Λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Α΄ Πέτ. γ΄ 3, 4, 5):
«Ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐµπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱµατίων κόσµος, ἀλλ’ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέος καὶ ἡσυχίου πνεύµατος, ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές. Οὕτω γάρ ποτε καὶ αἱ ἅγιαι γυναῖκες αἱ ἐλπίζουσαι ἐπὶ τὸν Θεὸν ἐκόσµουν ἑαυτάς, ὑποτασσόµεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν,»
«Ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐµπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱµατίων κόσµος, ἀλλ’ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέος καὶ ἡσυχίου πνεύµατος, ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές. Οὕτω γάρ ποτε καὶ αἱ ἅγιαι γυναῖκες αἱ ἐλπίζουσαι ἐπὶ τὸν Θεὸν ἐκόσµουν ἑαυτάς, ὑποτασσόµεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν,»
Οἱ σύζυγοι δὲ αὐτὲς ἂς ἔχουν στολισµὸ ὄχι τὸν ἐξωτερικό, δηλαδὴ τὸ πλέξιµο τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς τὸ ἐπιτηδευµένο, καὶ τὴν τοποθέτηση γύρω ἀπὸ τὰ µέλη των χρυσῶν κοσµηµάτων, ἢ τὸ ντύσιµον φορεµάτων πολυτελῶν.
Ἀλλ’ ἂς ἔχουν στόλισµα τὸν κρυπτὸ καὶ ἀφανῆ στὰ σωµατικὰ µάτια ἐσωτερικὸ τῆς καρδιᾶς ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει ὡς κόσµηµα τὸν ἄφθαρτο στολισµὸ τοῦ πράου καὶ ὑποµονετικοῦ καὶ ἡσύχου πνεύµατος, τὸ ὁποῖον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἔχει µεγάλη ἀξία καὶ εἶναι πολυτελές.
Αὐτὸν τὸν πνευµατικὸ στολισµὸ ἂς ἔχουν καὶ ἂς ἐπιδιώκουν οἱ Χριστιανὲς σύζυγοι. Διότι ἔτσι καὶ ἄλλοτε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ οἱ ἅγιες γυναῖκες, ποὺ ἤλπιζαν στὸν Θεό καὶ στὰς ὑποσχέσεις του, ἐστόλιζαν τὸν ἑαυτόν τους ὑποτασσόµενες στοὺς ἄνδρες τους.
• Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στὴν «Τέταρτη Κατήχησή» του ἐπισημαίνει ὅτι ποιὸ ἀσφαλεῖς εἶναι αὐτοί, ποὺ κατοικεῖ ὁ Χριστὸς μέσα τους: «Ἄν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀναλαμβάνουν τὰ κοσμικὰ ἀξιώματα καὶ πολλὲς φορὲς φέροντας ἐπάνω στὸ ἔνδυμα ποὺ φοροῦν ἀποτυπωμένες τὶς βασιλικὲς εἰκόνες, μὲ τὶς ὁποῖες φαίνονται σ’ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀξιόπιστοι, δὲν θ’ ἀνέχονταν ποτὲ νὰ πράξουν κάτι ποὺ θὰ ἦταν ἀνάξιο τοῦ ἐνδύματος ἐκείνου, ποὺ φέρει τὶς βασιλικὲς εἰκόνες, ἀλλὰ κι ἄν ἀκόμα αὐτοὶ κάποτε ἐπιχειρήσουν, ἔχουν πολλοὺς ποὺ τοὺς ἐμποδίζουν, κι ἄν πάλι ὁρισμένοι ἄλλοι θελήσουν νὰ τοὺς κακοποιήσουν, ἔχουν γιὰ μεγάλη ἀσφάλεια τὴν περιβολὴ τοῦ ἐνδύματος, ὥστε νὰ μὴ πάθουν τίποτα τὸ δυσάρεστο, πολὺ περισσότερο λοιπὸν δίκαιο εἶναι νὰ εἶναι ἀσφαλεῖς ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τὸν Χριστὸ νὰ κατοικεῖ μέσα τους καθὼς καὶ τὸν Πατέρα Του καὶ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ δείχνουν σ’ ὅλους ὁλοφάνερα μὲ τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς τους καὶ τὴν προσεκτικὴ συμπεριφορά τους ὅτι φέρουν τὴ βασιλικὴ εἰκόνα».
• Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης συμβούλευε:
«Εἶπε ὁ Γέροντας σ’ ἕνα πνευματικό του παιδί: «Πόσο χαίρομαι, παιδί μου, ποὺ σὲ βλέπω μὲ τὰ μακρυὰ μανικάκια σου, σεμνὸ καὶ προσεκτικό».
