«ἠνόμησε ὁ λαός σου... παρέβησαν ταχύ ἐκ τῆς ὁδοῦ…» (Εξοδ. 32,7)
ΑΜΑΡΤΙΑ! Η πρωτότοκη κόρη της προμήτορος μας Εύας. Το πρώτο ανθρώπινο «ανδραγάθημα» πάνω στη γη. Η παράβαση του θεϊκού νόμου. Το συνοδευτικό έγγραφο της ανθρωπίνης πορείας επί γης. Ο πρόξενος του θανάτου και η ως εκ τούτου αυτεπάγγελτη κάθοδος του Θεού εξ’ ουρανού στη γη για «διαλεύκανση» της υποθέσεως. Η αθώωση του ενόχου ανθρώπου διά μέσου της θυσίας του ιδίου του νομοθέτου, αλλά και η υποχρέωση μεταμελείας του πρώτου διά μέσου του δρόμου της μετανοίας.
ΑΜΑΡΤΙΑ! Το καμάρι, η καύχηση, η υπερηφάνεια, το επίτευγμα του συγχρόνου ανθρώπου, του τέκνου της ασελγούς γυναικός που απαντά στο όνομα αποστασία.
Τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν δεν κάναμε σαν άνθρωποι κακή χρήση της ελευθερίας μας. Διαλέξαμε ζωή χωρίς Θεό, αδιαφορώντας για τον ίδιο τον Θεό. Οπότε γινήκαμε εχθροί του, αμαρτάνοντας φοβερά. Αμαρτία ανυπολόγιστη, γιατί μας οδήγησε στην καταφρόνηση του Θεού. Η δε καταφρόνηση στη συνέχεια μας πέταξε στο βούρκο της πορνείας, της μοιχείας, των εγκληματικών εκτρώσεων, της ομοφυλοφιλίας, των ναρκωτικών, των αυτοκτονιών, σε μία πλήρη απογοήτευση και εγκατάλειψη λόγω λανθασμένου δρόμου.
Δρόμου με προορισμό το αδιέξοδο…
Παρ’ όλα αυτά όμως ο Θεός «οὐ κατά τάς ἀνομίας ἡμῶν ἐποίησεν ἡμίν», αλλά κατέβηκε «μορφήν δούλου λαβών», γιατί δεν άντεχε να μας βλέπει υπό την καταδυναστευτική επήρεια του διαβόλου.
Κατέβηκε γιατί θέλησε να μας σώσει. Γιατί μας αγαπούσε και μας αγαπά.
Ήλθε ο μέγας ιατρός να μας θεραπεύσει ψυχοσωματικά. Με συμβουλές, αλλά προπάντων με παράδειγμα. Ένας μοναδικός νομοθέτης στον κόσμο και στην ιστορία του που πρώτος εφαρμόζει έμπρακτα τους νόμους που θέσπισε. Ένας μοναδικός ιατρός που κάνοντας γνωμάτευση ακριβείας, χορηγεί φάρμακα λυτρωτικά. Διακίνηση και αποκλειστική διάθεση των φαρμάκων από την «θεϊκή εταιρεία», την Εκκλησία.
Βάπτισμα! Χρίσμα! Εξομολόγηση! Θεία Κοινωνία!
Σώμα και αίμα Χριστού! Αιώνια βιοθεραπευτικά φάρμακα που προξενούν όμως επικίνδυνη αλλεργία στους συγχρόνους υλιστές, ακόμη και εξ’ αποστάσεως.
Το μόνο λοιπόν που απαιτεί από εμάς, είναι η αλλαγή φρονήματος μέσω της μετανοίας. Μέσω της αλλαγής τρόπου σκέπτεσθαι.
Γι’ αυτό σταυρώθηκε, γι’ αυτό υπενθύμισε την άγνωστη ώρα του θανάτου μας, γι’ αυτό έθεσε την απειλή της αιωνίου κολάσεως, επειδή αντελήφθη ότι η απλή απαγόρευση δεν «πιάνει» στον άπληστο άνθρωπο.
Έτσι με την αλλαγή φρονήματος, ο πολυεύσπλαχνος, δέχεται έναν κακούργο, έναν φονιά, έναν φιλήδονο και κάθε κακόψυχο διώκτη του.
Η μετάνοια αποτελεί το νέο συμβολαιογραφικό έγγραφο, την νέα διαθήκη με τον αιώνιο συμβολαιογράφο. Βασικός όρος της, η αποξένωση από την αμαρτία και ΠΟΘΟΣ ζωής γι’ αυτόν. Η διαθήκη επικυρούται με το σφράγισμα της βούλας του αίματος του Χριστού.
