Κάποιος ανέφερε ότι το μελλοντικό θεολογικό ζήτημα από εδώ και στο εξής θα είναι η ανθρωπολογία. Δεν το συμμερίζομαι. Πιστεύω ότι θα είναι η εκκλησιολογία. Η εκκλησιολογία είναι οπωσδήποτε το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, δηλαδή, η κακιά εκκλησιολογία που εισήχθη από τις αρχές του 20ου αιώνα με τον οικουμενισμό, αλλά και ο φυλετισμός.
Αυτά τα δύο (σ.σ. οικουμενισμός / φυλετισμός) στην
πραγματικότητα πάνε μαζί αν και συνήθως παρουσιάζονται ως αντίπαλα το
ένα με το άλλο. Παρουσιάζονται ως δύο διαφορετικές προοπτικές, ή
ως δύο διαφορετικά προβλήματα. Ότι ο οικουμενισμός θα ελευθερώσει την
Εκκλησία από μία φυλετιστική, στενή, εθνικιστική θεώρηση και ότι ο
φυλετισμός, ή ένα είδος έντονης πολεμικής στάσης μεταξύ των Τοπικών
Εκκλησιών, θα αντισταθεί με κάποιον τρόπο σε αυτόν τον πειρασμό της
ενσωμάτωσης του συγκρητισμού που φέρνει ο οικουμενισμός.
Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο αυτές προοπτικές είναι κακές απαντήσεις. Και αυτό είναι που κάνει ο διάβολος συνήθως. Μας δίνει δύο κακές λύσεις. Καμία από αυτές δεν είναι εκ Θεού και καμία δεν εκφράζει το πνεύμα της Εκκλησίας.
Πιστεύω λοιπόν ότι το μεγαλύτερο πνευματικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία είναι η εκκοσμίκευση.
Και τότε πως το λύνουμε αυτό;
Μα πως καταλήγουμε να υποκύπτουμε σε αυτούς τους ισμούς και στρέφουμε την Εκκλησία στον κόσμο; Όταν κατεβαίνουμε από τον σταυρό. Ο Κύριός μας λέει, κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. Και δεν μιλάει απλά για το σώμα Του στον Σταυρό, μιλάει για κάθε Χριστιανό. Μιλάει για το Σώμα Του την Εκκλησία, ότι το Σώμα της Εκκλησίας πρέπει να είναι συνέχεια ανεβασμένο πάνω στον σταυρό και τότε αυτοί οι πειρασμοί αποφεύγονται.
Χρειάζεται να ανέβουμε στον σταυρό. Αυτό σημαίνει σταύρωση της διανόησης. Πρέπει να σταυρώσουμε τον ορθολογισμό μας. Πρέπει να σταυρώσουμε την κοσμική ζωή μας. Πρέπει να σταυρώσουμε τα πάθη μας και τις επιθυμίες μας και μόνο τότε αυτοί οι ισμοί και αυτοί οι πειρασμοί δεν έχουν δύναμη επάνω μας.
Στην ουσία πρόκειται για έλλειψη του ασκητικού ήθους της Εκκλησίας που οδηγεί μετά σε μία διάβρωση του πνεύματος της Εκκλησίας. Ξέρετε ότι το δόγμα και το ήθος είναι αδιαχώριστα. Εάν χάσεις το ήθος θα χάσεις το δόγμα σταδιακά, και αν χάσεις το δόγμα δεν θα αποκτήσεις ποτέ το ήθος. Όπως μπορείτε να δείτε αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους σήμερα. Ο διάβολος πάντα προσπαθεί να υπονομεύει. Εάν χάσεις λοιπόν το ήθος, που είναι η οδός του Χριστού. Και φυσικά εάν κάποιος είναι ανήθικος, σεξουαλικά ανήθικος, έχει φυσικά χάσει προ πολλού την οδό του Κυρίου που είναι οδός αγνότητας, οδός ταπεινότητας, οδός πραότητας, οδός εγκράτειας και σωματικής και πνευματικής σεμνότητας.
Εάν κάποιος είναι επιρρεπής στα πάθη τότε θα είναι επιρρεπής στις πλάνες και δεν υπάρχει τίποτε να κρατήσει μαζί την Εκκλησία. Η πίστη, όταν μιλάμε για την Ορθόδοξη πίστη και την προϋπόθεση της ενότητας της πίστεως, δεν εννοούμε μόνο την ομολογία της πίστεως. Εννοούμε την σύσσωμη εμπιστοσύνη του σώματος του Χριστού στην Κεφαλή του, την Εκκλησία. Και εννοούμε ότι εμπιστευόμαστε και παραδιδόμαστε στο σημείο που θα ανεβούμε στον σταυρό με τον Κύριό μας.
Όσο η Εκκλησία βαδίζει αυτόν τον πλατύ δρόμο, όσο οι άνθρωποι της Εκκλησίας τον βαδίζουν, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων -από τους πατριάρχες μέχρι και την τελευταία γιαγιά στην Εκκλησία-, όσο βαδίζουμε αυτόν τον πλατύ δρόμο τότε υπάρχει μόνο αποσύνθεση, διχόνοια και χλευασμός από τις δυνάμεις του κόσμου.
Αυτός είναι ο δρόμος που σταδιακά θα οδηγήσει στον Αντίχριστο. Αυτό είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου. Δεν υπάρχει διαφορά. Δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς στο μέλλον για να βρει το πνεύμα του Αντιχρίστου. Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι υπήρχε από την αρχή, ήταν ήδη παρόν από την εποχή των Αποστόλων.
Τί είναι αυτό το πνεύμα; Είναι η αλλαγή του Θεανθρώπινου Σώματος του Χριστού σε ένα απλό ανθρώπινο σώμα. Είναι η έλλειψη της πίστης στην Θεανθρώπινη φύση του Χριστού και επίσης στο Σώμα Του, διότι ο Χριστός είναι η Εκκλησία.
Ο πειρασμός λοιπόν που θα έλθει θα είναι σίγουρα αυτά τα δύο. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανησυχούν μόνο για τον οικουμενισμό. … Με το «οικουμενική» δεν εννοούμε την Εκκλησία που δέχεται όλα τα έθνη και όλους τους ανθρώπους. Δεν εννοούμε την παγκοσμιότητα/οικουμενικότητα της Ορθοδόξου Πίστεως, φυσικά. Δεν εννοούμε αυτά τα πράγματα. Δεν εννοούμε την Αποστολή. Δεν εννοούμε να έχουμε την κοινή Πίστη.
Μιλάμε για μία διαστρέβλωση της Πίστεώς μας στην Εκκλησία. Εννοούμε την διαστρέβλωση στο πως κατανοούμε ποιος είναι ο Χριστός. Λέμε ότι πρόκειται για έναν ισμό, για μία διαστρέβλωση, και χρησιμοποιείται σε αυτό το πλαίσιο για να περιγράψει κάτι που αποκλίνει από αυτό που ομολογούμε.
Και ομολογούμε την πίστη μας ΣΤΗΝ Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι ένα πράγμα, δεν είναι ένα κατασκεύασμα, ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Όταν λέμε πιστεύω εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, σημαίνει πιστεύω στον Χριστό. Αυτός είναι το Σώμα.
Αυτή λοιπόν είναι μία διαστρέβλωση στα αριστερά θα μπορούσε να πει κανείς. Υπάρχει και μία στα δεξιά με τον εθνοφυλετισμό, ο οποίος παίρνει την Εκκλησία που είναι οικουμενική/παγκόσμια και Την περιορίζει σε έναν γήινο σκοπό που είναι η διατήρηση του έθνους, η διατήρηση της ταυτότητας, που είναι μία ταυτότητα του κόσμου τούτου. Δεν υπάρχουν Ρώσοι, Έλληνες, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αμερικάνοι στον Παράδεισο. Υπάρχουν μόνο Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υπάρχουν μόνο ψυχές, υπάρχει μόνο κοινωνία με τον Χριστό. Όλα τα άλλα έχουν μείνει πίσω. Από την στιγμή λοιπόν που η Εκκλησία περιορίζεται σε αυτό και ταυτίζεται με αυτό, δεν διαφέρει από το να ταυτίζεται η Εκκλησία με τον κόσμο με όρους που Την κάνουν μία από τις θρησκείες του κόσμου, που είναι συνήθως η κατηγορία εναντίον εκείνων που έχουν υιοθετήσει την οικουμενιστική κοσμοθεωρία.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη απειλή και η μεγαλύτερη πνευματική πρόκληση ενώπιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι να εγερθεί πάλι και να σηκώσει τον σταυρό για να σταυρωθούμε και να μην περιμένουμε τίποτε από αυτόν τον κόσμο, είτε υλικό είτε προσωπικό. Να καταλάβουμε ότι ο δρόμος του Ορθοδόξου Χριστιανού είναι απλά ο δρόμος του Γολγοθά και ότι η ζωή μας είναι με τον Χριστό στους ουρανούς. Εάν μπορέσουμε να επαναπροσανατολιστούμε ο καθένας τότε θα αποτρέψουμε όλες αυτές τις προκλήσεις.
