Πολλὲς φορὲς ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας
μᾶς ἀπογοητεύει. Ὁ ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ στενοί του συνεργάτες –
ποὺ συνήθως εἶναι ὁμόφρονες καὶ ἄβουλοι – λύνουν καὶ δένουν ἀνάλογα μὲ
τὶς προσωπικές του φιλοδοξίες, χωρὶς νὰ λαμβάνουν ὑπόψη τί λένει οἱ
συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς- ἐννοοῦμε τοὺς ἐλεύθερους, ποὺ ἔχουν παρρησία καὶ
ἐνάρετο βίο καὶ ὄχι τοὺς καιροσκόπους καὶ προσκυνημένους.
Ἡ κύρια ἔγνοια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἶναι
νὰ ἐκλέγονται ἀρχιερεῖς δικοί του κληρικοί, ποὺ τοὺς γνωρίζει καὶ τοὺς
ἀναγνωρίζει ἱκανότητες καὶ ἀρετὲς ὅμοιες μὲ τὶς δικές του. Αὐτὸ
ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔχει καθαρὸ πνευματικὸ προσανατολισμὸ καὶ
ρυθμίζει τὰ προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ρυθμίζει τὴν προσωπική του
ζωή. Δὲν ἀγωνιᾶ γιὰ τυχὸν κακὲς ἐπιλογές, ποὺ ἐπιπόλαια καὶ ἰδιοτελῶς
κάνει. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τοὺς ἀνάξιους Μητροπολίτες, ποὺ ὑστεροῦν στὸ ἦθος,
ἔχουν μόνο κοσμικὰ προσόντα καὶ προκαλοῦν συνεχῶς τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς
σκανδαλίζουν. Πρόκειται γιὰ Μητροπολίτες, ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ποιμαντικὴ
εὐαισθησία καὶ τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι ὁ ἐντυπωσιασμὸς τοῦ
πλήθους, ἡ ἀνθρώπινη δόξα καὶ ἡ ἐξουσία. Θέλουν νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν
κακῶς ἐννοούμενη μακαριότητα τῆς ἀρχιερωσύνης. Τοὺς λείπουν τὰ ὁράματα
καὶ οἱ εὐγενικὲς ἐπιδιώξεις. Τὰ προβλήματα τῆς μητροπόλεώς τους δὲν τοὺς
ἀπασχολοῦν, γιατί ἀναθέτουν τὴ λύση τους σὲ ἄλλους, χωρὶς νὰ ἐξετάζουν
ἂν ἔχουν τὶς ἱκανότητες ἀλλὰ καὶ τὴν ἁγνὴ πρόθεση. Δὲν θέλουν κοντά τους
κληρικοὺς μὲ ἱερὸ ζῆλο, καθαρὴ σκέψη καὶ ἀποφασιστικότητα γιὰ μικρὲς
καὶ μεγάλες θυσίες. Δὲν ἀνέχονται κληρικοὺς μὲ περισσότερα ἀπ’ αὐτοὺς
προσόντα καὶ μὲ ἦθος ποὺ εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὸ δικό τους. Ἔτσι ὅλα μένουν
στάσιμα ἢ ἐπιδεινώνονται, σὰν νὰ μὴ ὑπάρχει μητροπολίτης! Σὰν νὰ μὴ
ὑπάρχει ποιμένας στὸ ποίμνιο! Αὐτὴ ἡ κατάσταση διατηρεῖ τὰ ἀδύνατα
σημεῖα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἰσέρχονται οἱ αἱμοδιψεῖς λύκοι καὶ καταστρέφουν τὸ
ποίμνιο! Κι ἐνῷ συμβαίνουν αὐτὰ στὶς προβληματικὲς Μητροπόλεις, ἔρχεται
καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ συλλειτουργεῖ μὲ τοὺς Μητροπολίτες του καὶ
εὐφραίνεται γιὰ τὶς «ἄριστες» ἐπιλογὲς ποὺ ἔκανε, «φωτιζόμενος ἀπὸ τὸ
Ἅγιο Πνεῦμα». Καὶ ὅταν φτάνουν στὸ γραφεῖο του τὰ παράπονα καὶ οἱ
καταγγελίες γιὰ τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τῶν συγκεκριμένων αὐτῶν
Μητροπολιτῶν, μένει ἀδιάφορος καὶ τὰ ρίχνει ὅλα στὸ καλάθι τῶν ἀχρήστων,
ἀφοῦ ἔχει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ὁ ἴδιος δὲν κάνει λαθεμένες ἐπιλογές,
ἀλλὰ ἁπλῶς οἱ ἄνθρωποι παρασύρονται ἀπὸ κακόβουλους συκοφάντες, ποὺ δὲν
διακρίνονται γιὰ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία.
