Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Γέροντας, ἐκτὸς ἀπὸ
τὰ ἑλληνικά, δὲν γνώριζε ἄλλη γλώσσα. Ὅμως συνέβη ἐπανειλημμένως –ὅταν
ὑπῆρχε λόγος- μὲ τὴν γλώσσα τῆς Πεντηκοστῆς νὰ συνομιλήσει καὶ νὰ
συνεννοηθεῖ θαυμάσια μὲ ἑτεροδόξους.
«Ἤμουν παρών», διηγεῖται ὁ Ι.Ε.Κ., «κάποτε στὸ Κελλὶ τοῦ Γέροντα μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς ἐπισκέπτες καὶ ἕνα Γάλλο ποὺ δὲν μιλοῦσε λέξη Ἑλληνικά. Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά του νὰ μιλήσει μὲ τὸν Γέροντα, πῆγαν πιὸ πέρα καὶ γιὰ δεκαπέντε λεπτὰ συνομιλοῦσαν καθισμένοι στὰ κούτσουρα. Τοὺς βλέπαμε ποὺ συζητοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον. Πῶς ἐπικοινωνοῦσαν, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε κοινὴ γλώσσα ἐπικοινωνίας; Ὁ ξένος ἔφυγε χαρούμενος. Ἡ ἰκανοποίηση φαινοταν ἔκδηλη στὸ πρόσωπό του».Γάλλος περιηγητὴς εἶχε συμφωνήσει μὲ κάποιο μοναχὸ νὰ πάνε μαζὶ νὰ δοῦνε τὸν Γέροντα. Τὸ βράδυ εἶχε ἀγρυπνία στὸ μοναστήρι ποὺ ἔμενε. Ὁ μοναχὸς μετὰ τὴν ἀγρυπνία πῆγε στὸ κελλί του νὰ ξεκουραστεῖ. Ἀλλὰ ὁ ἀλλοδαπὸς ἀπὸ τὸν πόθο νὰ δεῖ τὸν Γέροντα κατέβηκε μόνος του στὸ Καλύβι. Συνομίλησαν θαυμάσια καὶ ἀπὸ τὴν συζήτηση σχημάτισε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Γέροντας γνώριζε ἄπταιστα Γαλλικά.
Πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντα διηγεῖται: «Μία μέρα πῆγα πρωὶ στὴν «Παναγούδα». Μόλις εἶχε φωτίσει. Χτύπησα τὸ σιδεράκι καὶ μοῦ ἄνοιξε ὁ Γέροντας χαμογελώντας. Μὲ ρώτησε:
– Τί λὲς ἐσύ, πάπα-… ὅταν ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος ἐπισκέφτηκε τὸν Μέγα Βασίλειο ,χρειάσθηκαν διερμηνέα;
-Νομίζω ὄχι, Γέροντα, τοῦ εἶπα.
»Πέρασα στὸ Ἀρχονταρίκι καὶ βρῆκα ἕναν ἀλλοδαπὸ ἐπισκέπτη. Μέχρι νὰ ἑτοιμάσει ὁ Γέροντας τὸ κέρασμα, μὲ τὰ λίγα Ἀγγλικὰ ποὺ ἤξερα πιάσαμε τὴν συζήτηση καὶ μοῦ εἶπε ὅτι χθὲς βράδυ ἦρθε ἀργά. Καθυστέρησε, γιατί ἔχασε τὸν δρόμο, πέρασε ἡ ὥρα καὶ ὁ Γέροντας τὸν φιλοξένησε. Στὴν ἀρχὴ δὲν μποροῦσαν νὰ συνεννοηθοῦν. Ὁ Γέροντας τὸν ἄφησε γιὰ δέκα λεπτὰ (φαίνεται ἔκανε προσευχὴ) καὶ μετὰ συνεννοοῦνταν χωρὶς καμιὰ δυσκολία. Ὁ Γέροντας μιλοῦσε Ἑλληνικά, ὁ ἀλλοδαπὸς Ἀγγλικά, ἀλλὰ καταλάβαινε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
«Ἤμουν παρών», διηγεῖται ὁ Ι.Ε.Κ., «κάποτε στὸ Κελλὶ τοῦ Γέροντα μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς ἐπισκέπτες καὶ ἕνα Γάλλο ποὺ δὲν μιλοῦσε λέξη Ἑλληνικά. Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά του νὰ μιλήσει μὲ τὸν Γέροντα, πῆγαν πιὸ πέρα καὶ γιὰ δεκαπέντε λεπτὰ συνομιλοῦσαν καθισμένοι στὰ κούτσουρα. Τοὺς βλέπαμε ποὺ συζητοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον. Πῶς ἐπικοινωνοῦσαν, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε κοινὴ γλώσσα ἐπικοινωνίας; Ὁ ξένος ἔφυγε χαρούμενος. Ἡ ἰκανοποίηση φαινοταν ἔκδηλη στὸ πρόσωπό του».Γάλλος περιηγητὴς εἶχε συμφωνήσει μὲ κάποιο μοναχὸ νὰ πάνε μαζὶ νὰ δοῦνε τὸν Γέροντα. Τὸ βράδυ εἶχε ἀγρυπνία στὸ μοναστήρι ποὺ ἔμενε. Ὁ μοναχὸς μετὰ τὴν ἀγρυπνία πῆγε στὸ κελλί του νὰ ξεκουραστεῖ. Ἀλλὰ ὁ ἀλλοδαπὸς ἀπὸ τὸν πόθο νὰ δεῖ τὸν Γέροντα κατέβηκε μόνος του στὸ Καλύβι. Συνομίλησαν θαυμάσια καὶ ἀπὸ τὴν συζήτηση σχημάτισε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Γέροντας γνώριζε ἄπταιστα Γαλλικά.
Πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντα διηγεῖται: «Μία μέρα πῆγα πρωὶ στὴν «Παναγούδα». Μόλις εἶχε φωτίσει. Χτύπησα τὸ σιδεράκι καὶ μοῦ ἄνοιξε ὁ Γέροντας χαμογελώντας. Μὲ ρώτησε:
– Τί λὲς ἐσύ, πάπα-… ὅταν ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος ἐπισκέφτηκε τὸν Μέγα Βασίλειο ,χρειάσθηκαν διερμηνέα;
-Νομίζω ὄχι, Γέροντα, τοῦ εἶπα.
»Πέρασα στὸ Ἀρχονταρίκι καὶ βρῆκα ἕναν ἀλλοδαπὸ ἐπισκέπτη. Μέχρι νὰ ἑτοιμάσει ὁ Γέροντας τὸ κέρασμα, μὲ τὰ λίγα Ἀγγλικὰ ποὺ ἤξερα πιάσαμε τὴν συζήτηση καὶ μοῦ εἶπε ὅτι χθὲς βράδυ ἦρθε ἀργά. Καθυστέρησε, γιατί ἔχασε τὸν δρόμο, πέρασε ἡ ὥρα καὶ ὁ Γέροντας τὸν φιλοξένησε. Στὴν ἀρχὴ δὲν μποροῦσαν νὰ συνεννοηθοῦν. Ὁ Γέροντας τὸν ἄφησε γιὰ δέκα λεπτὰ (φαίνεται ἔκανε προσευχὴ) καὶ μετὰ συνεννοοῦνταν χωρὶς καμιὰ δυσκολία. Ὁ Γέροντας μιλοῦσε Ἑλληνικά, ὁ ἀλλοδαπὸς Ἀγγλικά, ἀλλὰ καταλάβαινε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
