Η ηγουμένη Ντομνίκa (Κορομπέινικοβα)
είναι ηγουμένη στο μοναστήρι Αλεξάντερ Νέφσκι Nέο-Τίχβιν στο
Γιεκατεριμπούργκ. Σε αυτήν τη συνομιλία, η ηγουμένη μάς θυμίζει πώς
πρέπει να εκδηλώνεται η πίστη μας, τόσο στις πιο απλές, συνηθισμένες, περιστάσεις όσο και μέσα στις δοκιμασίες που μας στέλνει ο Κύριος.
Στην αρχή της συνομιλίας, θα ήθελα να παραθέσω ένα ενδιαφέρον
ιστορικό παράδειγμα, το οποίο αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος της Σερβίας.
Μιλά για τον μεγάλο κατακτητή, τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος ήταν
ταλαντούχος στρατηλάτης. Πολλές ήταν οι νίκες που πέτυχε, παρά το
γεγονός ότι ο στρατός του ήταν συχνά πολύ μικρότερος από τον στρατό
του εχθρού. Στους πολέμους εναντίον των Περσών, νίκησε ακόμη και
όταν οι Πέρσες ήταν τρεις ή τέσσερις φορές περισσότεροι. Ιδού πώς ο
Άγιος Νικόλαος εξηγεί το πώς ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε να κερδίσει
τέτοιες νίκες: "Ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας νίκησε τις περσικές ορδές
μόνο επειδή όπλιζε τους στρατιώτες του με δόρατα μακρύτερα από εκείνα
των στρατιωτών του Πέρση Βασιλειά Δαρείου".
Ο Άγιος Νικόλαος ανέφερε αυτό το παράδειγμα, για να κεντρίσει τον
ζήλο στα πνευματικά του παιδιά. Έλεγε ότι οι Χριστιανοί είναι επίσης
πολεμιστές και, για να επιτύχουν πνευματικές νίκες, πρέπει να
οπλιστούν, όπως οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Να τι δίδασκε:
«Τα δόρατα των στρατιωτών του βασιλιά Αλεξάνδρου ήταν πολύ
μακρύτερα από αυτά των εχθρών. Έτσι, λοιπόν, και τα χριστιανικά μας
όπλα -η πίστη, η καλοσύνη, το έλεος και ούτω καθ’ εξής- πρέπει να
είναι πιο ισχυρά και μακράς εμβέλειας από οποιοδήποτε άλλο όπλο αυτού
του κόσμου».
Τι είδους όπλο είναι αυτό; Είναι η πίστη στον Κύριο ημών Ιησού
Χριστό και στην αιώνια ζωή. Και από την άλλη, όπλα του κόσμου τούτου
είναι ό,τι παρασύρει τον κόσμο: Για παράδειγμα, η αγάπη για τις
ανέσεις και τις απολαύσεις, η επιθυμία για αρχηγία, η επιθυμία να
ξεπεράσει κάποιος τους άλλους, και αυτό με κάθε κόστος, σε ταλέντα,
μυαλό και γνώση. Με αυτά τα όπλα, ο κόσμος κατακτά ψυχές. Ακόμα και
τους Χριστιανούς μπορούν να «νικήσουν» αυτά τα όπλα, εάν αυτοί είναι
κακώς οπλισμένοι. Ως εκ τούτου, καλούμαστε στην πίστη να δείχνουμε πιο
πολύ ζήλο από, για παράδειγμα, επιστήμονες, που πιστεύουν στην
επιστήμη τους και διψούν για νέες ανακαλύψεις. Να είμαστε πιο
επιμελείς απ’ όλους αυτούς, που πιστεύουν μόνο στη γήινη ευτυχία και
αναζητούν ευχαρίστηση σε όλα σε αυτήν τη ζωή. Και από εκείνους που
πιστεύουν στον αθεϊσμό, ο οποίος κατ’ ουσίαν είναι επίσης πίστη, αλλά
μια πίστη που αναγνωρίζει στον άνθρωπο μόνο την υλική συνιστώσα. Η
πίστη μας πρέπει να είναι ισχυρότερη απ’ όλες αυτές τις «πίστεις»!
