Κάθε φορά, καλοί μου φίλοι, που βρισκόμαστε προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, αλλά κι ενώπιον των εξετάσεων, δεν σκεπτόσαστε τίποτε άλλο παρά μονάχα τις καλοκαιρινές διακοπές! Και να τι λέμε:
• Να βρισκόμουνα σε μια παραλία ...
• Να ήμουν στην περσινή μου κατασκήνωση…
• Καλύτερα στο βουνό, στη γαλήνη του δάσους, μέσα στη φύση…
• Στο χωριό μου είναι πανέμορφα…
• Θα διάβαζα κι εκείνα τα πολύ ωραία βιβλία που έχω αγοράσει και λαχταρώ να βρω τον χρόνο…
• Θα συζητήσω με τους φίλους μου, έχουμε τόσα να πούμε…
• Θα δω για τα καλά τους γονείς μου, θα κουβεντιάσουμε ένα σωρό θέματα - και τις διαφορές μας! - που ελάχιστα τους βλέπω…
• Θα συναντηθώ με τα εξαδέλφια μου, τους θείους μου, τους παππούδες μου…
• Θα ξεφύγουμε επιτέλους απ’ την πόλη, τον συνωστισμό, τα καυσαέρια, τη ζέση, το μποτιλιάρισμα…
• Θα τρέξω με το ποδήλατό μου, θα ξετρελαθώ με την μπάλα, θα επιδοθώ περισσότερο σ’ εκείνο το σπορ, που τόσο μ’ αρέσει..
Τέτοια φίλοι, λέτε, λέμε όλοι μας, ονειροπολώντας τις καλοκαιρινές διακοπές και ειδικά αυτές.
Και σαν έρθει η ώρα εκείνη, τι γίνεται άραγε; Αρχίζουν τότε αμέσως, ευθύς εξ’ αρχής, οι άλλες διακοπές. Ε να οι … ηλεκτρονικές! Θα τις λέγαμε δε και… εικονικές!
Μαζί με τα πράγματά μας, δεν παραλείπουμε να κουβαλήσουμε μαζί μας και το… ηλεκτρονικό μας φορτίο! Τη φορητή τηλεόραση, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, το τάμπλετ, το γκέιμ-μπόι, το πλέι-στέσιον και βέβαια το (έξυπνο) κινητό!
Και τότε… ποια θάλασσα; Ποια… φύση; Ποια… σπορ; Ποια… επαφή με τους γονείς, τους φίλους, τα εξαδέλφια, τους συγγενείς; Απομονωμένοι όσο ποτέ, αιχμαλωτισμένοι απολύτως στις ηλεκτρονικές μας σκλαβιές, απορροφημένοι τελείως στον κόσμο τους, κλείνουμε πόρτες και παράθυρα στο είναι μας, προς χάριν τους!
Μπορεί να γίνει και κάτι από τα άλλα, όλα εκείνα που ονειρευτήκαμε, αλλά πως; Ως … διάλειμμα! Όσα μπορεί να κάνει κανείς σ’ ένα διάλειμμα. Για να είμαστε εντάξει και με τη συνείδησή μας!
Κι επειδή ο χρόνος είναι μεγάλος βέβαια, σχολείο – φροντιστήριο – ιδιαίτερα – διάβασμα κλπ. δεν υπάρχουν ή είναι πολύ περιορισμένα, η παράδοση σ’ όλους αυτούς τους δυνάστες είναι ολοκληρωτική, γίνεται κατά κράτος!
Γράφει μια 17χρονη: «Πόσες ώρες μπορείτε να βλέπετε τηλεόραση συνεχόμενα; Μια, δύο, πέντε; Το προσωπικό μου ρεκόρ είναι 17 ολόκληρες ώρες! Το πέτυχα στις περσινές μου διακοπές. Η τηλεόραση για μένα έφθασε να είναι ολόκληρη η ζωή μου, το καλοκαίρι μου και οι διακοπές μου! Με την τηλεόραση στις διακοπές, η ζωή μου είχε καταρρεύσει»!!!
Τα ίδια θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος για τις διακοπές με τον υπολογιστή του, το πλέι-στέσιον και το κινητό του!
«Θυμάμαι -λέει ένας 15χρονος- τις προηγούμενες διακοπές μου, όπως “έβγαλα ρίζες” πάνω στον καναπέ του εξοχικού μας με το πλέι-στέισον και αναρωτιέμαι πως μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου»!!
Και ένας 16χρονος θα πει: «Με τον υπολογιστή στις διακοπές δεν είναι ότι παραμέρισα τους φίλους μου και δεν άλλαξα κουβέντα με τα αδέλφια και τους γονείς μου μόνο, είναι ότι παραμέλησα το σώμα μου και οδήγησα σε αγκύλωση το μυαλό μου. Δεν θα επιτρέψω πια σε κάποια ηλίθια ηλεκτρ. παιχνίδια να κανονίζουν τη ζωή μου, να ελέγχουν το καλοκαίρι μου και να καταργούν τις διακοπές μου»!!
Είναι όντως κατάντια! Να ταξιδεύεις, ας πούμε, με το καράβι, η θάλασσα να είναι πανέμορφη και γαλήνια, οι γλάροι να πετούν τριγύρω τόσο γοητευτικά, τα ιστιοφόρα να σχίζουν εδώ κι εκεί τη θάλασσα, απ’ τη μια να πλησιάζεις και απ’ την άλλη να απομακρύνεσαι από βουνά και λιμάνια, ο ήλιος να είναι πανέμορφος ιδιαίτερα δε κατά τη δύση του, ο θαλασσινός αέρας να σου δέρνει το πρόσωπο δροσιστικά, κι εσύ να είσαι «κολλημένος» στα ηλεκτρονικά του καραβιού, μέσα σ’ εκείνο τον μικρό, αποπνιχτικό και κακόγουστο χώρο που μοιάζει με αποθήκη, για να χαρείς τι άραγε; Τους εικονικούς, κι ωστόσο βίαιους, ψεύτικους, τελείως εξωπραγματικούς, πάντοτε αγχωτικούς και επιπλέον τρομακτικούς τους κόσμους;
Τι φοβερό! Να μπορείς να ζήσεις χωρίς τη φύση και τους συνανθρώπους σου, τους φίλους, τα αδέλφια και τους γονείς σου, όχι όμως και χωρίς το … ηλεκτρονικό σου! Να νοιώθεις άβολα και… στερημένα χωρίς αυτό, όποιο κι αν είναι!
Πρόκειται για ένα φοβερό σύνδρομο, για μια νέα, άλλου είδους εξάρτηση…
Δεν τα έχω με την τεχνολογία παιδιά … Με μας τα έχω! Ναι, με μας! Που αφήσαμε την τεχνολογία να μας κυριεύει, να μας απομονώνει, να μας κάνει εσωστρεφείς, ακόμη δε και μαλθακούς, να μας ισοπεδώνει τα πάντα γύρω μας, ως και το νου και τη σκέψη μας, όλα να μας τα καταργεί, απ’ το λεξιλόγιο ως την έκφραση, τώρα δε κι αυτές τις διακοπές μας που τόσο λαχταρούσαμε όλη τη χρονιά!
Φθάνει πια! Ας το πούμε όλοι! Θέλουμε να χαρούμε, να ζήσουμε, να τρέξουμε, να δράσουμε. Είμαστε νέοι. Και μπορούμε χωρίς τα ηλεκτρονικά μας. Θέλουμε διακοπές. Τις γνήσιες διακοπές …
