τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη,
ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Εἴχαμε κατὰ τὸ παρελθὸν καὶ σὲ δύο διαδοχικὰ ἄρθρα ἀναλύσει τὸ σύνδρομο τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» (New Age) καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ παγκόσμιο αὐτὸ ἀντίχριστο «δίκτυο» ἔχει διεισδύσει σὲ κάθε χῶρο ἀνθρώπινης δραστηριότητας. Στὰ προηγούμενα ἄρθρα εἴχαμε μεταξὺ ἄλλων σχολιάσει τὴν διείσδυση αὐτὴ στὸν χῶρο τοῦ βιβλίου, τῶν παιχνιδιῶν καὶ τοῦ διαδικτύου. Στό σημερινὸ σχόλιό μας θὰ ἀσχοληθοῦμε μέ τόν χῶρο τῶν κινηματογραφικῶν παραγωγῶν, εἴτε αὐτές ἀποτελοῦν τηλεοπτικές σειρές, εἴτε αὐτοτελεῖς ταινίες προβαλλόμενες σέ αἴθουσες ἤ μέσῳ τῆς «μικρῆς ὀθόνης». Διά τῶν ταινιῶν αὐτῶν τόσον τό παιδί ὅσον καί ὁ ἐνήλικος ὑφίστανται πραγματικό βομβαρδισμό, ἐνῶ παραγωγοί καί σκηνοθέτες, ἀγνωστικιστές ἤ μέ ἀλλοιωμένο φρόνιμα –λόγῳ «Νέας Ἐποχῆς»- διοχετεύουν ἕνα πακτωλό νοσηροῦ ὑλικοῦ στό διεθνές κοινό.
Θά ἀναφερθοῦμε συνοπτικά κι ἐπί τροχάδην σέ τρεῖς μόνον ἀντιπροσώπους τῆς κινηματογραφικῆς βιομηχανίας:
α)Τόν George Lucas τῆς Lucasfilm μέ τίς τόσο γνωστές παραγωγές του, «Ὁ Πόλεμος τῶν ἄστρων» (Star Wars), ὅπου, πλήν τῆς περιπέτειας, ἐπικρατεῖ τό ἀποκρυφιστικό στοιχεῖο κι ὅπου τό Θεό ὑποκαθιστᾶ ἡ «Δύναμη» (the Force) κάτι τό ἀπρόσωπο σάν τό Ταό (τῶν Ταοϊστῶν) ἤ τό Ἔϊν Σόφ (τῶν Καμπαλιστῶν).
β) Τόν Steven Spielberg μέ τόν πολύ γνωστό «E.T. τόν ἐξωγήινο» (E.T. the Extra-Terrestrial), τίς «Στενές ἐπαφές τρίτου τύπου» (Close Encounters of the Third Kind) κ.ἄ. καί τέλος...
γ) Τόν Tim Burton, πού μετέφερε τή μακροχρόνια κατάθλιψή του ἐπί τῆς ὀθόνης, παράγοντας ἔργα ὅπως τόν δαίμονα «Beetlejuice», τόν «Ψαλιδοχέρη» (Edward Scissorhands), τή «νύφη - πτῶμα» (Corpse Bride) καί τόν «ἐφιάλτη πρίν τά Χριστούγεννα» (The Nightmare Before Christmas), πού ἔκανε πρεμιέρα στή χώρα μας πρίν λίγα χρόνια, πρίν τά Χριστούγεννα, ὅπως πάντα συνηθίζεται ἀπό τήν κινηματογραφική παραγωγή -ἀντίστοιχα μέ ὅ,τι συνηθίζεται σέ διεθνές ἐπίπεδο, νά «ἐμφανίζεται» δηλαδή ἕνα μεγάλο «θρησκευτικό σκάνδαλο» πρίν ἀπό τίς ἑορτές τῶν Χριστουγέννων ἤ τοῦ Πάσχα. Ἡ ταινία προτείνεται ὡς «εὐχάριστη διασκέδαση γιά ὅλη τήν οἰκογένεια» καί ἀποτελεῖ μίγμα «Χριστουγεννιάτικης» ἱστορίας, ὅπου ἀναμειγνύεται ὁ «Ἅγιος Βασίλης» καί ἡ ἀποκρυφιστική γιορτή Halloween. Πρωταγωνιστοῦν μακάβριοι σκελετοί, φρικιαστικά τέρατα, ζόμπι, βρικόλακες, λυκάνθρωποι καί διάφοροι «ἀπέθαντοι», σέ ἕνα gothic style, πού ταιριάζει «γάντι» στούς ἀποκρυφιστές καί σέ ὅσους διασκεδάζουν μέ ἀρρωστημένο τρόπο[1]. Ὅλα τά παραπάνω, πού ἔχουν σάν ἀποδέκτες καί τά παιδιά μας, ἔχουν ἕνα βασικό στόχο: νά τά ἐξοικειώσουν μέ δαιμονικές μορφές καί δαιμονικές καταστάσεις τίς ὁποῖες σιγά σιγά θά μποροῦν νά ἀποδέχονται ὡς φυσιολογικές.
Ἄλλος τομέας διείσδυσης τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καὶ ὁ ἀθλητισμός. Ὁ ἀθλητισμός θά πρέπει νά ξεκινᾶ ἀπό τό σχολεῖο κι ἀπό τή γειτονιά. Τό ἀθλητικό πνεῦμα θά πρέπει νά καλλιεργεῖται ἀπό τίς μικρές ἡλικίες, στά γυμναστήρια τῶν σχολείων καί στούς χώρους ἄθλησης, πού βρίσκονται κοντά στό σπίτι καί στό σχολεῖο.
Ὁ ἀθλητισμός εἶναι πολύ σημαντικός εἰδικά γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ. Ἐπειδή οἱ γονεῖς συνήθως δυσκολεύονται νά ἐπιλέξουν τό κατάλληλο ἄθλημα γιά τά παιδιά τους, θά πρέπει νά εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικοί στίς διάφορες προσφορές, πού κυριολεκτικά τούς βομβαρδίζουν. Θά πρέπει, ἀφοῦ μελετήσουν προσεκτικά τό θέμα, νά μή παρασυρθοῦν ἀπό τή μόδα τῶν καιρῶν καί νά ἀποκλείσουν συστήματα, πού δείχνουν νά ἔχουν ἐπιβληθεῖ σάν γυμναστική, ἀλλά πού στήν οὐσία ἀποτελοῦν ἐργαλεῖα τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Κι αὐτά εἶναι: ἀφ’ ἑνός ἡ γιόγκα –καί ἡ ἐφαρμογές της: Pilates, Yogilates, Gyrotonic, Power Yoga κ.ἄ.- κι ἀφ’ ἑταίρου οἱ πολεμικές τέχνες τῆς Ἀνατολῆς (κούνκγ φού, καρατέ, τάε κβόν ντό κ.λπ.). Εἰδικά τό τάε κβόν ντό εἶναι μία ἀπό τίς παγκοσμίως πιό διαδεδομένες πολεμικές τέχνες, πού ἀπό τό 2000 -τό ἀγωνιστικό της τμῆμα, τῆς μάχης- ἔγινε ἐπίσημο ὀλυμπιακό ἄθλημα.
Ἄν καί ὁ ἀθλητισμός εἶναι μιά εὐκαιρία γιά κοινωνικοποίηση καί ἐκπαίδευση, ὅμως χρειάζεται προσοχή στήν ἐπιλογή. Οἱ τεχνικές αὐτές, πού προβάλλονται σήμερα διεθνῶς σάν ἀθλήματα, προϋποθέτουν κοσμολογία καί ἀνθρωπολογία διαφορετική ἀπό αὐτή πού ἡ ἐπιστήμης, ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχονται. Στήν οὐσία της, ἡ γιόγκα εἶναι σύστημα θεολογίας ἀνατολικοῦ τύπου καί καμία σχέση δέν ἔχει μέ τή γυμναστική, ἀφοῦ ἐπιδιώκει «τήν ἕνωση τῆς ψυχῆς μέ τόν Θεό, μέσῳ συγκεκριμένων μεθόδων, κυρίως τοῦ διαλογισμοῦ»[2]. Χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή καθώς ὅλα σχεδόν τά γυμναστήρια ἐντάσσουν πλέον τή γιόγκα στά προγράμματά τους, ἐνῶ τά κέντρα πολεμικῶν τεχνῶν ξεφυτρώνουν σάν μανιτάρια ἀκόμη καί σέ μικρά χωριά καί στοχεύουν πλέον στίς μικρές ἡλικίες.
Ὅμως, ἡ κυρίως διείσδυση τῶν Νεοεποχίτικων διδασκαλιῶν καὶ πρακτικῶν ἐπιτελεῖται στὸ χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης καθὼς εἶναι γνωστὸ ὅτι ἂν ἐκπαιδεύσεις στὰ πιστεύματά σου τὴ νέα γενεὰ ἑνὸς λαοῦ, ἐκπαιδεύεις ὅλον τὸν λαὸ τῆς ἑπόμενης γενεᾶς. Στόχος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἦταν λοιπόν ἐξ ἀρχῆς ἡ ἀλλαγή τοῦ διεθνοῦς ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος ὥστε αὐτό νά περιλαμβάνει τίς διδαχές καί τίς μεθόδους της.
