Ο
"των άκρων" μακαριστός -για μένα Άγιος- π. Αυγουστίνος θα εξακολουθεί
ίσαμε της συντελείας του κόσμου να πυρπολεί – με τον λόγο του εμπνευσμένο από
τον Παράκλητο και τον παλμό της πυρωμένης από Θεϊκό έρωτα καρδιάς του. Δικαίως,
γιατί το "Άκρον", το Κορυφαίον
είναι η Βίβλος που πυροδότησε την αγία του βιωτή.
Ο
λόγος; Η αποστεωμένη συμπεριφορά μερικών
ταγών της Εκκλησίας με τη συνοδεία μερίδας "πιστών" περσόνων που τελούν
έγκλειστοι και υποχείριοι αμοραλιστών με αδύναμο νουν κυβερνώντων, καλλιεργώντας
την ψευδαίσθηση ότι κάνουν υπακοή. Νομίζουν οι κυβερνώντες με τους οσφυοκάμπτες
συνοδοιπόρους τους ότι έτσι μπορούν να παίξουν ρόλο “επιβήτορα” της πνευματικής
μας ύπαρξης κι αφήνουν την βρομερή απόπνοια της τερηδονισμένης
όλο σήψη πνοής τους να μολύνει το ηθικό μας κριτήριο.
Σπέρνουν φόβο, παγωνιά· χωρίς
Ζωηφόρο Σώμα και Αίμα Χριστού όμως κινδυνεύουμε να “μας πάρουν του κόσμου τα
ρέματα”, όπως λένε κάποιοι ηχο-στίχοι· χωρίς Θεία Κοινωνία ο παλμός της δικής
μας καρδιάς δεν συντονίζεται με τον Θεϊκό Παλμό και καταντά λιπόθυμος, απροσδιόριστος·
λιμοκτονεί καταλήγοντας σε κολποκοιλιακό αποκλεισμό που ισοδυναμεί με κοιλιακή
μαρμαρυγή και πνευματική καρδιακή παύλα. Επομένως, επιτακτική η ανάγκη να
βρεθεί λύση τροφοδοσίας Θείας Κοινωνίας για όλους που ανήκουν στο χριστεπώνυμο
πλήρωμα επειδή ο λόγος του Κυρίου δεν αφήνει περιθώρια: «εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του
ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν ευατοίς»(Ιω, 6,53).
Είναι υπαρξιακό το κριτικό αυτό πρόβλημα και
αν δεν ληφθούν μέτρα ανάλογα με τα αντίστοιχα της εξαπλώσεως τω ιών οδηγούμαστε
με μαθηματική ακρίβεια στον πνευματικό θάνατο γιατί ο πειράζων «ως λέων ωρυόμενος..
ζητεί τίνα καταπίη». Στη συνάφεια αυτή η γραφίδα μου τονίζει ότι προσωπικά
ανήκω στους αδύνατους· κατεργάζομαι
τη σωτηρία μου «μετά φόβου και τρόμου»·
βρείτε οι υπεύθυνοι λύση άμεση και μην περιορίζεστε σε «ευσεβείς
συμβουλές» παράτασης του μαρτυρίου αποχής από Θεία Κοινωνία· τέτοιες επιπολής προσεγγίσεις δεν οφελούν· παγώνουν τα αισθήματά μας· πέφτει
βράδυ παγωνιά, παύει να χτυπά η καρδιά· πεστε μας -ποιος θα μας σώσει από τα
συντρίμματά μας;
Ρώτησαν
τον πειράζοντα ποιό είναι το όνομά σου; κι εκείνος τους έδωσε την πιο ταιριαστή
απάντηση: με λένε παγωνιά!
Αν η
αναφερόμενη ομάδα κληρικών και “πιστών με σύνεση” θέλουν να βιώνουν την παγωνιά
πνευματικού θανάτου εντός του κύκλου των “καυδιανών δικράνων” που τους
επιβάλλουν μυαλά πολιτικά αδύναμα ας αναπαύονται σε φιέστες με ντύμα
εκκλησιαστικό που θα το ζήλευε ως σενάριο ο εισηγητής του θεάτρου παραλόγου Ευγένιος
Ιονέσκο.