Αλλά εάν δεν πάμε στο παρελθόν και δεν καταλάβουμε ότι πίσω από το σχίσμα στην Ουκρανία και πίσω από το αναπτυσσόμενο σχίσμα στην Εκκλησία βρίσκεται η έλλειψη της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας η οποία πηγάζει από την έλλειψη του ασκητικού ήθους, τότε μάλλον δεν θα υπάρξει λύση και εδώ θα συναντήσουμε περισσότερες προκλήσεις.
Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο αυτές προοπτικές είναι κακές απαντήσεις. Και αυτό είναι που κάνει ο διάβολος συνήθως. Μας δίνει δύο κακές λύσεις. Καμία από αυτές δεν είναι εκ Θεού και καμία δεν εκφράζει το πνεύμα της Εκκλησίας.
Πιστεύω λοιπόν ότι το μεγαλύτερο πνευματικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία είναι η εκκοσμίκευση.
Και τότε πως το λύνουμε αυτό;
Μα πως καταλήγουμε να υποκύπτουμε σε αυτούς τους ισμούς και στρέφουμε την Εκκλησία στον κόσμο; Όταν κατεβαίνουμε από τον σταυρό. Ο Κύριός μας λέει, κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. Και δεν μιλάει απλά για το σώμα Του στον Σταυρό, μιλάει για κάθε Χριστιανό. Μιλάει για το Σώμα Του την Εκκλησία, ότι το Σώμα της Εκκλησίας πρέπει να είναι συνέχεια ανεβασμένο πάνω στον σταυρό και τότε αυτοί οι πειρασμοί αποφεύγονται.
Χρειάζεται να ανέβουμε στον σταυρό. Αυτό σημαίνει σταύρωση της διανόησης. Πρέπει να σταυρώσουμε τον ορθολογισμό μας. Πρέπει να σταυρώσουμε την κοσμική ζωή μας. Πρέπει να σταυρώσουμε τα πάθη μας και τις επιθυμίες μας και μόνο τότε αυτοί οι ισμοί και αυτοί οι πειρασμοί δεν έχουν δύναμη επάνω μας.
Στην ουσία πρόκειται για έλλειψη του ασκητικού ήθους της Εκκλησίας που οδηγεί μετά σε μία διάβρωση του πνεύματος της Εκκλησίας. Ξέρετε ότι το δόγμα και το ήθος είναι αδιαχώριστα. Εάν χάσεις το ήθος θα χάσεις το δόγμα σταδιακά, και αν χάσεις το δόγμα δεν θα αποκτήσεις ποτέ το ήθος. Όπως μπορείτε να δείτε αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους σήμερα. Ο διάβολος πάντα προσπαθεί να υπονομεύει. Εάν χάσεις λοιπόν το ήθος, που είναι η οδός του Χριστού. Και φυσικά εάν κάποιος είναι ανήθικος, σεξουαλικά ανήθικος, έχει φυσικά χάσει προ πολλού την οδό του Κυρίου που είναι οδός αγνότητας, οδός ταπεινότητας, οδός πραότητας, οδός εγκράτειας και σωματικής και πνευματικής σεμνότητας.
Εάν κάποιος είναι επιρρεπής στα πάθη τότε θα είναι επιρρεπής στις πλάνες και δεν υπάρχει τίποτε να κρατήσει μαζί την Εκκλησία. Η πίστη, όταν μιλάμε για την Ορθόδοξη πίστη και την προϋπόθεση της ενότητας της πίστεως, δεν εννοούμε μόνο την ομολογία της πίστεως. Εννοούμε την σύσσωμη εμπιστοσύνη του σώματος του Χριστού στην Κεφαλή του, την Εκκλησία. Και εννοούμε ότι εμπιστευόμαστε και παραδιδόμαστε στο σημείο που θα ανεβούμε στον σταυρό με τον Κύριό μας.
Όσο η Εκκλησία βαδίζει αυτόν τον πλατύ δρόμο, όσο οι άνθρωποι της Εκκλησίας τον βαδίζουν, συμπεριλαμβανομένων των επισκόπων -από τους πατριάρχες μέχρι και την τελευταία γιαγιά στην Εκκλησία-, όσο βαδίζουμε αυτόν τον πλατύ δρόμο τότε υπάρχει μόνο αποσύνθεση, διχόνοια και χλευασμός από τις δυνάμεις του κόσμου.