Ἀλλὰ τὸ κακὸ δὲν σταματᾶ ἐδῶ. Οἱ
συγκεκριμένοι Μητροπολίτες χειροτονοῦν ἱερεῖς μὲ κλειστὰ μάτια. Δὲν
ἐξετάζουν τίποτα. Γι’ αὐτοὺς ὅλοι οἱ ὑποψήφιοι εἶναι ἄξιοι νὰ ἐνδυθοῦν
τὸ ράσο, χωρὶς κανένα ἐμπόδιο. Τὰ κωλύματα ἱερωσύνης δὲν λαμβάνονται
ὑπόψη. Γι’ αὐτοὺς ὅλα «οἰκονομοῦνται» καὶ οἱ νέοι κληρικοὶ καλοῦνται νὰ
ἐργαστοῦν χωρὶς ἐλπίδα ἐπιτυχίας. Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι θὰ
συνεχίσουν τὸν πρότερο ἁμαρτωλό τους βίο καὶ θὰ προκαλοῦν σκάνδαλα,
χωρὶς κανένας νὰ τοὺς ἐλέγχει.
Ἂν ἀναλογιστεῖ κανεὶς τὸ μεγάλο
σκανδαλισμὸ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνάξιους κληρικοὺς ποὺ
χειροτονήθηκαν ἀπὸ ἀνάξιους Μητροπολίτες, θὰ καταλήξει στὸ ἀποκαρδιωτικὸ
συμπέρασμα ὅτι «τὸ ψάρι βρωμάει ἀπὸ τὸ κεφάλι». Εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη
τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν συνεργατῶν του.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ παραλείπουν νὰ
πραγματοποιήσουν οἱ μεγαλόσχημοι τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας τὸ
ἀναπληρώνουν οἱ λίγοι ἄξιοι καὶ ἐνάρετοι κληρικοί, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ
πνευματικὸ προζύμι, μὲ τὸ ὁποῖο ζυμώνεται ἡ κοινωνία. Εἶναι τὸ φῶς καὶ
τὸ ἁλάτι. Εἶναι ἡ ἀναγκαία πυξίδα καὶ ἡ σωτήριος λέμβος. Αὐτοὶ στηρίζουν
τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν παραμικρὴ ἐνίσχυση ἀπὸ τοὺς κατὰ
τόπους Μητροπολίτες. Αὐτοὶ καλοῦνται πολλὲς φορὲς ἀπὸ τοὺς
καλοπροαίρετους χριστιανοὺς νὰ δώσουν ἐξηγήσεις γιὰ τὴν ἄθλια
συμπεριοφορὰ Μητροπολιτῶν καὶ κληρικῶν καὶ νὰ καθησυχάσουν συνειδήσεις.
Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα δύσκολο ἔργο, τὸ ὁποῖο δὲν πρέπει νὰ παραβλέπουν, ἀλλὰ
νὰ ἐνημερώνουν μὲ πραγματικὰ στοιχεῖα καὶ συγχρόνως νὰ ἐπιστρατεύουν
τοὺς ἀνησυχοῦντες χριστιανοὺς μὲ προσευχή, προκειμένου ὁ Θεὸς νὰ
βελτιώσει τὴν κατάσταση, ὁδηγώντας τοὺς ὑπεύθυνους στὴ μετάνοια καὶ τὴ
συναίσθηση τῆς ἀποστολῆς τους.
