Οι άνθρωποι, αντί να κλαίνε για τις αμαρτίες του θανόντος και να παρακαλάνε τον Θεό να τον συγχωρέσει, κλαίνε για το ότι έχασαν από κοντά τους ένα αγαπημένο τους πρόσωπο.
Στους 1.000 ανθρώπους που κλαίνε, ούτε ένας κλαίει για τα αμαρτήματα του νεκρού, αλλά κλαίει για το ότι θα τον στερηθούν.
Δεν έχουμε δάκρυα τέτοια, που να ωφελήσουν την ψυχή του νεκρού και αντί να βοηθήσουμε, κάνουμε κακό.
Οπωσδήποτε θα στενοχωρηθείς, θα συγκινηθείς, θα πονέσεις, θα θλιβείς, αλλά όχι να κλαις απαρηγόρητα και να λυπηθείς (η λύπη είναι εκ του σατανά) και όταν τους το λες, σου λένε:
- Και ο Θεός έκλαψε, όταν είδε τον Λάζαρο νεκρό.
Να που είμαστε ακατήχητοι!
Διότι ο Χριστός δεν έκλαψε, αλλά δάκρυσε και όχι επειδή είδε νεκρό τον Λάζαρο, αφού ήξερε ότι σε λίγο θα τον ανέσταινε, αλλά δάκρυσε για την κατάντια του ανθρώπου, σαν να έλεγε ο Χριστός: «Άνθρωπε πώς κατάντησες, λόγω της αμαρτίας, να γνωρίζεις θάνατο».
†Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας 
