ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Α’ Θεσ. α’ 6-10
Ὑμεῖς μιμηταὶ ἡμῶν ἐγενήθητε καὶ τοῦ Κυρίου δεξάμενοι τὸν λόγον ἐν θλίψει πολλῇ μετὰ χαρᾶς Πνεύματος Ἁγίου, ὥστε γενέσθαι ὑμᾶς τύπους πᾶσι τοῖς πιστεύουσιν ἐν τῇ Μακεδονίᾳ καὶ ἐν τῇ Ἀχαΐᾳ. ἀφ᾿ ὑμῶν γὰρ ἐξήχηται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου· οὐ μόνον ἐν τῇ Μακεδονίᾳ καὶ ἐν τῇ Ἀχαΐᾳ, ἀλλὰ καὶ ἐν παντὶ τόπῳ ἡ πίστις ὑμῶν ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἐξελήλυθεν, ὥστε μὴ χρείαν ἡμᾶς ἔχειν λαλεῖν τι· αὐτοὶ γὰρ περὶ ἡμῶν ἀπαγγέλλουσιν ὁποίαν εἴσοδον ἔσχομεν πρὸς ὑμᾶς, καὶ πῶς ἐπεστρέψατε πρὸς τὸν Θεὸν ἀπὸ τῶν εἰδώλων δουλεύειν Θεῷ ζῶντι καὶ ἀληθινῷ, καὶ ἀναμένειν τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐκ τῶν οὐρανῶν, ὃν ἤγειρεν ἐκ τῶν νεκρῶν, Ἰησοῦν τὸν ῥυόμενον ἡμᾶς ἀπὸ τῆς ὀργῆς τῆς ἐρχομένης.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ιβ’ 42-48
Εἶπε δὲ ὁ Κύριος· τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς οἰκονόμος καὶ φρόνιμος, ὃν καταστήσει ὁ κύριος ἐπὶ τῆς θεραπείας αὐτοῦ τοῦ διδόναι ἐν καιρῷ τὸ σιτομέτριον; μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος, ὃν ἐλθὼν ὁ κύριος αὐτοῦ εὑρήσει οὕτω ποιοῦντα. ἀληθῶς λέγω ὑμῖν ὅτι ἐπὶ πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτοῦ καταστήσει αὐτόν. ἐὰν δὲ εἴπῃ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, χρονίζει ὁ κύριός μου ἔρχεσθαι, καὶ ἄρξηται τύπτειν τοὺς παῖδας καὶ τὰς παιδίσκας, ἐσθίειν τε καὶ πίνειν καὶ μεθύσκεσθαι, ἥξει ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκει, καὶ διχοτομήσει αὐτόν, καὶ τὸ μέρος αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀπίστων θήσει. ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς· ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας. παντὶ δὲ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ᾿ αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ
ΣΤΙΣ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου. Ὁ ἅγιος Ἀρσένιος γεννήθηκε στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας, τό 1840, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς τόν Ἐλευθέριο καί τήν Βαρβάρα καί τό βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Θεόδωρος, ἔμεινε ὅμως ἀπό μικρή ἡλικία ὀρφανός. Ἀφοῦ ἔγινε κάτοχος τῆς ἐγκυκλίου παιδείας καί ἐπειδή εἶχε πολύ ἀγάπη καί πόθο γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, σέ ἡλικία εἴκοσι ἕξι χρονῶν πῆγε στήν Ἱερά Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὅπου ἐκάρη μοναχός, ἔλαβε τό ὄνομα Ἀρσένιος καί ἐπιδόθηκε σέ μεγάλους ἀσκητικούς ἀγῶνες, σέ νηστεῖες καί ἀγρυπνίες. Ἀφοῦ χειροτονήθηκε διάκος ἐστάλη ἀπό τόν Μητροπολίτη Παΐσιο Β΄ στά Φάρασα, γιά νά μάθη γράμματα τά χριστιανόπουλα, σέ ἡλικία δέ τριάντα χρόνων χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί πνευματικός. Ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ἐπιδόθηκε μέ πολύ ἀγάπη καί αὐταπάρνηση στήν διαποίμανση τοῦ ποιμνίου του καί ἔτσι ὁ Κύριος τόν ἀντάμειψε γιά τούς κόπους του μέ τήν χάρη του καί μάλιστα τόν ἀξίωσε ἀκόμη καί νά θαυματουργῆ. Ἔτσι πολλούς ἀρρώστους ἰάτρευσε, δαιμονισμένους ἐλευθέρωσε ἀπό τά πονηρά πνεύματα, θεράπευσε καί προσέφερε πλούσια τήν χάρη τοῦ Κυρίου τόσο στούς πιστούς ὅσο καί στούς ἀπίστους. Ζώντας ὡς ἀσκητής μέσα στόν κόσμο καί ἀφοῦ ἀξιώθηκε νά ἀποκτήση ὅλες τίς χριστιανικές ἀρετές, ἦλθε στήν Ἑλλάδα μέ τήν Μικρασιατική καταστροφή τόν Αὔγουστο τοῦ 1924 καί ἐγκαταστάθηκε μέ ἄλλους χριστιανούς ἀπό τά Φάρασα στήν Κέρκυρα, ὅπου μετά ἀπό σαράντα ἡμέρες, ἀφοῦ ἀδιαθέτησε καί προεῖδε τήν ἀναχώρησή του γιά τά οὐράνια σκηνώματα, κοιμήθηκε σέ ἡλικία ὀγδόντα τριῶν χρόνων, στίς 10 Νοεμβρίου τοῦ 1924.
