Το ότι την περίοδο της τουρκοκρατίας, φίλοι, που «όλα τα
‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», τα πάντα ήταν εναντίον των
Ελλήνων είναι γνωστό. Υποδουλωμένοι επί 400 χρόνια στον πιο σκληρό,
αδίστακτο και αιμοβόρο λαό, τους Τούρκους, δεν ήταν δυνατό να έχουν το
παραμικρό που θα μπορούσε να τους βοηθήσει να επαναστατήσουν, πολύ δε
περισσότερο να τους κάνει να τους νικήσουν κιόλας!
Δεν διέθεταν τίποτα! Ούτε χρήματα, ούτε οργανωμένο στρατό, ούτε
πολεμοφόδια, ούτε οποιαδήποτε άλλα υλικά μέσα για να φανεί ότι πράγματι
μπορούν ν’ αναμετρηθούν με μια καλά οργανωμένη αυτοκρατορία, όπως ήταν
τότε η οθωμανική.
Μα μήπως είχαν και τον τρόπο ν’ ασκήσουν εξωτερική πολιτική και υψηλή
διπλωματία, για ν’ ακουστούν τουλάχιστον οι απόψεις τους στις
Κυβερνήσεις των άλλων λαών της Ευρώπης;
Απεναντίας η πολιτική αυτών ήταν κατά των εξεγέρσεων και κατά της
όποιας επανάστασης οπουδήποτε κι αν γινόταν. Δηλαδή η ευρωπαϊκή, στην
ουσία δε η διεθνής πολιτική, ήταν σαφώς υπέρ των Τούρκων και τους
ευνοούσε!
Γράφει χαρακτηριστικά ο Σπύρος Μελάς:
«Τα πιο πυκνά σκοτάδια έζωναν τους Έλληνες από παντού, όταν ξεκίνησαν
για το παράτολμο κίνημα. Το κλίμα της Ευρώπης, αυτό που είχε
δημιουργήσει η Ιερά Συμμαχία των ελέω Θεού Βασιλιάδων, ήταν καθαρά
εχθρικό προς κάθε ιδέα ξεσηκωμού. Συναγμέοι στο Συνέδριο της Βιέννης οι
δυνατοί της Γης, για να μοιράσουν τα πλούσια λάφυρα που άφηνε πίσω της
πτώση της αυτοκρατορίας του Κορσικανού, ήθελαν ησυχία για την καλή
χώνευση»!
Ωστόσο οι Έλληνες τ’ αγνόησαν όλα και τόλμησαν να επιτύχουν το ακατόρθωτο. Να διώξουν τους κατακτητές απ’ τον τόπο τους!
Η επανάσταση τους συγκίνησε τους λαούς, συγκλόνισε την οικουμένη.
Τόσο πολύ, που δημιούργησε το κίνημα των φιλελλήνων, έκανε απλούς αλλά
και ανεπίσημους Ευρωπαίους να τρέξουν κοντά τους, να πολεμήσουν μαζί
τους και να τα προσφέρουν όλα για τον αγώνα τους. Έτσι πως ήταν δυνατό
να μην αλλάξει η πολιτική των χωρών τους και χωρίς διπλωμάτες να μη
στραφεί υπέρ των αγωνιστών κι εναντίων των Τούρκων κατακτητών;
Ναι, το επαναστατικό, το αγωνιστικό, το μαχητικό πνεύμα των Ελλήνων,
κυριολεκτικά άλλαξε όχι μόνο το φρόνημα της ανθρωπότητας, αλλά και την
πορεία και το ρεύμα της ιστορίας. «Το Εικοσιένα άλλαξε την πορεία της
παγκόσμιας ιστορίας και απετέλεσε τη βάση στο Διεθνές Δίκαιο», αναφέρει
πάλι ο Σπ. Μελάς.
* * *
Κάθε σκεπτόμενος πια άνθρωπος, συγκλονισμένος απ’ την όλη αυτή πορεία
των πραγμάτων, αναρωτιέται. Καλά, πως τόλμησαν; Άραγε πως μπόρεσαν;
Ποιο ήταν το μυστικό, η αιτία του θαύματος των Ελλήνων;
Όσο και να ψάξουμε την ιστορία, όσο και να ερευνήσουμε τα γεγονότα,
είτε το θέλουμε είτε όχι, σε τούτο θα καταλήξουμε: Το θαύμα των Ελλήνων,
το μεγάλο τους μυστικό, οφείλεται σαφώς στην Πίστη τους στον Θεό και
την αγάπη μα και την αφοσίωσή τους στην Πατρίδα και την Ελευθερία.
Δεν είναι τυχαίο που διάλεξαν την περίοδο του Ευαγγελισμού για τη
μεγάλη τους επανάσταση. Ήθελαν την Παναγιά επικεφαλής του αγώνα
τους!
Καιρό πριν τους προέτρεπε ως εξής ο Ρήγας Φεραίος με το θούριό του:
«Ελάτε μ’ ένα ζήλον σε τούτο τον καιρόν να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον
Σταυρόν».
