Τοῦ κ. Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἡ Πατρίδα βουλιάζει στὴν παρακμὴ καὶ τὴν παράνοια. Μία βαθιὰ πνευματικὴ κρίση δεκαετιῶν, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ λαός μας ἐπιδέξια χειρουργημένος μὲ τὸ νυστέρι τῆς ἀθεΐας, τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τῆς ψευτοπροοδευτικῆς ὑστερίας ὄχι μόνο ἔχει φτάσει σὲ μία οὐσιαστικὴ ἀπονέκρωση τῆς ζώσας σχέσης του μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του (τὴν πίστη καὶ τὴ γλώσσα του, τὸ ἱστορικό του παρελθόν, τὴν παράδοση, ἕνα ὁλόκληρο ἀξιακὸ σύστημα ποὺ τὸν κράτησε ζωντανὸ σὲ καιροὺς χαλεπούς), ἀλλὰ ἔχει χάσει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν ἐπαφή του καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴ λογική.
Ἕνας λαὸς ἀπὸ δεκαετίες ἐκμαυλισμένος, ποὺ ἔχει βολευτεῖ μέσα στὸν βοῦρκο τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀρνεῖται πεισματικὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ νὰ ξαναζητήσει τὸ ἔλεός Του. Λαὸς ποὺ δὲν ἀντιδρᾶ σχεδὸν γιὰ τίποτε, ἀλλὰ παρακολουθεῖ ἀπαθὴς τὴν καθημερινὴ καὶ συστηματικὴ ἐθνική, δημογραφική, οἰκονομική, ἐκπαιδευτικὴ καὶ πρωτίστως πνευματικὴ διάλυση τοῦ τόπου του καὶ τοῦ μέλλοντος τῶν ἴδιων τῶν παιδιῶν του. Ποὺ συνεχίζει νὰ ἀποχαυνώνεται μπροστὰ στὶς τηλεοπτικὲς ὀθόνες, νὰ ἀναλίσκεται σὲ ἀνοησίες, νὰ καταπίνει ἀμάσητα τόσα καὶ τόσα νεοταξίτικα σκουπίδια. Ποὺ ἔχει ξεχάσει τὴν αὐθεντικὴ ὀρθόδοξη πίστη τῶν πατέρων του, ποὺ χαίρεται γιὰ τὶς ψευτοπροοδευτικὲς φωνὲς τῶν νεοεποχιτῶν πολιτικῶν κι ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν του καὶ ποὺ ἐξεμεῖ ὕβρεις ἐναντίον ὅσων τοῦ λένε πραγματικὸ λόγο ἀληθείας. Ποὺ πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὸ νὰ πέσει στὰ γόνατα, γιὰ νὰ κλάψει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχει κἄν στοιχειώδη ἐπίγνωση περὶ αὐτῶν. Ποὺ ὄχι μόνο ἀγνοεῖ παντελῶς τί σημαίνουν πνευματικοὶ νόμοι καὶ πῶς λειτουργοῦν, ἀλλὰ καὶ χλευάζει ἀπὸ πάνω, ἐξουθενώνοντας ὅσους τὸ ἐπισημαίνουν ὡς σκοταδιστὲς καὶ φρενοβλαβεῖς.
