Το αναζητάμε κάθε φορά που κάνει ζέστη πολύ, που είμαστε
ιδρωμένοι, μετά από κάποιον αγώνα, μετά από μια πορεία, σε μέρες
καλοκαιρινές. Στις πολύ ζεστές μέρες δε, στις μέρες καύσωνα ας πούμε,
καταφεύγουμε σ’ αυτό σαν σε δροσερή πηγή.
Εξ άλλου, αυτό σημαίνει αναψυκτικό. Ανάσα δροσιάς! Προέρχεται απ’ το
ρήμα «αναψύχω» που σημαίνει δροσίζω, ανακουφίζω. Και αναψυκτικό λέμε
πλέον κάθε μη αλκοολούχο δροσιστικό ποτό. Απ’ το νερό, ως τους χυμούς
φρούτων και βάλε… Γιατί η βιομηχανοποιημένη εποχή μας και τι δεν έχει
σκεφθεί στην παραγωγή των αναψυκτικών. Και στην διάθεση και την προώθησή
τους βέβαια. Γι’ αυτό και τα βρίσκουμε παντού, όπου κι αν πάμε. Πέραν
του ότι υπό το τίτλο του αναψυκτικού, κυκλοφορεί κι ένας μεγάλος αριθμός
προϊόντων που υποτίθεται ότι σε ξεδιψά και σε δροσίζει, κι άλλων που σε
κάνει να διψάς περισσότερο, αντί να ξεδιψάς!
Όπως και να το κάνουμε όμως, τα αναψυκτικά υπό την πραγματική έννοια
του όρου και στην υγιή τους μορφή, σαφώς μας είναι απαραίτητα. Σαφώς τα
έχει ανάγκη ο οργανισμός μας. Άνθρωποι είμαστε…
Όμως, για σταθείτε παιδιά, τώρα που είπα άνθρωποι…
Άνθρωποι σημαίνει ότι έχουμε σώμα που έχει ανάγκες και μάλιστα
υλικές. Ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, όπως αυτές της ζέστης και του
καύσωνα. Αυτές που μας καλύπτει η δροσιά των αναψυκτικών.
Αλλ’ άνθρωπος δεν είναι μόνο το σώμα. Είναι κι η ψυχή βέβαια. Μια
άλλη ιδιότητα της ύπαρξής μας, που κι αυτή θέλει τη δροσιά της. Την
αναψυχή της. Γιατί όχι; Έρχονται στιγμές δύσκολες και γι’ αυτήν, μέρες
πάρα πολύ ζεστές, μέρες καύσωνα… Κι αυτή παλεύει, κι αυτή αγωνίζεται,
οπότε δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αναψυχή… Τι λέτε;
Μην ξεχνάμε δε, πως η λέξη «αναψυχή», σημαίνει ψυχοσωματική ευχαρίστηση…
* * *
Δεν ξέρω αν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ο Χριστός είπε τότε που
πειραζόταν απ’ τον διάβολο το «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’
επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος του Θεού» (Ματθ. 4,4) Δηλαδή,
ο άνθρωπος δεν ζη με τον άρτο μόνο (= την υλική τροφή), αλλά με κάθε
λόγο που βγαίνει απ’ το στόμα του Θεού. Κι αυτή ήταν μάλιστα η απάντησή
του, στον πρώτο πειρασμό του διαβόλου που του είπε προκλητικά τα εξής:
«Αν είσαι Υιός του Θεού, δώσε διαταγή αυτές οι πέτρες να γίνουν άρτοι»!
Λοιπόν, τι προκύπτει απ’ αυτό; Πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει
μόνο με τα υλικά αγαθά, αλλ’ επειδή έχει και ψυχή, θέλει και τα
πνευματικά.
