του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας
Είναι πραγματικά τεράστιος ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας, όμως όσο περνάει ο καιρός, τόσο και αυξάνει δυστυχώς η δυσκολία να βρεθούν οι κατάλληλες λέξεις για να αποτυπώσουν με στοιχειώδη επάρκεια τη θλιβερή εικόνα της διοικούσας Εκκλησίας. Μία εικόνα που είχε ήδη εδώ και πολλά χρόνια αρκετές ρωγμές, που η επέλαση του Οικουμενισμού και εσχάτως η ουκρανική πληγή τις επιδείνωσαν, αλλά σε κάποιο βαθμό κατόρθωνε να τις κρύβει κάτω από διάφορα φτιασίδια. Ώσπου έπρεπε να έρθει μία πραγματικά αστεία (σε σημασία και πραγματικό μέγεθος) υπόθεση και όλη η παρεπόμενη παράνοια που ζούμε εδώ και μερικούς μήνες, για να πετάξει απότομα όλα αυτά τα φτιασίδια, να οδηγήσει σε δραματικά αποκαλυπτήρια, να αποτελειώσει τη ραγισμένη εικόνα, να την τινάξει με εκκωφαντικό κρότο στον αέρα. Να την κάνει κυριολεκτικά κομμάτια.
Και πάνω που λες ότι δεν έχει πιο κάτω ο κατήφορος, πάλι κάτι γίνεται και διαψεύδεσαι πανηγυρικά. Έτσι ακριβώς ήταν που ακόμη και η προηγούμενη κατάπτυστη εγκύκλιος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, εκείνο το πολυσέλιδο υγειονομικό κουρελούργημα που ο Χαρδαλιάς με τον Σύψα αν το γράφανε, πιο πολλές θεολογικές προσεγγίσεις και πιο βαθύ πνευματικό περιεχόμενο θα είχε, ξεπεράστηκε σύντομα από την προ ολίγων ημερών καινούργια ντροπή. Από το νέο δηλαδή κουρελόχαρτο, με το οποίο κάποιοι εκκλησιαστικοί ηγέτες προσπαθούν εις μάτην να ντύσουν την προδοσία τους με ξεκάρφωτα χωρία από την Αγία Γραφή (που τα παρερμηνεύουν διαστροφικά) και με ένα κυκεώνα αφόρητης ψευτοθεολογικής κενολογίας, στην ασθμαίνουσα και απεγνωσμένη τους απόπειρα να μας…εξηγήσουν για ποιους λόγους το αντίχριστο καθεστώς κλειδαμπάρωσε ξανά τις εκκλησιές, γιατί οι ίδιοι δεν βγάλανε πάλι ούτε κιχ και γιατί το ίδιο πρέπει να πράξουμε και όλοι μας.
Και έχει επιπλέον ενδιαφέρον το ότι αυτή η εγκύκλιος προέκυψε παρά το γεγονός ότι οι συνοδικοί μητροπολίτες ήταν θορυβημένοι και ανήσυχοι (έχοντας προφανώς δεχτεί πιέσεις και παράπονα από άλλους κληρικούς και πιστούς), όπως το αποδεικνύει και ένα άλλο συμβάν που έλαβε χώρα μία μόλις ημέρα πριν. Καθότι το πρωί της 4ης Νοεμβρίου 3 μητροπολίτες ως εκπρόσωποι της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ετοιμάστηκαν να πάνε στο Μαξίμου, λίγο πριν βγάλει δηλαδή το τελευταίο του διάγγελμα ο επικεφαλής του καθεστώτος και αναγγείλει το γενικό lockdown, για να τον παρακαλέσουνε, λέει, να μην κλείσει εντελώς τις εκκλησίες, αλλά να τις κρατήσει ανοιχτές έστω με τις έως τότε υπάρχουσες υγειονομικές ρυθμίσεις (προφανώς δηλαδή ακόμη και με αυτή την αθλιότητα των 9 μασκοφορεμένων ατόμων, που στην πραγματικότητα βέβαια επίσης με κλειστές εκκλησίες ισοδυναμεί). Φυσικά ο πρωθυπουργός αρνήθηκε καν να τους δει. Και την άλλη μέρα ανακοινώθηκε και επίσημα ότι οι ναοί θα παραμείνουν εφεξής σε όλη τη χώρα κλειδαμπαρωμένοι.