Δεν αρκεί ν’ αυτοανακηρυσσόμαστε χριστιανοί και να εκπληρώνουμε
τυπικά ό,τι προβλέπεται: Να πηγαίνουμε στην Εκκλησία, στην
Εξομολόγηση, να προσκυνούμε εικόνες και ούτω καθ’ εξής. Στην πίστη,
καλούμαστε να είμαστε ήρωες, πολεμιστές, που γνωρίζουν ότι έχουν τα
πιο ισχυρά όπλα στα χέρια τους και είναι πρόθυμοι να δώσουν τη μάχη
και να την κερδίσουν! Καλούμαστε, δε, να επιδείξουμε ηρωισμό κάθε
μέρα, σε οποιοδήποτε εγχείρημά μας. Όπως λέει ένας ιεροκήρυκας, από
την πίστη, ακριβώς όπως από μια ρίζα, ξεφυτρώνει ολόκληρη η ζωή ενός
ατόμου: Όλες οι σκέψεις του, τα έργα του, οι ενέργειές του. Και ακόμη
και την πιο ασήμαντη κατάσταση, μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε ως
άνθρωποι της πίστης, που βλέπουν τον Θεό μπροστά τους.
Υπό τύπον παραδείγματος, θέλω ν’ αναφέρω σε αυτό το σημείο ένα
μικρό περιστατικό από τη ζωή του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου. Να τι
είπε για τον εαυτό του:
«Κάποτε είπα να πάω κάπου με το λεωφορείο. Ο οδηγός είχε βάλει να
παίζει δυνατά το ραδιόφωνο. Συνταξιδιώτες μου ήταν αρκετοί νέοι. Αυτοί
και είπαν σε κάποια στιγμή στον οδηγό ότι μεταξύ των επιβατών στο
λεωφορείο συγκαταλέγεται κι ένας μοναχός και του ζήτησαν
επανειλημμένα να κλείσει το ραδιόφωνο. Ρώτησαν μια φορά, ρώτησαν δύο
-τίποτα αυτός! Αντίθετα, έβαλε το ραδιόφωνο ακόμη πιο δυνατά. «Αφήστε
τον», είπα στα παιδιά, «δεν μ’ ενοχλεί. Εγώ ψάλλω εκκλησιαστικούς
ύμνους και το ραδιόφωνο κρατά το ίσον. Έτσι και ταξίδεψα -ψάλλοντας
για μένα πνευματικά άσματα. Και τι υπέροχο που ήταν το ταξίδι!»
Κοιτάξτε, λοιπόν, με τι δεξιότητα, με ποια πίστη ο μοναχός Παΐσιος
μετέτρεψε μια απλή καθημερινή κατάσταση σε πνευματικό γεγονός! Σαν να
έπεσε στα χέρια του μια ταλαιπωρία και αυτός μετέτρεψε αυτήν την
ταλαιπωρία, χάρη στην πίστη του, σε άσμα, σε εορτή! Εδώ είναι μια
ζωντανή, πραγματική, γνήσια πίστη, η οποία, σύμφωνα με τον Απόστολο
Παύλο, εκφράζεται πάντα, όταν επιδεικνύουμε αγαθότητα ψυχής. Πάντα!
Στον Γέροντα Παΐσιο συνέβη μια στενάχωρη κατάσταση και αυτός τη μετέτρεψε σε πνευματικό γεγονός!
Μας τυχαίνει μερικές φορές κάτι το απροσδόκητο, που χαλάει τα
σχέδιά μας ή μας βάζει σε δύσκολη θέση, αλλά δεν ενοχλούμαστε από
αυτό, γιατί διαθέτουμε μια εσωτερική δύναμη, που μας βοηθά ν’
αντιλαμβανόμαστε τα πάντα με ειρηνικό τρόπο. Ο Χριστιανός ξέρει ότι,
ακόμη και αν πάνω από το κεφάλι του μαζεύονται σύννεφα, ακόμα και
βαριά, πάντα υπάρχει πίσω από αυτά ο Παράδεισος και ο ήλιος. Τα
σύννεφα θα τραπούν σε φυγή από τον άνεμο ή θα γίνουν βροχή και το φως
του ήλιου θα λάμψει και πάλι.
