Καλὴ καὶ εὐλογημένη Σαρακοστὴ σὲ ὅλους. Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων νὰ πορευτοῦμε πρὸς τὴν Βηθλεέμ…Γιατί ἄραγε τὰ δαιμόνια μπαίνουν μέσα στὸν ἄνθρωπο; Τί κερδίζουν;
Ὁ
λόγος εἶναι, ὅτι «πεσμένα» ἀπὸ τὴν οὐράνια δόξα ποὺ εἶχαν ὡς ἄγγελοι,
ἀποζητοῦν τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις! Ὅμως ὡς πνεύματα δὲν τὶς ἀπολαμβάνουν.
Γιατί δὲν ἔχουν αἰσθητήρια ὄργανα ὑλικά, γιὰ νὰ νιώθουν ὅσα νιώθουμε.
Καὶ ἡ γλυκύτητα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ εἶναι γι’ αὐτὰ παρελθόν.
Τα
πνεύματα αὐτά, συγγενικὰ μὲ τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα, μετέχουν τῶν αἰσθήσεων
τοῦ σώματος ἐκείνου ποὺ τὰ «φιλοξενεῖ» ὡς «ὄχημά» τους. Ἡ σύνδεσή τους
μὲ τὸ πνεῦμα του, γίνεται γέφυρα και αντλουν ἐρεθίσματα ἀπὸ τὶς
αἰσθήσεις του. Τρώει ἐκεῖνος, κι αὐτὰ νιώθουν μαζί του τὴν ἡδονή,
συνδεδεμένα μὲ τὸ πνεῦμα του. Ὁμοίως καὶ κάθε ἡδονὴ τοῦ βίου, τοὺς δίνει
τὰ ἀνάλογα ἐρεθίσματα[*]. Κι αὐτὸς εἶναι ἕνας λόγος ποὺ ὠθοῦν τὸν
ἄνθρωπο στὶς ἡδονές! Μὰ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀσκεῖται, νιώθουν μαζί του καὶ
τὴν κόπωση, καὶ τὴν ἔλλειψη ἡδονῶν. Καὶ μοχθοῦν μαζί του! Βεβαίως
ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι λόγοι, καὶ κρυφὲς ἡδονές, ὅπως π.χ. ἡ ὑπερηφάνεια ἀπὸ
τὴν ἄσκηση, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι θέμα διαφορετικοῦ ἄρθρου.
Τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι», εἶναι ἐνδεικτικό του γεγονότος αὐτοῦ:
H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ
Ἀνέβασαν
κάποτε στὴ σκήτη τῶν Πατέρων ἕνα δαιμονισμένο νέο, γιὰ νὰ τὸν
θεραπεύσουν μὲ τὴν προσευχή τους. Ἐκεῖνοι ὅμως ἀπὸ ταπείνωση ἀπέφευγαν.
Πολὺ καιρὸ βασανιζόταν ἔτσι ὁ δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ὥσπου κάποιος
Γέροντας τὸν λυπήθηκε, τὸν σταύρωσε μὲ τὸν ξύλινο σταυρὸ ποὺ εἶχε στὴ
ζώνη του, καὶ ἐδίωξε τὸ πονηρὸ πνεῦμα.
– Ἀφοῦ μὲ βγάζεις ἀπὸ τὴν κατοικία μου, τοῦ εἶπε ἐκεῖνο, θὰ μπῶ μέσα σοῦ.
– Ἔλα, τοῦ ἀποκρίθηκε θαρραλέα ὁ Γέροντας.
Ἔτσι
μπῆκε μέσα τοῦ τὸ δαιμόνιο καὶ τὸν βασάνιζε δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια!
Ὑπέμεινε μὲ καρτερία τὸν πόλεμο, ἀλλ’ ἀντιπολεμοῦσε κι ἐκεῖνος μὲ τὸν
ἐχθρὸ μὲ ὑπεράνθρωπη νηστεία καὶ ἀκατάπαυστη προσευχή. Ὅλα αὐτὰ τὰ
χρόνια δὲν ἔβαλε οὔτε μία φορὰ στὸ στόμα του μαγειρευμένη τροφή.
Νικημένο τέλος τὸ δαιμόνιο ἀπὸ τὸν ἀκατάπαυστο ἀγώνα, ἀπομακρύνθηκε.
– Γιατί φεύγεις; τὸ ρώτησε ὁ Γέροντας. Ἐγὼ πάντως δὲν σὲ διώχνω.
– Μὲ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου! κραύγασε ἐκεῖνο καὶ ἔγινε ἄφαντο.
ΝΗΣΤΕΙΑ
Ἕνας ἀρχάριος μοναχὸς συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικὸ Γέροντα, ποιὸ μέτρο νὰ ἀκολουθήση στὴ νηστεία.
–
Ἀπόφευγε τὶς ὑπερβολές, τέκνον μου, τὸν συμβούλεψε ἐκεῖνος. Πολλοὶ
δοκίμασαν νὰ νηστέψουν πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις τους καὶ δὲν ἄντεξαν γιὰ
πολὺ καιρό.
«Ὅταν
δὲ τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθη ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δὶ’ ἀνύδρων
τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ οὒχ εὑρίσκει. Τότε λέγει· εἰς τὸν οἶκόν μου
ἐπιστρέψω ὅθεν ἐξῆλθον» (Ματθαῖος 12/ιβ: 43,44).
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου
