20 Ὀκτωβρίου
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Φιλιπ. β’ 16-23
Λόγον ζωῆς ἐπέχοντες, εἰς καύχημα ἐμοὶ εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, ὅτι οὐκ εἰς κενὸν ἔδραμον οὐδὲ εἰς κενὸν ἐκοπίασα. Ἀλλ᾿ εἰ καὶ σπένδομαι ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ λειτουργίᾳ τῆς πίστεως ὑμῶν, χαίρω καὶ συγχαίρω πᾶσιν ὑμῖν· τὸ δ᾿ αὐτὸ καὶ ὑμεῖς χαίρετε καὶ συγχαίρετέ μοι. Ἐλπίζω δὲ ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Τιμόθεον ταχέως πέμψαι ὑμῖν, ἵνα κἀγὼ εὐψυχῶ γνοὺς τὰ περὶ ὑμῶν· οὐδένα γὰρ ἔχω ἰσόψυχον, ὅστις γνησίως τὰ περὶ ὑμῶν μεριμνήσει· οἱ πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ. τὴν δὲ δοκιμὴν αὐτοῦ γινώσκετε, ὅτι ὡς πατρὶ τέκνον σὺν ἐμοὶ ἐδούλευσεν εἰς τὸ εὐαγγέλιον. τοῦτον μὲν οὖν ἐλπίζω πέμψαι ὡς ἂν ἀπίδω τὰ περὶ ἐμὲ ἐξαυτῆς.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. θ’ 23-27
Ἔλεγε δὲ πρὸς πάντας· εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ᾿ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος κερδήσας τὸν κόσμον ὅλον, ἑαυτὸν δὲ ἀπολέσας ἢ ζημιωθείς; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους, τοῦτον ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ τοῦ πατρὸς καὶ τῶν ἁγίων ἀγγέλων. λέγω δὲ ὑμῖν ἀληθῶς, εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἳ οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΕΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ
Στίς 20 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ. Ὁ ἅγιος Γεράσιμος καταγόταν ἀπό τά Τρίκαλα τῆς Πελοποννήσου. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Δημήτριος καί Καλή καί κατάγονταν ἀπό τό γένος τῶν Νοταράδων. Διακρινόταν γιά τήν ἐξυπνάδα του καί ἀπό μικρός εἶχε μάθει τά ἱερά γράμματα. Ὅταν ἔφθασε σέ κατάλληλη ἡλικία ἀνεχώρησε γιά τήν Ζάκυνθο, κατόπιν γύρισε ὅλη τήν Ἑλλάδα, ἀνέβηκε στήν Μαύρη Θάλασσα, ἐπισκέφθηκε τήν Κωνσταντινούπολη, τό Ἅγιον Ὄρος καί ὅπου πήγαινε συνέλεγε ἀπό τούς πατέρες πού γνώριζε κάθε τι τό ὠφέλιμο γιά τήν πνευματική του πρόοδο. Μετά ἀναχώρησε γιά τά Ἱεροσόλυμα, ὅπου χειροτονήθηκε ὑποδιάκονος, διάκονος καί πρεσβύτερος ἀπό τόν τότε Πατριάρχη Γερμανό. Ἔγινε νεωκόρος τοῦ Παναγίου Τάφου καί ὑπηρέτησε τόν Πατριάρχη δώδεκα χρόνια. Κατόπιν πῆγε στόν Ἰορδάνη, ὅπου νήστεψε σαράντα ἡμέρες κατά μίμηση τοῦ Κυρίου. Μετά πῆγε στό Ὄρος Σινᾶ, στήν Ἀλεξάνδρεια, γύρισε ὅλη τήν Αἴγυπτο, στήν Ἀντιόχεια, στήν Δαμασκό, στήν Κρήτη καί κατέληξε στήν Ζάκυνθο, ὅπου παρέμεινε γιά πέντε χρόνια μέσα σέ ἕνα σπήλαιο, ζώντας μέ ἄκρα ἄσκηση. Ἀκολούθως πῆγε σέ ἕνα τόπο πού ὀνομαζόταν Ὁμαλά, ὅπου ἀνακαίνισε ἕνα παλαιό μικρό ναό καί ἔφτιαξε μοναστήρι, τό ὁποῖο ὀνόμασε νέα Ἱερουσαλήμ, ἔκτισε κελλιά καί ἐγκατέστησε εἴκοσι πέντε μοναχές. Ἀφοῦ ἔφτασε σέ μεγάλη ἡλικία καί προγνωρίζοντας τήν κοίμησή του, σύναξε τίς μοναχές, τίς νουθέτησε καί παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Κύριο στίς 15 Αὐγούστου τοῦ 1579. Μάλιστα, ὅταν ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του βρέθηκαν αὐτά ἀκέραια, ἔχοντας ὅλα τά χαρακτηριστικά τῆς ἁγιότητας, τά ὁποῖα ἀπό τότε ἕως σήμερα ἀποτελοῦν πηγή θαυμάτων καί ἰάσεων.
