«Το Καστελλόριζο είναι απομακρυσμένο από τη Ρόδο αλλά είναι κοντά στις ακτές της Τουρκίας…»
«Εμείς έχουμε αναπτύξει μια μαξιμαλιστική θέση, ή μια σειρά μαξιμαλιστικών θέσεων…»
Χρήστος Ροζάκης.
Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Υπουργείου Εξωτερικών, μέχρι πριν λίγες ημέρες.
Φαίνεται πως στις μέρες μας, μαθαίνουμε όλο και
καινούργιες «επιστημονικές» προσεγγίσεις διπλωματικών θεμάτων από
λάτρεις των σύγχρονων μορφών ενδοτισμού, οι οποίες – αντί να στηρίζονται
στο διεθνές δίκαιο και σε παρόμοιες δεδικασμένες υποθέσεις – προτιμούν
να βασίζονται… στην απόσταση.
Έτσι, αντί να μπλέκουμε σε δαιδαλώδεις διπλωματικές
αψιμαχίες και… ανούσιες διεκδικήσεις αυτών που δικαιούμαστε, μπορούμε σε
όποια φάση έχουμε απορίες για την ΑΟΖ κάποιου νησιού μας, να
συμβουλευόμαστε έναν χ κύριο Ροζάκη για να μας πει πόσο μακριά του φαίνεται το νησί…
Οπότε έχουμε και λέμε.
Οι μονάδες αξιολόγησης της σύγχρονης νενεκικής
διπλωματίας, περί των δυνατοτήτων των ελληνικών νήσων να διεκδικήσουν
αποκλειστική οικονομική ζώνη είναι οι εξής:
Το νησί είναι δίπλα.
Το νησί είναι κοντά.
Το νησί είναι… ψιλομακριά.
Το νησί είναι μακριά.
Το νησί είναι μακριά από εμάς, αλλά και κοντά στην Τουρκία.
Μιλάμε για μεγαλείο διπλωματικών ικανοτήτων. Μιλάμε για το απαύγασμα της εξωτερικής πολιτικής.
Το Καστελλόριζο λοιπόν «κείται μακράν»…
Αλλά σύμφωνα με αυτές τις προσεγγίσεις, μπορούμε να
προχωρήσουμε ακόμα και σε αναθεώρηση αυτών των… παλαιομοδίτικων
κατηγοριοποιήσεων των νησιωτικών μας συμπλεγμάτων.
Τι πάει να πει Κυκλάδες;
Τι πάει να πει Σποράδες;
Δεν τις βαρεθήκατε αυτές τις παλιακές ονομασίες;
Τι πάει να πει… Δωδεκάνησα;
Ο κύριος Ροζάκης έχει ξεκάθαρη γνώμη σε αυτό:
«Το Καστελλόριζο δεν ανήκει στα Δωδεκάνησα. Είναι πολύ μακριά από τη Ρόδο. Δεν βρίσκεται στη συστάδα των υπόλοιπων νησιών…»
Αυτό το καθεστώς φαίνεται πως έχει μια περίεργη
εμμονή με τις αποστάσεις. Πρώτα δεχθήκαμε πλύση εγκεφάλου για τις
απαραίτητες αποστάσεις μεταξύ ανθρώπων. Τώρα ξεκινά το γαϊτανάκι για τις
αποστάσεις μεταξύ… νησιών.
Μακριά το Καστελλόριζο λοιπόν.
Ενώ για παράδειγμα η Γαλλία έχει κατοχυρώσει
υπερπόντια ΑΟΖ σε γαλλοδιοικούμενα εδάφη εκτός Ευρώπης. Δηλαδή νησιά
στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό αλλά και αλλού. Η ΑΟΖ
όλων αυτών των γαλλοδιοικούμενων απομακρυσμένων εδαφών, αντιπροσωπεύει
το 96,7% της συνολικής ΑΟΖ της Γαλλικής Δημοκρατίας. Και όλα αυτά
συμπεριλαμβάνονται ΚΑΙ στην συνολική Ευρωπαϊκή ΑΟΖ.
Το ίδιο ισχύει και για υπερπόντιες κατοχυρώσεις ΑΟΖ της Αγγλίας, αλλά και για άλλες περιπτώσεις κρατών.