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κάθε φορά βεβαίωνε με πίστη μεγάλη στους
υπόδουλους Έλληνες: «Ο Θεός υπόγραψε, παιδιά, την ελευθερία της Ελλάδος.
Κι ο Θεός δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του».
Ο Άλέξανδρος Υψηλάντης ευθύς εξ αρχής τους προέτρεπε ως εξής «Μάχου
υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Είναι καιρός να αποτινάξωμν τον αφόρητον
ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την πατρίδα, δια να υψώσωμεν το σημείον δι’ ου
πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω εκδικήσωμεν την Πατρίδα και
την Ορθοδοξία ημών πίστιν».
Η προκήρυξη των νήσων Ύδρας, Σπετσών και Ψαρών είναι το ίδιο πολύ
χαρακτηριστική: «Εγερθήτε Χριστιανοί ήρωες. Ο Κύριος των δυνάμεων είναι
μεθ’ ημών. Υπέρ της ελευθερίας του γένους ο αγών. Υπέρ της ελευθερίας
της Πίστεως μάχεσθε. Ευλογείτε, ενθαρρύνεστε. κανείς ας μη μείνει αργός
εις τον ιερόν τούτον πόλεμον».
Κι ο λαός με τα δημοτικά του τραγούδια, διαλαλούσε αδιάκοπα στα βουνά
και τα λαγκάδια το μυστικό του που τον εμψύχωνε: «Χαρά που το ‘χουν τα
βουνά, τα κάστρα περηφάνια. Γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι η
Πατρίδα. Σαν βλέπουν διάκους με σπαθιά, παπάδες με τουφέκια. Σαν βλέπουν
και τον Γερμανό, της Πάτρας το Δεσπότη, να ευλογάει τ’ άρματα, ν’
εύχεται τους λεβέντες».
Και καθώς μαχόντουσαν τον εχθρό, θαύματα έβλεπαν να γίνονται μπροστά
τους, που θέριευαν το φρόνημά τους και βεβαίωναν πως ναι, ο Χριστός και η
Παναγιά είναι πραγματικά μαζί τους.
Λέει ο Μακρυγιάννης στ’ απομνημονεύματά του, για παράδειγμα, τούτο:
«Είδε ο αρχηγός ο Γόρδον τον κίντυνον και πήρε τους συντρόφους και την
αρχηγίαν του και μπήκε εις το καράβι… του λέγω. Κόπιασε η γενναιότης σου
και σ’ αυτήνη τη μπατάγια τη σημερινή θα γένη ο Θεός αρχηγός… Τι θα
κάμης, μου λέει, σε τόσο πλήθος Τούρκων; Είναι ο Θεός, του λέγω, και
κάνει ο ίδιος»!
Ο Πετρομπέης Μαυρομιχάλης το ίδιο ομολογούσε: «Ουδεμία αμφιβολία
υπάρχει ότι συνεργεί η δεξιά του Υψίστου εις την ιεράν μεταχείρισίν μας,
διότι δεν ηγωνιζόμεθα εις άλλο, ή μη δια την απόκτησιν των δικαιωμάτων
μας και δια να κάμωμεν να λάμψη η ευσέβεια… Ο Θεός μεθ’ ημών εστί».
Ο δε Κωνσταντίνος Κανάρης, αναφερόμενος στο μεγάλο του κατόρθωμα της
πυρπόλησης της τουρκικής ναυαρχίδας, ομολογεί τούτα τα συγκλονιστικά:
«Μία δύναμη με άρπαξε από την λιτανεία πριν φύγουμε από τα Ψαρά για την
Χίο. Μία δύναμη θεϊκή με γιγάντωσε».
* * *
Πράγματι, να ‘τανε το ’21!...
Σήμερα που και πάλι οι εχθροί μας δεν είναι λίγοι…
Σήμερα που η διεθνής πολιτική και διπλωματία είναι, λίγο ή πολύ, εναντίον μας…
Σήμερα που με χίλιους δύο τρόπους βάλθηκαν να μικρύνουν τα σύνορά
μας, να αλλοιώσουν την ιστορία μας, να περιορίσουν το μεγαλείο της φυλής
μας, να μας βάλουν στο περιθώριο…
Αλήθεια τι μένει; Τι άλλα όπλα έχουμε πέραν απ’ την Πίστη μας στον Θεό και την Αγάπη μας στην Πατρίδα;
Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η Αμερική ή οι όποιοι
άλλοι «φίλοι» μας θα μας σώσουν! Αυτοί πάντοτε θα πορεύονται ανάλογα με
τα συμφέροντά τους, που δεν λογαριάζουν φίλους, ούτε και σταθερότητα σε
τίποτα.
Τουλάχιστον ας ακούσουμε τούτο το λόγο του Μακρυγιάννη:
«Το λοιπόν αν θέλουμε το λίγο να γένη μεγάλον, πρέπει να λατρεύωμεν
τον Θεόν, ν’ αγαπάμε την πατρίδα. Να ‘χωμεν αρετήν. Τα παιδιά μας να τα
μαθαίνωμεν γράμματα και ηθική».
