Ο κόσμος κατά την εποχή που εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, χαρακτηρίζεται απ’ όλους τους ιστορικούς ως κόσμος παρακμής. Μία καθολική παρακμή μέσα στην οποία κατέρρεε ο πολιτισμένος τότε κόσμος επί τρεις συνεχείς αιώνες. Εκείνη την περίοδο στην πόλη της σοφίας –την αρχαία Αθήνα– τριγυρνούσαν, όπως τα σκυλιά έξω από τα «χασαπιά», οι ευτελείς σοφιστές που μόνο στόχο είχαν να χρηματίζουν και να παρουσιάζουν το ψέμα ως αλήθεια.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στις μέρες μας, στην ίδια πόλη, την μπετονούπολη όπως την αποκαλούν οι Γάλλοι, το άλλοτε κλεινόν άστυ. Την σύγχρονη κραιπαλώσα και οργιάζουσα «Ρώμη» της Ελλάδος με τις αγέλες των τηλεοπτικών ψευδοθέων, δεινών εθνοκτόνων και τους καθ’ όλα υποδειγματικούς καίσαρες με την πληθύ των καλοταϊσμένων, πιστών ακολούθων, αυλικών, κατ’ ουσίαν κοινών αυλοκολάκων, να συμπληρώνουν την πομπή της αισχύνης. Τους Καίσαρες που διατρίβουν εν πλήρει αναψυχή και ανεμελιά, πότε στην Πάρνηθα και πότε αλλαχού, έχοντες τον λαό δεκαετίες συμπιεσμένο σε μία πρωτόγνωρη λιτότητα σωματική, τώρα δε και ψυχική. Τους καίσαρες οι οποίοι αρματωμένοι και πλήρως εμπλουτισμένοι με το οξυγόνο του υψομέτρου, εμπνέουν τον λαό με εκείνα τα λακωνικά μεν, πύρινα δε, διαγγέλματα της παραμονής «οἴκοι» ἤ «οἴκοθι» γι’ αυτούς που αγαπούν την ελληνική γλώσσα.
Τον λαό όμως, τον ευνουχισμένο πνευματικά, που αργοπεθαίνει μπροστά στις τηλεοράσεις της ξευτίλας –συσκευές τεραστίων διαστάσεων, για να συνάδουν με τα τεράστια προβλήματα των θεατών– ρουφώντας το αφιόνι της διαφθοράς και του αποπροσανατολισμού, προπάντων δε καταγράφοντας απόλυτα την άκρως υποδειγματική ζωή των εθνοκτόνων αρχόντων, πολιτικών και θρησκευτικών, που τους κρατάει στην επιφάνεια της επικαιρότητος με την «βία» η αισχρή ακριβοπληρωμένη τηλεπαρουσίαση.
Τον λαό· τον βουτηγμένο μέσα στα πάθη και στα ιδιόμορφα εγκλήματα, στην ξέφρενη ακολασία και στην έλλειψη υποτυπώδους εντροπής, ποδοπατώντας κάθε ιερό και όσιο και επικροτώντας απόλυτα την ανηθικότητα στην δημοσιότητα, προωθώντας την παραλλήλως σαν τρόπο ζωής.
Τον λαό· τον συνένοχο και συνεργό των αφεντάδων της εξουσίας που δεν αντιδρά, ούτε εναντιώνεται σε τίποτε, γιατί πρώτον δεν μπορεί λόγω εθνικής και ηθικής αναλγησίας και δεύτερον και σπουδαιότερον, γιατί βολεύεται και ο ίδιος, οπότε βολεύονται ακόμη καλύτερα οι προαναφερθέντες πασάδες.
Τον λαό· το πλήθος· το στίφος. «Τον λαό που είναι το πλέον ανομοιόμορφο πράγμα και το πλέον ανυπολόγιστον» όπως λέγει ο Δημοσθένης. «Τον πολύτροπο όμιλο, τον ακατάσχετο» όπως συμπληρώνει ο Φωκυλίδης.
«Τον λαό τον δυσσεβή και παράνομο που μελετά κενά» όπως ακριβολογεί η υμνολογία της Μ. Εβδομάδος. Τον λαό που τον κατήντησαν έτσι «οι άρχοντες που συνήχθησαν κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού». Μέσα στον λαό αυτόν εξέχουσα θέση κατέχει η γυναίκα του φεμινισμού, βυθισμένη μέσα στο πηγάδι της καταπτώσεως.
Τότε στην Ρώμη, η γυναίκα άφηνε έκθετα τα παιδιά της την νύχτα στους δρόμους για να τα κατασπαράξουν οι πεινασμένοι λύκοι, που κατέβαιναν από τα βουνά. Τώρα η σύγχρονη, πιο πονόψυχη, τα αποτελειώνει εγκαίρως πριν ακόμη δουν το φως της ημέρας στους «σκοτεινούς θαλάμους» των ιατρείων, διατηρώντας την συνείδησή της ανέγγιχτη από ενοχές και κατηγορητήρια.
