Είμεθα λαός του Θεού;

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός» (Β΄ Κορ. 6, 16)

ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ λόγια τῆς Π. Διαθήκης ὑπενθυμίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου στὴν περικοπὴ αὐτή. Εἶνε λόγια ἀπὸ τὰ βιβλία Ἔξοδος, Λευϊτικόν, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν προφήτη Ἰεζεκιὴλ (37, 26-28). Τοὺς λέει ὄτι, ἀφʼ ὅτου πιστεύσατε στὸ Χριστό, ἀποτελεῖτε μιὰ ἰδιαίτερη πολιτεία ποὺ ὀνομάζεται λαὸς τοῦ Θεοῦ. Πλησιάσατε στὸ Θεό, καὶ ὁ Θεὸς πλησίασε σʼ ἐσᾶς καὶ περπατεῖ ἀνάμεσά σας. Ἦλθε τόσο κοντά σας, ὥστε γίνατε ἕνας ναός, μέσα στὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς κατοικεῖ καὶ λατρεύεται. 

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας αὐτὴ τὴν περικοπὴ (ΙΓ΄ ὁμ. εἰς Β΄ Κορ., 3). παρατηρεῖ˙ «“Ἐνοικήσω ἐν ναοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω”, τὴν πλείονα πρὸς αὐτοὺς σχέσιν δηλῶν… Ἐννόησον τίς ἐμπεριπατεῖ σοι, τίς ἐνοικεῖ…», δηλαδή˙ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ δείχνει «τὴ στενότερη σχέσι μʼ αὐτούς… Σκέψου ποιός περπατεῖ ἀνάμεσά σου, ποιός κατοικεῖ ἐντός σου» (Ε.Π.Ε. 19[81], 370). Μέσα σὲ τοῦτο τὸν κόσμο, συνεχίζει ὁ Παῦλος τὰ προφητικὰ λόγια, εἶσθε βέβαια μειοψηφία, ἀλλὰ μπορεῖτε νὰ μὴν ἀφομοιωθῆτε ἀπʼ αὐτόν. Ἔχετε ὑποχρέωσι νὰ ζῆτε μʼ ἕναν ἄλλο τρόπο, μιὰ ἁγία ζωή, ὄχι ὅπως θέλει ὁ κόσμος, ἀλλʼ ὅπως θέλει ὁ Θεός. Γιʼ αὐτὸ ξεχωρίστε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὴ νοοτροπία του, μὴ μιμεῖσθε καὶ μὴν ἀγγίζετε τὴν ἀκάθαρτη ζωή του. Μʼ αὐτὰ δὲν ἐννοῶ νὰ βγῆτε τυπικῶς ἀπὸ τὸν κόσμο, νὰ ἐγκαταλείψετε τὸν κόσμο. Δὲν σᾶς λέω νὰ καταφύγετε ὅλοι στὰ σπήλαια καὶ νὰ γίνετε μοναχοί. Μείνετε μέσα στὴν κοινωνία, ἀλλὰ νὰ ζήσετε κατὰ τὸ εὐαγγέλιο.
Ναί, μειοψηφία ἀποτελοῦν οἱ γνήσιοι χριστιανοί, μειοψηφία ποὺ διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Διότι ἄν δὲν διαφέρη, ὅπως εἴπαμε καὶ ἄλλοτε, θὰ λέγωνται μὲν χριστιανοί, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα θὰ εἶνε κι αὐτοὶ εἰδωλολάτρες. Ἕνας δὲ πραγματικὸς χριστιανός, ὅπως ἐκήρυττε ὁ ἱ. Χρυσόστομος, μπορεῖ μὲ τὸ ζῆλο του νὰ διορθώση ὁλόκληρο δῆμο, ὁλόκληρο λαό. Κι ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνη πραγματικότης, ἔχουμε παράδειγμα τοὺς πρώτους ἀποστόλους, ποὺ μὲ τὴ φωτεινὴ διδασκαλία καὶ τὴν ἁγία ζωή τους περιώδευσαν ἔθνη καὶ λαοὺς καὶ ἵδρυσαν τὶς τοπικὲς χριστιανικὲς ἐκκλησίες.
Καὶ ἐρωτᾶται˙

Ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε στὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μικροὶ καὶ μεγάλοι, μποροῦμε νὰ λεγώμεθα λαὸς τοῦ Θεοῦ; Δυστυχῶς ἀξία δακρύων εἶνε ἡ κατάστασί μας. Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄς προσπαθήσουμε νʼ ἀπαντήσουμε εἰλικρινῶς σʼ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἀναφέροντας μερικὰ παραδείγματα.

* * *

Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄν ἤμασταν λαὸς τοῦ Θεοῦ, κανεὶς δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ βλασφημήση τὸ Χριστό. Ὅποιος βλασφημεῖ τὸ Χριστό, τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ τοὺς ἁγίους, αὐτὸς δὲν πρέπει νὰ ὀνομάζεται χριστιανός, οὔτε κἄν ἄνθρωπος, ἀλλʼ οὔτε καὶ διάβολος˙ διότι, ὅπως λέει ἡ Γραφή, «καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι» (Ἰακ. 2, 19). Ὁ δὲ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε˙ Ἄν ὑβρίσης τὴ μάνα μου καὶ τὸν πατέρα μου σὲ συγχωρῶ˙ ἀλλʼ ἄν ὑβρίσης τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ. Ἄλλοτε στὴν πατρίδα μας δὲν ἀκουγόταν βλασφημία. Σήμερα ἡ βλασφημία εἶνε τόσο ἐξαπλωμένη, ὥστε κι ἀπὸ τηλεοράσεις καὶ ῥαδιόφωνα ἀκούγονται αἰσχρὲς βλασφημίες καὶ οὐδεὶς καταδιώκεται. Γίνεται μάλιστα καὶ σκέψις μεταξὺ τῶν ἐπισήμων, νʼ ἀποποινικοποιηθῆ ἡ βλασφημία, δηλαδὴ οἱ βλάσφημοι νὰ μὴ καταδιώκονται ποινικῶς˙ καταδιώκεται ὅμως ὅποιος τολμήση νὰ ὑβρίση τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα τῆς πολιτείας. Μεγάλος, βλέπετε, εἶνε ὁ πρωθυπουργός, μεγάλος ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ μικρός, πολὺ μικρὸς ὁ Χριστός. Καὶ νὰ σκεφθῆ κανείς, ὅτι ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ βλασφημία δὲν ἀκουγόταν κι ὁ βλάσφημος δὲν εἶχε θέσι στὴν Ἑλλάδα, στὴν ἑλληνικὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ στὸν Πόντο…
Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄν ἤμασταν λαὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ὑπῆρχε τόση διαφθορά, σαρκολατρία, ἐξαχρείωσι τοῦ τύπου καὶ τῶν λοιπῶν μέσων μαζικῆς ἐνημερώσεως, κλοπή, σπατάλη, ἀδικία, ἐκμετάλλευσις, μέθη, ψευδορκία, χαρτοπαιξία, μαγεία, σατανισμός, φόνοι, γυμνισμός, πορνεία, μοιχεία, ἀνδρικὴ ἐνδυμασία καὶ ἀνάλογη ψυχοσύνθεσι τῶν γυναικῶν, θηλυπρέπεια τῶν ἀνδρπων, σκάνδαλα, ποικίλα ἄλλα ἐγκλήματα, ἀμέτρητα νυκτερινὰ κέντρα διασκεδάσεως, ὅπου ἡ νεολαία διασκεδάζει μέχρι τῶν πρωϊνῶν ὡρῶν, ἐνῶ στὶς ἐκκλησίες δὲν ἐκκλησιάζεται παρὰ μόνο τὸ 2% τῶν χριστιανῶν μας κι αὐτοὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μεγάλης ἡλικίας…
Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄν ἤμασταν λαὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνδρες καὶ οἱ γυναῖκες ποὺ ἔρχονται σὲ γάμο, θὰ γεννοῦσαν ὅσα παιδιὰ τοὺς δίνει ὁ Θεὸς καὶ θὰ τὰ ἀνέτρεφαν σωστά, ἐνῶ τώρα γονεῖς καὶ γιατροὶ γίνονται παιδοκτόνοι. Σύμφωνα μὲ τὰ ἀποτελέσματα μιᾶς ἐρεύνης οἱ ἐκτρώσεις – ποὺ δὲν διώκονται πλέον ποινικῶς – ἔχουν φθάσει τὶς 500.000 τὸ χρόνο! Φρίξον ἥλιε, ἀναστέναξον γῆ! Πῶς μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός; Ἔκτρωσι = φόνος. Σὲ μιὰ διαδήλωσι κατὰ τῶν ἐκτρώσεων ἡ πινακίδα, ποὺ κρατοῦσε ἕνα μικρὸ παιδί, ἔγραφε˙ «Μάνα, γιατί μὲ σκοτώνεις;». Ἀλλοίμονό μας! Ἀπὸ πλευρᾶς δὲ δημοσιογραφικῆς συντελεῖται μία γενοκτονία πρωτοφανής. Στὴ γειτονική μας Τουρκία ἕνας πεθαίνει καὶ δώδεκα Τοῦρκοι γεννιῶνται˙ ἐδῶ ἕνας Ἕλληνας πεθαίνει καὶ μισὸς γεννιέται…
Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄν ἤμασταν λαὸς τοῦ Θεοῦ, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς νέους μας ποὺ εἰσάγονται στὰ ἀνώτατα ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα θὰ προσέρχονταν στὶς τάξεις τοῦ κλήρου, θὰ γίνονταν κληρικοί. Δυστυχῶς αὐτὸ δὲν συμβαίνει. Ἔχουμε ἔλλειψι ἱερέων. Καὶ ἐκπληρώνεται στὶς μέρες ἡμέρες μας μία φοβερὰ προφητεία ποὺ λέει, ὅτι θά ʼρθη καιρὸς ποὺ δὲν θὰ γίνωνται κληρικοὶ καὶ οἱ χριστιανοὶ θὰ βαδίζουν χιλιόμετρα γιὰ νὰ βροῦν ὀρθόδοξον ἱερέα. Στὰ ἀκριτικὰ ἰδίως χωριά, ὅπου ἡ ἀνάγκη εἶνε μεγαλύτερη, τὸ πρόβλημα εἶνε πιὸ ὀξύ. 2.000 ἐφημεριακὲς θέσεις εἶνε κενές. Τὸ παιδάκι μας θὰ γίνη δάσκαλος, καθηγητής, δικηγόρος, γιατρός, ἀξιωματικός,… παπᾶς ὄχι!
Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄν ἤμασταν λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὅλη ἡ νομοθεσία τοῦ κράτους μας θὰ ἦταν σύμφωνη μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Δὲν θὰ εἴχαμε οὔτε ἕνα νόμο τῆς πολιτείας ποὺ νὰ ἔρχεται σὲ σύγκρουσι μὲ τὸν αἰώνιο νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὲνῶ τώρα βλέπει κανεὶς νὰ ψηφίζωνται κατὰ καιροὺς πλῆθος ἀντιχριστιανικοὶ νόμοι. Ἄλλοτε ἐν ὀνόματι τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καταργοῦν ἐκκλησιαστικοὺς κανόνας ἁγίων συνόδων καὶ πατέρων. Ἄλλοτε ἐν ὀνόματι τῆς δημοκρατίας ἐπιτρέπουν στοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους νὰ κινοῦνται ἀνενόχλητοι καὶ νὰ προπαγανδίζουν μέσα στὴν πατρίδα μας ἱδρύοντας σταθμοὺς καὶ τυπογραφεῖα. Ἄλλοτε γιὰ λόγους σκοτεινοὺς μεταρρυθμίζουν τὴν παιδεία, καταργοῦν τὴ διδασκαλία τῆς ὡραίας ἑλληνικῆς γλώσσης ὅπου ἐγράφη τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ ἔργα τῶν μεγάλων πατέρων καὶ διδασκάλων, καθιερώνουν τὴ δημοτικὴ καὶ τὸ μονοτονικὸ σύστημα. Ἄλλοτε ἐν ὀνόματι δῆθεν τῆς ἐπιστήμης ἐπιτρέπουν νὰ διδάσκωνται στὰ σχοελῖα θεωρίες ἀναπόδεικτες καὶ ὑλιστικές, ὅπως π.χ. ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο. Ἄλλοτε ἐν ὀνόματι τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ τροποποιοῦν τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, ἐξισώνουν σὲ ὅλα τὴ γυναῖκα καὶ τὴ χειραφετοῦν ἀπὸ τὸν ἄνδρα, ἀφήνουν ἀσύδοτη καὶ χωρὶς πειθαρχία τὴ νεολαία νὰ σαπίζη μέσα στὴ διαφθορά. Ἄλλοτε εἰσάγουν τὸν πολιτικὸ «γάμο» μὲ τὴν ἀξίωσι νὰ εὶνε ἰσόκυρος μὲ τὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γάμου. Ἄλλοτε νομιμοποιοῦν καὶ χρηματοδοτοῦν τὶς ἐκτρώσεις, ποὺ εἶνε ὠμὸς φόνος. Ἄλλοτε ὄχι μόνο ἀπογυμνώνουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν περιουσία της, ἀλλὰ καὶ θέλουν νὰ ἐπεμβοῦν στὰ ἐσωτερικά της καὶ νὰ τὴν κομματικοποιήσουν. Ἄλλοτε… Κι ἀκόμη βρισκόμαστε στὴν ἀρχὴ τοῦ κακοῦ. Δὲν τὸ μάθατε, δὲν τʼ ἀκούσατε; Γίνεται συζήτησις περὶ ρἱζικῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματοε, σὰν νὰ μὴ ἔφθαναν οἱ τροποποιήσεις τοῦ παρελθόντος. Καὶ ἐνῶ σὲ ὅλα τὰ μέχρι τώρα συντάγματα ὡρίζετο ῥητῶς, ὅτι ὁ ἀνώτατος ἄρχων πρέπει νὰ εἶνε ὁπωσδήποτε χριστιανὸς ὀρθόδοξος, ἡ βουλὴ τῶν Ἑλλήνων αὐτὸ τὸ ἔσβησε καὶ σήμερα μπορεῖ νὰ ἐκλεγεῖ πρόεδρος δημοκρατίας καὶ ὀπαδὸς ὁποιασδήποτε θρησκείας, ἀρκεῖ μόνο νὰ εἶνε Ἕλληνας. Δηλαδή, μπορεῖ νὰ ἐκλεγῆ καὶ μασόνος καὶ ἄθεος καὶ χιλιαστὴς καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος. Ποῦ εἶσαι, Κολοκοτρώνη καὶ ἄλλοι ἀείμνηστοι ἄνδρες τοῦ ʼ21, ποὺ θεσπίζατε τὸ σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀρχίζῃ «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος»! Τώρα κι αὐτὸ σὲ λίγο θʼ ἀφαιρεθῆ!
Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄν ἤμασταν λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογενείας θὰ ἦταν ἀδιάλυτος. Θὰ ἴσχυε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «Ὅ ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. 19, 6) καὶ διαζύγια δὲν θὰ ὑπῆρχαν. Στὰ παλαιότερα χρόνια τὰ ἀνδρόγυνα ἦταν ἀγαπημένα καὶ ἀχώριστα διὰ βίου. Μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη χώριζε τὸ ἀνδρόγυνο ἤ κάτι ἄκόμη χειρότερο, ἡ συζυγικὴ ἀπιστία, δηλαδὴ ἡ μοιχεία, γιὰ τὴν ὁποία τὸ παραχωρεῖ καὶ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Τόση ἀγάπη εἶχαν, ὥστε ὑπῆρχαν περιπτώσεις ποὺ τὸ πρωῒ πέθαινε ὁ ἄνδρας καὶ τὸ βράδι ἡ γυναῖκα. Τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο. Τώρα; Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἕνα καὶ μόνο λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπιτρέπει τὸ Εὐαγγέλιο τὸ διαζύγιο, θεσπίστηκαν πλῆθος ἄλλοι λόγοι, κʼ ἔτσι φθάσαμε νὰ ζητοῦν καὶ νὰ παίρνουν διαζύγιο προβάλλοντας ἀσήμαντες ἀφορμὲς γιὰ ψύλλου πήδημα ὅπως λέει ἡ παροιμία, ἤ καὶ γιὰ τὸ τίποτα. Ἀφʼ ὅτου ἰδίως ψηφίσθηκε ὁ πολιτικὸς «γάμος», τὰ διαζύγια αὐθήξηκαν ἀκόμη περισσότερο. Δὲν εἶνε ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε, ὅτι ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις ζοῦν οἱ γιατροὶ καὶ ἀπὸ τὰ διαζύγια οἱ δικηγόροι…
Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ἄν ἤμασταν λαὸς τοῦ Θεοῦ… Ἀλλʼ ἄς μὴ προχωρήσουμε ἄλλο στὴν ἔρευνα. Φτάνουν αὐτὰ τὰ στοιχεῖα γιὰ νὰ δοθῆ ἡ ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα.