Αλλά εμείς που απαιτούμε κανονική και όχι
πετσοκομμένη ΑΟΖ για ένα νησί μας (που δεν βρίσκεται καν σε άλλον ωκεανό
αλλά στην ίδια θαλάσσια περιοχή, την Μεσόγειο) είμαστε και
μαξιμαλιστές, ας μην το ξεχνάμε αυτό παρακαλώ.
Σφάξε με Αγά μου, να αγιάσω δηλαδή…
Σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία λοιπόν, κάποιοι σαν
τον κύριο Ροζάκη θεωρούν μαξιμαλιστική την ελληνική πλευρά αν
διεκδικήσει τα αυτονόητα, και δεν θεωρούν μαξιμαλισμό το δόγμα της
«Γαλάζιας Πατρίδας» του Σουλτάνου και του Σουλτανάτου του.
Δεν θεωρούν μαξιμαλισμό, τη γελοιότητα αυτή που
λέγεται Τουρκολιβυκό σύμφωνο. Δεν θεωρούν μαξιμαλισμό το ότι έτσι όπως
το πάει το έργο ο Ερντογάν, σε λίγο θα υποστηρίξει ότι έχει κοινή ΑΟΖ
και με τη Νέα Ζηλανδία…
Χαρακτηριζόμαστε μαξιμαλιστές, την ίδια ώρα που όλοι
οι Τούρκοι πολιτικοί της κυβέρνησης Ερντογάν, θεωρούν σαν Ισλαμικό
«τσιφλίκι» τους την Αγιά Σοφιά και δηλώνουν ανοιχτά πως θα την
μετατρέψουν σε Τζαμί, ενώ εμείς εδώ στο… Νενεκιστάν μελετούμε… μακριές ανοησίες που δυστυχώς δεν έρχονται από… μακριά. Είναι ντόπιες.
Ο κύριος Ροζάκης όμως, εμφανίστηκε από το πουθενά;
Είναι κανένας τυχαίος;
Όχι βέβαια.
Ήταν υφυπουργός Εξωτερικών επί κυβερνήσεως Κώστα
Σημίτη. Του μεγάλου εκείνου θιασώτη του ενδοτισμού. Τότε που
γκριζάρονταν νησιά, που πάθαιναν «ατυχήματα» πιλότοι και ο αέρας έπαιρνε
μαζί του και σημαίες…
Αλλά και πολύ αργότερα, το 2017, ο καθηγητής Χρήστος
Ροζάκης τοποθετήθηκε πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του
υπουργείου Εξωτερικών, με απόφαση ενός άλλου θιασώτη του ενδοτισμού. Του
Νίκου Κοτζιά. Του «αρχιτέκτονα» της κατάπτυστης συμφωνίας των Πρεσπών.
Της ενδοτικότερης συμφωνίας των τελευταίων δεκαετιών.
Ας μην ξεχνούμε πως και ο κύριος Κοτζιάς έχει κατά
καιρούς εκφράσει για τα κυριαρχικά θέματα της Μεσογείου, απολύτως
ευθυγραμμισμένες απόψεις με αυτές του κυρίου Ροζάκη.
Σε ένα… κρεσέντο διπλωματικής ευφυΐας τον Μάρτιο του 2019, είχε δηλώσει πως «πρέπει να βάλεις τον άλλο στο παιγνίδι για να τον κατευνάζεις», σχετικά με τις ενεργειακές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και ότι «δεν πρέπει να φαίνεσαι μοναχοφάης και να λες είναι όλα δικά μου, γιατί τότε γίνεσαι μέρος του προβλήματος».
Πέρα από όλες αυτές τις θλιβερές υποχωρητικές προσεγγίσεις, η αλήθεια είναι μία.
Το θέμα της ΑΟΖ των νησιών μας και των γενικότερων
δικαιωμάτων μας σε Αιγαίο και Μεσόγειο, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να
μετασχηματιστεί τεχνηέντως σε καθαρό ζήτημα νομικής φύσεως. Ασχέτως αν
ακόμα και μέσω αυτής της οδού, έχουμε συντριπτικά επιχειρήματα υπέρ μας.
Το θέμα όμως δεν είναι νομικό.
Είναι πρωτίστως Πολιτικό. Είναι Ιστορικό. Είναι Εθνικό.
