Παρά τό γεγονός ὅτι ζοῦμε στήν
ἠλεκτρονική ἐποχή, ὁ ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει κάθε εἴδους προβλήματα. Οἱ
θλίψεις εἶναι πανανθρώπινο πρόβλημα. Εἶναι πιεστικό τό ἐρώτημα: Γιατί
τόσες θλίψεις;
Ἀπό ποῦ προέρχονται αἱ θλίψεις;
1) Τίς ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Ὁ Θεός ἔπλασε
τόν ἄνθρωπο καί τόν τοποθέτησε στόν Παράδεισο τῆς χαρᾶς καί τῆς
εὐδαιμονίας, μέ σκοπό νά ἀποκτήσει καί τά αἰώνια ἀγαθά. Μή ξεχνᾶμε ὅτι ὁ
Θεός εἶναι Πατέρας, πού σημαίνει «Ἀγάπη». Ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἀσιάτης
λέει: «Ὑπομένετε τίς θλίψεις, γιατί σέ αὐτές φυτρώνουν οἱ ἀρετές».
Ὅσο κι ἄν ξενίζει τοῦτο τήν ἀκοή μας,
ἀγαπητέ ἀναγνώστη, εἶναι ὄχι μόνο καρπός ἀγάπης, ἀλλά καί ἀποτέλεσμα τῆς
ἄπειρης δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἄπειρης σοφίας Του! Τό
ἐπιβεβαιώνει τοῦτο τό Πνεῦμα τό Ἅγιο διά στόματος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου,
ὅταν διακηρύττει ἀπερίφραστα ὅτι «Σέ ἐκείνους πού ἀγαποῦν τόν Θεό, ὅλα
συνεργοῦν στό καλό τους» (Ρωμ. 8, 28).
Ὁ δέ κορυφαῖος Σέρβος θεολόγος, Ἅγιος
Ἰουστῖνος Πόποβιτς, λέει ἐπιγραμματικά: «Ὅ,τι κάνει ὁ Θεός, τό κάνει
“κατά τήν βουλήν τοῦ θελήματος Αὐτοῦ” καί αὐτό σημαίνει, μέ τήν “τέλεια”
δικαιοσύνη Του καί μέ τήν “τέλεια” σοφία Του. Καί αὐτῶν προηγεῖται ἡ
“τέλεια” ἀγάπη καί ἡ “τέλεια” φιλανθρωπία Του. Σ’ αὐτό στηρίζεται καί ὁ
προ-ορισμός τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. Καί σ’ αὐτό βρίσκεται ἡ παν-αξία, ἡ
παν-σοφία, ἡ παν-αγάπη καί ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ». (Ἰ. Πόποβιτς – Ἐφεσ. 1, 19
σελ. 45)
2) Ἀπό τόν ἑαυτό μας, ὅταν
ὑποδουλωνόμαστε στά πάθη. Καί ποιά εἶναι αὐτά; Ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ
βλασφημία, ἡ φιλαργυρία, ἡ μέθη, τά σαρκικά πάθη, ἡ θεοποίηση τοῦ νοῦ, ἡ
ζήλεια, ἡ κακία, ἡ κατάκριση, ἡ κατάρα, ἡ ραθυμία, ἡ πλεονεξία, ἡ
φιλοδοξία, ἡ κοσμική νοοτροπία, ἡ μόδα. Τά πάθη στέκονται σάν ἕνα τεῖχος
καί δέν ἀφήνουν νά λειτουργήσουν τά πνευματικά χαρίσματα στόν ἄνθρωπο.
Τά πάθη, μέ λίγα λόγια, σκοτώνουν.
3) Ἀπό τούς ἄλλους. Ὅταν μᾶς ἀδικοῦν,
μᾶς ἐξαπατοῦν, μᾶς κατακρίνουν, μᾶς κλέβουν καί μᾶς συκοφαντοῦν. Ὅταν
ἐμεῖς δέν φταῖμε, παίρνουμε καθαρό μισθό ἀπό τόν Θεό.
4) Ἀπό τόν διάβολο. Γιά νά μᾶς πειράξει ὁ
διάβολος παίρνει ἄδεια ἀπό τόν Θεό. Διαβάζουμε στόν βίο τῆς Ἁγίας
Συγκλητικῆς: «Ὁ μισόκαλος δαίμων ἐζήτησε ἀπό τόν Θεό νά τήν πληγώσει μέ
σωματική ἀσθένεια καί μάλιστα ὅταν ἦταν στό τέλος τῆς ζωῆς της. Ἡ
μακαρία ὅμως, ἄν καί ἦταν ὀγδόντα χρόνων, ὑπέμεινε μέ ἀνδρεία, ὑπομονή
καί μεγαλοψυχία τό μαρτύριο τῶν ἀσθενειῶν της καί ἔλαβε τόν στέφανο τῆς
δόξης». Δίνουμε, ὅμως, καί δικαιώματα στόν διάβολο: Ὅταν βλασφημοῦμε,
διαβολοστέλνουμε, καταφεύγουμε σέ μάγους, καφετζοῦδες, χαρτορρίχτρες
κ.λπ.
Γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς θλίψεις;
1) Γιά νά ἐπιστρέψουμε στόν Θεό.
2) Γιά νά σβήσουμε ἁμαρτίες.
3) Γιά νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἴμαστε φθαρτοί.
4) Γιά νά φιλοσοφήσουμε τήν ζωή.
5) Γιά νά ταπεινωθοῦμε.
6) Γιά νά πᾶμε στόν παράδεισο.
Ἕνας ἀσθενής πού ἦταν στό κρεββάτι 60
χρόνια, σέ ἕνα ἐπισκέπτη του εἶπε: «Ἐσύ εἶσαι ὄρθιος καί κοιτᾶς τήν γῆ,
ἐγώ εἶμαι ἀνάσκελα καί κοιτάζω τόν οὐρανό».
Διατί ευημερούν οἱ ἀσεβεῖς;
Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέει: «Ὅταv ὁ
πονηρός εἶναι εὐτυχής, τοῦτο γίνεται διά τό κακό τῆς κεφαλῆς του.
Ἀπολαμβάνει ἐδῶ τήν εὐτυχία, ὥστε ἀφοῦ λάβει ἐδῶ, στήν παροῦσα ζωή, τήν
ἀνταμοιβή τῆς ὁποίας εἶναι ἄξιος διά τά ὀλίγα ἐκεῖνα καλά ἔργα του, νά
τιμωρηθεῖ ἐκεῖ αὐστηρότατα. Καί εἶναι μακάριος περισσότερον ἐκεῖνος, πού
τιμωρεῖται στήν παροῦσα ζωή, ὥστε ἀπαλλασσόμενος τελείως ἀπό τά
ἁμαρτήματά του, νά ἀπέλθει διά τήν ἄλλη ζωή καθαρός καί ἀνεύθυνος ἀπό
ἁμαρτίες».
Ὁ Χριστιανός ὅμως δέν πρέπει νά λησμονεῖ
ὅτι, ὅταν ἔρχονται οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες, θά πρέπει νά ἔχει
μπροστά του τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο, πού ὑπέστη τόν πιό ἀτιμωτικό θάνατο.
Τήν Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Βασίλισσα τοῦ πόνου, καί ὅλους τούς
Ἁγίους Μάρτυρες. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος -μή λησμονοῦμε-
προσβλήθηκαν ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου.
Πῶς, λοιπόν, θά ἀντιμετωπίσωμεν τάς θλίψεις;
1) Τίς ἐπιτρέπει ὁ Θεός ἀναλόγως μέ τίς
ἀντοχές μας. Πρίν σοῦ στείλει ὁ Θεός τόν σταυρό πού σηκώνεις, τόν
κοίταξε μέ τά διακριτικά Του μάτια, τόν ἐξέτασε μέ τήν πάνσοφη λογική
Του, τόν ἔλεγξε μέ τή θεία δικαιοσύνη Του, τόν θέρμανε στήν γεμάτη ἀγάπη
καρδιά Του, τόν ζύγισε καλά μέ τά στοργικά Του χέρια, μή τυχόν καί
πέσει βαρύτερος ἀπ’ ὅσο μπορεῖς νά σηκώσεις καί ἀφοῦ ὑπολόγισε τό βάρος
του, τόν εὐλόγησε καί τόν ἔβαλε στούς ὢμους σου. Μπορεῖς νά τόν
σηκώσεις. Κράτησέ τον καί ἀνέβαινε μέ ὑπομονή ἀπό τόν Γολγοθᾶ πρός τήν
Ἀνάσταση.
2) Νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας. Σηκώνω
τόν σταυρό μου σημαίνει: Τά δέχομαι καί τά ὑπομένω ὅλα ἀγόγγυστα. Ὅσα κι
ἄν μοῦ συμβοῦν στή ζωή μου. Δυσάρεστα, λυπηρά, πικρά, κοπιαστικά,
καταθλιπτικά. Σηκώνω τόν σταυρό μου σημαίνει: Ἒχω χρέος νά σηκώνω, ὄχι
μόνο τούς σταυρούς πού μοῦ προκαλοῦν οἱ ἄλλοι ἤ μοῦ στέλνει ἡ πρόνοια
τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τούς σταυρούς πού προκαλῶ ὁ ἴδιος στόν ἑαυτό μου.
