Μερκούριος, Αικατερίνη, Σώζων, Γεώργιος, Δημήτριος, Ιουλιανή, Αγνή, Τρύφων, Θεοδοσία, Απφιανός, Αιδέσιος, Βαρβάρα, Ταρσίζιος, Ακυλίνα, Γλυκερία, Μαρίνα, Ζωτικός, Σεβαστιανός, Αργυρή, Λαυρέντιος, Ειρήνη, Αρτέμιος, Χαριτίνη, Ιουλιανή, Πορφύριος, Ελευθέριος, Αργυρός, Παρασκευή…
Νέοι και νέες της εποχής τους ήταν.
Άλλοι παιδιά αυτοκρατόρων, βασιλέων και των ισχυρών των ημερών τους, που ασφαλώς «τα είχαν όλα»…
Άλλοι με μόρφωση και σπουδές μεγάλες…
Άλλοι με αξιώματα και θέσεις υψηλές, με μεγάλες δε προοπτικές μπροστά τους. Θα λέγαμε σήμερα «νέοι καριέρας»…
Άλλοι χωρίς αυτά, απλοί και ταπεινοί…
Όλοι τους με τον ενθουσιασμό της νιότης, τις παρορμήσεις, τις χαρές και τα προβλήματά της. Και κυρίως μέσα στους σκληρούς και ασφυκτικούς πειρασμούς που ιδιαίτερα είχε η ειδωλολατρική κοινωνίας τους.
Ωστόσο, εκείνο που τους έκανε να ξεχωρίζουν, το μυστικό που τους γιγάντωνε, ήταν η πίστη τους στον Αιώνιο Νέο, τον ανυπέρβλητο Ιησού.
Αυτή η επιλογή τους, ασφαλώς τους κόστισε…
Όμως έμειναν στους αιώνες, αιώνια πρότυπα θυσίας και λεβεντιάς. Δεν λύγισαν. Δεν κάμφθηκαν. Αρνήθηκαν τα πάντα. Άοπλοι, κατατρόπωσαν τους πάντες. Γκρέμισαν την ειδωλολατρία, έσβησαν το ψέμα, ποδοπάτησαν δη διαφθορά. Ύψωσαν την Εκκλησία του Χριστού στην οικουμένη.
Πολλοί είναι σήμερα εκείνοι που λένε πως «ο Χριστιανισμός δεν είναι για τα νιάτα»! Δεν ταιριάζει τάχα στην ηλικίας τους, που θέλει δράση, κίνηση, ζωντάνια και δυναμισμό. Πως ο Χριστιανισμός δεν είναι για τους τολμηρούς, τους ριψοκίνδυνους, τους δυναμικούς, τους επαναστατικούς, αυτούς που δεν έχουν το θάρρος να τα βάλλουν με το κατεστημένο! Και πως είναι τάχα, για τους ήρεμους, τους ήσυχους και τους… απροβλημάτιστους!
Πόσο λάθος κάνουν! Πόσο παραπλανούν - και το γνωρίζουν - τη νεολαία! Το πλήθος των νέων σε ηλικία μαρτύρων, πολλών εκ των οποίων φέρουμε και το όνομά τους, που θυσιάστηκαν για τον Χριστό με τα πλέον απάνθρωπα και φρικτά μαρτύρια, δεν τους λέει τίποτα;
Απροβλημάτιστοι ήταν οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν ασχολήθηκαν με όλα τα προβλήματα του ανθρώπου, δίνοντας τις κατά Θεόν λύσεις, αναλύοντας ακόμη και φιλοσοφώντας για τα πάντα, κινητοποιώντας τους πλούσιους και τους ισχυρούς άλλοτε για την εξάλειψη της φτώχειας κι άλλοτε για την απελευθέρωση των δούλων, την περίθαλψη όλων των ανήμπορών και των κατατρεγμένων, σε βαθμό που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε στο διάβα των αιώνων;
Ο Πωλ Κλωντέλ (κάτοχος του βραβείου Νόμπελ) έγραφε σ’ ένα νεαρό πτυχιούχο της φιλοσοφίας που ισχυριζόταν ότι, εάν πλησιάσει τον Χριστό, θα… ελαττωθούν οι ικανότητές του και θα στραγγαλίσει το ταλέντο του(!):
«Μ’ έκανες να γελάσω με τους φόβους σου. Λοιπόν, φίλε μου, όταν θα πλησιάσεις στον Χριστό, θ’ αποκτήσεις ένα φίλο που δεν θα σ’ αφήσει σε ησυχία. Είναι ο Χριστός, ο πιο απαιτητικός από τους φίλους».
Πραγματικά η Πίστη στο Χριστό είναι άκρως απαιτητική, σε κάνει επαναστατικό και ριζοσπαστικό, σε κάνει να τα βάζεις με τον εαυτό σου τον ίδιο πρώτα και πάνω απ’ όλα, κι ύστερα σε θέλει φως που θα φωτίζει, αλάτι που θα νοστιμίζει την κοινωνία αλλά και θα τη διατηρεί στην ύπαρξη, να τα δίνεις όλα για όλα με την αγάπη, να πονάς και να θυσιάζεσαι για τους άλλους, να μη συμβιβάζεσαι με τίποτα, με τους «καθωσπρέπει», τους «βολεμένους» και το ψέμα! Να είσαι όλος χαρά και χάρη και να τα χαριτώνεις όλα, κάνοντάς τα χαρούμενα!
Οι νέοι, οι νεότατοι σε ηλικία, Μάρτυρες και Άγιοι, θα παραμείνουν στους αιώνες αθάνατα τέτοια πρότυπα θάρρους και λεβεντιάς, αποστομώνοντας όλους όσους μας θέλουν για τα χαμερπή, τα ευτελή, τα αμαρτωλά και τα τιποτένια. Όχι, δεν θα τους ακούσουμε ποτέ, δεν θα τους κάνουμε αυτή τη χάρη. Ο Αιώνιος και Ανυπέρβλητα Νέος, μας φλογίζει όσο τίποτ’ άλλο την ύπαρξη.