Γι’ αυτό υπέστη τ’ άχραντα πάθη του· για να θεραπεύσει τα δυσώδη δικά μας πάθη. Ὑβρίσθη, ἐνεπτύσθη, ἐποτίσθη χολήν, ἐφραγγελώθη, εσταυρώθη...
Ας προσεγγίσουμε όμως την αμαρτία σαν έννοια και σαν πράξη στην ευτελή και άνοστη σύγχρονη ζωή μας.
Μοιάζει μ’ ένα απέραντο ωκεανό που καλύπτει τα πάντα. Όπως με τον κατακλυσμό του Νώε πνίγηκε η αμαρτία μέσα στο ατελείωτο νερό, έτσι τώρα στις μέρες μας η αμαρτία απόλυτος κυρίαρχος πάνω στη γη, καλύπτει τα πάντα με την ποικιλόμορφη εμφάνισή της και η μπόχα που αναδύει, ευφραίνει τους ναρκομανείς της ύλης. Αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ένας επίγειος τεκές. Κι όμως αρέσει σ’ όλους. Μας βολεύει. Δεν μιλάει κανείς. Είμαστε συμβιβασμένοι απόλυτα με το καθεστώς της. Ανθρώπινα γουρούνια που ευφραίνονται στο χοιροστάσιο της τελματικής κοινωνίας.
Ελάχιστες βραχονησίδες πνεύματος καθαρού προσπαθούν ν’ αναδυθούν στον παρόντα ωκεανό, αλλά τα κύματα είναι τόσο υψηλά που τις σκεπάζουν πνίγοντάς τες. Ελάχιστοι οι ορειβάτες του πνεύματος που προσπαθούν να ξεφύγουν από το τέλμα του κάμπου της ανομίας και ν’ αρθούν στα πνευματικά ύψη, ποθώντας ν’ αναπνεύσουν θεϊκό οξυγόνο και να εξασφαλίσουν θεϊκή συνάντηση.
Οι περισσότεροι προοδευμένοι, εξελιγμένοι και αποκομμένοι από τις ρίζες του δέντρου της Ορθοδοξίας. Με δηλητηριασμένες πεποιθήσεις, ανύπαρκτες πνευματικές αντοχές (πνεύμα σχεδόν δεν υπάρχει στις μέρες μας), χωρίς εθνική συνείδηση και διαγραμμένες τις ιστορικές μνήμες.
Διακόψαντες την πνευματική τροφοδοσία από την μάνα ορθοδοξία, επαναστατήσαμε κατά του Κυρίου, ποδοπατήσαμε τον νόμο του καταργώντας τον, υιοθετήσαμε την διαφθορά σαν τρόπο ζωής και εξοπλιστήκαμε με την απόλυτη αδιαφορία απέναντι σε κάθε θεϊκό.
Αφήσαμε ανυπεράσπιστα και τα εξορίσαμε στα βάθη της γεροντικής μνήμης μας, την οικογένεια και την παιδεία, την πατρίδα και το ορθόδοξο ήθος, υποτασσόμενοι στα γούστα των διεφθαρμένων φαυλοκρατών.
Κατά τ’ άλλα πανηγυρίζουμε και κομπάζουμε για την ελευθερία μας. Για την αποφυλάκιση και πλήρη αποδέσμευση από την φυλακή του Θεού. Για την επιτυχή απόδραση από το κρατητήριο του δυνάστου Θεού. Παράλληλα πιστοποιούμε και τον θάνατό του, λόγω «αδυναμίας» επεμβάσεως στα της γης…
Το ολοκληρωτικό βάλτωμα στον βούρκο της αθεΐας, το ονομάζουμε ελευθερία. Η συνείδηση φιμώθηκε και ως εκ τούτου έλεγχος για τον κρημνώδη κατήφορο δεν υπάρχει. Κι όμως βρισκόμαστε στην χειρότερη φυλακή.
Την φυλακή όμως αυτή, την βιώνουν αδίκως οι νέοι της εποχής μας· οι αδικημένοι, περιφρονημένοι και πλήρως παραμελημένοι, ζώντας σε μία ξηρή και άνυδρη κοινωνία στερημένοι από το οξυγόνο του ψυχωφελούς. Στερημένοι από το παράδειγμα του επισήμου νομοθέτου, του κράτους, και του οικογενειακού νομοθέτου, των γονέων. Χόρτασε αυτή η ορφανή νεολαία από αλλεπάλληλες ανούσιες και ανόσιες νομικές διατάξεις, αναιρούμενες μεταξύ τους, καθότι θεσπίζονται από αναιρούμενους στο πνεύμα υπουργούς, που πάσχουν από ισχυρό διχασμό προσωπικότητος. Όμως οι κυρίως ένοχοι είναι οι γονείς, οι οποίοι δεν φρόντισαν να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους το σωστό φρόνημα.