* * *

Θὰ πῆτε˙ Καὶ ποιός φταίει γιʼ αὐτὴ τὴν κατάστασι; Ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ ἐλεεινὸ κατάντημα τοῦ τόπου μας βαρύνει ὅλους. Ἰδίως ὅμως εὐθύνεται ἡ ἐκκλησία, ποὺ ἔπρεπε νὰ μάχεται στὴν πρώτη γραμμὴ γιὰ τὴν ἐξυγίανσι καὶ τὴν κατὰ Χριστὸν καλλιέργεια τοῦ τόπου μας. Δυστυχῶς ὅμως ἡ ἐκκλησία ἀμελεῖ, ἀπουσιάζει, ἤ ἀσχολεῖται περὶ ἄλλα.
Ἔτσι ὅπως γίναμε σήμερα, δυστυχῶς δὲν εἴμαστε εὐσεβὴς χριστιανικὸς λαός. Δὲν τιμοῦμε καὶ δὲν λατρεύουμε τὸν Κύριο. Μᾶλλον μοιάζουμε μὲ τοὺς Ἰουδαίους ποὺ τὸν σταύρωσαν. Μήπως δὲν τὸν σταυρώνουμε κʼ ἐμεῖς καθημερινῶς μὲ τὴ συμπεριφορά μας; Ἐν τούτοις ὁ Χριστός, ὁ ἐλευθερωτὴς τῆς πατρίδος καὶ εὐεργέτης τοῦ γένους μας – στὸν ὁποῖο οἱ προπάτορές μας τοῦ ʼ21 ἔχουν κάνει τάμα, τάμα ἀνεκπλήρωτο μέχρι στιγμῆς, νὰ κτισθῆ πρὸς δόξαν του ἕνας περίλαμπρος ναός, – δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε. Ἐξακολουθεῖ νὰ δείχνῃ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοιά του. Ἀκούγεται ὅμως καὶ τὸ παράπονο τοῦ Χριστοῦ γιὰ μᾶς˙ ἕνα παράπονο ὅμοιο μʼ ἐκεῖνο ποὺ εἶχε γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ὅπως τὸ ἐκφράζει συγκινητικά ἕνας ὕμνος τῆς Μ. Ἑβδομάδος˙ «… Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντὶ τοῦ μάννα, χολήν˙ ἀντὶ τοῦ ὕδατος, ὄξος˙ ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῶ με προσηλώσατε…».
Λαὸς τοῦ Θεοῦ! Ἄς ἐλπίσουμε, ὅτι θʼ ἀνατείλουν καλύτερες ἡμέρες στὸ ἔθνος μας καὶ ἡ Ἕλλάς, ἡ μικρά μας πατρίδα, θὰ γίνῃ καὶ πάλι χώρα ἁγίων, λαὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ ἐργασθῆ ἱεραποστολικῶς γιὰ νὰ ἐξαπλωθῆ παντοῦ ἡ Ὀρθοδοξία, τὸ καύχημα καὶ ἡ ἐλπίδα μας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ», σελ. 189-197 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).