεωρία ότι (α) τα θύματα είναι ατελείς, νομικά υποδεέστεροι ή μη άνθρωποι (δηλαδή σε έναν νέο ορισμό των Untermenschen), και (β) οι μητέρες τους έχουν απόλυτη εξουσία (ζωής και θανάτου) επάνω τους, εξουσία που πηγάζει από το αυτεξούσιό τους.
Η συλλογική μας ευθύνη
Ας αναλογιστούμε την ευθύνη που έχουμε όλοι σε αυτό το σιωπηλό έγκλημα. Ας σκεφθούμε για λίγο τον παραλληλισμό με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.
Τότε υπήρξε κρατικά νόμιμο και εν πολλοίς κοινωνικά αποδεκτό να “εκκαθαρίζονται” ανεπιθύμητοι άνθρωποι. Ενώ σχεδόν όλοι οι “καθώς-πρέπει” πολίτες (αστοί και διανοούμενοι, προοδευτικοί και συντηρητικοί) – άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα – γνώριζαν ή υποψιάζονταν το συντελούμενο έγκλημα, είτε φανερά το υποστήριξαν είτε, στην πλειονότητά τους, σιωπηλά συναίνεσαν ή αδιαφόρησαν.
Σήμερα δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε το πώς ένας σπουδαίος και πολιτισμένος λαός επέδειξε βαρβαρότητα τόσο οργανωμένη και σε τέτοια έκταση. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι άνθρωποι του μέλλοντος θα αναρωτιούνται το ίδιο για τους προγόνους τους των τελευταίων δεκαετιών του 20ού και πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα.
Ποσοτική σύγκριση…
Σε σημερινούς όρους αμβλώσεων, ολόκληρο το ναζιστικό Ολοκαύτωμα ισοδυναμεί το πολύ με 10–12 βδομάδων “σοδειά” των σημερινών “αγγέλων του θανάτου”, κατά τα άλλα υπηρετών του Ιπποκράτειου όρκου!
και ποιοτική σύγκριση
Πέρα από τις εμφανείς ομοιότητες (κρατική νομοθέτηση, ηθική “δικαιολόγηση”, συστηματική οργάνωση, ενεργή συμμετοχή ιατρών), τρεις ουσιώδεις διαφορές του νέου Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό αντίστοιχό του καθιστούν το σημερινό έγκλημα ειδεχθέστερο και την θλιβερή ευθύνη όλων μας βαρύτερη:
(1) Η πλήρης αδυναμία των θυμάτων του σύγχρονου Ολοκαυτώματος να διαμαρτυρηθούν, να αντισταθούν, να αποπειραθούν να διαφύγουν η να προφυλαχθούν με οποιονδήποτε τρόπο.
(2) Η φυσική συναυτουργία των μητέρων (φυσικών φορέων) των θυμάτων του σύγχρονου Ολοκαυτώματος και η ηθική αυτουργία των πατέρων (φυσικών προστατών) τους, παππούδων, γιαγιάδων, δασκάλων κλπ.
(3) Τέλος, οι σημερινές συνθήκες δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου, που – αν και σε βαθμιαία μειούμενο βαθμό – μας επιτρέπουν να υψώσουμε τη φωνή μας, να πούμε το αυτονόητο, να καταδικάσουμε το έγκλημα και να τρέψουμε την δημόσια ατζέντα υπέρ του ιερού δικαιώματος στη ζωή. Όμως, κατά κανόνα παρασιωπούμε!
Συνείδηση και επιστήμη…
Η πανανθρώπινη ηθική συνείδηση και η μακραίωνη ιατρική δεοντολογία μας εγκαλούν. Η σύγχρονη επιστήμη διαλαλεί την ανθρώπινη ύπαρξη από τη στιγμή της σύλληψης και με εκπληκτική λεπτομέρεια περιγράφει την υπέροχη εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής εντός της θεόδοτης μήτρας. Όμως, μια υποχθόνια διαβολεμένη λογική αποφυγής μιας “άβολης” ή “δυσάρεστης” κατάστασης μας υπαγορεύει να βάψουμε τα χέρια μας με αίμα αθώων!