Εμείς
οι “αιρετικοί” θέλουμε να ανήκουμε στην ομάδα των “τρελών”, που μας δίδαξε ο άγιος
γέροντας π. Αυγουστίνος. Θα προχωρούμε ταπεινά αλλά ακάθεκτοι εν Κυρίω,
αναζητώντας πάση θυσία τροφοδότηση με τη Θεία Κοινωνία, για να βιώσουμε ρίγος Αναστάσιμης
ζωής και όχι απόπνοια πνευματικού θανάτου.
Οι πιστοί δάσκαλοί μας
έλεγαν σε προσωπικό επίπεδο:
-τραγουδάω, για να μην πεθάνω.
Κι εμείς ταπεινοί συνοδοιπόροι
σεκοντάρουμε, σε δωρικό Εκκλησιαστικό ορθόδοξο ρυθμό, το αμετρήτου ύψους
σκληρό λόγο του Κυρίου που έχει τη θεϊκή λυτρωτική επωδό: “Ούτος εστίν ο άρτος
ο εκ του ουρανού καταβαίνων, ίνα τις εξ αυτού φάγη και μη αποθάνη!” (Κατα
Ιωάννη 6,50!) που μερικες περσόνες με νου μεταξύ ουδενός και ελαχίστου δεν
άντεξαν να τον ακούσουν και “ουκέτι μετ’ αυτού περιπατοῦσιν”. Το τέλος του
δρόμου τους: το του Σαμαράκη “ζητείται ελπίς;;” παγωνιά, φθορά και σήψη.
Τη σύγχρονη συνομοταξία
πολιτικού συναγελασμού φθοροποιών περσόνων δίκην αγέλης στον χώρο μας που
θέλει να μας καταστήσει αλειτούργητους δεν την αντέχουμε· τέτοια
ξεμωραμένα πρόωρα και όψιμα σενάρια επιβολής πνευματικών κατευθυντήριων δεικτών υπεροχής μας δημιουργούν αφόρητη πλήξη και
απογοήτευση. Καιρός να φωνάξουμε κάτω “οι δήθεν λιλιπούτειες πνευματικές
παγωμένες Άλπεις σας”. Είναι μια “ωραία απάντηση στους σπιθαμιαίους επιστήμονες”
όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης.
Επιτέλους, «προς τίνα
απελευσόμεθα; Σύ ρήματα Ζωής Αιωνίου έχεις!» Go on! ακάθεκτοι εν Κυρίω να πορευόμεθα,
απαιτώντας, με τις ευχές του αγίου Αυγουστίνου και όλων των αγίων, συχνή συμμετοχή
στη Θεία Κοινωνία, για να βιώνουμε λυτρωτική Αναστημένη Ζωή.
Ελέχθη κάτι ταιριαστό: “Είμαι
άλλης γλώσσας, δυστυχώς, ώστε οι όχι ενήμεροι των ουρανίων να μ’ αγνοούν”.
Ούτε που μας νοιάζει! Αρκεί
να μην μας αγνοεί ο Κύριος, ενώ ένα τέτοιο «συνετό» στην ουσία δειλό κόσμο τον γράφουμε,
όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, “στα παλιά μας παπούτσια”, γιατί απλούστατα στην
περίπτωσή μας ισχύει η επωδός του Αποστόλου Παύλου που ήταν, είναι και θα είναι
η επωδός του ηφαιστειώδους γέροντός μας Αυγουστίνου και πάντων των Αγίων: “Εμοί
κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω”.
ΥΓ
Παρεμπιπτόντας με τρομάζει ο λόγος της Αποκάλυψης του Ιωάννου
που τονίζει ότι οι δειλοί κατέχουν τα πρωτεία της αποπτωτικής κουστωδίας του
πειράζοντα (Απ. 21,8, “τοις δε δειλοῖς
και απίστοις και…)
