«… Για να νιώσουμε το Εικοσιένα δεν αρκεί να διαβάσουμε για μάχες, να μελετήσουμε περισπούδαστες αναλύσεις. Χρειάζεται να γνωρίσουμε τους απλούς εκείνους ανθρώπους που έγιναν ήρωες, που έφθασαν στο θαύμα. Γιατί θαύμα ήταν η επικράτηση της Επανάστασης. Οι αγωνιστές του 1821 είναι το πρότυπο στο μέτρο που η ηθική βούληση και εσωτερική ελευθερία σφραγίζει τα ιερά τους πρόσωπα…
… Το Εικοσιένα δεν περικλείει μόνο τη Νίκη, περικλείει και την Θυσία, τη νίκη του ανθρώπου πάνω στην ανάγκη, του ανθρώπου που αντιστέκεται στην ομορφιά της ζωής για να καταξιωθεί η Ελευθερία ως Ουσία του.
… Λησμονούμε συχνά και μία άλλη διάσταση, πνευματική, που είχε το Εικοσιένα. Η Εκκλησία που στάθηκε τροφός και καταφύγιο του Γένους στα σκοτεινά χρόνια, κληρονόμος της βυζαντινής παρακαταθήκης, έδωσε στο Εικοσιένα όχι μόνο πλήθος αγωνιστών και μαρτύρων. Σφράγισε την Επανάσταση μ’ ένα πνεύμα πνευματικότητας και αγιοσύνης που την κάνει να ξεχωρίζει μέσα στην Ιστορία και σφράγισε οριστικά την ταυτότητα Πίστεως και Πατρίδος στους Έλληνες...».
