Ας προσέξουμε, φίλοι, το γράμμα αυτό μιας νέας κοπέλας που δημοσιεύτηκε σε κάποιο περιοδικό. Γράφει:
«Μέχρι πριν από 5 χρόνια ήμουν άθεη. Εντελώς! Το δήλωνα συχνά. Κάπνιζα πολύ. Έπινα πολύ. Κι άλλα έκανα … πολύ! Εγώ με τη θρησκεία; Καμμιά σχέση! Ο μπαμπάς μου στα 10 μου χρόνια μ’ έσερνε στην Εκκλησία. Εγώ, όμως, είχα τις «λύσεις». Είχα δικές μου «αρχές»! Και βέβαια βγαίνουμε! Και βέβαια πίνουμε! Και βέβαια φλερτάρουμε! Και βέβαια ξενυχτάμε! Και βέβαια κοιμόμαστε αλλού!… Και την άλλη ημέρα μ’ έπαιρναν τα κλάματα! Και γιατί έχασα τη βραδιά μου… Και γιατί πέρασε η ηδονή και ήρθε η οδύνη…»
Λοιπόν, φαίνεται καθαρά εδώ πως:
- Η αθεΐα είναι σαφώς θέμα τρόπου ζωής! Γι’ αυτό και πολύ ορθά είπαν: «Προσπάθησε να πιστέψεις, όχι με την αύξηση των επιχειρημάτων σου, αλλά με την μείωση των παθών σου»! Κάποιος δε Γέροντας δεν έπαυε πάντα να τονίζει: «Είναι αδύνατο να ζήσει κανείς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αν είναι φιλήδονος»!
- Στον λάθος τρόπο ζωής, το ένα κακό ακολουθεί το άλλο! Πρόκειται για αλυσίδα. Όταν πιάνεις τον πρώτο κρίκο, τους τραβάς όλους! Μέχρι που όλα γίνονται πάθος και σε αλυσοδένουν θανάσιμα!
- Η μια παραχώρηση φέρνει την άλλη! Είναι όπως στις ηλεκτρικές σκάλες. Αρκεί να πατήσεις το πρώτο σκαλί. Έτσι με άνεση και χωρίς να κουράζεσαι και να νοιάζεσαι, κατεβαίνεις … κι όλο κατεβαίνεις… Και μακάρι αυτή η σκάλα να έχει κάπου τελειωμό!
- «Ελεύθεροι» απ’ τα δεσμά της Πίστης, πέφτει κανείς στα βάραθρα! Γιατί το «βάρος» των εντολών του Θεού, είναι όσο και το βάρος των φτερών των πουλιών! Μόνο που μ’ αυτά διασχίζει κανείς, κάμπους ολάνθιστους, βουνά χιονισμένα, πέλαγα πανέμορφα κι ορίζοντες θεσπέσιους!
- Όλες οι σαρκικές ηδονές κρατούν λίγο, πάρα πολύ λίγο! Σαν τον ατμό και τον καπνό χάνονται…
- Πολλοί δε για να την διατηρήσουν κάπως παραπάνω, πέφτουν στην παγίδα του λεγόμενου «ηδονισμού», δηλαδή της θεωρίας και της φιλοσοφίας (ή και της ιδεολογίας;) που λέει ότι η ηδονή είναι το πιο μεγάλο …αγαθό και πρέπει να το αναζητούμε κάθε στιγμή και χωρίς ενδοιασμούς!
- Απ’ τον ηδονισμό καταλήγει κανείς και στην ηδονοθηρία, δηλαδή σ’ αυτό ακριβώς το συνεχές κυνήγι της (πάντα στιγμιαίας) ηδονής!
- Η κατάσταση αυτή πάντα οδηγεί σε αδιέξοδο! Στα αδιέξοδα της οδύνης και του ολέθρου! Σωστά μας το λέει η κοπέλα αυτή: «Πέρασε η ηδονή και ήρθε η οδύνη»! Πρόκειται για το φοβερό βίωμά της…
- Μόνο που η ηδονή είναι τόσο παροδική, όπως είπαμε και συνεπώς περνά τόσο γρήγορα, ενώ η οδύνη μένει! Ως ψυχικό τραύμα και όχι μόνο. Μας ακολουθεί παντού. Μας κάνει τόσο πολύ να υποφέρουμε. Μας δημιουργεί τη χειρότερη διάθεση. Γιατί σαφώς το κυνήγι της ηδονής, κυνήγι του ολέθρου είναι…
- Και τότε ένας είναι ο δρόμος… Αυτός της επιστροφής! Η μετάνοια και η εξομολόγηση, δηλαδή. Άλλος δεν υπάρχει! Μη γελιόμαστε. Μην αυταπατόμαστε. Τι να τις κάνουμε τις τόσες «συμβουλές» του κόσμου που θα σπεύσουν να μας δώσουν;
Ας καταλήξουμε σ’ αυτό που τονίζει πολύ ωραία ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος:
«Όσοι στα νιάτα τους απ’ τις ηδονές μεθάνε, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν το υπερβολικό μέγεθος δουλείας στην οποία έχουν περιέλθει»!
Μια ελπίδα υπάρχει, όπως και στην παραβολή του ασώτου, όπως και στο γράμμα αυτής της κοπέλας, να μας αφυπνίσουν οι οδύνες!
Λοιπόν, πρέπει να φθάσουμε ως εκεί παιδιά;
