Ὁ διάδρομος στὸ πλάι τοῦ Ναοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ ἐξομολογητήρι! Πόσους κρυφοὺς στεναγμοὺς δὲν ἔχει ἀκούσει, πόσα δάκρυα δὲν εἶδε νὰ λαμπυρίζουν στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ, πόσους ἀνομολόγητους καημοὺς δὲν ἔνιωσε νὰ αἰωροῦνται; Πόσες καὶ πόσες ψυχὲς δὲ στάθηκαν σὲ τοῦτο τὸ διάδρομο περιμένοντας ὑπομονετικὰ τὴ σειρά τους; Καὶ φάνταζε αὐτὸ τὸ στενὸ πέρασμα σὰν γέφυρα ποὺ ἕνωνε κάθε προβληματισμένη, πονεμένη, λαβωμένη ψυχὴ μὲ τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ.
Περιμένει τὴ σειρά της. Ἐδῶ ἀνακαλύπτει πὼς δὲν παλεύει μόνο αὐτὴ στὸν ἄνισο ἀγώνα. Πολλὲς ψυχὲς προστρέχουν γιὰ διάφορες αἰτίες. Κι ὅταν τελικὰ ἀνοίξει γι’ αὐτὴν ἡ μεταλλικὴ πορτούλα, τότε βρίσκεται μπροστὰ στὸ μυστήριο. Ἕνας στεγασμένος διάδρομος εἶναι τὸ ἐξομολογητήρι, ποὺ ἔχει μιά εὐλογημένη ἰδιαιτερότητα. Εἶναι προέκταση
τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Μιά πορτούλα τὸ χωρίζει ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Καὶ σὰν νὰ χύνεται ἡ εὐλογία ἀπὸ ἐκεῖ. Μπαίνεις μέσα καὶ τὸ φῶς λιγοστεύει. Ἕνα ἄλλο Φῶς θαρρεῖς καὶ ἁπλώνεται. Ἕνα ἀπέριττο τραπέζι μὲ ἱερὸ κάλυμμα. Ὁ Ἐσταυρωμένος συμπάσχει μὲ τὰ δικά σου πάθη. Ἀσπάζεσαι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀντικρίζεις τὴν ἀγάπη τοῦ Λυτρωτῆ Χριστοῦ ἀποτυπωμένη σὲ ἕνα ἤρεμο νηφάλιο πρόσωπο μὲ ἀπερίγραπτη πραότητα, ποὺ φέρει ἐπάξια τὸ πετραχήλι τῆς λύτρωσης. Πόσες ὧρες περιμένει τὰ «ἀπολωλότα»! Δὲ μετράει τὸ χρόνο ὁ παπα–Μᾶρκος. Ὅλα τὰ βλέπει καὶ τὰ μετράει κάτω ἀπὸ τὸ πρῖσμα τῆς αἰωνιότητας. Γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει κούραση. Ἕνα προέχει, ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Ἡ σύνδεσή τους μὲ τὸν Σωτήρα. Αὐτὴ τὴ γλυκιὰ σύνδεση ἕνα μπορεῖ νὰ τὴν κόψει, ἡ ἁμαρτία.
Ἀκούει μὲ καλοσύνη τὸν πόνο ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς μετανιωμένης ψυχῆς. Ἡ συμβουλὴ του εἶναι μονολεκτικὴ καὶ ἐπαναλαμβάνεται: «Προσευχή, προσευχή». Μιλάει χαμηλόφωνα, ὅπως πάντα. Σὰν νὰ θέλει νὰ μὴ ταράξει τὴ γαλήνη. Σὰν νὰ μὴ θέλει νὰ διακόψει τὴ δική του ἀδιάλειπτη προσευχή. Τὸ καθημερινὸ φάρμακο τῆς ψυχῆς, ἡ ἴδια ἡ ἀναπνοή της εἶναι ἡ προσευχή, ἡ σύνδεση τοῦ πλάσματος μὲ τὸν Πλάστη.
Ὅταν γίνει αὐτὴ ἡ σύνδεση, τὰ προβλήματα ἐξομαλύνονται. Ἔβγαζες τὸν πόνο σου ἐκεῖ καὶ αἰσθανόσουν πὼς ἀλαφρώνεις. Ὅσο πιὸ μεγάλος εἶναι ὁ πόνος, τόσο γιγαντώνεται ἡ ἐλπίδα κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι. Ἄκουγες «ἔχει ὁ Θεὸς» κι ἔνιωθες μὲ βεβαιότητα πὼς πραγματικὰ «ἔχει ὁ Θεὸς» καὶ δίνει μὲ τὴν πανσοφία Του στὸν καθένα ὅ,τι τοῦ ἁρμόζει τὴ στιγμὴ ποὺ Ἐκεῖνος κρίνει..
Ἡ ἀγάπη Του εἶναι ἀσύλληπτη, «ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει», διαπαιδαγωγεῖ. Ἐκεῖ μέσα καταλαβαίνεις πὼς αὐτὸ πού σοῦ δίνει δὲν ἔχει στόχο τὴν πρόσκαιρη καλοπέραση καὶ ἀπόλαυση, ἀλλὰ τὸ αἰώνιο συμφέρον, ποὺ μόνο Αὐτὸς τὸ βλέπει καθαρά.
Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἤξερες πὼς τὸ πρόβλημά σου δὲν ἀκούστηκε μόνο ἐκείνη τὴ στιγμή. Εἶχες τὴν πεποίθηση πὼς τὸν πόνο σου, τὸν στεναγμό σου ὁ Γέροντάς σου δὲν τὸν ἄφηνε «νὰ πέσει κάτω». Τὸν ἔπαιρνε στοργικὰ στὰ χέρια του καὶ τὸν ἔκανε δικό του πόνο. Γονάτιζε μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ τὸν ἔκανε ἱκεσία.
Καὶ ἀποδείχτηκε στὴν πράξη πὼς εἶχε παρρησία μπροστὰ στὸν μοναδικὸ Λυτρωτή. Ἔφευγες νιώθοντας πὼς ἄφησες ἐκεῖ, μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο κάποια «περιττὰ κιλά», κάποιο βαρὺ φορτίο. Νὰ τὸ παράθυρο στὸν ἥλιο. Νὰ ἡ διέξοδος στὸ ἀδιέξοδο. Νὰ ἡ ἐλπίδα τὴν ὁποίαν «ὡς ἄγκυραν ἔχομεν ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν».
Ἄφηνες τὸν ἱερὸ τόπο τῆς ἐξομολόγησης καὶ ἐπέστρεφες στὸν ἀγώνα. Ὅμως εἶχες διάθεση καὶ μιά μυστικὴ δύναμη. Μποροῦσες νὰ συνεχίσεις.
Καὶ τὸ κυριότερο, κάποια στιγμὴ ὕστερα συνειδητοποιοῦσες πὼς τὸ πρόβλημα λύθηκε! Κι ἀναρωτιόσουν πῶς; Κι ἡ ψυχή σοῦ ἔδινε τὴν ἀπάντηση “τὸ εἶπες στὸν παπα–Μᾶρκο”. Γι’ αὐτὸ τὰ κύματα τῶν ψυχῶν ποὺ ζητοῦσαν ἀνάσα ἀπὸ τὴν πνιγμονὴ τῶν προβλημάτων τους πλήθαιναν καθημερινά. Γι’ αὐτὸ πίεζαν ἀσφυκτικὰ τὸν χρόνο τοῦ σεβαστοῦ Γέροντα.
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ
πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου
Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