Πόσοι σήμερα δεν πεθαίνουν από πνευματική πείνα κι από πνευματικό
λιμό, κι ας είναι πάμπλουτοι κι ας ζουν μέσα στην αφθονία και τη χλιδή;
Ας προσέξουμε τούτα τα υπέροχα λόγια του Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου:
«Άνθρωπος, για μας, δεν είναι αυτός που τρέφεται μόνο με άρτο, αλλ’
εκείνος που γεύεται, πριν απ’ την τροφή του αυτή, τα Θεία και πνευματικά
λόγια. Kι ότι αυτό είναι ο άνθρωπος, άκουσε το Xριστό που λέγει: “Δε θα
ζήσει μόνο με άρτο ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που θα βγει από το
στόμα του Θεού” (Mατθ. 4,4). Συνεπώς είναι διπλή η τροφή της ζωής μας, η
μία κατώτερη και η άλλη καλύτερη. Aυτήν πρέπει να επιζητεί κανείς
ιδιαίτερα, ώστε και την ψυχή του να διατρέφει και να μην ανέχεται να
καταστρέφεται απ’ την πείνα».
Λοιπόν, πως αφήνουμε την ψυχή μας χωρίς … αναψυκτικό; Τότε που
καίγεται απ’ τον καύσωνα των πειρασμών, τότε που φλέγεται απ’ τη ζέστη
των τόσων προκλήσεων, τότε που υποφέρει απ’ τις παρορμήσεις των παθών
μας;
Εξάλλου είναι πιο καυτή η εποχή μας για την ψυχή, παρά για το σώμα!
Πόσες φορές δεν μας έρχεται να φωνάξουμε δυνατά: Ένα αναψυκτικό βρε
παιδιά, ένα αναψυκτικό και για την ψυχή μου! Φλέγεται, καίγεται,
χάνεται…
Και τι είναι αυτό το αναψυκτικό; Που υπάρχουν; Που θα τα βρει κανείς; Δόξα τω Θεώ αφθονεί και σ’ αυτά τα αναψυκτικά η εποχή μας…
Είναι ένα καλό έντυπο, βιβλίο ή περιοδικό…
Είναι κάθε λόγος πνευματικός που θα μπορούσαμε ν’ ακούσουμε…
Είναι η επίσκεψή μας στο ναό…
Είναι ο εκκλησιασμός μας…
Είναι η προσευχή μας…
Είναι η μετάνοιά μας…
Είναι η εξομολόγησή μας…
Είναι η Θεία Κοινωνία…
Ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος θα μας πει πως «προξενεί πείνα η μη συμμετοχή
μας σε τέτοιο τραπέζι… Πραγματικά αυτή η (πνευματική) πείνα είναι πιο
φοβερή από εκείνη, αφού καταλήγει και σε μεγαλύτερο θάνατο, και γι’ αυτό
πρέπει εδώ να φροντίζουμε περισσότερο». Κι ακόμη: «Όλοι είναι
απορροφημένοι απ τα παρόντα πράγματα και δε σκέπτονται ποτέ τα
μελλοντικά. Kαι στις σωματικές βέβαια απολαύσεις τρέχουν συνέχεια, ενώ
αφήνουν τις ψυχές τους να λειώνουν στην πείνα».
Στ’ αλήθεια πότε την δροσίσαμε έτσι την ψυχή μας και δεν
ανακουφίστηκε; Πότε της δώσαμε ένα τέτοιο αναψυκτικό και δεν
αναζωογονήθηκε αμέσως, δεν νοιώσαμε ανώτερα, πολύ καλύτερα, ακόμη και
σωματικά;
Προσοχή όμως! Όπως το σώμα μας, έτσι κι η ψυχή μας θέλει γνήσια
αναψυκτικά. Όχι νοθευμένα, καρυκευμένα, αλκοολούχα και τόσα άλλα, που
έχει σπείρει ο πονηρός παντού. Μ’ αυτά δεν ξεδιψάς, διψάς πιο πολύ,
καίγεσαι και χάνεσαι!
Λοιπόν, φίλοι μου, κάθε φορά που γευόμαστε την ανακούφιση ενός
αναψυκτικού, ας θυμόμαστε πάντα πως πρέπει το ίδιο να κάνουμε και για
την ψυχή μας, ακόμη και τότε που δεν υποφέρουμε από κάποια ζέστη…
