τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη,
ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.Καί στό χῶρο λοιπόν τῆς Τέχνης, ὅλων τῶν εἰδῶν, ἔχουμε ἐκτεταμένη διείσδυση τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
Πέραν τῶν ἀνωτέρῳ θά ἀναφερθοῦμε ἐνδεικτικά σέ κάποιους καλλιτεχνικούς φορεῖς, πού δραστηριοποιοῦνται στή χώρα μας:
α) Τό «Ἰδεοθέατρον» τοῦ Ραδάμανθυ (Ἀντώνη) Ἀναστασάκη, τό ὁποῖο ἐκτός ἀπό θεατρικές παραστάσεις, διαθέτει καί «σχολεῖο γιά τή διδασκαλία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης παίδων καί ἐνηλίκων»[1], ἀλλά καί Ἐκδοτικό Οἶκο γιά τήν ἔκδοση βιβλίων ἀποκρυφιστικοῦ περιεχομένου, εἰδικά τοῦ θεοσοφιστῆ καί μασόνου Πέτρου Γράβιγγερ (1904-1988)[2].
β) Τό «Θέατρο Ρόδα», τοῦ «Ἱδρύματος Γκουρτζίεφ», πού διαθέτει καί «Μουσική Ὁμάδα» μέ τήν ὁποία πραγματοποιεῖ παραστάσεις διεισδύοντας σέ πολιτιστικά δρώμετα δημοσίων, δημοτικῶν ἀλλά καί ἰδιωτικῶν φορέων[3].
γ) Ὁ «Καλλιτεχνικός Ὀργανισμός Μορφές Ἐκφράσης», τοῦ Θωμᾶ Κινδύνη, ὅπου προωθοῦνται καί τό ἔντυπο «Ὁ Δρόμος πρός τήν Εὐτυχία», τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Σαηεντολογίας, ὁμιλίες μέ τό ἀνωτέρῳ θέμα[4][5]
Ἀλλὰ ἂς ἐντρυφήσουμε ἐπὶ τροχάδην καὶ στὸν χῶρο τῆς Πολιτικῆς καὶ τῶν κομμάτων...
Ὁ Ἐθνικός καί θρησκευτικός ἀποχρωματισμός τῆς κοινωνίας μας καί ἡ ἀλλοίωση τῆς θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς μας ἰδιοπροσωπίας εἶναι συχνά ἀντικείμενο παρασκηνιακῶν καί μή ἐνεργειῶν ἀπό τόν χῶρο τῶν αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες ἐκτός ἀπό τήν ἱκανότητα νά ἀλλοιώνουν συνειδήσεις, ἔχουν καί διασυνδέσεις καί ἰσχύ στόν κοινωνικό καί πολιτικό χῶρο καί τή δυνατότητα νά προωθοῦν καί θεσμικές ἀλλαγές γιά τούς σκοπούς τους.
Σχετικά μέ τή χρήση τοῦ ὅρου «Νέα Ἐποχή» ἐντοπίζουμε τήν ἐφαρμογή του, στή χώρα μας, γιά πρώτη φορά στήν ὀνομασία τοῦ Συνδυασμοῦ τοῦ Μιλτιάδη Ἔβερτ[6] κατά τίς Δημοτικές Ἐκλογές τοῦ 1986, ἐνῶ στή συνέχεια, ὑποψήφιοι καί πολιτικοί συνδυασμοί ὅλων των ἀποχρώσεων ὑπόσχονταν, ἐπί πολλές τετραετίες, σέ κάθε προεκλογική ἀναμέτρηση, μιά «Νέα Ἐποχή» γιά τή χώρα μας, προφανῶς ἐνσυνείδητα.
Ὁλοκληρώνοντας τὴν μᾶλλον ἐπιφανειακὴ αὐτὴ προσέγγιση στὸ γνωστὸ ἑωσφορικὸ σύνδρομο τοῦ Ὑδροχόου, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ παραλείψουμε νὰ δώσουμε καί τήν Ὀρθόδοξη ἀπάντηση στή σύγχυση τῆς «Νέας Ἐποχῆς» μέ τή μορφή κάποιων παραινέσεων πρός τούς γονεῖς.