Και, επομένως, ο Χριστιανός δεν θα «κρεμάσει» ποτέ στις δύσκολες
περιόδους, είτε είναι αυτές μικρές είτε μεγάλες, το κεφάλι, δεν θ’
αφήσει τα χέρια του να «πέσουν» ή θα επιδοθεί σε λυπηρές σκέψεις και
θα γεμίσει δυσαρέσκεια. Αντιθέτως, θα ενεργήσει: Θα προσευχηθεί, θα
ευχαριστήσει τον Θεό και, επίσης, θα ψάξει τρόπους να βοηθήσει τους
άλλους. Σε δύσκολες καταστάσεις, ο Χριστιανός δεν χαλαρώνει,
αντιθέτως, ανακαλύπτει όλο και περισσότερες ευκαιρίες και δυνάμεις
μέσα του: Αρχίζει να υπηρετεί ακόμη περισσότερο τον πλησίον του,
προσπαθεί να παρηγορήσει όσους τα βρίσκουν δύσκολα. Ο ίδιος γίνεται
πηγή δύναμης και παρηγοριάς για όλους. Δηλαδή ζει, με την πλήρη έννοια της λέξης.
Ακούστε τα όσα εμπνευσμένα έλεγε ο Γέροντας Αιμιλιανός:
«Για να ζήσω μια γνήσια χριστιανική ζωή, χρειάζομαι έντονο ζήλο για
τον Θεό και μεγάλη καρδιά. Αν στη ζωή κάποιου αυτά τα δύο πράγματα
δεν υπάρχουν, τότε δεν υπάρχει και Χριστός. Εάν δείτε κάποιον με ζήλο
που σβήνει, που μοιάζει με νεκρό, γεμάτο μελαγχολία, πένθος,
ζοφερότητα, που δεν μπορεί να χαρεί τίποτε, αυτό σημαίνει ότι δεν
αναπνέει “Θεό”. Η ψυχή ενός χριστιανού πρέπει να είναι αδιαχώριστη από
τον θεϊκό ζήλο, θα πρέπει ν’ αγάλλεται, να είναι χαρούμενη και
ιδιαίτερα να χαίρεται ακόμη κι εκεί που οι άλλοι έχουν χάσει τη χαρά
τους. Για παράδειγμα, κάποιος αρρωσταίνει και βλέπετε πόσο
αναστατώνεται αμέσως. Κι εγώ θα πρέπει να μάθω να είμαι πάντα
ευτυχισμένος. Ο,τιδήποτε και άμα συμβαίνει μ’ εμένα, ο Θεός είναι
ζωντανός μέσα μου κι εγώ είμαι εδώ, ζωντανός, για τον Θεό».
Η
ψυχή ενός χριστιανού πρέπει να είναι χαρούμενη και ιδιαίτερα να
χαίρεται ακόμη κι εκεί που οι άλλοι έχουν χάσει τη χαρά τους
Και θα ήθελα πραγματικά να κάνουμε κτήμα μας αυτό που έλεγε ο
Γέροντας Αιμιλιανός -ότι ο Θεός είναι ζωντανός για εμάς κι εμείς
είμαστε ζωντανοί γι΄ Αυτόν. Δηλαδή, ο Θεός είναι μαζί μας και η
παρουσία Του μας εμπνέει, μας γεμίζει με δύναμη, θάρρος, ζωή! Με
τέτοιον τρόπο και σε τέτοιο βαθμό, που να μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε
την οποιαδήποτε κατάσταση, ανεξάρτητα του τι σημαίνει αυτή για μας
προσωπικά, με δημιουργικό τρόπο, να επιδείξουμε επινοητικότητα, για να
βρούμε ένα σημείο επαφής με τον Κύριο και να του εκφράσουμε την αγάπη
και την πίστη μας.
