Βρέθηκα
τελευταία σε μια κεντρική εκκλησία των Αθηνών και έζησα βαθύ πόνο. Την
ώρα πού Kοινωνούσαν οι Αρχιερείς και οι Ιερείς, γύρω μου είχαν στηθεί
«πηγαδάκια» -και όχι από ανθρώπους χωρίς παιδεία.
Δέκα
βήματα από το Άγιο Ποτήριο, και οι «τρελές αγελάδες» με το «ουράνιο των
Βαλκανίων» εκάλυπταν την παρουσία του Κυρίου. Η θλιβερή αυτή σκηνή
έφερε στη μνήμη μου μια συζήτηση με τον γέροντα Πορφύριο πριν από πολλά
χρόνια.
Ήταν
και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις -και
δικαίως- από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο Άγιο Βήμα. Αλλά οι
ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.
Εγώ,
έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς»
και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν. Και το
τραγικότερο: λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» καί προσέρχονται στη Θεία
Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.
Ρώτησα:
-Πρέπει, γέροντα, να κοινωνούν όλοι;
-Βρε, δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Κύριος. «Πάντες»!
Μήπως
έχει καμμιά άλλην έννοια ή λέξη και δεν την ξέρω; Και παρακάτω η ευχή
λέει: «και δι’ ημών παντί τω λαώ». Φυσικά, όσοι δεν έχουν κωλύματα.
Οι
άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση πνευματικού. Αλλιώς, χωρίς
Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό, πώς θα βγεις μέσα στην καθημερινότητα;
Ήρθες
στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το παν: Έμεινες με
το αντίδωρο. Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο;»
Ό,τι πολυτιμότερο επί της γης.
Οι
βασιλικοί θρόνοι, οι προεδρικοί θώκοι, οι ακαδημαϊκές έδρες έχουν μικρή
αξία. Η Αγία Τράπεζα είναι η φλεγόμενη βάτος. Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός,
το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω. Φοβερό θέαμα.
Εγώ
πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία
Τράπεζα Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να
ψιθυρίζουν για πεζά θέματα, να μη βιώνουν το μοναδικό γεγονός. Ποιος
λειτουργεί, μωρέ;
Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δεν είναι «έργο του λαού»;
Ε!
Όπως
στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.
Απόλυτα παραδομένος στο Θεό. Αυτή την ώρα δεν είμαστε στη γη. «Οι τα
χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.
Χωρίς
«βιωτική μέριμνα». Είμαστε όλοι ιερουργοί… Πω, πω, πω! Τι μας αξιώνει ο
Θεός να ζούμε! Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη
Θυσία, θα πρέπει να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού».
Να
κλαίμε από ευτυχία που ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται και θυσιάζεται από
αγάπη για μας. Εάν δεν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;
Ποιόν κοροϊδεύουμε; Πιο συνεπείς είναι αυτοί που δεν μπαίνουν στο ναό.
Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.
-Τα
κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναι, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και
τους άλλους αδελφούς μας πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά
μυστήρια. Έτσι είναι, όπως τα λέω.
Να
μας δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το «θαύμα». Κανονικά θα έπρεπε και
ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κοντά στο Μυστήριο,
τόσο κοντά στον Ήλιο.
Αλλά ευδοκεί ο πολυεύσπλαχνος Θεός και, άκου φρικτό πράγμα, αναπαύεται κιόλας στη μηδαμινότητά μας.
Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός…
Και πρόσθεσε:
-Φεύγεις,
έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού ακτινοβολεί και στο
περιβάλλον… Τώρα μεταφέρεις Χριστό. Έγινες χριστοφόρος.
Μια ευχή τα λέει όλα: «Δος ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι».
(+Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Καρδιολογίας στο Παν/μιο Αθηνών και προσωπικός ιατρός του Οσίου Πορφυρίου)