Εμείς οι γονείς οι μεσήλικες και άνω, που παρελάβαμε μία Ελλάδα στολίδι διεθνές, γνήσιο απόσταγμα της Ορθοδοξίας και του ελληνικού πνεύματος, κατόπιν αποστάξεως από το άγιο καζάνι των αιματηρών θυσιών των προπατόρων μας και την μετατρέψαμε σε χαβούζα πλήρους ανηθικότητος και θεϊκής προκλήσεως. Έτσι το μόνο που είχαμε «να προσφέρουμε» στα παιδιά μας εκ του ισχνού αποθέματός μας, ήταν ο καταναλωτισμός, η χοϊκότης, η ύλη, δηλαδή η φτώχεια, το τίποτα, το απόλυτο μηδέν και η πιστή όδευση προς την ολοκληρωτική εθνικοθρησκευτική αλλοτρίωσή μας.
Κάποια στιγμή όμως πλησιάζει και ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ!
Είναι ο κύκλος της ζωής. Οπότε ας αναφωνήσουμε· «ἄξια ὧν ἐπράξαμεν, ἀπολαμβάνομεν…». Ο θερισμός λοιπόν λόγω εξαιρετικής ψυχικής ανομβρίας, καθίσταται υποτυπώδης έως ανύπαρκτος. Εποχές ισχνών αγελάδων.
Ο μόνος «καρπός» της νεολαίας μας είναι η μοναδική, ξέφρενη, ασύδοτη και ακατάπαυστη ποταπή λάγνη διασκέδαση. Ο έκλυτος βίος στα απύθμενα βάθη. Ολονύχτιες τελετουργίες στα ερεβώδη νυχτερινά κέντρα ακολασίας – «ψυχαγωγίας» (πού άγεται η ψυχή;) υπό την εθιστική επήρεια εκκωφαντικής κανιβαλικής μουσικής, που ενεργοποιεί–δραστηριοποιεί τα κατώτατα ένστικτα. Βουβές υπάρξεις· κοιτιούνται περίεργα· κουνιούνται παράξενα και παραλλήλως πληκτρολογούν τους άψυχους έμψυχους συντρόφους τους, τα κινητά τους. Εκεί διοχετεύεται το εναπομείναν νεανικό σφρίγος. Οπότε μετά οι ρακένδυτες ψυχολογικά υπάρξεις, τα ανθρώπινα τρικλίζοντα και φωνασκούντα ερείπια, οδεύουν στα κρεβάτια τους. Στα υπήνεμα αυτά καταφύγια, προσπαθούν ν’ απολαύσουν «ύπνον βαρύν και πάσης σατανικής φαντασίας εμπλουτισμένον».
Κοιμώμενα τα παιδιά μας –υποδείξει και ανοχή δική μας– θα τιμήσουν δεόντως «τῇ δέ ἑβδόμῃ ἡμέρᾳ Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου».
Ξημερώνει Κυριακή. Η καθ’ εαυτού ημέρα του Κυρίου. Οι καμπάνες προσκαλούν τους συνδαιτυμόνες στο μεγάλο τραπέζι. Προσκαλούν τους εναπομείναντες πιστούς στην θεία μέθεξη. Μάλλον όμως ο ήχος τους πλέον προκαλεί–ενοχλεί, γι’ αυτό και ο Θεός θα τις βουβάνει… Καλούν τα νιάτα να προσέλθουν στον αρχηγό της νεότητος. Στον φίλο τους και προστάτη τους.
Τα λόγια του δεν έπαυσαν να αντηχούν «… ἄφετε τά παιδία ἐλθεῖν πρός με… Δράξασθε παιδίας μήποτε ὀργισθεῖ Κύριος…».
Αυτά όμως αποστρέφονται το θεϊκό φως γιατί προτιμούν το σκότος. Έτσι τα μάθαμε…
Μακριά από την θεϊκή έξαρση–κατά Θεόν μέθη, κοντά όμως στην ψυχοκτόνα μέθη του νοθευμένου αλκοόλ. Προτίμηση ιδιαίτερη στην σατανική πόση (σώματος και ψυχής) απόλυτη περιφρόνηση στην θεϊκή. Και αυτήν κάποια στιγμή ο Θεός θα την στερέψει. Πηγή που δεν καλλιεργείται αναλόγως, στερεύει και εξαφανίζεται. Κανόνας της φύσης.