Σ’ ἕνα ἄλλο πνευματικό του παιδί, ποὺ τοῦ εἶχε ξεκουμπωθῆ ἕνα κουμπὶ ἀπὸ τὸ πουκάμισό του κι ἄνοιξε αὐτὸ κάπως ἄσεμνα τοῦ εἶπε μὲ διάκριση:
«Κούμπωσε παιδί μου τὸ κουμπάκι αὐτό, γιὰ νὰ μὴ κρυώνης». Τόσο πρόσεχε τὴ σεμνότητα ὁ Γέροντας!
Ἡ ὑπακοὴ πάντα καίει τὸ διάβολο. Αὐτὸ τὸ πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντα κάποτε συναντήθηκε μ’ ἕνα ἄγνωστο πρόσωπο, πιθανῶς δαιμονισμένο, ποὺ τοῦ εἶπε:
– Ξεκούμπωσε, ρέ, αὐτὸ τὸ κουμπί, γιατί εἶσαι σὰν βλάχος.
Καὶ τότε θυμήθηκε τὴ συμβουλὴ τοῦ Γέροντά του καὶ σ’ αὐτὸ τὸ φαινομενικὰ ἀσήμαντο γεγονός.
Σ’ ἕνα πνευματικό του τέκνο, ποὺ νοερῶς τακτικὰ πήγαινε στὸ Μοναστήρι, τοῦ ’λεγε ὁ Γέροντας:
«Παιδί μου, δὲ βλέπω φαντασίες, ἀλλὰ βλέπω τὴν ψυχή σου μέσα στὸ ναό, μέσα στὸ κελλί μου κ.λπ.».
Ἔλεγε ὁ Γέροντας:
«Οἱ Ἱερεῖς δὲν πρέπει νὰ κουρεύονται. Στὴ Μικρὰ Ἀσία, ὅταν χτενίζονταν, ἔβαζαν μία ἄσπρη πετσέτα κι ὅσες τρίχες ἔπεφταν, τὶς μάζευαν, τὶς ἔβαζαν σ’ ἕνα σακουλάκι, κι ὅταν πέθαιναν τὶς ἔβαζαν μαζί τους, γιατί ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατεβῆ στὴ χειροτονία, ἁγιάζεται ὁ Ἱερέας. Κι οἱ τρίχες του ἀκόμη εἶναι ἅγιες». Ἕνα πνευματικό του παιδί, ποὺ τὸν ἄκουγε κάποια φορά σκέφτηκε: «Καλὰ τὶς τρίχες τὶς μάζευαν, τὰ νύχια ὅμως, ὅταν τὰ ἔκοβαν, τί τὰ ἔκαναν, τὰ πετοῦσαν;».
Τότε ὁ Γέροντας γνωρίζοντας μὲ τὸ διορατικό του χάρισμα τὶς σκέψεις του γυρίζει τὸ πρόσωπό του καὶ τοῦ λέει:
-Καὶ τὰ νύχια τους τὰ μάζευαν».
Τίποτε κρυφὸ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅλα ἐμπρός του διαφανῆ, «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα».
Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Οἱ πρεσβυτέρες πρέπει νὰ ζοῦν ζωή ἁγία, σχεδὸν μοναχική, μὲ μεγάλο σεβασμὸ στὸν Ἱερέα καὶ μὲ σεμνότατη ἀμφίεση». Διηγιόταν ὁ Γέροντας ὅτι στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἀπαραιτήτως ἡ πρεσβυτέρα ζύμωνε τὸ πρόσφορό της, φοροῦσε τὰ σκοῦρα ροῦχα της, σχεδὸν μοναχικὰ καὶ στὸ κεφάλι της μαντήλι. Ὅταν πήγαινε στὴν ἐκκλησία, πήγαινε στὴ βόρεια πύλη, ἔβαζε μετάνοια στὸν Ἱερέα σύζυγό της, τοῦ φιλοῦσε τὸ χέρι καὶ τοῦ ἔδινε τὸ πρόσφορο καὶ μετὰ πήγαινε στὴ θέση της. Γι’ αὐτὴ τὴ σεμνότατη συμπεριφορὰ καὶ στάση της ἦταν πολὺ σεβαστὸ πρόσωπο καὶ ἔχαιρε μεγάλης ὑπολήψεως ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὁ Γέροντας συμβούλευε ἰδιαιτέρως τὶς πρεσβυτέρες νὰ μὴ ἐργάζωνται πρὸς ἀποφυγὴ τῶν πειρασμῶν τοῦ κόσμου ποὺ ἰδιαιτέρως τὶς πολεμοῦν, γιὰ νὰ πλήξουν τὸν Ἱερέα, ποὺ εἶναι ὁ κύριος στόχος τοῦ διαβόλου».