Καὶ φυσικὰ τὰ παραπάνω δὲν σημαίνουν ὅτι γενικεύουμε ἰσοπεδωτικά: σίγουρα ὑπάρχουν πολλοὶ σ’ αὐτὸν τὸν τόπο ποὺ ζοῦν ἐν μετανοίᾳ. Καὶ αὐτὸ εἶναι καταλυτικῆς σημασίας, κυρίως μαζὶ μὲ τὶς μεσιτεῖες τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας (πάνω ἀπ’ ὅλα, αὐτὴ εἶναι ἡ σκέπη καὶ ἡ ἀσπίδα ποὺ κρατάει ἀκόμη ἄφθορη τὴν πατρίδα), καθὼς καὶ μὲ τὶς ἀδιάλειπτες προσευχὲς τῶν ἐν ζωῇ πνευματικῶν ἀγωνιστῶν τῆς πίστης μας (στὰ μοναστήρια καὶ στὸν κόσμο), ποὺ μᾶς κρατοῦν ἀκόμη ὄρθιους, κόντρα στὴ γενικὴ κατάρρευση, τὴν ἀνομία, τὴ σαρκολατρία, τὴν ἐκτεταμένη διαστροφή, τὸν δαιμονισμό, τὸ ἀτέλειωτο αἷμα τῶν ἐκτρώσεων, τὸ ψυχοδιανοητικὸ παιδομάζωμα καὶ τὴν πνευματικὴ γενοκτονία τῶν παιδιῶν μας. Δὲν ξέρουμε ὅμως ἕως πότε θὰ ἀρκεῖ αὐτό, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ μεῖζον μέρος τοῦ λαοῦ συνεχίζει νὰ ζεῖ ἐσκεμμένα μέσα στὴ λάσπη, πετώντας στὰ σκουπίδια κάθε προειδοποίηση καὶ κάθε εὐκαιρία ποὺ νυχθημερὸν τοῦ δίνει ὁ Θεός. Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὸ ποὺ βλέπουμε γύρω μας δὲν εἶναι εἰκόνα ἑνὸς λαοῦ ποὺ μαθαίνει ἀπὸ τὰ παθήματά του καὶ ποὺ δείχνει σημάδια ἀνάνηψης, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι εἰκόνα μᾶλλον ὁλοένα καὶ πιὸ ζοφερή, ὅλο καὶ πιὸ σπιλωμένη ἀπὸ τὴ λάσπη τῆς κενότητας, τῆς ἀμετανοησίας καὶ τῆς βλασφημίας.
Ὅσα βλέπουμε καὶ ζοῦμε γύρω μας κατὰ τοὺς τελευταίους μῆνες τῆς λεγόμενης ἐπιδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἐντείνουν δυστυχῶς αὐτὴ τὴν ἐκτίμηση. Κυρίως ὡς πρὸς τὸν τρόπο καὶ τὴν ἀπίστευτη εὐκολία μὲ τὴν ὁποία ἀφέθηκε μέγα μέρος τοῦ λαοῦ μας νὰ καταπιεῖ ὅλο αὐτὸ τὸ ἀνεκδιήγητο πλέγμα ἀνακριβειῶν, ψεμάτων καὶ παλινῳδιῶν, τὴν εὐκολία μὲ τὴν ὁποία κύλησε στὸν κατήφορο τοῦ τρόμου καὶ μαζί τῆς μισανθρωπίας καὶ τοῦ κοινωνικοῦ καννιβαλισμοῦ, τὴν εὐκολία μὲ τὴν ὁποία ἀποδέχθηκε ὡς περίπου προφανῆ καὶ φυσιολογικὸ ὅλον αὐτὸν τὸν κυκεῶνα ὄχι μόνο ξεκάθαρα φασιστικῶν ἀλλὰ καὶ ἀμφιφανῶν παρανοϊκῶν μέτρων, ποὺ τὸ δυστοπικὸ καθεστὼς πῆρε (καὶ καθημερινὰ συνεχίζει νὰ παίρνει) δῆθεν γιὰ τὴν προστασία μας. Τὴν εὐκολία πάνω ἀπ’ ὅλα, μὲ τὴν ὁποία ἀποδέχθηκε τὶς κλειδωμένες καὶ μετὰ ἀποστειρωμένες ἐκκλησιές, τὶς βέβηλες μάσκες καὶ τὶς κατηργημένες λιτανεῖες, ὑποτροπιάζοντας ἐδῶ καὶ τόσους μῆνες ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία στὴ βεβήλωση κι ἀπὸ ἐκεῖ στὴ βλασφημία καὶ τὸν ἐμπαιγμό. Ἕνα ἐμπαιγμὸ ποὺ περιλαμβάνει φυσικὰ καὶ τὴ νέα ἐξουθένωση ὅσων συνεχίζουν νὰ μιλοῦν γιὰ τὰ αὐτονόητα καὶ τὴ σπίλωσή τους ὡς σκοταδιστῶν, ταλιμπὰν καὶ φρενοβλαβῶν συνωμοσιολόγων. Ἀλλὰ βέβαια, ὅταν ἐμπαίζεται καὶ βλασφημεῖται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι τὸ λιγότερο.
Ἂν εἶναι ὅμως θλιβερὰ ὅλα αὐτά, δὲν εἶναι ὡστόσο καὶ ἀνεξήγητα. Ὅλα ὅσα προαναφέρθηκαν γιὰ τὸν ἐκμαυλισμὸ καὶ τὸν ἀφελληνισμὸ αὐτοῦ τοῦ τόπου (ἱστορικὲς διαδικασίες ποὺ ξεκίνησαν πρὶν ἀπὸ δύο καὶ πλέον αἰῶνες καὶ ἁπλῶς ἐπιταχύνθηκαν δραματικὰ κατὰ τὴν ἀποκληθεῖσα Μεταπολίτευση), ἑρμηνεύουν ἀπολύτως καὶ τὴ ρηχὴ πίστη καὶ τὴν ἀπιστία καὶ τὸν φόβο καὶ τὴν κενότητα καὶ τὴ μισανθρωπία. Ἑρμηνεύουν ἀπολύτως καὶ τὴν παράνοια. Εἴμαστε στὴ φάση ποὺ δρέπονται οἱ καρποὶ ἀπὸ τὴ μιαρὴ σπορὰ ποὺ κάποιοι ἔκαμαν συστηματικὰ σὲ αὐτὴ τὴν πατρίδα ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες. Στὴ φάση ποὺ εἶχε προείδει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, λέγοντας ὅτι θὰ ἔρθει ἐποχὴ ποὺ θὰ κυριαρχεῖ ἡ τρέλλα παντοῦ καὶ ὅποιον λέει τὴν ἀλήθεια, θὰ τὸν καταδιώκουν ὡς τρελλό. Σὲ αὐτοὺς τοὺς χρόνους πλέον εἴμαστε.
Ἀλλὰ ἂν αὐτὸ ἰσχύει ὄντως γιὰ μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ μας, ποὺ στενάζει μπερδεμένο, ζαλισμένο καὶ οὐσιαστικὰ ἀκατήχητο, τί νὰ εἰπωθεῖ καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ φέρουν τὴ μείζονα πνευματικὴ εὐθύνη; Ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὸ βάρος τῶν ψυχῶν καὶ ποὺ εὐθύνονται ὄχι μόνο γιὰ τὸ ὅ,τι ἄφησαν ἐδῶ καὶ τόσες δεκαετίες τὴν κατάσταση νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ τοῦτο τὸ πηχτὸ σκοτάδι, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ὅτι δὲν κάνουν ἀπολύτως τίποτε οὔτε καὶ τώρα γιὰ νὰ ἐπανευαγγελίσουν τὸν λαὸ , νὰ τὸν κατηχήσουν, νὰ τὸν τραβήξουν ἀπὸ τὸ χέρι καὶ πάλι πρὸς τὸ φῶς; Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ γίνει ἀσφαλῶς αὐτό, ὅταν ἀπὸ θεματοφύλακες τῆς ὀρθῆς πίστης, διδάχοι τῆς προσευχῆς καὶ ζῶντες ὡς καθημερινὸ ὁλοκαύτωμα ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου τους ἔχουν καταντήσει (κατὰ τὸ μεῖζον μέρος – καὶ πάλι φυσικὰ δὲν θὰ γενικεύσουμε ἰσοπεδωτικὰ) θεματοφύλακες καριερῶν, δάσκαλοι πλάνης καὶ διασπορεῖς κακοδοξιῶν, κακόηχα καὶ ἐκκωφαντικὰ ἀντηχεῖα ἐκκοσμίκευσης καὶ ἀπιστίας; Ὅταν ἀντὶ νὰ ἀντιταχθοῦν στὰ ἀντίχριστα μέτρα τοῦ καθεστῶτος, αὐτοὶ σπεύδουν νὰ τὰ προαναγγείλουν ἀπὸ μόνοι τους; Ὅταν κηρύσσουν μόνο ὑπακοὴ καὶ εὐπείθεια, ὄχι στοὺς ἁγίους, ἀλλὰ στοὺς ἐκκλησιομάχους πολιτικούς, στοὺς κοσμικοὺς δῆθεν εἰδικοὺς καὶ φυσικὰ στὶς δικές τους μεταπατερικὲς ἀθλιότητες; Ὅταν ἀντὶ νὰ ἐπιχειρήσουν νὰ τονώσουν καὶ νὰ οἰκοδομήσουν στὴ σωστὴ πίστη τοὺς ὀλιγόπιστους καὶ κλονισμένους χριστιανοὺς (πρᾶγμα ὄχι ἀκατανόητο, μετὰ ἀπὸ τόση πολυετῆ πνευματικὴ κρίση καὶ τόση χυδαία καθεστωτικὴ προπαγάνδα), ἔρχονται νὰ τοὺς μπερδέψουν ἀκόμη χειρότερα, μὲ τὸ νὰ κηρύσσουν οἱ ἴδιοι τὴ βλασφημία τῆς ἐντὸς τῶν ναῶν ἀπολύμανσης καὶ μασκοφορίας, τῆς μὴ προσκύνησης τῶν εἰκόνων, τῆς ἀπόστασης ἀπὸ τὸ ἀντίδωρο καὶ ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἱερέα; Ὅταν πατριάρχες κι ἐπίσκοποι κυκλοφοροῦν μασκαρεμένοι ἐν μέσῳ τῆς φοβερᾶς καὶ ἀναιμάκτου θυσίας, ὅταν ἄλλοι ἐπίσκοποι κηρύσσουν διωγμὸ κληρικῶν καὶ λαϊκῶν τῶν μητροπόλεών τους ποὺ ἀρνοῦνται νὰ συμμετάσχουν στὸ ἄγος, ὅταν ἕτερος ἐπίσκοπος φτάνει νὰ πεῖ ὅτι ἂν χρειαστεῖ, ἂς πάψουν νὰ γίνονται καὶ γάμοι, ὅσο διαρκεῖ ἡ ἐπιδημία; Καὶ οὐδείς ξέρει καὶ ποιὰ ἀκόμη μυστήρια ἔχουν μετὰ σειρά, ποιὰ δόγματα, ποιὲς διδασκαλίες τῶν ἁγίων, ποιὰ αὐτονόητα αἰώνων ποὺ κάποιοι ἀθεολόγητοι καὶ πλανεμένοι ρασοφόροι καὶ ἐγκάθετοι θολολόγοι θὰ πλήξουν καὶ θὰ προσπαθήσουν νὰ καταργήσουν μέσα στὸν ζόφο τῆς μεταπατερικῆς τους ἔπαρσης. Ἡ παράνοια καὶ ἡ μαζικὴ παράκρουση κλιμακώνονται καὶ ἐντείνονται συνεχῶς μέρα μὲ τὴ μέρα. Γιατί αὐτὲς κυριαρχοῦν ὁλόγυρα.