Τό μεγαλύτερο «ἐπίτευγμα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἡ σπορά τῆς σύγχυσης στό σύγχρονο ἄνθρωπο. Ἔτσι, συνεχίζοντας τό ἔργο της, ἡ «Νέα Ἐποχή» προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει ὅτι α) ἡ ἐνασχόληση μέ τεχνικές αὐτοεξέλιξης, β) ἡ πίστη στό «κάρμα» καί τή «μετενσάρκωση», γ) ἡ ἐγκατάλειψη τῶν παραδοσιακῶν θρησκειῶν, ὡς ξεπερασμένων, καί δ) ἡ ἀποθέωση τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ καί τοῦ Παγανισμοῦ, μποροῦν νά ὁδηγήσουν τόν ἄνθρωπο στή φώτιση καί τή σωτηρία του. Πρόκειται ἀσφαλῶς γι’ αὐτό πού πολύ εὔστοχα ὀνόμαζε ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ὡς «εὐαγγέλιο τοῦ ὄφεως». Τί εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ «ὄφις» στόν ἄνθρωπο; Ὅτι μπορεῖ νά γίνει θεός, χωρίς Θεό. Μόνος του, μέ τίς δικές του δυνάμεις. Μόλις ὅμως ἀποκόπηκε ἀπό τό Θεό, αὐτό πού κέρδισε ἦταν ὁ θάνατος.
Αὐτό ὑπόσχεται καί ἡ «Νέα Ἐποχή». Τήν «αὐτοεξέλιξη», τήν «αὐτοπραγμάτωση», τήν «αὐτοσωτηρία». Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ὅμως διδάσκει, ὅτι καμία σωτηρία δέν μπορεῖ νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος παρά μόνο διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ἐντός τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ ἄποψη, πού μετ’ ἐπιτάσεως διακηρύττει ἡ «Νέα Ἐποχή», ὅτι, δηλαδή, μπορεῖ κανείς νά εἶναι χριστιανός, νά ἐκκλησιάζεται, νά κοινωνεῖ, νά μετέχει τῶν μυστηρίων καί παράλληλα νά ἐξασκεῖ τεχνικές διαλογισμοῦ καί γιόγκα, νά πηγαίνει σέ μάγους, νά πιστεύει στήν ἀστρολογία καί στήν μετενσάρκωση, αὐτή ἡ ἄποψη ἀποτελεῖ δαιμονική πλάνη καί εἶναι καταδικαστέα ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Πλάνη ἀποτελεῖ καί ἡ πίστη τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ὅτι «ὁ Θεός εἶναι μέσα μας» καί ὅτι ἄν ἀναπτύξουμε τίς «κρυμμένες μας δυνατότητες» μποροῦμε νά αὐτοεξελιχθοῦμε. Ὁ ἄνθρωπος, κατά τή χριστιανική ἀντίληψη δέν περιμένει τή σωτηρία «ἀπό μέσα», ἀλλά «ἀπό ἔξω», ἀπό τό Θεό. Ἐπίσης ὁ χριστιανός δέν ἀναμένει τή σωτηρία ἀπό κάποιες «παγκόσμιες δυνάμεις», μέ ἀφηρημένη ἔννοια, πού βρίσκονται δῆθεν ἔξω καί πέρα ἀπό τόν αἰσθητό μας κόσμο.
Ὁ χριστιανός, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, πιστεύει σέ «προσωπικό Θεό», πού ἀποκαλύπτει τό θέλημά Του καί καλεῖ τόν ἄνθρωπο σέ ὑπακοή. Ἀλλά καί ἄν ἀποστατήσει καί δοκιμάσει πτώσεις, ὁ χριστιανός γνωρίζει πώς ὁ δρόμος τῆς μετάνοιας καί τῆς ταπείνωσης εἶναι εὐλογημένος καί ὅτι μπορεῖ νά ζητήσει τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο μία φορά ἀλλά ξανά καί ξανά, στή διάρκεια ὁλόκληρης τῆς ζωῆς του.[7]
Ὁ Μεσσίας, πού ἐπικαλοῦνται οἱ «νεοεποχῖτες» δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτοί μιλοῦν γιά «χριστική κατάσταση» στήν ὁποία ὁ καθένας μπορεῖ δῆθεν νά φτάσει, ἐφόσον μέ διάφορες τεχνικές μπορέσει νά «αὐτοεξελιχθεῖ». Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀποτελεῖ, γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτόν, πού σαρκώθηκε γιά τή σωτηρία μας σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο. «Ἐκ Παρθένου Μαρίας γεννηθέντα καί ἐπί Ποντίου Πιλάτου σταυρωθέντα, παθόντα καί ταφέντα».
Ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά πιστεύει στή μετενσάρκωση γιατί, ἁπλούστατα, πιστεύει στήν Ἀνάσταση. Ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη, γεννιέται μία φορά, ἀκολουθεῖ μία πορεία ζωῆς μέ ἀγώνα, πίστη καί μετάνοια πρός τόν Θεό, μία φορά πεθαίνει -μέ τόν χωρισμό ψυχῆς καί σώματος- καί βρίσκεται σέ κατάσταση ἀναμονῆς γιά τήν Ἀνάσταση, κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Αὐτή ἡ πορεία διαφυλάσσει τή μοναδικότητα τοῦ προσώπου μας «εἰς τόν αἰώνα». Ὁ ἄνθρωπος καθίσταται ἀθάνατος μόνο σέ σχέση μέ τόν αἰώνιο Θεό. Τή δυνατότητα αὐτή μᾶς ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του. Ὁπωσδήποτε αὐτό δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν «ἀέναο κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων», πού τελικό στόχο ἔχουν νά ἐξαφανίσουν τόν ἄνθρωπο μέσα σέ ἕνα ἀπρόσωπο ὠκεανό, πού ἡ «Νέα Ἐποχή» ὀνομάζει «θεό».
Καί τίθεται ἐπιτακτικά τό ἐρώτημα: πῶς μποροῦμε σήμερα νά προφυλαχθοῦμε πρακτικά, ἀπό τό «τσουνάμι» πού λέγεται «Νέα Ἐποχή;
Σύμφωνα μέ τόν μακαριστό π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο[8]: «ἡ πρόληψη εἶναι πολύ καλύτερη ἀπό τή θεραπεία. Γι’ αὐτό οἱ γονεῖς πρέπει νά βρίσκονται σέ ἐπαγρύπνηση καί νά ἐξετάζουν προσεκτικά κάθε φορέα, πού προσφέρει διάφορες δυνατότητες γιά τά παιδιά τους, γυμναστική, πολεμικές τέχνες, ἤ ἀκόμη καί φροντιστήριο ξένων γλωσσῶν. Οἱ διάφορες νεοφανεῖς αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες δροῦν μέ ἑκατοντάδες προσωπεῖα καί ἀνυποψίαστα ὀνόματα, μέ ἀποτέλεσμα νά παγιδεύουν πολλούς».
Καὶ θὰ ὁλοκληρώσουμε τὸ θέμα τῆς «πρόληψης» σὲ ἕνα ἀκόμη ἄρθρο.
Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.
[6] Ὁ γνωστός πολιτικός, μή ἔχοντας ἴσως γνώση ὁ ἴδιος, μᾶλλον παρασύρθηκε στήν ἐπιλογή τοῦ ὀνόματος τοῦ Συνδυασμοῦ του ἀπό πρόσωπα πού προφανῶς γνώριζαν τήν εἰδική φόρτιση τοῦ συγκεκριμένου ὄρου...
[7] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου: «Αὐτογνωσία, Αὐτοπραγμάτωση, Σωτηρία», Ἔκδ. Ἱεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης, Ἀθήνα 1991, σελ. 119.
[8] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου: «Ἀντιμετώπιση τῶν Αἱρέσεων καί τῆς Παραθρησκείας. Πρακτικός ὁδηγός γιά τήν Οἰκογένεια», Ἔκδ. Π.Ε.Γ. Ἀθήνα 1996, σελ. 43.
