Ἀδύνατο εἶναι, νὰ
νιώσουμε τὴν θεία παρηγοριὰ (τὴν παραδεισένια γλυκύτητα), ἐὰν δὲν
ἀποφύγουμε τὴν κοσμικὴ καὶ ἐὰν δὲν πεθάνει τελείως τὸ κοσμικό μας
φρόνημα. Θὰ πρέπει τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἀφοῦ πεθάνει, νὰ γίνει φυτόχωμα,
γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ μέσα μας τὸ θεῖο φρόνημα, διότι οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν
γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ωδίνες, ποὺ
γίνονται στοὺς ἀγῶνες μὲ ἐπίγνωση καὶ διάκριση γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ
ἀπὸ τὰ φιλότιμα παιδιὰ Του, γιὰ νὰ ἀπεκδυθοῦν τὸν παλαιό τους ἄνθρωπο
(τὸν κοσμικό).
Ὁ
Καλὸς Πατέρας τρέφει μετὰ τὰ παιδιὰ Του, ἀπὸ τὴν γῆ ἀκόμη ποὺ
βρίσκονται, μὲ παραδεισένιες τροφές, καὶ σκιρτᾶνε ἀγαλλόμενα -ἀναστάσεως
ἡμέρα...,ἡμέρᾳ..., ἀφοῦ φυσικὰ περάσανε τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ μὲ
ἀγῶνες, τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ στὸν Σταυρὸ καί, ἀναστηθήκανε πνευματικὰ
καὶ ζοῦν πιὰ τὴν Διακαινήσιμο συνέχεια. Δηλαδὴ δὲν ἑορτάζουν μιὰ φορὰ τὸν χρόνο Ἀνάσταση, ἀλλὰ συνέχεια Πάσχα, Κυρίου Πάσχα...
Ὁ
Καλός μας ὁ Θεὸς τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου την ἔκανε πολὺ γλυκιά, μὲ τὴν
καλή της ἔννοια, τὴν πνευματική, ἀλλὰ μερικοὶ ἀπό μας τὴν κάνουμε κόλαση
μὲ τὶς κακομοιριές μας, ποὺ δὲν πετᾶμε ἀπὸ πάνω μας τὸ κοσμικὸ φρόνημα,
γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ πράγματα πνευματικά. Καὶ τότε τὴν κάνουμε
τὴν ζωὴ μᾶς γλυκιά, μὲ τὴν κακή της ἔννοια, καὶ δὲν θέλουμε νὰ πεθάνουμε
ποτὲ καὶ ὅσο περνᾶνε τὰ χρόνια μας αὐξάνει καὶ τὸ «ἂχ» τῆς ἀγωνίας, καὶ
γεμίζει ἡ ψυχὴ μᾶς ἀπὸ ἄγχος.
Φθάνουμε
δηλαδὴ πολλὲς φορές, μερικοὶ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ
θέλουμε νὰ κρατήσουμε τὴν ψυχὴ μας μέσα στήν εκατόχρονη ἐξαντλημένη μας
σάρκα μὲ ὀρὸ καὶ νὰ λέμε «εἶναι γλυκιὰ ἡ ζωὴ» καὶ νὰ τρέμουμε μὴν
πεθάνουμε ἐνῶ γιὰ ἕναν πεθαμένο κοσμικὰ καὶ ἀναστημένο πνευματικὰ δὲν
ὑπάρχει, καθόλου ἀγωνία, φόβος καὶ ἄγχος ποτέ, διότι καὶ τὸν θάνατο τὸν
περιμένει μὲ χαρά, ἐπειδὴ θὰ πάει κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ θὰ ἀγάλλεται,
καὶ γιὰ τὸ ὅτι ζεῖ πάλι χαίρεται, διότι ζῆ πάλι κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ
νιώθει ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου ἐπὶ τῆς γῆς καὶ διερωτᾶται ἐὰν
ὑπάρχει ἀνώτερη στὸν Παράδεισο ἀπὸ αὐτὴν ποὺ νιώθει στὴν γῆ.