Ρωτούσε ο Τερτυλλιανός τους δικαστές και τον ρωμαϊκό λαό. «Υπάρχει μεταξύ σας ένας που να μη θανάτωσε από πείνα ή από το ψύχος τα παιδιά του αφήνοντάς τα εγκαταλειμμένα, προπάντων δε από τα σαρκοβόρα όρνεα και τους λύκους;»
Το ίδιο ρωτάει στα επαίσχυντα χρόνια μας ο θείος δικαστής τους συγχρόνους γονείς και ιδία τις άσπλαχνες μάνες. Όμως η κατάπτωση του γάμου με φυσικό επακόλουθο το διαζύγιο, η ηθική διαστροφή και η άμετρος φιληδονία όπως και τότε, έτσι και τώρα έχει τις θλιβερές συνέπειες για το παιδί. Το παιδί που είναι πολίτης της βασιλείας, που ο ίδιος ο Χριστός θεμελίωσε. Της βασιλείας των παιδιών, «τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματ. 19,15).
Αυτή η βασιλεία ταράσσει τους συγχρόνους Ηρώδες, άρχοντες και γονείς και σκοτώνουν με τις εκτρώσεις τα παιδιά τους για να μη τους κλέψουν τον θρόνο της ασωτίας και τους στερήσουν προπάντων τις αμαρτωλές απολαύσεις της αχαλίνωτης ζωής τους.
Κι όμως κανείς δεν μιλά σήμερα γι’ αυτό το φοβερό έγκλημα! Ούτε οι οίκοι της δικαιοσύνης. Γιατί άραγε ο Παπουλάκος αποκαλούσε γυφτόσπιτα αυτούς τους οίκους;
Κάπως έτσι η σάπια πολιτική ηγεσία που προσκυνάει τον Σατανά, συνοδεία με την ψευδοπροοδευτική κουλτούρα των αρνητών της χριστιανικής αληθείας, σέρνοντας πίσω την άγνοια του λαού, προχωρούν στο ξεχαρβάλωμα του έθνους, ναρκοθετώντας ατάκτως τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου.
Η δε Εκκλησία αρκείται –νίπτοντας τας χεῖρας της– στην καταδίκη των εκτρώσεων με την υπ’ αριθ. 2426/ 1 Απριλίου 1986 εγκύκλιο της ιεράς συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδος προς τον ευσεβή λαό.
«Η έκτρωση είναι φόνος. Φόνος εκ προμελέτης» και «κάνει έκκληση στην κυβέρνηση, όχι μόνο ν’ αποφύγει να θεσπίσει διατάξεις που θα νομιμοποιούν το έγκλημα των εκτρώσεων, αλλά και να αντιμετωπίσει το θέμα στην ευρύτερη κοινωνική του σημασία…» Και τι έγινε; Οι εκτρώσεις ψηφίστηκαν και έγιναν νόμος της χριστιανικής ορθόδοξης Ελλάδος από τους κούφους και ασεβείς της πολιτικής μαφίας.
500.000 φόνοι τον χρόνο. Μία μεγάλη πόλη σβήνεται από τον χάρτη της χώρας μας κάθε χρόνο με τις εκτρώσεις. Σχολεία κλείνουν, η ύπαιθρος αργοπεθαίνει και γάμοι–βαπτίσεις ανύπαρκτα γεγονότα. Ο δε λαός το μόνο που συνεχίζει και κάνει ευπειθώς είναι να επιλέγει τον επόμενο τύραννο τον εθνοκτόνο και βλάσφημα Θεοκτόνο.
Πού είναι εκπρόσωποι της υγείας κατά πρώτον και δεύτερον αφεντάδες της εξουσίας το δάκρυ σας και ο ιδρώτας σας και η εθνική αγωνία σας για την γενοκτονία των τελευταίων δεκαετιών; Ξέρετε όμως να παίζετε άριστα τον υποκριτικό σας ρόλο στην σύγχρονη πανδημία των αιώνων στις μελοδραματικές τηλεοπτικές εμφανίσεις σας που θυμίζουν κακίστης ποιότητος αρχαίες τραγωδίες. Αλλά δυστυχώς δεν μπορείτε να πείσετε. Σας προδίδει η άνομη και απόλυτα φαρισαϊκή ζωή σας. Προπάντων οι σάπιοι καρποί των πράξεών σας από ένα δέντρο απόλυτα γηρασμένο που προορίζεται για κάψιμο και ίσως ζεστάνει παγωμένες συνειδήσεις τελικά.
Όμως «Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν τελικά ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Εβρ. 2,2).