Ἔτσι, ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ προπερασμένου αἰώνα (1919) ἐμφανίζονται τά «Σχολεῖα Βάλντορφ» (Waldorf Schools), τοῦ πρώην Γενικοῦ Γραμματέως τῆς «Θεοσοφικῆς Ἐταιρίας» τῆς Γερμανίας, ἱδρυτοῦ τῆς «Ἀνθρωποσοφίας» καί μασόνου[3] Ρούντολφ Στάϊνερ (Rudolf Stainer, 1861–1925). Τά Σχολεῖα Βάλντορφ, στηρίζονται σέ μιά ἐναλλακτική ἐκπαιδευτική λογική, ὅπως λένε, καί ἐπιδιώκουν νά ἐκπαιδεύσουν τό παιδί ὁλιστικά: ψυχικά, πνευματικά καί σωματικά, μέ γνώμονα τίς ἀπόψεις τοῦ Στάϊνερ. Νά σημειωθεῖ ὅτι σήμερα, ὑπάρχουν 1.026 ἀνεξάρτητα σχολεῖα Waldorf, 2.000 νηπιαγωγεῖα καί 646 κέντρα εἰδικῆς ἀγωγῆς, σέ 60 χῶρες.
Ἄλλη προσπάθεια διαστρέβλωσης τοῦ διεθνοῦς ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος ἀποτελοῦν τά «Σχολεῖα Ρόμπερτ Μιοῦλερ» (Robert Muller Schools)[4], ἱδρυτής τῶν ὁποίων ὑπῆρξε ὁ Ρόμπερτ Μιοῦλερ (1923-2010), Βοηθός Γενικός Γραμματέας τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν ἐπί 40 χρόνια. Οἱ ἰδέες τοῦ Μιοῦλερ, γιά μιά παγκόσμια κυβέρνηση, τήν παγκόσμια εἰρήνη καί τήν «πνευματικότητα», ὁδήγησαν στήν αὔξηση τῆς ἐκπροσώπησης τῶν θρησκειῶν, ἰδιαίτερα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», στά πλαίσια τοῦ Ο.Η.Ε.
Ὁ ἴδιος ὁ Μιοῦλερ δηλώνει ὅτι ἡ φιλοσοφία, πάνω στήν ὁποία τά «Σχολεῖα Ρόμπερτ Μιοῦλερ» βασίζονται, βρίσκεται στή διδασκαλία τῆς θεοσοφίστριας Alice Bailey καί προέρχεται ἀπό τόν Θιβετανό πνευματικό της διδάσκαλο (δαίμονα) Τζιάλ Κούλ (Djwhal Khul)[5].
Σχολεῖα καί νηπιαγωγεῖα σέ παρόμοια βάση ἔχουν ἱδρυθεῖ κι ἀπό ἄλλες ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις καί στή χώρα μας. Ἀκόμη κι ἡ ὀργάνωση τῆς Σαηεντολογίας διαθέτει τήν ABLE (Association for Better Living and Education)[6], «Ἕνωση γιά τή Βελτίωση τῆς Διαβίωσης καί Ἐκπαίδευσης» καί προσπαθεῖ, μέσῳ αὐτῆς νά διεισδύσει σέ ἐπίσημους κρατικούς καί μή ἐκπαιδευτικούς φορεῖς.
Ὅμως, πέραν ἀπό συγκεκριμένα ἱδρύματα, μέ νεοεποχίτικα προγράμματα ἐκπαίδευσης, διάφορες σύγχρονες μέθοδοι ὁλιστικῆς προσέγγισης, ὅπως «θεατρικό παιχνίδι», δραματοθεραπεία, ψυχόδραμα κ.ἄ. διεισδύουν στή δημόσια καί ἰδιωτική ἐκπαίδευση καί στή ζωή μας. Ὁρισμένοι δραματοθεραπευτές -ὄχι ὅλοι- κάνουν χρήση διαλογισμοῦ στίς συνεδρίες τους. Ἄλλοι κάνουν σεμινάρια δραματοθεραπείας καί παράλληλα, σέ ἄλλο χρόνο, σεμινάρια γιόγκα. Μεγάλο κέντρο ἐκπαίδευσης στή δραματοθεραπεία ὑπό τή διεύθυνση ψυχιάτρου-δραματοθεραπευτή διοργανώνει ταυτόχρονα καί σεμινάρια «ψυχοενεργητικῆς» -διαδικασίας πού ἐντάσσεται στόν χῶρο τῆς παραψυχολογίας-, «Rolfing» κ.ἄ. Σέ σεμινάρια, βιωματικά ἐργαστήρια καί ἡμερίδες δραματοθεραπείας οἱ ἐκπαιδευόμενοι -ψυχολόγοι καί λοιποί- ἀκολουθοῦν ἀσκήσεις ἀναπνοῆς, ὁραματισμοῦ, διαλογισμοῦ καί μετέχουν σέ ἀποκρυφιστικές πρακτικές, οἱ ὁποῖες συνδυάζονται μέ θεατρικές ἀναπαραστάσεις καί στοιχεῖα ψυχολογίας[7].
Ὅμως τὸ σκηνικὸ τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὄντας πραγματικὰ ἀνεξάντλητο θὰ μᾶς ἀπασχολήσει καὶ πάλι στὸ μέλλον.