Αυτός είναι ο δρόμος που σταδιακά θα οδηγήσει στον Αντίχριστο. Αυτό είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου. Δεν υπάρχει διαφορά. Δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς στο μέλλον για να βρει το πνεύμα του Αντιχρίστου. Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι υπήρχε από την αρχή, ήταν ήδη παρόν από την εποχή των Αποστόλων.
Τί είναι αυτό το πνεύμα; Είναι η αλλαγή του Θεανθρώπινου Σώματος του Χριστού σε ένα απλό ανθρώπινο σώμα. Είναι η έλλειψη της πίστης στην Θεανθρώπινη φύση του Χριστού και επίσης στο Σώμα Του, διότι ο Χριστός είναι η Εκκλησία.
Ο πειρασμός λοιπόν που θα έλθει θα είναι σίγουρα αυτά τα δύο. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανησυχούν μόνο για τον οικουμενισμό. … Με το «οικουμενική» δεν εννοούμε την Εκκλησία που δέχεται όλα τα έθνη και όλους τους ανθρώπους. Δεν εννοούμε την παγκοσμιότητα/οικουμενικότητα της Ορθοδόξου Πίστεως, φυσικά. Δεν εννοούμε αυτά τα πράγματα. Δεν εννοούμε την Αποστολή. Δεν εννοούμε να έχουμε την κοινή Πίστη.
Μιλάμε για μία διαστρέβλωση της Πίστεώς μας στην Εκκλησία. Εννοούμε την διαστρέβλωση στο πως κατανοούμε ποιος είναι ο Χριστός. Λέμε ότι πρόκειται για έναν ισμό, για μία διαστρέβλωση, και χρησιμοποιείται σε αυτό το πλαίσιο για να περιγράψει κάτι που αποκλίνει από αυτό που ομολογούμε.
Και ομολογούμε την πίστη μας ΣΤΗΝ Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι ένα πράγμα, δεν είναι ένα κατασκεύασμα, ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Όταν λέμε πιστεύω εις Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, σημαίνει πιστεύω στον Χριστό. Αυτός είναι το Σώμα.
Αυτή λοιπόν είναι μία διαστρέβλωση στα αριστερά θα μπορούσε να πει κανείς. Υπάρχει και μία στα δεξιά με τον εθνοφυλετισμό, ο οποίος παίρνει την Εκκλησία που είναι οικουμενική/παγκόσμια και Την περιορίζει σε έναν γήινο σκοπό που είναι η διατήρηση του έθνους, η διατήρηση της ταυτότητας, που είναι μία ταυτότητα του κόσμου τούτου. Δεν υπάρχουν Ρώσοι, Έλληνες, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αμερικάνοι στον Παράδεισο. Υπάρχουν μόνο Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υπάρχουν μόνο ψυχές, υπάρχει μόνο κοινωνία με τον Χριστό. Όλα τα άλλα έχουν μείνει πίσω. Από την στιγμή λοιπόν που η Εκκλησία περιορίζεται σε αυτό και ταυτίζεται με αυτό, δεν διαφέρει από το να ταυτίζεται η Εκκλησία με τον κόσμο με όρους που Την κάνουν μία από τις θρησκείες του κόσμου, που είναι συνήθως η κατηγορία εναντίον εκείνων που έχουν υιοθετήσει την οικουμενιστική κοσμοθεωρία.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη απειλή και η μεγαλύτερη πνευματική πρόκληση ενώπιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι να εγερθεί πάλι και να σηκώσει τον σταυρό για να σταυρωθούμε και να μην περιμένουμε τίποτε από αυτόν τον κόσμο, είτε υλικό είτε προσωπικό. Να καταλάβουμε ότι ο δρόμος του Ορθοδόξου Χριστιανού είναι απλά ο δρόμος του Γολγοθά και ότι η ζωή μας είναι με τον Χριστό στους ουρανούς. Εάν μπορέσουμε να επαναπροσανατολιστούμε ο καθένας τότε θα αποτρέψουμε όλες αυτές τις προκλήσεις.
Αλλά εάν δεν πάμε στο παρελθόν και δεν καταλάβουμε ότι πίσω από το σχίσμα στην Ουκρανία και πίσω από το αναπτυσσόμενο σχίσμα στην Εκκλησία βρίσκεται η έλλειψη της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας η οποία πηγάζει από την έλλειψη του ασκητικού ήθους, τότε μάλλον δεν θα υπάρξει λύση και εδώ θα συναντήσουμε περισσότερες προκλήσεις.