Μακριά από το μαύρο ράσο· το τιμημένο, το εξαγιασμένο, το ολικώς αιματοβαμμένο και απόλυτα κατακρεουργημένο. ΑΠΩΘΕΙ. Κοντά όμως στο μαύρο σκοτάδι των νυχτερινών καταγωγίων. Προτιμότερο… ΕΛΚΕΙ.
Ας απολαύσουμε εμείς οι περήφανοι γονείς, οι μεγάλοι δημιουργοί, τα έργα των χειρών μας, τα παιδιά μας. Τα βλαστάρια μας· αυτά που γλύτωσαν από την λαίλαπα των εκτρώσεων. Τους γνησίους απογόνους των θυσιασθέντων (για ποιο λόγο;) Ελλήνων στα πεδία των μαχών.
Ας αντικρύσουμε με τρόμο και πόνο ψυχής έστω και «μεθεόρτια», τα άψυχα απομεινάρια, τα λείψανα της αμαρτωλής ζωής, τα κουφάρια της κραιπάλης. Της ζωής των δικαιωμάτων και των απαιτήσεων ΜΟΝΟΝ. Τους κήρυκες του: Εγώ θέλω· εμένα μου αρέσει· εγώ δεν μπορώ· εγώ απαιτώ· εγώ δεν έχω καμία υποχρέωση. ΕΓΩ!
Εμείς οι ηθικοί αυτουργοί. Οι εγκληματίες. Εναπέμεινε επιτέλους κάποιος πιστός στο λειτούργημά του και δίκαιος εκφραστής του νόμου, εισαγγελεύς, να μας οδηγήσει πίσω από τα σίδερα; Έχει κανείς εξ’ ημών συναίσθηση των ενοχών του; Υπάρχουν τύψεις; Καταστρέψαμε μία ολόκληρη κοινωνία. Ένα μεγαλειώδες έθνος! Εμείς οι γονείς.
Αποκοπή από την ορθοδοξία, αλλά παράλληλη αποστροφή και προς την πατρίδα. Ξεθάψαμε οι πατριδοκάπηλοι όρους και τίτλους που βολεύουν στην διεστραμμένη συνείδησή μας.
Ρατσισμός, εθνικισμός, φασισμός και άλλα τοιαύτα, για να μας κρατούν σε απόσταση από την ΙΔΕΑ του έθνους.
«Αν ήξερα για ποια Ελλάδα αγωνίστηκα εγώ και τα παλικάρια μου…» Θ. Κολοκοτρώνης.
Έτσι η υποχρέωση προς την πατρίδα της στρατεύσεως, θεωρείται και ονομάζεται χάσιμο χρόνου και καταστροφή του μέλλοντος.
Κανένας όμως υποκριτής δεν μιλάει ότι χωρίς αυτά το μέλλον είναι ανύπαρκτο…
Λοιπόν άμεση εύρεση τρόπου απαλλαγής στρατεύσεως, έστω και με πληρωμένο ψυχίατρο. Ο Ιούδας άφησε πολλούς απογόνους… Προτιμότερος ο χαρακτηρισμός του παρανοϊκού, από τον τίτλο του Έλληνος στρατιώτου.
Αυτό κι αν δεν είναι ξεπεσμός και εξαθλίωση.
Με ένα κωλόχαρτο ιατρικό, απαλλάσσονται οι σύγχρονοι μοντέρνοι μάρτυρες του Ιεχωβά.
Παρακαλώ να μην ενοχλούμαστε από κάποιους όρους και χαρακτηρισμούς, αλλά να μας ενοχλεί η πράξη και κατάσταση.
Η σημαία μας, το σύμβολο του έθνους μας, τιμωρείται και αυτή αυστηρά λόγω του αποτυπωμένου τιμίου σταυρού στην αγκαλιά της.
Περιφρονημένη, καθυβρισμένη (κουρελόπανο την αποκαλούν), ειρωνευόμενη υπό πάντων, κυματίζει όπου μπορεί στην επί γης μοναξιά της. Κάποιοι όμως ήρωες (και αυτούς τους ονομάζουν βλάκες στις μέρες μας) στο παρελθόν θυσίαζαν την ζωή τους, κρατώντας σφιχτά στο στήθος τους το ΙΕΡΟ ΠΑΝΙ για να μην πέσει στα εχθρικά χέρια και συληθεί. Οι διάφορες στρατιωτικές μονάδες διαφυλάσσουν τις πολεμικές σημαίες ως κόρη οφθαλμού. Ως πότε; Πάει και αυτό το ΣΥΜΒΟΛΟ.