vs. ταμπού και υπερηφάνεια
Μέχρι σήμερα, ως επί το πλείστον η συζήτηση παραμένει είτε ένα ταμπού περί το ένοχο κοινό μυστικό (για τους “καθώς πρέπει” αστούς, συντηρητικούς ή προοδευτικούς πολίτες), είτε ένα θρασύ και επιθετικό ιδεολόγημα δαιμονικής υπερηφάνειας (για τους μεταμοντέρνους φαιοχίτωνες του πολιτιστικού μαρξισμού και τους παρδαλούς ιδεολόγους του αλλοπρόσαλλου φεμινισμού).
Γνωρίστε την αλήθεια…
Ας δούμε κατάματα την αλήθεια της συλλογικής μας ενοχής και το μέγεθος της συλλογικής μας υποκρισίας.
Έμπλεοι αγανάκτησης, διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για μια φάλαινα που ξεβράστηκε κάπου στον Ειρηνικό, πνιγμένη από τα πλαστικά της αμέλειάς μας, ή για κάποια ζώα που βασανίστηκαν από την ψυχοπάθεια μεμονωμένων συνανθρώπων μας. Και την ίδια ώρα, υποκρινόμαστε τους ανήξερους αστούς ή τους ηθικούς ιδεολόγους για τα εκατοντάδες εκατομμύρια μακελεμένα λιλιπούτεια κορμιά μωρών (αλήθεια, αν όχι αληθινών και ζωντανών ανθρώπων, τι άλλο;).
Ουαί υμίν, αστοί και ιδεολόγοι υποκριτές!!!
Κάθε λεπτό της ώρας, τουλάχιστον εκατό αθώα μωρά σφαγιάζονται από τα μαχαίρια των σύγχρονων Μέγκελε για να αθροίσουν το ζεστό μαρτυρικό αίμα τους στον βωμό του Μολώχ της σατανικής μας εγωπάθειας και διανοητικής μας σύγχυσης.
και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει
Ο καθένας ας σκύψει με ενδιαφέρον και στοργή στην κάθε περίπτωση ενδεχόμενης έκτρωσης και ας την αποτρέψει με πειθώ, συμπαράσταση και προσφορά. Ας δούμε ξανά τη σεξουαλικότητά μας κάτω από ένα άλλο πρίσμα, υγιές και καθαρό. Ιδιαίτερα γονείς, δάσκαλοι και opinion leaders, ας δείξουμε στα νέα παιδιά (κυρίως με το παράδειγμά μας) πώς η αυτοσυγκράτηση και η προσωπική ευθύνη φωτίζουν και αληθεύουν τον έρωτα.
Ψυχολογικά, η συνειδητοποίηση της τραγικότητας της άμβλωσης (ιδιαίτερα για τους αυτουργούς της) είναι πικρή και υπαρξιακά δυσβάστακτη, εξ’ ου και οι αυτόματοι μηχανισμοί άρνησης και απώθησης… Από μόνη της, η αναγνώριση της πραγματικότητας συχνά οδηγεί σε απόγνωση, ψυχική ασθένεια ή θάνατο.
Όμως, μπορεί να είναι η αρχή της λύτρωσης. Ο δρόμος της λύτρωσης υπάρχει και λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση στο πετραχήλι ενός πνευματικού της Εκκλησίας μας.
Ο τρόπος αυτός είναι απλός, αλλά όχι εύκολος. Η ελπίδα υπάρχει γιατί, όπως όλα τα αμαρτήματα, ακόμη και τα εγκλήματα κατά της ζωής διαγράφονται οριστικά με τη συγχώρεση από τον Αρχηγό της ζωής (βλέπε τον περιβόητο πρώτο ένοικο του Παραδείσου, τον ληστή της σταύρωσης!) και επουλώνονται οι πληγές. Ας πάρουμε, λοιπόν, τον δρόμο της αληθινής ζωής:
Γιατί η αλήθεια έχει Όνομα…
Ιησούς Χριστός – εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή.
Ιωάννης Αγιομαυρίτης
29 Δεκεμβρίου 2019 (εορτή των Αγίων Νηπίων)