Το παραπάνω συμβάν αποτελεί κατ’ αρχάς άλλη μία απόδειξη της πλήρους ανυποληψίας στην οποία έχουν περιέλθει εδώ και καιρό οι επίσκοποι της ελλαδικής Εκκλησίας. Και πολύ φυσιολογικά ασφαλώς. Γιατί πώς δηλαδή να μην τους έχουν κυριολεκτικά στο φτύσιμο (κατά την καθομιλουμένη) οι εκπρόσωποι του φασιστικού καθεστώτος, όταν εδώ και 10 μήνες όχι μόνο δεν τόλμησαν να ψελλίσουν μία έστω κουβέντα αντίδρασης σε όσα αντίχριστα απεργάζεται η δυστοπική δικτατορία, αλλά και τη σιγοντάρουν προκαταβολικά και με τόση μαξιμαλιστική υποχωρητικότητα; Και επίσης ποιος κυβερνητικός να σεβαστεί ως διεκδικητή του οποιουδήποτε αιτήματος ένα μητροπολίτη π.χ. (εκ των μετεχόντων μάλιστα στην προαναφερθείσα ομάδα των τριών), ο οποίος 1-2 μέρες πριν το διάγγελμα βρισκόταν σε μεγάλο και στυγνά καθεστωτικό κανάλι και διακήρυσσε ρητά ότι οι συνωμοσιολόγοι που αμφισβητούν το μέγεθος της πανδημίας πρέπει να πατάσσονται και να τους αφαιρείται δημόσια ο λόγος; Το έχουμε ξαναγράψει και πρόσφατα και δυστυχώς επιβεβαιωνόμαστε αδιάκοπα: οι άνθρωποι κοντεύουν να ξεπεράσουν πια ακόμη και την εγκάθετη εκείνη και διαβόητη «Ζώσα Εκκλησία» του Λένιν. Το δικαίωμα να μιλάνε, δυστυχώς το έχουνε πια χάσει προ πολλού. Ποιος να τους σεβαστεί πλέον, ποιος να τους υπολογίσει, ποιος να τους πάρει στα σοβαρά; Ενδίδοντας άτακτα σε όλα, στέλνοντας όλο και πιο πέρα τις δήθεν κόκκινες γραμμές της και διαγκωνιζόμενη κυριολεκτικά τι θα πρωτοεκχωρήσει στο καθεστώς πριν καν ακόμη της ζητηθεί, η διοικούσα Εκκλησία έχει γίνει πια ο περίγελως όλων των άθεων, όλων των διεστραμμένων, όλων των μηδενιστών. Και όσο έστω και την υστάτη αυτή ώρα δεν εννοεί να ανανήψει και να κηρύξει πραγματική αντίσταση απέναντι στο προκλητικά εκκλησιομαχικό καθεστώς, λέγοντας «ως εδώ και μη παρέκει», αλλά συνεχίζει ακόμη να σαλιαρίζει, παρακαλώντας για ασήμαντα ψίχουλα, όλο και περισσότερο περίγελως και θλιβερός καρπαζοεισπράκτορας θα γίνεται.
Όσα όμως ακολούθησαν, αποδεικνύουν ασφαλώς και κάτι άλλο: ότι όχι μόνο δεν υπάρχει τελικά η παραμικρή πρόθεση να ανανήψει, αλλά και ότι ακόμη και η διεκδίκηση αυτών των ψίχουλων είναι υποκριτική και προσχηματική. Και ισχυρότερο τεκμήριο από τη νέα εγκύκλιο που έβγαλαν λίγες μόλις ώρες αργότερα οι ιεράρχες μας, δεν μπορούσε πραγματικά να υπάρξει. Την εγκύκλιο της πλήρους σύνταξης με το καθεστώς, της πλήρους αφωνίας, της νέας απόπειρας να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο και της προσπάθειας να μας εξηγήσουν γιατί όλοι εμείς οι υπόλοιποι όχι μόνο δεν πρέπει να αντιδρούμε απέναντι σε όλα αυτά που γίνονται με την ευθύνη του εκκλησιομαχικού καθεστώτος και τη δική τους τραγική συνευθύνη, αλλά και οφείλουμε να τα αποδεχτούμε ως κάτι φυσιολογικό, με…αγάπη, υπομονή και ταπείνωση.