(Ἁγίου Ἰννοκεντίου, Μητροπολίτου Μόσχας)
3) Προσοχή στόν γογγυσμό, πού εἶναι στήν κυριολεξία βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
4) Ἡ ὑπομονή, εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν
ἀρετῶν. Ἡ ὑπομονή δίνει ἐλπίδα, παρηγοριά καί ἠρεμία. Διώχνει τό ἄγχος,
τήν ἀγωνία, τήν ταραχή, τήν σύγχυση. Καί φέρνει γαλήνη στήν ψυχή, εἰρήνη
στήν συνείδηση. Εἶναι τό πιό δραστικό φάρμακο ἐναντίον κάθε δοκιμασίας,
κάθε θλίψεως, κάθε πειρασμοῦ.
5) Ὁ Κύριος προειδοποίησε καί
προειδοποιεῖ πάντοτε μέ τό Ἅγιο Εὐαγγέλιό Του, ὅτι οἱ ὀπαδοί Του «ἐφόσον
ζοῦν μέσα στόν κόσμο, θά ἔχουν θλίψεις. Ἀλλά νά ἔχουν θάρρος», διότι
λέγει ὁ Κύριος: «Ἐγώ ἔχω νικήσει τόν κόσμο καί μέ τήν νίκη αὐτή
ἐξασφάλισα καί σέ σᾶς τόν θρίαμβο καί τήν δόξα» (Ἰω. 16, 33). Μιά
καρκινοπαθής γυναίκα ἔλεγε: «Πόνεσε ὁ Χριστός, γιατί νά μή πονέσω ἐγώ;».
6) Ἐπιπλέον, μέ τήν προσευχή μας, μέ τήν
ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μέ τούς βίους τῶν Ἁγίων, μέ τήν
μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τήν Παράκληση καί τούς Χαιρετισμούς. Ὁ
Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε: «Μετά τήν μπόρα, ἔρχεται ἡ λιακάδα».
7) Ἡ καθαρή ἐξομολόγηση, ἡ συμμετοχή μας
στήν λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ νοερά προσευχή, «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ
ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!», οἱ γονυκλισίες, οἱ καλοί λογισμοί, ἡ καλλιέργεια
τῶν ἀρετῶν καί ἡ Θεία Κοινωνία, θά μᾶς δώσουν πίστη καί ἐλπίδα στόν Θεό.
Ἀγαπητοί! Καί ἄν ὁ Θεός πραγματοποιεῖ
κάποτε μερικά πράγματα, τά ὁποῖα ἐμεῖς δέν τά καταλαβαίνουμε, ἄς μή
θέλουμε νά τά κρίνουμε μέ τό περιορισμένο μυαλό μας, διότι «αὐτά
ὑπερβαίνουν τήν διανοητική μας ἱκανότητα καί οὐδέποτε θά μπορέσει
ἀνθρώπινο μυαλό νά πλησιάσει καί νά καταλάβει τήν οὐσία τῶν ἔργων τοῦ
Θεοῦ».
Ὁ Θεός, λοιπόν, εἶναι Ἀγάπη. Ἀγάπη
ἄπειρη, ἀπερινόητη, ἀκατάληπτη. Καί ἡ Ἀγάπη, δέν μπορεῖ παρά νά δώσει.
Θά τά δώσει, ὅμως, σοφά, γιατί ὁ Θεός εἶναι Σοφία! Κάποτε, ὅμως, ὁ Θεός
μᾶς δίνει αὐτό πού ζητᾶμε καί κάποτε δέν μᾶς τό δίνει. Ἀλλά καί τά δύο
τά κάνει γιά τό δικό μας συμφέρον. Πολλές φορές ἀναβάλλει νά μᾶς δώσει
αὐτό πού ζητᾶμε, ὄχι ἐπειδή δέν θέλει, ἀλλά ἐπιδιώκει μέ τήν καθυστέρηση
νά μᾶς κάνει πιό ἐπίμονους γι’ αὐτό πού ζητᾶμε καί νά αὐξήσει τόν ζῆλο
μας καί τήν ἐπαγρύπνησή μας στίς προσευχές μας.
Ἀγαπητοί! «Κάτω ἀπό τόν Θεό ὅλα ἀντέχονται!». (Ἅγιος Μακάριος Μόσχας)