Όταν ο Χριστός για έναν δολοφονημένο άνθρωπο τον γιο του Βαραχία, δηλώνει ότι οι δολοφόνοι δεν θα μπορέσουν ν’ αποφύγουν να πληρώσουν για την πράξη τους και δολοφόνοι δεν είναι μόνο οι δράστες, αλλά όλη η γενιά, όλη η κοινωνία που ανέχεται και που καλλιεργεί την ανομία· τι περιμένει εμάς, την γενιά την δική μας, που σκοτώνει 300–500 χιλιάδες παιδιά τον χρόνο με τις αμβλώσεις «νόμιμα», ανερυθρίαστα και προπάντων αμετανόητα;
Ένας άνδρας, σύζυγος και πατέρας παιδιών ανήγγειλε σ’ έναν «φίλο» του την νέα εγκυμοσύνη της γυναίκας του. Η κριτική που παρέλαβε από τον φίλο ήταν· «στον χασάπη, μην περιμένεις καθόλου». Άρα γνωρίζουν όλοι στην κοινωνία, ότι η έκτρωση αποτελεί φρικτόν έγκλημα…
Λοιπόν εμείς είμαστε οι γενοκτόνοι, οι εθνοκτόνοι και στυγνοί Θεοκτόνοι. Εμείς σκοτώνοντας τα έμβρυα σφραγίζουμε τους ναούς του Αγίου Πνεύματος. Σφραγίζουμε εκκλησίες μοναδικές και ανώτερες από τα κτίσματα των ναών. Τώρα όμως υποκριτικά ολοφυρόμαστε για το κλείσιμο των ναών… Τυχαία επετράπη–επεβλήθη; Μήπως ο Θεός επιθυμεί την μετάνοιά μας;
Η γενοκτονία των Τούρκων ανήκει στο παρελθόν. Χάραξε όμως δρόμο στους συγχρόνους γραικύλους να γενοκτονούν πλέον μόνοι τους, άνευ εξωτέρας επεμβάσεως, οπότε οι πρώτοι «ἀβρόχοις ποσίν» έχουν καταλάβει την πατρίδα μας κατά έναν πρωτότυπο τρόπο γι’ αυτούς, άκρως εγκληματικό για εμάς. Κι όμως τότε στην πρώτη εκκλησία χύθηκαν ποταμοί αίματος για να διαφυλαχθεί η πίστις και να πληγεί η ειδωλολατρία. Τώρα ξανά χύνεται αίμα στους επανιδρυμένους βωμούς του συγχρόνου Μολώχ. Η ειδωλολατρία ξανά στην επιφάνεια…
Και η Ελλάδα αργοπεθαίνει μέσα στην βουλή των Ελλήνων με τους ψηφιζομένους εθνοκτόνους νόμους…
Η Ελλάδα αργοπεθαίνει γιατί τα σύγχρονα αντρόγυνα δεν τεκνοποιούν… Η άκαρπη συκή όμως θα κοπεί από τον Κύριο…
Η Ελλάδα αργοπεθαίνει μέσα στο χυδαίο παρόν του εθνικού αποπροσανατολισμού που σκιαγραφούν περίτεχνα οι Έλληνες αφεντάδες μας και κανείς δεν συλλογιέται το τραγικό μέλλον. Κάθε χρόνο βρίσκουν οι δορυκτήτορες νέο πρωτότυπο δόρυ να μπήξουν στην καρδιά της Ελλάδος, αποξενώνοντας τους πολίτες από τα φλέγοντα θέματα και προσηλώνοντάς τους στα πλαστά που δημιουργούν οι ίδιοι για να τους σέρνουν από την μύτη κατά βούληση, τρομοκρατώντας τους καθότι δημοκράτες, πασάροντας την ίδια ώρα για αντίδοτο, το ανέκδοτο της προασπίσεως της ελευθερίας τους. Πίσω όμως από την λέξη «ελευθερία» κρύβεται ένα πιστόλι που στοχεύει τον σκλάβο στα μυαλά του, που ήδη τα έχει χαμένα…
Η ελευθερία όμως υπάρχει όπου πνέει το πνεύμα Κυρίου (Β΄Κορ. 3,17). Πουθενά αλλού.
Σύγχρονοι σκλάβοι Έλληνες! Μη απατώμεθα… Ελευθερία είναι ο Χριστός! Ας τον ψηλαφήσουμε για να φύγει η δυσπιστία μας.
Οι σύγχρονοι ηγέτες είναι οι μόνοι που δεν μπορούν να χορηγήσουν κάτι που δεν το έχουν εξασφαλίσει ούτε για τους εαυτούς τους. Γιατί σκλάβοι των παθών τους είναι και ευτελή προτεκτοράτα ξένων αφεντάδων.
Όμως μη τους διαφεύγει κάτι· «Ο άνθρωπος πλάστηκε για να είναι ελεύθερος και είναι ελεύθερος ακόμη και αν είναι αλυσοδεμένος» (Σίλλερ).
Αφέντης είναι μόνο ο Χριστός λοιπόν και σε έναν οντά, στον ίδιο, δεν χωρούνε δύο αφεντάδες. Λοιπόν… δρόμο!