Καὶ ἐπειδὴ τώρα κάποιοι θὰ ἀναρωτηθοῦν ἴσως περὶ τοῦ δέοντος γενέσθαι, γιὰ τὸ ποιὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ λύση σὲ ὅλα αὐτά, γιὰ τὸ τί μπορεῖ νὰ γίνει, ὥστε νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν διαπιστώσεων πρὸς τὸν χῶρο τῶν δράσεων, θὰ ξεκαθαρίσω γιὰ μία ἀκόμη φορά τὸ ἑξῆς: ὁ χῶρος τῶν διαπιστώσεων ἦταν καὶ παραμένει μείζονος σημασίας εἰδικὰ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ βασικὸ πρόβλημα ποὺ μᾶς ταλανίζει (δηλαδὴ ἡ πνευματικὴ κρίση καὶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ) δὲν ἔχει ἀκόμη διαγνωστεῖ ὡς ἡ πραγματικὴ αἰτία τῆς ἀρρώστιας μας. Ὁ χῶρος τῶν διαπιστώσεων παραμένει λοιπὸν μείζονος σημασίας ὡς ἀναγκαία συνθήκη, γιὰ νὰ περάσουμε στὴν αὐτοκριτικὴ καὶ στὸ αὐτεπίγνωτον, ποὺ εἶναι ἐπίσης ἡ ἀναγκαία συνθήκη γιὰ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια. Καθότι αὐτὴ εἶναι ἡ λύση. Ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια, ποὺ θὰ φέρει πιὸ κοντὰ τὸ θαῦμα καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ποιὸς ἀνόητος βλέποντας ὅλη αὐτὴ τὴν ἀπόλυτη παράνοια γύρω μας, ὅλη τὴ λύσσα τοῦ πανίσχυρου, ἀντίχριστου καὶ κρυπτοφασιστικοῦ καθεστῶτος, ὅλη τὴν πνιγηρὴ κατάσταση στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει κλῆρος καὶ λαός, ὅλη τὴ γενικὴ καὶ καθολικὴ παρακμὴ καὶ ἀποχαύνωση, ποιὸς ἆραγε μπορεῖ νὰ τολμήσει ἔστω νὰ ἐλπίσει σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο, σὲ κοσμικὲς δράσεις καὶ σὲ ἀνθρώπινες κινήσεις καὶ ἐπιλογές;
Καὶ γιὰ ὅσους ἀποδέχονται (καὶ ὀρθῶς) τὸ «σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χεῖρα κίνει», λέγοντας πὼς πλὴν τοῦ Θεοῦ, πρέπει κι ἐμεῖς νὰ κάνουμε κάτι, ἰδοὺ καὶ ἡ ἀνθρώπινη δράση ποὺ πρέπει πρωτίστως νὰ πραγματοποιήσουμε, προσπαθώντας νὰ «ἐκβιάσουμε τὸ θαῦμα». Πνευματικὸς ἀγώνας, ἄσκηση, μυστηριακὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ συνάμα προσπάθεια ἀδιάκοπη νὰ φυλάξουμε ἀμώμητη τὴν ὀρθὴ πίστη μας, συνεχὴς διαμαρτυρία καὶ ἀπείθεια στοὺς βεβηλωτές, ἀνένδοτη ἀνυπακοὴ κι ἀντίδραση σὲ ὅσους ἔχουν ταχθεῖ στὸ νὰ τὴ μολύνουν καὶ νὰ τὴ μαγαρίσουν. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ ἀγώνας μας, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγιᾶς καὶ τῶν Ἁγίων μας. Ὅσο δὲν τὸ κατανοοῦμε αὐτὸ καὶ ὅσο ἀρνούμαστε πεισματικὰ νὰ τὸ πράξουμε, ἀπομακρυνόμενοι ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό, τόσο καὶ θὰ φουντώνει γύρω μας ἡ τρέλλα καὶ τὸ σκοτάδι. Καὶ θὰ ἀγριεύουν ὁλοένα καὶ πιὸ πολὺ οἱ καιροὶ τῆς μαζικῆς παράκρουσης…
