Ἐκεῖνο πού θά πρέπει νά κυριαρχεῖ εἶναι ἡ ἀγάπη στόν Χριστό. Αὐτό νά ὑπάρχει μέσα στό μυαλό, στή σκέψη, στή φαντασία, στήν καρδιά, στήν βούληση. Αὐτή ἡ προσπάθεια νά εἶναι ἡ πιό ἔντονη, πῶς θά συναντήσετε τόν Χριστό, πῶς θά ἑνωθεῖτε μαζί Του, πῶς θά Τόν ἐνστερνισθεἲτε μέσα σας. Τίς ἀδυναμίες ἀφήστε τις ὅλες, γιά νά μήν παίρνει εἰδηση τό ἀντίθετο πνεῦμα καί σᾶς βουτάει καί σᾶς καθηλώνει καί σᾶς βάζει στή στενοχώρια.
Ἐδῶ ὁ π. Πορφύριος τό τονίζει: "Τίς ἀδυναμίες ἀφήστε τις ὅλες". Μήν ἀρχίζεις δηλαδή: "Ἔχω αὐτή τήν ἀδυναμία, ἐχω ἐκεῖνο τό ἐλάττωμα", καί ἀσχολεῖσαι μέ αὐτά, νομίζοντας ὅτι τάχα ἐσύ θά τά ξεριζώσεις ἀπό μέσα σου.
Εἶναι σημαντικό νά καταλάβουμε καί αὐτό: σέ ὅποια δύσκολη θέση κί ἄν εἶσαι, τρέξε ἀμέσως στόν Χριστό. "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με", αφήνοντας τά ἀρνητικά, ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά, ὅσο ἐπίμονα κι ἄν εἶναι. Δέν σέ ἐμποδίζει τίποτα νά πᾶς στόν Χριστό, νά στραφεῖς μέ θετική διάθεση στόν Χριστό: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με". Ἐνῶ φαίνεται πώς εἶναι δύσκολο αὐτό σέ τέτοιες ὧρες- τήν ὣρα, π.χ., πού βράζεις ἀπό θυμό, ἀπό κακία, ἀπό μίσος, ἀπό τέτοια πράγματα- ὅμως μπορεῖς νά τό κάνεις. Ἄλλη φορά εἶχαμε πεῖ μάλιστα ὅτι ἀκριβῶς τό ὅποιο ἀρνητικό στοιχεῖο, ἡ ὅποια κακία πού ὑπάρχει μέσα μας, γίνεται αἰτία, ἀντί νά φύγουμε ἀπό τόν Χριστό, ἐμεῖς νά πᾶμε στόν Χριστό καί νά ἐπικαλούμαστε τόν Χριστό.
Τίς ἀδυναμίες ἀφῆστε τις ὅλες, γιά νά μήν παίρνει εἴδηση τό ἀντίθετο πνεῦμα καί σᾶς βουτάει καί σᾶς καθηλώνει καί σᾶς βάζει στή στενοχώρια. Ὁ π. Πορφύριος πίστευε, φαίνεται, ὅτι πίσω ἀπό τό κάθε ἀρνητικό, ἀπό τό κάθε ἁμαρτωλό, ἀπό τό κάθε κακό πού ἔρχεται, εἶναι ὁ διάβολος. Ὅταν λοιπόν τό ἀγνοήσετε αὐτό σάν νά μήν ὐπάρχει, ἀγνοεῖτε καί τόν διάβολο. Καί ὅταν, τρόπον τινά, προσπαθεῖτε νά ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τό κακό καί δέν στρέφεστε πρός τόν Χριστό, σᾶς περιλαμβάνει καί ὁ διάβολος.
Νά μήν κάνετε καμιά προσπάθεια νά ἀπαλλαγεῖτε απ' αὐτές. Νά ἀγωνίζεσθε μέ ἁπαλότητα καί ἁπλότητα, χωρίς σφίξιμο καί ἄγχος. Αὐτό πιθανόν κανείς νά τό θεωρεῖ παράδοξο, στήν πράξη ὅμως εἶναι ἔτσι ὅπως λέει. Ἀλλά πρέπει μέσα σου νά ἔχεις αὐτή τή γενναιότητα: ¨Πάω στόν Χριστό, δέν πάω στό ὅποιο"- ἄς ποῦμε, στό πάθος, στήν ἀδυναμία, στήν ἁμαρτία. "Ναί, ὅσο δυνατό κι ἄν εἶναι αὐτό- πάθος, ἀδυναμία, ἁμαρτία- πάω στόν Χριστό". Ἐφόσον πᾶς στόν Χριστό, ξεθυμαίνει τό πράγμα. Μόνο πού πρέπει νά προσέξει κανείς, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι...Τί νά ποῦμε; Καί στίς καλές περιπτώσεις, καθώς ἄγεται καί φέρεται ἀπό τό ἐγώ, πάλι θέλει νά ἐξασφαλίσει ἐκείνα πού θέλει τό ἐγώ.