Η εποχή μας θα καταγραφεί στην ιστορία ως εποχή της καταργήσεως εθνικών συμβόλων.
Μετά την ανίερη προσβολή οσίων και ιερών, φτάνουμε στο αποκορύφωμα της ειδωλολατρίας και της θεϊκής βλασφημίας. Ο ανθρώπινος ναός του Θεού στην πασαρέλα της γύμνιας. Ψυχικής και σωματικής.
Η γυναίκα πλέον δεν κυκλοφορεί ημίγυμνη, αλλά ολόγυμνη. Έτσι την θέλει ο Διάβολος. Τα καλλιστεία ανθρωπίνου κρέατος σε απόλυτη επικράτηση.
Αξιοπρόσεκτη είναι και η πρόσκληση τέως αρχιεπισκόπου, που κάλεσε την νεολαία να πλησιάσει την εκκλησία όπως είναι, δηλαδή με την ασελγή ενδυμασία του σώματος και την προκλητική έκφραση της ψυχής. «Σας θέλουμε…» ανεφώνησε.
Οπότε απέκτησαν οι νέοι το δικαίωμα εισόδου και παραμονής στους ναούς νόμιμα –όπως είναι– προσβάλλοντας και προκαλώντας ανερυθριάστως σεμνούς κληρικούς και πιστούς λαϊκούς. Έμειναν οι πινακίδες μόνο απαγορεύσεως εισόδου στους ασέμνους… Δημόσια καλλιστεία λοιπόν ξετσιπωσιάς και προσβολής του θείου ανθρωπίνου ναού, ακόμη και μέσα στον κυρίως ΝΑΟ του Κυρίου.
Βαδίζουν στον δρόμο μάνα και κόρη. Η μάνα ντυμένη, η κόρη ξεγυμνωμένη. Αμφότερες καμαρώνουν… Τι υποδηλοί αυτή η συμπεριφορά; Η εν λόγω νέα φιλοδοξεί μ’ αυτόν τον τρόπο, να έλξει σεμνό και σοβαρό νέο για ν’ ανοίξουν σπίτι;
Γιατί κύριε εισαγγελεύ δεν κινείτε την νόμιμη διαδικασία διώξεως για προσβολή της δημοσίας αιδούς;
Όμως λησμόνησα· τώρα διώκονται οι Χριστιανοί που ποθούν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Ω καιροί! Ω ήθη!
ΤΟΤΕ στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης! Οι άνω των είκοσι ετών Ισραηλίτες απεκλείσθησαν της εισόδου στην γη της επαγγελίας. Ως μολυσμένοι, ειδωλολάτρες και απειθείς–αγνώμονες της θεϊκής αγάπης.
ΤΩΡΑ! Εμείς οι γονείς, εξορισμένοι του θεϊκού παραδείσου, ξεπεσμένοι Αδάμ, ακούμε όσοι έχουμε ακόμη αυτιά πνευματικά τη φωνή του Κυρίου: «Φύγετε απ’ εμού οι κατηραμένοι γονείς, οι ανάξιοι της αποστολής σας. Οι προαγωγοί των παιδιών σας. Οι εκπορνευτές οσίων και ιερών. Οι υπαίτιοι του συγχρόνου σοδομισμού. ΦΥΓΕΤΕ…»
Να ήταν μόνο αυτό; Το σκηνικό έρχεται να το συμπληρώσει ο εθνοκτόνος ύπουλος γενιτσαρισμός, ο εξωθούμενος από το επίσημο κράτος και επιβοηθούμενος από τους γονείς και πάλι, που οδηγεί τα παιδιά μας σ’ ένα παιδομάζωμα μοντέρνο και εκούσιο, των σπουδών του εξωτερικού και της εγκαταστάσεως εκεί λόγω εργασίας. Η ακατάπαυστα αιμορροούσα πατρίδα, αρχίζει και χάνει πλέον τις αισθήσεις της, λόγω σοβαρής αιμορραγίας.
Τελικά πόσο ελαφρά, πόσο ρηχά και ανώδυνα αντιμετωπίζουμε τα πάντα στα χρόνια μας;
Πόσο ΠΡΟΔΟΤΙΚΑ;
Αννίβας προ των πυλών. Ας ετοιμαστούμε κι ας μετανοήσουμε!
